test.disidenti.net

Category: Familja & jeta bashkëshortore

  • GRUAJA DHE AGJËRIMI VULLNETAR

    GRUAJA DHE AGJËRIMI VULLNETAR

    Nuk i lejohet gruas të agjërojë nafile si gjashtë ditët e Shevalit etj. pa lejen e burrit të saj, duke u mbështetur në hadithin: Nuk i lejohet gruas të agjërojë (agjërim vullnetar) duke qenë burri i saj i pranishëm (në shtëpi apo në vend), pa lejen e tij. Kjo, për shkak se haku ndaj burrit është më i madh se agjërimi vullnetar.

    Nëse ka filluar të agjërojë nafile pa lejen e tij dhe ai e urdhëron ta prishë agjërimin, duhet t’i bindet atij.

    Nëse burri e lejon të agjërojë e më pas e ndërron vendimin dhe kërkon prej saj ta prishë agjërimin, duhet t’i bindet edhe në këtë rast.

    Gruaja që burrin e saj nuk e ka të pranishëm, mund të agjërojë pa lejen e tij.

    Ndërsa, për sa i përket kompensimit të ditëve të mbetura, nëse hapësira është e gjerë (d.m.th. ka kohë për t’i kompensuar), nuk lejohet të agjërojë pa lejen e tij, por, nëse nuk ka hapësirë dhe koha është e ngushtë për t’i kompensuar ditët e mbetura nga Ramazani, p.sh., nëse është në muajin Shaban, në dhjetëshin e fundit të tij dhe ajo i ka dhjetë ditë të paagjëruara, në këtë rast agjëron pa marrë leje prej tij.

    Dr. Muhamed Salih el-Munexhid

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • ME TË VËRTETË PAS VËSHTIRËSIVE VJEN LEHTËSIMI

    ME TË VËRTETË PAS VËSHTIRËSIVE VJEN LEHTËSIMI

    Ka mundësi të ndiheni të pikëlluar për një çështje dhe ndoshta të qani, ashtu si qan nevojtari.

    Ju flini, po Allahu nuk fle në rregullimin e çështjeve tuaja.

    Ndaluni pak…!

    Ai në fshehtësi jua rregullon çështjet, dhe ju nëse do t’i dinit ato, do të qanit nga gëzimi.

    Mos u brengosni nëse Allahu jua vonon arritjen e asaj që ju e doni dhe mos u ndieni keq nga përcaktimi.

    Dhe mos u brengosni, nëse detyroheni të jetoni në kushte që ka mundësi t’ju dhemb.
    Po ju, bëni durim dhe buzëqeshuni, ngase Allahu me gjithë mëshirën tha se: “Me të vërtetë, pas vështirësisë – vjen lehtësimi!” (El-Inshirah: 5)

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • AFËRSIA E GJAKUT DHE RESPEKTIMI I FAREFISIT

    AFËRSIA E GJAKUT DHE RESPEKTIMI I FAREFISIT

    1. Me afërsi gjaku nënkuptojmë të afërmit nga ana e babait ose e nënës. Afërsia ndodh kur dy njerëz lidhen njëri me tjetrin me lindje të afërt ose të largët, si p.sh.: djali i mixhës ka afërsi gjaku me ty, sepse ju të dy lidheni me lindje që përfundon te gjyshi (baba i babait).[1]
    2. Të afërm llogariten ata që i kemi të afërm në prejardhje dhe në afërsi gjaku.

    Prandaj, çdonjërin që e bashkon gjaku me ty është i afërm dhe farefis për ty, pavarësisht nga ana e babait ose nga ana e nënës, si: vëllai dhe motra, djali dhe vajza, axha dhe daja, halla dhe tezja, dhe fëmijët e tyre djem e vajza.[2]

    1. Trungu familjar ndahet në rrënjë, degë dhe shoqërues:

    Rrënjë janë baballarët dhe nënat, që nga ta bëhet degëzimi i prejardhjes familjare, ku bën pjesë edhe ti.

    Degë janë ata që degëzohen prej teje nga bijtë dhe bijat.

    Shoqërues janë ata të cilët të shoqërojnë në rrënjët e tua, si: vëllai, motra dhe në mesin e tyre bëjnë pjesë edhe xhaxhallarët dhe hallat.[3]

    1. Kush llogaritet farefis i njeriut, që obligohemi t’i respektojmë dhe mbajmë lidhjet me ta?

    Dijetarët i kanë dhënë disa mendime dhe ai më i drejti është se farefis llogaritet në përgjithësi çdo i afërm nga gjaku, pavarësisht a trashëgon apo jo, a është nga mahremat apo jo[4].[5]

    Kjo duke u bazuar në argumentet e përgjithshme, ndër ta hadithi: “Respektoje nënën dhe babanë, motrën dhe vëllanë, e pastaj tjetrin më të afërt dhe kështu me radhë.”[6]

    Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, përcjell se një njeri tha: “O i Dërguar i Allahut! Cili nga njerëzit është më meritor për shoqërimin e mirë?” U përgjigj: “Nëna, nëna, nëna, pastaj babai, dhe pastaj tjetri më i afërt dhe kështu me radhë.”[7]

    1. Farefisnia është disa shkallë:

    Më të afërm janë baballarët dhe nënat dhe të tjerët përpjetë, bijtë dhe bijat dhe të tjerët teposhtë, vëllezërit dhe motrat dhe fëmijët e tyre.

    Pastaj më të afërmit me radhë, si: xhaxhallarët dhe hallat dhe të tjerët përpjetë, dajallarët dhe tezet dhe të tjerët përpjetë, pastaj fëmijët e xhaxhallarëve dhe hallave, si dhe fëmijët e dajallarëve dhe të tezeve. Pra, i jepet përparësi më të afërmit, e pastaj tjetrit më të afërt me radhë.

    Imam Neveviu, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Pëlqehet t’i jepet përparësi nënës në dëgjueshmëri dhe mirësi, e pastaj babait, fëmijëve, gjyshërve, vëllezërve dhe motrave, pastaj të gjithë mahremave prej familjes, si: xhaxhallarëve, dajallarëve, hallave, tezeve etj. Pra, i jepet përparësi më të afërmit, e pastaj tjetrit më të afërt dhe kështu me radhë.

    I jepet përparësi vëllait nga babai dhe nga nëna para vëllait që është vetëm nga babai ose vetëm nga nëna, e pastaj atij që e ke farefis, por jo mahrem, si: djalit të axhës dhe vajzës së tij, fëmijëve të dajallarëve e të tezeve dhe të tjerëve.”[8]

    1. Familja e gruas për burrin e saj s’janë farefis[9] përveç, nëse ata janë nga të afërmit e tij, kurse për fëmijët e gruas së tij, ata janë farefis.[10]
    2. E drejta farefisnore në fenë islame është e madhe. Respektimi, vizita dhe bamirësia ndaj tyre janë nga obligimet e mëdha që Islami nxit për në to, madje Allahu në Kuran e përmendi respektimin e tyre paralel me teuhidin (njësimin e Allahut). Allahu thotë: “Adhuroni Allahun dhe mos i shoqëroni Atij asgjë (në adhurim); silluni mirë me prindërit, të afërmit…” (En-Nisa: 36).

    Dhe thotë: “Në të vërtetë, Allahu urdhëron drejtësinë, mirësinë dhe ndihmën për të afërmit…” (En-Nahl: 90)

    Dhe thotë: “Jepja të drejtën e tij të afërmit, edhe të varfrit, edhe udhëtarit! Kjo është më e mirë për ata që e duan kënaqësinë e Allahut. Pikërisht ata do të jenë të fituarit.” (Er-Rum: 38)

    1. E drejta farefisnore vjen pas hakut ndaj prindërve; kjo, sepse njeriu lidhet me farefisin e tij nëpërmjet lidhjes me prindërit.

    Lidhja me prindërit është përpara lidhjes me të afërmit, prandaj Allahu lidhjen me të afërmit e përmendi pasi që e përmendi lidhjen e prindërve: “…do të silleni mirë me prindërit, të afërmit…” (El-Bekare: 83)[11]

    1. Respektimi i lidhjes farefisnore është cilësi e të devotshmëve, të cilën Allahu në Kuran e përmendi paralel me frikërespektin ndaj Tij: “…Dhe frikësojuni Allahut, me emrin e të Cilit ju kërkoni të drejtat e ndërsjella dhe ruani lidhjet farefisnore. Se vërtet, Allahu është përherë Mbikëqyrës mbi ju.” (En-Nisa: 1); që do të thotë: “kini frikë Allahun dhe mos i shkëputni lidhjet farefisnore, por respektoni ato dhe mbani lidhjet me ta.”[12]
    2. Mbajtja e lidhjeve farefisnore është emblemë e besimit në Allahun dhe në Ditën e Kiametit. Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha: “Kush beson në Allahun dhe në Ditën e Kiametit, le t’i mbajë lidhjet farefisnore.”[13]
    3. Lidhja farefisnore është nga themelet e mesazhit që e përçon Islami dhe nga synimet e dërgimit profetik. Xhafer ibën Ebi Talib, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, shkurtimisht në disa fjalë ia paraqiti Nexhashiut, mbretit të Etiopisë së atëhershme, mesazhin e Islamit duke i thënë: “…Allahu e dërgoi të Dërguarin nga gjiri ynë, ne ia njohim prejardhjen, sinqeritetin dhe besnikërinë atij. Na thirri që ta adhurojmë Allahun dhe të mos i përshkruajmë Atij shok…”, derisa tha: “Na urdhëroi ta flasim të drejtën, ta realizojmë amanetin dhe t’i mbajmë lidhjet farefisnore.”[14]

