Shejh Muhamed Husejn Jakupi, Allahu e ruajttë!, thotë:
Nga njerëzit ka aso lloji që vjen dhe thotë: “Ndjehem tepër i lodhur!”
Kur e pyet se ku qëndron problemi, ai të përgjigjet: “Nuk e di, më është ngushtuar shpirti!”
E pyet se cila është arsyeja, por të përgjigjet: “Nuk e di, prekem shumë shpejt. Shpirti më është ngushtuar dhe më duket se ngulfatem.”
E pyet: “A ke nevojë për të holla?”
Ai të përgjigjet: “Jo, pasha Allahun, jo. Nuk e di se për çka bëhet fjalë, nuk janë në pyetje të hollat!”
E pyet: “Mos ke ndonjë problem me gruan tënde?”
Përgjigjet: “Jo, përkundrazi, ndjehemi shumë të lumtur mes veti.”
E pyet: “Mos të janë sprovuar fëmijët me diçka?”
Përgjigjet: “Jo, pasha Allahun. Ata janë shëndoshë e mirë.”
E pyet: “Mos ke ndonjë problem në punë?”
Përgjigjet: “Jo, çdo gjë është në rregull.”
E pyet: “Mirë, atëherë kjo e tëra nga vjen?”
Përgjigjet: “Nuk e di! Nuk e di! Nuk e di! Ndjehem i lodhur, shumë i lodhur!”
Kjo lodhje, është lodhje e shpirtit. Ajo nga e cila ankohet ky njeri, nuk është trupi i tij, por shpirti i tij. Për këtë arsye i gjen pasuesit e epsheve dhe mëkatarët në vuajtje dhe dhembje. Nga gjynahet u shtohen pikat e zeza në zemër, e me atë u shtohet edhe pikëllimi, e nga pikëllimi u shtohet edhe dhembja, e nga dhembja u shtohet edhe shtrëngimi.
Shpirti nga brenda i bërtet, është i uritur dhe i etur, mirëpo nuk di se çfarë të bëjë. Për këtë arsye, ai hulumton gjëra materiale, në ushqim dhe në pije, në veshje dhe në qeshje, mirëpo të qeshurit e tij del vetëm nga goja, e jo nga zemra e tij.
Shpirti ka nevojë për ilaç, i cili buron nga vendi prej nga ka ardhur vet shpirti dhe kjo: “… është çështje që i përket vetëm Zotit tim …”[1]
Allahu i Madhëruar thotë: “Do të pyesin ty për shpirtin. Thuaj: “Shpirti është çështje që i përket vetëm Zotit tim.””[2]
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
[1] (El-Isra: 85)
[2] (Po aty)