    Kur Amru ibën Abese e pyeti të Dërguarin e Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, për mesazhin me të cilin është dërguar, i tha: “Me çfarë mesazhi je i dërguar?” Iu përgjigj: “Allahu më dërgoi që t’i respektoj lidhjet farefisnore, t’i thyej idhujt, të adhurohet dhe njësohet Allahu dhe të mos i përshkruhet Atij ortak në adhurim.”[15]

    1. Mbajtja e lidhjeve farefisnore është shkak për të hyrë në Xhenet. Një njeri e pyeti të Dërguarin e Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të: “O i Dërguar i Allahut! Më lajmëro për ndonjë vepër që më fut në Xhenet?” Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, i tha: “Ta adhurosh Allahun dhe të mos i bësh shok Atij, ta falësh namazin dhe ta japësh zekatin, t’i mbash lidhjet me farefisin.”[16]
    2. Mbajtja e lidhjeve farefisnore është shkak për bereqet në jetë dhe e shton riskun. Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha: “Kush dëshiron që risku t’i shtohet dhe jeta t’i zgjatet (t’i shtohet bereqeti në jetë), le t’i mbajë lidhjet farefisnore.”[17]

    Me një hadith tjetër: “Mbajtja e lidhjeve farefisnore, morali dhe fqinjësia e mirë e ndërtojnë vendin (shtojnë bereqetin dhe pasardhësit) dhe e shtojnë jetën.”[18]

    1. Kush i mban lidhjet farefisnore, Allahu i mban lidhjet me të dhe kush i shkëput lidhjet farefisnore, Allahu i shkëput me të.

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha: “Allahu thotë: ‘Unë jam Allahu, Unë jam i Gjithëmëshirshmi. Unë e krijova lidhjen farefisnore dhe emrin farefisni (er-rahimu) ia dhashë nga emri Im. Kush i mban lidhjet me farefisin, edhe Unë i mbaj lidhjet me të dhe, kush i shkëput ato, edhe Unë i shkëputi lidhjet me të’.”[19]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha: “Pasi Allahu i krijoi të gjitha krijesat, lidhja farefisnore tha: ‘O Zot! Pozita ime është në një gjendje që kërkon mbrojtje te Ti nga shkëputja e lidhjeve farefisnore.’ Allahu i tha: ‘Po a nuk je e kënaqur që t’i mbaj lidhjet me atë që i mban me ty dhe t’i shkëputi lidhjet me atë që i shkëput me ty?’ Lidhja farefisnore tha: ‘Po o Zot!’ Allahu i tha: ‘Kjo që kërkove u pranua dhe të takon ty’.”[20]

    1. Shkëputja e lidhjeve farefisnore është nga mëkatet e mëdha shkatërruese, ashtu siç Allahu thotë: “Nëse ju (o hipokritë) ia ktheni shpinën besimit, atëherë do të bënit ngatërresa në Tokë dhe do t’i shkatërronit lidhjet farefisnore. Këta janë ata, të cilët Allahu i ka mallkuar, i ka bërë të shurdhër dhe ua ka verbuar shikimin.” (Muhamed: 22-23)

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha: “Nuk hyn në Xhenet shkëputësi i lidhjeve farefisnore.”[21]

    1. Për nga esenca, mbajtja e lidhjeve farefisnore është obligim, por në disa raste mund të mos jetë obligim, po të jetë e pëlqyer dhe kjo varet sipas mundësisë dhe nevojës.

    Grada më e ulët: mosdistancimi dhe mbajtja e lidhjeve qoftë edhe me dhënien e selamit.

    Nëse i mban disa nga lidhjet dhe pjesën më të madhe nuk i mban, nuk quhet shkëputës i lidhjeve farefisnore. Ndërsa, nëse është i mangët aty ku mundet t’i mbajë dhe t’i plotësojë lidhjet, nuk quhet mbajtës i lidhjeve.[22]

    1. Mbajtja e lidhjeve farefisnore bëhet me dhënien e selamit, me bamirësi ndaj tyre me fjalë dhe vepra, me vizita dhe thirrje telefonike, me sjellje të butë, me dhurimin e dhuratave, me përkrahje, me pasuri, mirësi për ta dhe me largimin e sherrit nga ta sipas mundësive, me përkujdesje për gjendjen dhe hallin e tyre, me plotësimin e nevojave të tyre, ndihmesa e tyre me pasuri dhe pushtet, në veçanti ata që kanë më shumë nevojë.
    2. Mbajtja e lidhjeve farefisnore është ajo që njihet në traditën e popullit dhe e veprojnë njerëzit, sepse në Kuran dhe në Sunet nuk është përmendur lloji dhe sasia e saj dhe Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, nuk e ka përkufizuar me diçka të veçantë, por e ka përmendur atë në përgjithësi. Prandaj, çështja kthehet në traditën e popullit, ajo që në traditën e popullit llogaritet nga lidhja farefisnore ajo është lidhje farefisnore, dhe ajo që llogaritet te njerëzit nga shkëputja e lidhjeve, ajo llogaritet shkëputje.[23]
    3. Mbajtja e lidhjeve farefisnore varet nga afërsia dhe largësia, në gjenealogji dhe pozitë, sipas mundësisë dhe nevojës. Andaj drejtësi dhe afërsi.

    Sot janë shtuar mjetet e komunikimit dhe për këtë falënderimi i takon Allahut, por ato nuk duhet të jenë shkak për shkëputjen e lidhjeve.

    1. Të afërmit dallojnë njëri nga tjetri në gjendje, natyrshmëri dhe pozitë. Dikujt i mjafton ta vizitosh një herë në muaj apo ta thërrasësh në telefon, dikujt tjetër i mjafton buzëqeshja ose respektimi i tij me fjalë, ndonjëri nga ta kërkon ta arsyetosh, ndonjëri nga ta nuk kënaqet, veç me vizita të vazhdueshme dhe të shpeshta. Pra, çdonjëri i ka tabiatet e veta dhe, sipas mundësive, mirë është që lidhjet dhe sjellja të jenë sipas këtij rregulli. Kjo ndihmon në respektimin e lidhjeve dhe mbetjen e dashurisë.
    2. Mbajtës i lidhjeve farefisnore është ai që i mban lidhjet me ata që i mbajnë dhe me ata që nuk i mbajnë lidhjet me të. Kurse ai që i mban lidhjet vetëm se me ata që i mbajnë me të, nuk llogaritet mbajtës, por shpërblyes (d.m.th. kthyes i vizitave). Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Nuk i mban lidhjet farefisnore ai që i shkëmben vizitat me atë që e viziton, por është ai që, kur të afërmit nuk e vizitojnë, ai shkon dhe i viziton ata.”[24]

    Nëse raportet në mes familjarëve nuk janë në atë shkallë, saqë të ‘nisem dhe të filloj unë i pari me vizitë’, por janë thjesht ta kthejë dhe ta shpërblejë të mirën me të mirë, sipas parimit të disa njerëzve ‘ti më dhuron dhe të dhuroj edhe unë’, ‘ti më viziton dhe të vizitoj edhe unë’; ky nuk është respektim i farefisnisë, por kjo është sipas rregullit: të trajtoj me reciprocitet ose të shpërblej në të njëjtën mënyrë.

    Në hadith përcillet për një njeri se tha: “O i Dërguari i Allahut! Unë kam farefis që i vizitoj, por ata nuk më vizitojnë, me ta sillem mirë, por ata sillen keq me mua, me ta jam i butë, por ata janë të vrazhdë me mua!” Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha: “Nëse gjendja është e tillë si e thua ti, është njësoj sikurse t’i ushqesh me hi të nxehtë, kurse me ty vazhdimisht do të jetë një ndihmës nga Allahu kundër tyre, përderisa ti je në këtë gjendje.”[25]

    Ebu Dherri, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, tha: “Më urdhëroi i dashuri im, Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, me shtatë gjëra: t’i dua të ngratët dhe të jem afër tyre, ta respektoj farefisninë, edhe nëse ata nuk më vizitojnë…”[26]

    – Njerëzit në mbajtjen e lidhjeve farefisnore ndahen në tri grupe:

    Grupi parë: Ata që i mbajnë lidhjet; këta janë që i mbajnë lidhjet farefisnore me ata që i vizitojnë dhe me ata që nuk i vizitojnë e nuk sillen mirë. Kjo është pozita më e mirë.

    Grupi i dytë: Janë shpërblyesit (kthyesit e vizitave); janë ata që, nëse farefisi sillen mirë, edhe ata sillen mirë me farefisin, nëse vizitohen, edhe ata i vizitojnë, nëse i shkëpusin lidhjet edhe ata i shkëpusin lidhjet me ta, d.m.th. që këta persona i trajtojnë me të njëjtën mënyrë si trajtohen nga ta.

    Grupi i tretë: Janë ata që i shkëpusin lidhjet; këta janë që i shkëputin lidhjet me farefisninë, nuk i vizitojnë dhe nuk ua kthejnë vizitat atyre që i vizitojnë. Kjo është pozita më e keqe.

    1. Shkëputja e lidhjeve farefisnore ndodh me lëndimin e tyre me fjalë ose me vepra, me braktisjen bamirësisë, vizitave dhe përshëndetjen e tyre, me mospërkujdesjen për gjendjen e tyre dhe me mospjesëmarrje në gëzimet dhe pikëllimet e tyre.

    Domethënë që shkëputja arrihet kur nuk u arrin e mira ose kur u shkon dëmi atyre.

    1. Të afërmit dhe farefisnia jote janë më meritorë për bamirësinë dhe lëmoshën tënde. Kështu që bujaria, butësia dhe mëshira jote, për to më meritorë le të jenë të afërmit, e sidomos të varfërve nga ta. Lëmosha që u jepet të afërmve dhe farefisit është e shumëfishuar. Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha: “Lëmosha që i jepet të ngratit është sadaka kurse, kur i jepet të afërmve, është sadaka dhe respektim i lidhjeve farefisnore.”[27]

    Kur Mejmune bint El-Harith, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, e liroi skllaven e saj. Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, i tha: “Nëse atë do t’ua dhuroje dajallarëve të tu, shpërblimi do të ishte më i madh.”[28]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, në këtë rast e llogariti dhuratën për të afërmit më të vlefshme sesa lirimin nga skllavëria.[29]

    Kur zbriti ajeti: “Nuk keni për ta arritur përkushtimin e vërtetë, derisa të ndani (lëmoshë) nga ajo (pasuri) që e doni” (Ali Imran: 92), Ebu Talha, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, shkoi te Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, dhe i tha: “Për mua pasuria më e dashur është kopshti im me hurma dhe atë po e jap sadaka për hir të Allahut, me shpresë që ta arrij përkushtimin dhe Allahu të ma zëvendësojë në ahiret, andaj, o i Dërguar i Allahut, shpenzoje si të duash!”

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, i tha: “Të lumtë! Kjo është pasuri fitimprurëse, kjo është pasuri fitimprurëse! E dëgjova çfarë the dhe unë e shoh që më e mira është t’ua japësh të afërmve të tu.”

    Ebu Talha tha: “Ashtu do të veproj o i Dërguar i Allahut!” Pastaj Ebu Talha ua ndau sadakanë të afërmve dhe djemve të xhaxhallarëve të tij.’[30]

    Ky është argument që lëmosha e cila u jepet të afërmve, nëse ata janë nevojtarë, është më e vlefshme se ajo që u jepet të huajve.[31]

    1. Lëmosha e cila u jepet atyre që të urrejnë dhe armiqësojnë nga të afërmit është sadaka më e vlefshme. Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Sadakaja më e vlefshme është ajo që u jepet atyre të cilët të urrejnë dhe të armiqësojnë nga të afërmit.”[32]

    Kjo nga shkaku se shpirti nga natyrshmëria e do shpenzimin për të dashurin e tij, në krahasim me atë që e urren, shpenzimi për të është i rëndë dhe është luftë me veten.[33]

    1. Armiqësia në mes farefisit është e keqe e madhe. Ajo e turbullon kthjelltësinë e afërsisë, të afërmin e bën armik dhe të largët, e shkakton distancimin dhe shkëputjen farefisnore, mosrespektimin e prindërve, përçarje dhe mospajtime, fëmijët i shkatërron shpirtërisht, familjen dhe shoqërinë e destabilizon. Çështja ka arritur deri aty, saqë në gjuhën e popullit përdoret një shembull i keq: “Të afërmit janë sikurse akrepat!”
    2. Si shkak i armiqësisë në mes farefisit është besimi i dobët dhe devotshmëria e zbehtë, angazhimi me dynja, mospajtimet financiare rreth kompanive dhe trashëgimive ose ndarja e tyre me vonesë dhe të ngjashme me to, padrejtësia e prindit karshi fëmijëve duke mos qenë i drejtë dhe i barabartë me të gjithë fëmijët njësoj, anashkalimi i vizitave dhe disa adete shoqërore të padrejta.
    3. Paqësimi në mes të të afërmve është vepër e madhe dhe e mirë që robin e afron tek Allahu, është shkak për faljen e mëkateve dhe zbritjen e mirësive, është lëmoshë nga llojet e lëmoshës, është shkak për mbetjen dhe vazhdimin e dashurisë në mes myslimanëve, ia ndalon shejtanit rrugën që t’i prishë në mes vete, e mbyll derën e armiqësisë dhe e përmirëson shoqërinë në tërësi.

    Allahu thotë: “S’ka kurrfarë të mire në shumë prej bisedave të tyre të fshehta, përveç rastit kur ndokush kërkon që të jepet sadaka ose të kryhet një vepër e mirë apo paqësim ndërmjet njerëzve. Atij që e bën këtë për të fituar kënaqësinë e Allahut, Ne do t’i japim një shpërblim të madh.” (En-Nisa: 114)

    Dhe thotë: “Nëse ju i përmirësoni marrëdhëniet dhe ruheni nga padrejtësia, ta dini se Allahu është vërtet Falës dhe Mëshirëplotë.”  (En-Nisa: 129)

    Dhe thotë: “Në të vërtetë, besimtarët janë vëllezër, andaj pajtojini vëllezërit tuaj midis tyre dhe kijeni frikë Allahun, në mënyrë që ju të mëshiroheni.” (El-Huxhurat: 10)

    Dhe thotë: “…Prandaj, frikësojuni Allahut, rregulloni marrëdhëniet midis jush…” (El-Enfal: 1)

    Dhe thotë: “…Pajtimi është më i mirë.” (En-Nisa: 128)

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “A t’ju lajmëroj për veprën që është më e mirë në gradë se agjërimi, namazi dhe sadakaja (vullnetare)?” I thanë: “Po, o i Dërguar i Allahut.” U tha: “Paqësimi në mes të të afërmve, kurse futja e armiqësisë në mes tyre është rruajtje (për qëllim është se e dëmton fenë dhe të mirat e njeriut -sh.p-).”[34]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Çdo ditë në të cilën lind dielli për çdo nyje (të trupit) të njeriut ka sadaka: paqësimi në mes dy vetave është sadaka, të ndihmosh një njeri të hipën në kafshë ose t’i ngarkojë gjërat në kafshë është sadaka, fjala e mirë është sadaka…”[35]

    1. Sheriati për hir të paqësimit e lejoi (me kritere të caktuara) gënjeshtrën, e në rastin e paqësimit në mes familjarëve është edhe më me rëndësi.

    Ajo që lejohet nga gënjeshtra në paqësimin e njerëzve është t’i thuhet njërës palë se filani ka fjalë të mira për ty, të lavdëron, lutet për ty, dëshiron të pajtohet me ty, dhe të ngjashme me to (edhe pse realisht nuk janë ato fjalët e palës tjetër, por për ta zbutur zemrën e palëve të armiqësuara, lejohet t’u thuhen fjalë të tilla, që të arrihet pajtimi, -sh.p-).

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Nuk është gënjeshtar ai që përmirëson në mes njerëzve dhe e përcjell të mirën me qëllim paqësimi ose e flet të mirën.”[36]

    1. Patjetër të gjithë e kanë të mundohen që t’i shërojnë armiqësitë në mes familjarëve, me pajtimin e tyre, me hulumtimin e problemeve dhe shkaqeve që e kanë sjellë armiqësinë, me dëgjimin e palëve, duke ndërmjetësuar njerëzit e mençurit dhe të ditur, me neutralizimin e palëve që e nxisin konfliktin, me shërimin e armiqësisë me urtësi, dije dhe mençuri, derisa të qartësohen paqartësitë dhe të zgjidhet armiqësia.
    2. Më rëndësi është që të përdoret urtësia, mençuria, të largohen budallallëqet nga të gjitha palët, sepse nuk është e logjikshme që të armiqësohen dy familje për shkak të lojës së fëmijëve, ose shkaku i përkrahjes së ndonjë klubi të futbollit!
    3. Me rëndësi po ashtu është që të vërtetohen fjalët dhe të mos i besohet thashethemexhiut.

    Nëse vjen dikush te ti dhe të sjell lajme që urrehen nga ndonjë i afërm yti, mos i beso atij, sepse ai është jo i besueshëm. Allahu thotë: “O ju që keni besuar! Nëse ndonjë njeri i pandershëm ju sjell ndonjë lajm, sigurohuni mirë (në është i vërtetë), për të mos i bërë dëm ndokujt padashje, e të pendoheni pastaj për atë që keni bërë.” (El-Huxhurat: 6)

    1. Në mes familjarëve duhet të mbisundojë falja, të lëshohet pe në disa gjëra për hir të afrimit të zemrave, t’i jepet prioritet çdoherë pajtimit, të përmenden më shpesh vlerat e faljes dhe të heqjes dorë nga diçka, me qëllim që të arrihet diçka më e madhe, të pranohen arsyetimet e faljet dhe të përmbahen nga qortimi.

    Nëse lëshon pak pe nga haku yt në kompensim të ruajtjes së dashurisë së djalit të xhaxhait ose djalit të dajës, ti je fitimtar. Pasuria kompensohet, ndërsa i afërmi nuk kompensohet.

    Allahu thotë: “…Por që të falni është më pranë devotshmërisë. Mos harroni që të bëheni bamirës midis jush!…” (El-Bekare: 237)

    Po ashtu thotë: “Por, atë që fal dhe pajton, e pret shpërblimi i Allahut…” (Esh-Shura: 40)

    Kur Allahu i përmend cilësitë e të devotshmëve thotë: “…dhe ua falin fajet njerëzve. Allahu i do bamirësit.” (Ali Imran: 134)

    1. Nëse i afërmi të lëndon në ndonjë mënyrë, më e mira gjë është durimi dhe kthimi i së keqes me të mirë. Kjo e ruan dashurinë, i ruan raportet në mes farefisit, ia lehtëson myslimanit lëndimet që me to ballafaqohet, e ndoshta i afërmi kur e sheh bamirësinë dhe durimin e të afërmit të vet me të, i vjen turp nga vetvetja. Allahu thotë: “Dhe ata që durojnë për të fituar dashurinë e Zotit të tyre, që falin namazin, që ndajnë fshehurazi dhe haptazi nga ajo që ua kemi dhënë Ne dhe, që të keqen e kthejnë me të mirë. Këtyre u takon shpërblimi në Shtëpinë e fundit.” (Er-Rad: 22)
    2. Nga problemet më të mëdha, me të cilat ballafaqohet një familje e kapur për fe, janë të afërmit e devijuar. Tabiati vidhet dhe njerëzit nga natyrshmëria e tyre ndikohen njëri nga tjetri, prandaj përzierja me farefisin jo të kapur për fe mund t’i çojë deri në devijim. Përzierja burra me gra, shpërfillja e namazit, shikimi në haram, bërja zakon e shqiptimit të fjalëve të liga e të turpshme dhe të ngjashme me to; të gjitha këto janë nga dukuritë e rënies së imanit dhe rrezikut të devijimit.
    3. Mbajtja e baraspeshës në mes tij dhe vizitave të farefisit si dhe shërimi i devijimit të tyre, bëhet me këshilla dhe me thirrjen e tyre në fenë e Allahut, nxitjen e tyre për pendim dhe istigfar, bërja e tubimeve javore ose mujore për lexim të Kuranit, ose dëgjim të këshillave si dhe duhet t’u tërhiqet vërejtja që të përkujdesen për ndjenjat e të kapurit për fe që gjatë vizitës së tyre të mos veprojnë mëkate dhe vepra të turpshme.
    4. Myslimani është xheloz për fenë dhe nderin e tij. Ai përkujdeset për ruajtjen dhe përmirësimin e familjes së tij, andaj duhet pasur kujdes nga përzierja e gjinive ose nga të vetmuarit burrë me grua të huaj, me pretekst se të gjithë jemi një familje dhe farefis!

    Në një hadith: “Allahu xhelozon dhe po ashtu besimtari xhelozon. Xhelozia e Allahut është kur besimtari i afrohet asaj që ia ka ndaluar atij.”[37]

    Kur besimtari e mëson që ka dikush, grua ose burrë nga të afërmit, që ndikon negativisht në fenë dhe moralin e familjes së tij, duhet që të jetë i kujdesshëm dhe ta shërojë problemin me urtësi.

    1. Me rëndësi është mbikëqyrja e familjes dhe e fëmijëve në vazhdimësi, thirrja e tyre në të mirë dhe ndalimi i tyre nga e keqja në rast që vërtetohet se janë ndikuar nga sjellja e keqe e ndonjë familjarit dhe kanë rënë në çfarëdo lloj devijimi.
    2. Shkëputja e lidhjeve farefisnore është e ndaluar dhe për obligim e kemi t’i mbajmë lidhjet edhe me të afërmit mëkatarë dhe që nuk janë të kapur për fe. Ata duhet t’i këshillojmë, ta japim mundin dhe përpjekjen maksimale t’i drejtojmë në të vërtetën dhe t’i largojmë nga e kota. Ata janë më meritorë nga të tjerët që të këshillohen.
    3. Nëse besimtari i sheh të afërmit se nuk ndalen nga bërja e mëkateve, e në veçanti atyre të mëdhave, dhe kjo ndikon në imanin dhe fenë e tij (d.m.th. besimtarit); mbajtja e lidhjeve me ta duhet të jetë në kufirin e minimales, duke i rralluar vizitat, duke mos i zgjatur ndejat me ta, nganjëherë mjafton thirrja në telefon, por kjo e tëra pasi të jepet mundi dhe energjia maksimale në këshillimin e tyre dhe kthimin e tyre drejt rrugës së vërtetë.
    4. E ligjshme është që të largohesh nga i afërmi i devijuar, në mënyrë të hijshme pa ndonjë dëm, nëse ta merr mendja se largimi do të ndikojë pozitivisht tek ai dhe do të largohet nga harami. Të afërmit duhet t’i qartësohet se largimi është bërë për shkak të rënies së tij në harame. Po ashtu duhet të shtohen lutjet për udhëzimin e tij, e kur të të jepet mundësia për thirrjen e tij në fe dhe të këshilluarit e tij, veproje atë.

     

    E lusim Allahun për drejtim dhe saktësi, të na zbukurojë me bukurinë e imanit dhe të na udhëzojë për në moralin dhe veprat më të mira.

    Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve.

     

    Dr. Muhamed Salih el-Munexhid

    Nga arabishtja: Irfan Jahiu

    Pjesë e librit “UDHËZIME DHE DISPOZITA PËR NDODHITË E NDRYSHME GJATË VITIT”

    (I PËRKTHYER NË GJUHËN SHQIPE)

     

    [1] Shih: Esh-Sherh El-Mumti’ (11/203).

    [2] Shih: Es-Sahah, El-Xhevherij (1/199). Lisanul Arab (1/655), Fet’hul Barij (5/380), El-Meusua El-Fik’hije (33/66).

    [3] Shih: Esh-Sherh El-Mumti’, Ibën Uthejmin (11/203, 13/498).

    [4] Mahrem është çdonjëri që ndalohet me të martesa, si: babai, vëllai, mixha, daja etj. (sh.p.)

    [5] Shih: Fet’hul Barij (10/414), Fetava El-Lexhnetu Ed-Daime (25/291), Fetava Islamije (4/195).

    [6] Imam Ahmedi (7108), imam Hakimi (7245), shejh Albani e saktësoi në El-Irva (2/226).

    [7] Muslimi (2548).

    [8] Sherh En-Nevevij ala sahih Muslim (16/103).

    [9] E as familja e burrit për gruan e tij s’janë farefis për shkak se mes tyre s’ka lidhje gjaku, por mes tyre ekziston lidhje krushqie. (sh.p.)

    [10] Fetava Islamije, Ibën Baz (4/195).

    [11] Shih: Tefsir Er-Razij (3/587).

    [12] Shih: Tefsir Ibën Kethir (2/206).

    [13] Buhariu (6138).

    [14] Imam Ahmedi (1740), shejh Albani e saktësoi në Sahih Es-Siretul Nebevije (fq. 174).

    [15] Muslimi (832).

    [16] Buhariu (1396), Muslimi (13).

    [17] Buhariu (5986), Muslimi (2557).

    [18] Ahmedi (25259), shejh Albani në Sahih El-Xhami’ (3767).

    [19] Ebu Davudi (1694), Et-Tirmidhiu (1907), shejh Albani e saktësoi.

    [20] Buhariu (5987), Muslimi (2554).

    [21] Buhariu (5984), Muslimi (2556).

    [22] Shih: Ikmal El-Mualim, El-Kadij Ijad (8/20), Sherh En-Nevevij ala sahih Muslim (16/113).

    [23] Sherh Rijadu Es-Salihin, shejh Ibën Uthejmin (3/185).

    [24] Buhariu (5991).

    [25] Muslimi (2558).

    [26] Ahmedi (21415), shejh Albani e saktësoi në Et-Telikat El-Hisan (450).

    [27] Tirmidhiu (658), Nesaiu (2582), Ibën Maxhe (1844), shejh Albani e vlerësoi hadithin si të mirë në El-Irva (883).

    [28] Buhariu (2592), Muslimi (999).

    [29] Sherh Sahih El-Buharij, Ibën Battal (7/11), Fet’hul Barij (5/219).

    [30] Buhariu (1461), Muslimi (998).

    [31] Shih: Sherh En-Nevevij ala Muslim (7/86).

    [32] Imam Ahmedi (23530), shejh Albani e saktësoi në El-Irva (892).

    [33] Keshful Mushkil, Ibën El-Xheuzij (4/121).

    [34] Ebu Davudi (4919), Tirmidhiu (2509), shejh Albani në Sahih Sunen Ebu Davud (4919).

    [35] Buhariu (2989), Muslimi (1009).

    [36] Buhariu (2692), Muslimi (2605).

    [37] Buhariu (5223), Muslim (2761).

  • NIKAHU (MARTESA) DHE DISPOZITAT E TIJ

    NIKAHU (MARTESA) DHE DISPOZITAT E TIJ

    1. Nikahu (martesa) është natyrshmëri njerëzore dhe domosdoshmëri jetësore. Është shkak për banimin e Tokës, për ruajtjen e nderit me hallall dhe mbrojtjen e tij nga harami, është parambrojë nga sprovat dhe nëpërmjet tij arrihet deri te fëmija. Është traditë nga traditat e pejgamberëve dhe udhëzim i tyre dhe për në të nxiti sheriati.

    Allahu thotë: “Allahu i ka krijuar për ju gratë nga lloji juaj e nga gratë tuaja ju jep djemtë e nipat dhe ju furnizon me ushqime të mira. A mos vallë, ata besojnë në gënjeshtra dhe i mohojnë dhuntitë e Allahut.” (En-Nahl: 72)

    Dhe thotë: “Vërtet, edhe para teje Ne kemi sjellë të dërguar, të cilëve u kemi dhënë gra dhe pasardhës…” (Er-Rad: 38)

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha: “…unë agjëroj dhe ha, natën fali namaz, fle dhe martohem. Kush largohet nga suneti (tradita) im, nuk është prej meje.”[1]

    Në një hadith tjetër: “O ju të rinj! Kush ka mundësi le të martohet, sepse martesa e ruan syrin dhe e mbron epshin (nderin). Ai që nuk ka mundësi të martohet, le të agjërojë, sepse agjërimi është mburojë për të.”[2]

    1. Martesa është shenjë nga shenjat e Allahut që aludojnë në madhërinë dhe fuqinë e Tij, në krijimtarinë e Tij të bukur, në gjerësinë e mëshirës së Tij dhe në përkujdesjen për robërit e Tij.

    Allahu thotë: “Dhe një prej shenjave të Tij është që prej jush krijoi për ju bashkëshortet tuaja, që të qetësoheni pranë tyre, duke vënë ndërmjet jush dashuri dhe mëshirë. Me të vërtetë, në këtë ka shenja, për njerëzit që mendojnë.” (Er-Rum: 21)

    Allahu e krijoi gruan që burri të gjejë qetësi pranë saj, të pushojë zemra e tij pranë saj, të fluturojë shpirti i tij për takimin e saj, të gëzohet me pamjen e saj, të ndiejë qetësi kur të shkojë në shtëpi dhe t’i mjaftojë ajo që ta ruajë nderin e tij. Prandaj, shtëpia bashkëshortore në gjuhën arabe quhet “sekenen” ose “meskenen” (që d.m.th. pushim dhe qetësim – sh.p. – ). Në mes bashkëshortëve Allahu vuri dashuri dhe mëshirë dhe nuk ka afërsi më të madhe bashkëshortore sesa afërsia në mes burrit dhe gruas së tij.

    1. Martesa është marrëveshje dhe besëlidhje, bashkëjetesë me sjellje të mirë, përkujdesje për ndjenjat, largim për brengat, respekt i ndërsjellë, autoritet i burrit mbi gruan, mëshirë për gruan dhe formim i një familjeje të re mbi parime fetare.
    2. Me ardhjen e Islamit, u shfuqizuan format e parregullta të nikahut të përhapura në kohën para Islamit dhe mbeti forma e nikahut të ligjshëm. Aisha, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, tha: “Kur Muhamedi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, u dërgua me të vërtetën (me shpalljen), i prishi të gjitha format e nikahut që bëheshin para Islamit, përveç formës së nikahut që sot e bëjnë njerëzit.”[3]
    3. Martesa është shenjë nga shenjat e Allahut. Dëshirën për martesë e bëri të jetë pjesë në natyrshmërinë e të gjitha krijesave. Në mesin e tyre njeriun e nderoi duke e përkufizuar martesën e tij me kritere, dispozita dhe rregulla. Po ashtu e bëri adhurim dhe vepër të mirë që nëpërmjet saj i afrohet Allahut.
    4. Nikahu në esencë është ‘mubah’ (i lejuar, legjitim) dhe dispozita e tij ndryshon me ndryshimin e gjendjeve të njeriut: për atë që ka epsh, por e ruan veten të mos bjerë në imoralitet, martesa pëlqehet; për atë që ka mundësi të martohet dhe frikohet se po bie në imoralitet, martesa obligohet; për atë që frikohet të bëjë padrejtësi, të bëjë ndonjë dëm dhe mangësi, sikurse të jetë i paaftë të shpenzojë për gruan, ose të sillet keq me të dhe të ngjashme me to, martesa urrehet për këtë njeri.
    5. Nëse burri dëshiron të martohet është mirë të mos ngutet në zgjedhjen e gruas. Ai për grua pëlqehet që ta martojë atë që ka fe, moral dhe ndershmëri, që është e dashur dhe që lind fëmijë, të jetë beqare dhe e bukur, nga familje e mirë dhe me prejardhje fisnike.

    Sa më shumë veti nga këto të lartpërmendurat t’i posedojë një grua, aq më shumë i shtohet vlera asaj.

    Allahu thotë: “Gra të mira janë ato të dëgjueshmet, që ruajnë fshehtësitë që ka urdhëruar Allahu…” (En-Nisa: 34)

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Gruaja martohet për katër gjëra: për pasurinë e saj, për prejardhjen e saj, për bukurinë e saj dhe për fenë e saj. Martoje atë që ka fe, të lumshin duart.”[4]

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Dynjaja është kënaqësi dhe kënaqësia më e mirë e dynjasë është gruaja e ndershme.”[5]

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Martoni ato gra që janë të dashura dhe që lindin shumë fëmijë, sepse unë do të krenohem me ju para umeteve të tjera në Ditën e Kiametit.”[6]

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, i tha Xhabirit, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, kur u martua me të vejë: “Pse nuk u martove me beqare, të lozësh me të dhe ajo të lozë me ty?!”[7]

    Martesa me beqare në përgjithësi më shumë e afron dashurinë, e forcon afërsinë dhe lidhjen në mes bashkëshortëve, por mund të zgjedhë edhe një të vejë, nëse ajo i përshtatet gjendjes së njeriut, siç veproi Xhabiri, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili u martua me të vejë, që ajo të përkujdesej për motrat e tij.

    Kur u pyet Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, se cila grua është më e mirë, tha: “Ajo grua që e gëzon burrin e vet kur ai e shikon, e respekton atë kur ai e urdhëron dhe që nuk vepron diçka që ai e urren, në lidhje me nderin e saj dhe pasurinë e tij.”[8]

    1. Përgjegjësi i vajzës e ka për detyrë që atë ta martojë me burrë që posedon fe dhe moral si dhe t’ia lehtësojë asaj martesën e jo t’ia komplikojë atë.

    Allahu thotë: “I martoni të pamartuarit dhe të pamartuarat ndër ju, si dhe skllevërit dhe skllavet tuaja që janë besimtarë të ndershëm! Nëse janë të varfër, Allahu, do t’i begatojë ata me dhuntinë e Tij; Allahu është i Gjerë në mirësi dhe i Gjithëdijshëm.” (En-Nur: 32)

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Nëse ju vjen ndokush që ka fe dhe moral t’jua kërkojë vajzën për martesë, martojeni, e nëse jo, atëherë në Tokë do të ndodhin sprova dhe çrregullime të mëdha.”[9]

    1. Të përpiqesh që t’i martosh të drejtët dhe të drejtat dhe të bashkosh një burrë me një grua, është vepër e mirë madhështore që shpërblehet shumë. Ky është bashkëpunim për në bamirësi dhe devotshmëri, argument për mirësi, ndërmjetësim i mirë, hapje e dyerve të virtytshmërisë dhe mbyllje e dyerve të sprovave. Myslimanëve u bën dobi dhe shpirtrave të tyre u jep gëzim e lumturi.
    2. Obligim dhe përgjegjësi e kanë të gjithë, që nëpërmjet mjeteve morale dhe materiale të mundshme, t’u ndihmojnë të rinjve që të themelojnë familje myslimane. Kjo mund të bëhet duke i nxitur për martesë, duke i udhëzuar për te të drejtët dhe të drejtat, duke i bashkuar të rinjtë me të rejat që dëshirojnë martesë, duke ua larguar çdo pengesë, duke u dhënë të holla për martesë atyre që kanë nevojë, duke i nxitur bujarët dhe fisnikët nga pasanikët që të shpenzojnë për martesën e të rinjve, derisa të bëhemi nga ata që Allahu thotë: “ata nxitojnë të bëjnë vepra të mira…” (El-Muminun: 61)
    3. Nuk ka pengesë nëse prindi ia ofron vajzën e tij për martesë një djali të ndershëm, kjo nuk llogaritet e metë, turp, nënçmim për veten ose për vajzën, siç mendojnë disa njerëz. Neve Kurani na rrëfen për një burrë të ndershëm që jetonte në qytetin e Medjenit dhe kur e pa Musain, alejhi selam, se kishte fe dhe ndershmëri ia ofroi vajzën e tij për martesë: “O babai im, – tha njëra nga ato të dyja, – merre këtë njeri në shërbim! Sigurisht që njerëzit e fortë dhe të besueshëm janë më të mirët, që dikush mund t’i marrë në shërbim”. Plaku tha: “Unë dua të ta jap për grua njërën prej këtyre dy bijave të mia, me kusht që të më shërbesh mua tetë vjet por, nëse dëshiron, mund të qëndrosh dhjetë vjet. Unë nuk dëshiroj të t’i rëndoj gjërat. Ti do të shohësh, në dashtë Allahu, se jam një njeri i mirë.” (El-Kasas: 26-27)

    Omer ibën El-Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, vajzën e tij Hafsën ia ofroi për martesë Othmanit dhe më pas Ebu Bekrit, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre, por në fund atë e martoi Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të.[10]

    1. Feja e merr në konsideratë përshtatshmërinë në mes burrit dhe gruas në nikah dhe për këtë dijetarët janë të një mendimi. Prindi, nëse e marton vajzën e ndershme për një mëkatar, nikahu i tyre është në rregull, ndërsa gruaja e ka të drejtën që të zgjedhë, të qëndrojë ose ta kërkojë prishjen e nikahut.

    Kurse për sa u përket gjërave që nuk ndërlidhen me fe, dijetarët nuk janë të një mendimi, mirëpo pëlqehet që përgjegjësi i vajzës ta marrë në konsideratë përshtatshmërinë edhe në gjëra të tjera që e ndihmojnë burrin dhe gruan të përshtaten sa më mirë me njëri-tjetrin dhe ta vazhdojnë jetën bashkëshortore.

    1. Është e ndaluar që vajza të pengohet të martohet me atë që përshtatet. Nëse vajza ka dëshirë që të martohet me dikë që përshtaten dhe përgjegjësi nuk e marton, atëherë bie e drejta e përgjegjësit që ta martojë me dikë tjetër. Allahu thotë: “…mos i pengoni ato që të martohen përsëri me burrat e tyre, nëse merren vesh me të mirë.” (El-Bekare: 232)
    2. Është e ndaluar që vajza të detyrohet të martohet për atë që ajo nuk e pëlqen. Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Nuk martohet beqarja derisa t’i merret leje.” – I thanë: “O i Dërguari i Allahut! E si është leja e saj?” U përgjigj: “Heshtja e saj.”[11]
    3. Nuk i takon asnjërit nga të dy prindërit, që fëmijën e tyre ta detyrojë të martohet me një grua që atij nuk i pëlqen. Nëse fëmija në këtë rast nuk e respekton vullnetin e prindërve, nuk llogaritet mosrespektues i tyre. “Nëse nuk e ka atë të drejtë askush që dikë tjetër ta detyrojë të hajë diçka që prej saj ndien neveri, duke qenë mundësia për të ngrënë diçka tjetër që e ngop dhe e dëshiron vetja e tij, e njëjta vlen edhe te nikahu madje edhe më shumë. Kur ndonjëri ha diçka që e urren, shija e hidhur atij ushqimi ndihet vetëm për disa orë dhe më pas largohet, ndërsa shoqërimi i padëshiruar dhe maltretimi në mes bashkëshortëve ndihet për një kohë të gjatë dhe ky maltretim nuk mund të largohet.”[12]
    4. Kushdo që dëshiron të fejojë një vajzë, lejohet që të shikojë në ato pjesë të trupit të vajzës që në përgjithësi shfaqen prej saj, si: fytyra, shputat e duarve dhe shputat e këmbëve. Shikimi duhet të jetë me qëllim fejese dhe jo të vetmuar ata dy, por në prezencë të mahremit. Po ashtu edhe vajza e ka të drejtën të shikojë në djalin që dëshiron të martohet për të.

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Kur ndonjëri nga ju dëshiron që të fejojë një vajzë, nëse mund të shohë atë çfarë e nxit për martesën e saj, le ta shohë.”[13]

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, kur u fejua Mugire ibën Shu’be, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i tha: “Shihe atë, sepse kjo ju afron dhe jua shton dashurinë.”[14]

    1. Ta shohësh një vajzë për fejesë lejohet vetëm nëse plotësohen katër kushte:

    Kushti i parë: Të jesh i vendosur për fejesë.

    Kushti i dytë: Nuk lejohet të vetmohesh me të, duhet të jetë prezent edhe mahremi.

    Kushti i tretë: Të sigurohesh nga fitneja.

    Kushti i katërt: Të shohësh tek ajo vetëm atë që ajo e shfaq në përgjithësi para prindit të saj, vëllait të saj dhe të ngjashmit me ta. Më tepër se kjo nuk lejohet.

    1. Nuk lejohet të fejohet një grua që është e fejuar me dikë tjetër. Kush kërkon të fejohet me një grua dhe ajo pranon, të tjerëve u ndalohet që ta fejojnë atë, përveç atëherë kur prishet fejesa ose i pari ia jep lejen tjetrit.[15] Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Nuk fejohet një grua që është e fejuar me dikë tjetër, derisa të prishet fejesa ose t’ia japë lejen i fejuari i parë tjetrit.”[16]
    2. Kusht për saktësinë e nikahut është përcaktimi i identitetit të bashkëshortëve, pëlqimi i tyre që të martohen me njëri-tjetrin, veliu (përgjegjësi i vajzës), dy dëshmitarë të drejtë, të mos kenë burri dhe gruaja pengesa që e ndalojnë fejesën, si: ideti (koha e caktuar e pritjes pasi që të divorcohet), ihrami (d.m.th. janë në ihram, qoftë në umre apo haxh) etj.
    3. Nikahu nuk është i saktë pa pëlqimin e veliut (përgjegjësi i vajzës), dhe prezencën e dy dëshmitarëve të drejtë. Gruaja nuk e ka atë të drejtë që ta martojë veten dhe as që ta martojë dikë tjetër, e nëse ajo e marton veten ose e marton dikë, nikahu i saj nuk pranohet.

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Nuk ka martesë pa pëlqimin e veliut dhe pa dëshminë e dy dëshmitarëve të drejtë.”[17]

    Po ashtu Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Çdo grua që martohet pa lejen e veliut (përgjegjësit), nikahu i saj është i kotë, nikahu i saj është i kotë, nikahu i saj është i kotë.”[18]

    1. Martesa pëlqehet që të publikohet dhe njerëzit të njoftohen. Për ta publikuar martesën lejohet që gratë t’i bien defit (kjo është e veçantë për gratë, ndërsa burrat nuk lejohet t’i bien defit), dhe të këndojnë me fjalë të zakonta për dasma, jo me fjalë që nxitet për në haram dhe lavdërohet harami. Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Publikojeni martesën.”[19]

    Me një hadith tjetër Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Dallimi në mes hallallit dhe haramit në nikah është rënia e defit dhe publikimi i martesës.”[20]

    1. Për gruan që martohet Islami e caktoi t’i jepet ‘mehri’ (dhurata e kurorëzimit). Mehri është një nga dukuritë e fisnikërisë dhe nderit që Islami ia bëri gruas. Mehri është e drejta e saj që ajo e meriton plotësisht me kryerjen e aktnikahut.

    Pëlqehet që sasia e mehrit të përcaktohet gjatë kryerjes së aktnikahut.

    Allahu thotë: “Dhe jepuni me gjithë zemër grave tuaja dhuratën e kurorëzimit…” (En-Nisa: 4)

    Mehri (dhurata e kurorëzimit) është quajtur me emrin ‘sadak’[21] për shkak të fuqisë së tij, për shkak se është hak që patjetër duhet t’i jepet gruas dhe për shkak se e shpalos dëshirën e sinqertë të atij që e jep në martesë, gjë që është bazë në detyrimin e mehrit.[22]

    1. Esenca e mehrit është që të jepet në pasuri, si: ari dhe para, ose në kapital, ose në diçka që ka vlerë materiale dhe burri ia dhuron gruas si p.sh. t’i bëjë burri ndonjë shërbim ose dobi, sikurse t’ia mësojë Kuranin ose ta dërgojë në haxh. Mehri mund të jetë i menjëhershëm ose i vonshëm.

    Lejohet që gruaja për mehër të kërkojë diçka tjetër nga ajo që u përmend më lart, si: të kërkojë që burri ta pranojë Islamin (nëse gruaja është myslimane dhe burri që e kërkon nuk është mysliman -sh.p-), ose të kërkojë që burri të kërkojë dije, ose ta mësojë Kuranin përmendsh tërësisht ose pjesërisht, e të ngjashme me to.

    “Mehri në esencë është bërë i ligjshëm si e drejtë e gruas që ajo të përfitojë prej tij. Nëse ajo për mehër dëshiron që burri i saj të kërkojë dije, të kapet për fe, ta pranojë Islamin dhe ta lexojë Kuranin, lejohet dhe ky është mehri më i vlefshëm, më i dobishëm dhe më i miri.”[23]

    1. Islami nxiti që mehri të jetë sa më i lehtë dhe sa më i vogël. Kjo është më e bereqetshme dhe ndjekje e rrugës së Profetit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të.

    Në një hadith ceket: “Mehri më i mirë është ai më i lehti”, me një transmetim tjetër: “Martesa më e mirë është ajo më e lehta (në shpenzime).”[24]

    Me një hadith tjetër: “Nga bereqeti i gruas është: lehtësimi i fejesës, lehtësimi i mehrit dhe lehtësimi i mbetjes shtatzënë dhe lindjes së fëmijëve.”[25]

    1. Pëlqehet të bëhet dasmë, qoftë edhe me një dele, që të publikohet martesa. Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, e porositi Abdurrahman ibën Aufit, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, duke i thënë: “Bëj dasmë, qoftë edhe me therjen e një deleje!”[26]

    Nuk ka pengesë që myslimani gostinë e dasmës ta bëjë natën e dhëndërisë ose edhe para, ose kur ta bëjë aktnikahun ose edhe para. Çështja është e tillë që në të ka hapësirë të veprohet gjerësisht, edhe pse më e mira është që të veprohet sipas traditës së vendit ku jeton.

    1. Përgjigjja e ftesës dhe prezenca në dasmë është detyrim. Kush nuk dëshiron për të ngrënë ushqim, bën dua për vëllanë mysliman dhe largohet nga dasma.

    Kush ftohet në dasmë dhe në të ka mëkate, si: alkool, dhe ka mundësi ta largojë të keqen prej aty, pa probleme dhe çrregullime, e ka për detyrë të shkojë dhe ta largojë të keqen, e nëse nuk ka mundësi, atëherë nuk prezenton në dasmë.

    E nëse nuk ka dijeni se në dasmë ka mëkate dhe këtë e kupton vetëm pasi të arrijë në vend, e ka për detyrë ta largojë mëkatin, nëse mundet e nëse jo, atëherë largohet prej aty.

    1. Pëlqehet për të porsamartuarit të bëhet dua, duke thënë: “Allahu ju bekoftë ju dhe pasardhësit tuaj, si dhe ju bashkoftë ju të dy në të mirë.”[27]
    2. Pëlqehet që burri natën e dhëndërisë të jetë xhentil me gruan e vet, t’i japë diçka për të pirë dhe të ngjashme me të dhe ta vendosë dorën e tij në ballin e saj dhe të lutet: “O Allahu im, kërkoj nga Ti të më dhurosh të mirën e saj dhe të mirën që e ke bërë natyrë të saj. Dhe kërkoj mbrojtje te Ti nga sherri i saj dhe nga sherri që e ke bërë natyrë të saj.”[28]

    Nëse pastaj i falin bashkërisht dy rekate, nuk ka pengesë, sepse përcillet nga disa të parët tanë të mirë që kanë vepruar kësisoji.

    Kur t’i afrohet gruas për marrëdhënie intime thotë: “Me emrin e Allahut, o Allahu im, na e largo djallin prej neve dhe prej asaj që do të na furnizosh me të.”[29]

    Myslimani, kur t’i afrohet gruas për marrëdhënie, llogarit në shpërblimin e Allahut dhe e bën nijetin që gruas t’ia japë hakun e saj, ta mbrojë nderin e saj dhe të tij, ta shtojë afërsinë me të, të kërkojë fëmijë të ndershëm dhe të synojë të mira të tjera të ngjashme me to.

    1. Lejohet burri që t’i afrohet bashkëshortes së vet si të dëshirojë, natën ose ditën, përveç gjatë menstruacioneve dhe lehonisë si dhe ndalohen marrëdhëniet në anus.
    2. Nuk ka pengesë për bashkëshortët që të lahen bashkërisht në një vend dhe me një enë.
    3. Ndalohet që burri dhe gruaja t’i shpalosin fshehtësitë e tyre të shtratit. Ato janë amanet i madh dhe ata të dy duhet të përkujdesen që ato t’i ruajnë për vete.

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Njeriu me pozitë më të keqe në Ditën e Kiametit tek Allahu është ai burrë që i afrohet gruas së vet dhe ajo i afrohet atij, e pastaj i shpalosin fshehtësitë e tyre.”[30]

    1. Islami nxiti dhe e vërtetoi mirësinë e sjelljes së mirë me gruan. Po ashtu Allahu i nxiti burrat që ta shtojnë kujdesin dhe sjelljen e mirë me gratë.

    Allahu thotë: “Jetoni e silluni mirë me to! Në qoftë se ato nuk ju pëlqejnë aq shumë, (duroni!) sepse është e mundur që juve të mos ju pëlqejë diçka, por që Allahu në atë do t’ju sjellë shumë të mira.” (En-Nisa: 19) Dhe po ashtu thotë: “…gruaja të mbahet me të mirë…” (El-Bekare: 229)

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Ju porosis të silleni mirë me gratë tuaja.”[31]

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Më i mirë ndër ju është ai që është më i mirë me familjen e tij, ndërsa unë jam më i miri në mesin tuaj me familjen time.”[32]

    Sjellja e mirë me gruan e përfshin sjelljen e mirë me fjalë dhe me vepra, duke filluar nga shoqërimi i mirë, shprehja e ndjenjave me fjalë dhe me dhurata, paraqitja e dashurisë dhe respektit, të qenët xhentil dhe mik i mirë me të, mosdëmtimi i saj, të qenët bamirës me të, sjellja e mirë, butësia, përkujdesja për ndjenjat e saj, ngushëllimi i saj, durimi gjatë gabimeve të saj, futja e gëzimit në shpirtin e saj, zbukurimi për të, dhënia e të drejtave të saj me tolerancë dhe lehtësime jo me kokëfortësi dhe vështirësi.

    Në sjelljen e mirë përfshihet edhe shpenzimi dhe veshmbathja dhe të ngjashmet me to. Edhe gruaja detyrohet të sillet mirë me burrin e saj, ajo ka të drejta ndaj tij sikurse ai që ka të drejta ndaj saj, në të njëjtën kohë dhe vend, dhe ato dallojnë me ndryshimin e gjendjeve.

    Allahu thotë: “Gratë kanë aq të drejta sa kanë edhe detyra, sipas arsyes së shëndoshë, ndonëse burrat kanë një shkallë (më shumë përgjegjësie) mbi ato.” (El-Bekare: 228)

    Disa komentues të Kuranit thanë: “Ajo një shkallë (e përgjegjësisë), që burrat e kanë mbi gratë është epërsia e tij karshi saj, realizimi i të gjitha obligimeve që i ka ai ndaj gruas së vet dhe toleranca e tij me gruan në obligimet e saj, që i ka ndaj tij ose në disa nga to.”[33]

    Kjo shkallë është një tregues që e nxit burrin të sillet mirë me gruan, të jetë më zemërgjerë me gruan në pasuri dhe moral, dhe më e mira për të do të ishte që të përpiqet përtej mundësive.”[34]

    Prandaj, përcillet për Ibën Abasin, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, të ketë thënë: “Nuk dua që ta marrë gjithë hakun tim që gruaja e ka ndaj meje, sepse Allahu thotë: “…ndonëse burrat kanë një shkallë (më shumë përgjegjësie) mbi ato.” (El-Bekare: 228)[35]

    1. Allahu e urdhëroi burrin të sillet mirë me gruan e tij në të dy gjendjet, kur e mban dhe kur e ndan, dhe thotë: “…i mbani ato si ka hije ose ndahuni me to në mënyrë të pëlqyeshme…” (Et-Talak: 2)

    D.m.th. mbani ato si i ka hije dhe me shoqërim të mirë, e jo në atë mënyrë që t’i dëmtoni, t’ju bëni keq dhe t’i pengoni ato. Mbajtja e tillë nuk lejohet.

    Nëse ndaheni me to, ndahuni në mënyrë të pëlqyeshme, d.m.th. ndarje pa rrezik dhe frikë, pa sharje dhe armiqësi, pa e përdorur dhunën dhe fuqinë për të marrë diçka nga pasuria e saj.[36]

    Allahu thotë: “Mos harroni që të bëheni bamirës midis jush!” (El-Bekare: 237)

    1. Gruaja ka detyrime ndaj burrit të saj: respektimin e udhëheqësisë së tij, respektimin e tij me mirësi, t’i përgjigjet nevojës së burrit për në shtrat, të zbukurohet në suaza të së lejuarës, të jetë bashkëshorte e mirë, ta ruajë nderin dhe pasurinë e tij, të mos agjërojë nafile pa lejen e tij, të mos e futë askënd në shtëpi pa lejen e tij, t’i shërbejë, ta falënderojë dhe jo t’i mohojë të mirat e tij që i vepron për të, të jetë e kënaqur me atë që e posedon dhe të mos e ngarkojë me shpenzime.
    2. Burri po ashtu ka detyrime ndaj gruas së tij: respektimin e kushteve që i kanë vendosur në mes tyre gjatë aktnikahut, shpenzimi për të, dhënia e hakut të shtratit dhe ruajtja e nderit të saj, sjellja e mirë, urdhërimi i saj t’i respektojë kufijtë e Allahut, mbajtja e drejtësisë në mes grave për atë që ka më shumë se një grua, t’ia respektojë marrëveshjen asaj dhe të mos e harrojë mirësinë e saj, të mos i shpalosë fshehtësitë e saj, të durojë dhe t’i mbyllë sytë përballë disa gabimeve të saj.
    3. Të krijosh familje të lumtur duhet që ajo të ndërtohet mbi dashuri dhe mëshirë, kurse me dije ajo zhvillohet shëndoshë. Faktor tjetër që e zhvillon familjen është studimi i jetës së Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, me anëtarët e familjes së tij dhe zbatimi i atyre mësimeve në realitet në jetën bashkëshortore.

    Pejgamberi ynë, Muhamedi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, ishte ai që tha: “Më i miri ndër ju është ai që është më i mirë me familjen e tij, ndërsa unë jam më i miri në mesin tuaj me familjen time.”[37]

    “O Zoti ynë, dhurona nga gratë tona dhe trashëgimtarët tanë, ç’është prehje për sytë tanë dhe bëna shembull për të mirët!” (El-Furkan: 74)

     

    E lusim Allahun të na japë lumturi, neve dhe të gjithë myslimanëve në dynja dhe ahiret dhe të na japë mbarësi ta veprojmë atë që Ai e do dhe Atë e kënaq.

    Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve.

    [1] Buhariu (5063), Muslimi (1401).

    [2] Buhariu (1905), Muslimi (1400).

    [3] Buhariu (5127).

    [4] Buhariu (5090), Muslimi (1466).

    [5] Muslimi (1467).

    [6] Ebu Davudi (2050), shejh Albani hadithin e saktësoi.

    [7] Buhariu (5247), Muslimi (715).

    [8] Nesaiu (3231), imam Ahmedi (7421), shejh Albani hadithin e saktësoi.

    [9] Tirmidhiu (1085), shejh Albani hadithin e vlerësoi të mirë.

    [10] Shih: Sahih El-Buharij (4005).

    [11] Buhariu (5136), Muslimi (1419).

    [12] Mexhmual Fetava (32/30).

    [13] Ebu Davudi (2082), shejh Albani e vlerësoi si të mirë.

    [14] Tirmidhiu (1087), Nesaiu (3235), Ibën Maxhe (1866), shejh Albani e saktësoi.

    [15] D.m.th. ai që do të fejohet shkon tek i fejuari i parë dhe i thotë: Më ka ardhur lajmi që e ke fejuar filanen, shpresoj prej teje që ta lësh këtë fejesë dhe ta martoj unë. (Shejh Uthejmini, Allahu e mëshiroftë.) https://islamqa.info/ar/101117 (sh.p)

    [16] Buhariu (5142), Muslimi (1408).

    [17] Ibën Hibani (4075), hadithi gjendet në Sahih El-Xhami’ (7557), baza e hadithit gjendet në Sunenët.

    [18] Ebu Davudi (2083), Tirmidhiu (1102), shejh Albani hadithi e saktësoi.

    [19] Imam Ahmedi (16130), shejh Albani e vlerësoi si të mirë në Sahih El-Xhami’ (1072).

    [20] Tirmidhiu (1088), Nesaiu (3369), Ibën Maxhe (1896), shejh Albani e vlerësoi si të mirë.

    [21] ‘Sadak’ do të thotë prikë, pagesë (e dhëndrit për nusen), sinqeritet, fortësi etj. (sh.p)

    [22] Shih: Mugnij El-Muhtaxh, Hatib Esh-Sherbinij (4/366).

    [23] Zadul Mead, Ibën El-Kajim (5/162).

    [24] Ebu Davudi (2117), El-Hakimi (2742), shejh Albani e saktësoi.

    [25] Imam Ahmedi (24478), Ibën Hibani (4095), shejh Albani e vlerësoi si të mirë në Sahih El-Xhami’ (2235).

    [26] Buhariu (6386), Muslimi (1427).

    [27] Shih: “Mburoja e Muslimanit” – te kaptina ‘Duaja për të porsamartuarit’ – e përkthyer në shqip (sh.p.)

    [28] Shih: “Mburoja e Muslimanit” – te kaptina ‘Duaja gjatë martesës dhe blerjes së kafshës’ – e përkthyer në shqip (sh.p.)

    [29] Shih: “Mburoja e Muslimanit” – te kaptina ‘Duaja para se t’i afrohesh bashkëshortes’ – e përkthyer në shqip (sh.p.)

    [30] Muslimi (1437).

    [31] Buhariu (5186), Muslimi (1468).

    [32] Tirmidhiu (3895), shejh Albani e saktësoi hadithin.

    [33] Shih: Tefsir Et-Taberij (4/122, 123).

    [34] Shih: El-Muharer El-Vexhiz, Ibën Atije (1/306).

    [35] Shih: Tefsir Et-Taberij (4/123).

    [36] Shih: Tefsir Es-Sadij (fq.869).

    [37] Tirmidhiu (3795), shejh Albani hadithin e saktësoi.

     

    Dr. Muhamed Salih el-Munexhid

    Nga arabishtja: Irfan Jahiu

    Pjesë e librit “UDHËZIME DHE DISPOZITA PËR NDODHITË E NDRYSHME GJATË VITIT”

  • EDUKIMI I FËMIJËVE

    EDUKIMI I FËMIJËVE

    1. Dhuntitë dhe mirësitë e Allahut për robërit e Vet janë aq shumë, saqë numri i tyre nuk mund të përkufizohet dhe të numërohet. Në to bën pjesë edhe dhuntia e fëmijës. Fëmijët janë dhuntia, dhurata dhe mirësia e madhe e Allahut për robin e Vet. Kjo e mirë e Allahut e meriton falënderimin, përkujdesjen dhe ruajtjen nga robi i Tij. Fëmijët janë fryti i zemrës, themeli i shtëpisë, stolia e jetës së dynjasë, ashtu siç Allahu thotë: “Pasuria dhe djemtë janë stoli e jetës së kësaj bote…” (El-Kehf: 46)

    Allahu në Kuran e përmend se nga lutjet e robërve të zgjedhur të Allahut është lutja: “O Zoti ynë, dhurona nga gratë tona dhe trashëgimtarët tanë, ç’është prehje për sytë tanë dhe bëna shembull për të mirët!” (El-Furkan: 74)

    1. Islami fëmijës ia siguron të drejtat para lindjes së tij: fillimisht me zgjedhjen e nënës së ndershme, pastaj përkujdesja për të gjatë periudhës së shtatzënisë, përkujdesja për të drejtën e tij që të jetojë duke e ndaluar abortimin e tij gjatë fazës së shtatzënisë, lehtësimi i çështjes së agjërimit për gruan shtatzënë, ndëshkimi i mbytësit të tij duke e detyruar ta shpaguajë gjakun e tij etj.

    Pas lindjes: lumturia dhe gëzimi me daljen e tij në dynja, thirrja e ezanit në veshin e djathtë, pëlqehet t’i fërkohet lehtë qiellza e tij me hurmë, i jepet e drejta ta marrë mbiemrin e babait, zgjedhja e emrit të mirë për të, therja e akikës, qethja e flokëve të kokës së tij dhe dhënia lëmoshë në peshë të flokëve të tij, synetimi i tij, plotësimi i gjidhënies, përkujdesja për edukimin dhe rritjen e tij, shpenzimi për të, drejtësia në mes atij dhe vëllezërve të tij, përkujdesja për shëndetin e tij trupor dhe mendor. Po ashtu i garantohet e drejta e tij në trashëgimi, vasiet, dhuratë, vakëf etj.

    1. Fëmijët tanë janë amanet mbi supet tona, për ta do të merremi në llogari para Allahut.

    Allahu thotë: “O ju, që besoni! Ruajeni veten dhe familjet tuaja nga zjarri, lënda djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët…” (Et-Tehrim: 6)

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Edhe ndaj fëmijës tënd ke hak (të drejta që bien mbi ty).”[1]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Secili prej jush jeni barinj dhe secili prej jush është përgjegjës për kopenë e vet… Burri është bari i familjes së tij dhe përgjegjës për të, gruaja është bareshë e shtëpisë së saj dhe përgjegjëse për shtëpinë e burrit të saj dhe për fëmijët e saj.”[2]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Allahu do ta pyesë çdo përgjegjës për kopenë që e ka pasur nën përgjegjësinë e tij, a e ka ruajtur apo e ka humbur, madje do të pyetet edhe njeriu për anëtarët e familjes së tij.”[3]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Çdonjërin që Allahu e ngarkon me përgjegjësi për ndonjë grup njerëzish, ndërsa ai e tradhton amanetin e tij (nuk ja jep hakun parisë së tij) dhe vdes në këtë gjendje, Allahu ia ndalon atij Xhenetin.”[4]

    1. Çdo mysliman për fëmijët e tij duhet ta ketë frikë Allahun, duke i drejtuar dhe përkrahur ata për në mirësi, duke i larguar nga sherri, shthurja dhe e liga, si dhe duke ua mbyllur çdo rrugë që i çon drejt mëkateve dhe gjynaheve.
    2. Edukimi i fëmijëve fillon me zgjedhjen e bashkëshortes së ndershme. Fëmijët e kanë atë të drejtë, që nëna e tyre të jetë e ndershme. Nëna është medrese që prej saj dalin breza.

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “…Zgjedhe për grua atë që është me fe, të lumshin duart.”[5]

    E ka thënë të vërtetën poeti:

    Nëna është medrese, nëse e përgatit atë si duhet (d.m.th. e zgjedh si duhet),

    ajo do ta përgatitë një popull me rrënjë të mira.

    1. Edhe babai edhe nëna e kanë për detyrë që fëmijën ta edukojnë, ta rrisin me virtyte të larta dhe me moral të lavdëruar sipas Kuranit dhe Sunetit të Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të. Fëmija duhet të edukohet në fushën e imanit, ibadetit, moralit, psikikës, shëndetit, gjendjes shpirtërore dhe asaj shoqërore të tij. Atë duhet ta marrësh për dore (ta përkrahësh) në rrugën e stabilitetit në fe, që ta fitojë Xhenetin dhe të shpëtojë nga Xhehenemi, ashtu siç Allahu thotë: “O ju, që besoni! Ruajeni veten dhe familjet tuaja nga zjarri, lënda djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët…” (Et-Tehrim: 6); që do të thotë: urdhëroje familjen për të mirë dhe ndaloje nga e keqja, edukoje dhe mësoja Islamin, kështu i ruan nga zjarri i Xhehenemit.[6]
    2. Dijetarët kanë thënë: “Fëmija është amanet te prindërit. Zemra e tij e pastër është gur i çmuar, e shtrenjtë, e pafajshme, pa asnjë njollë dhe gjurmë. Ajo ka aftësi të pranojë çdo gjë dhe të anojë kah çdo gjë që anon kah ajo.

    Nëse ajo kalitet me mirësi dhe i mësohet e mira, fëmija do të rritet me atë mirësi dhe do të lumturohet në dynja dhe ahiret. Në shpërblim do të jetë pjesëmarrës edhe prindi, çdo mësues dhe edukator i tij.

    A nëse ajo kalitet me sherr dhe i mësohet e keqja, lihet anash sikurse të jetë kafshë, ai do të jetojë fatkeq dhe do të shkatërrohet. Faji dhe përgjegjësia do të bjerë mbi supet e tij dhe mbi supet e përgjegjësit dhe edukatorit të tij.

    Sado që prindi të mundohet ta ruajë fëmijën nga zjarri i dynjasë, ruajtja dhe mbrojtja e tij nga zjarri i ahiretit duhet të jetë prioriteti dhe synimi kryesor.”[7]

    Të mësuarit e fëmijës në fëmijëri është si skalitja mbi gurë, siç u tha në këto vargje:

    Degët kur i bën drejt, ato drejtohen,

    ndërsa kur bëhet dru, ai më nuk zbutet,

    edhe edukata i bën dobi fëmijës kur është i vogël,

    por nuk i bën dobi edukata atij kur të rritet.

    1. Prindi duhet t’i edukojë fëmijët e tij me edukatë imanore, t’ua mësojë teuhidin (njësimin e Allahut), siç Allahu thotë: “(Kujtoje) kur Lukmani i tha të birit, duke e këshilluar: “O djali im, mos i shoqëro Allahut asgjë (në adhurim)! Pa dyshim, idhujtaria është një padrejtësi shumë e madhe.” (Lukman: 13)

    Ibrahim Et-Tejmi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “E pëlqenin që fëmijës t’ia mësonin namazin dhe fjalët  ‘la ilahe il-lallah’ të ishin fjalët e para që i shqipton duke i përsëritur ato shtatë herë.”[8]

    1. Fëmija duhet që të edukohet dhe të mësohet ta lidhë zemrën me Allahun, të kërkojë ndihmë nga Allahu, t’i mbështetet Atij, t’i bindet Atij dhe të besojë në përcaktimet e Allahut.

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, e porositi Abdullah ibën Abasin, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili ishte fëmijë i vogël, duke i thënë: “O djalosh! Do të t’i mësoj disa fjalë: Ruaje Allahun, Allahu do të të ruajë ty, Ruaje Allahun, që Allahun ta kesh çdoherë pranë teje. Kur të lypësh, lyp nga Allahu. Kur të kërkosh ndihmë, kërko ndihmë nga Allahu. Dije se, poqë krejt umeti bashkohen që të ta bëjnë një të mirë, nuk do të mund të të bëjnë mirë, përveç asaj që Allahu e ka caktuar për ty. Nëse ata bashkohen që të të bëjnë dëm diçka, nuk do të mund të të bëjnë dëm, përveç asaj që Allahu e ka caktuar për ty. Lapsat janë ngritur dhe fletushkat janë tharë.”[9]

    1. Fëmijës duhet t’i mbillet dashuria për Pejgamberin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, dashuria për sahabët dhe për të parët tanë të mirë, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre. Ai duhet të mësohet t’i respektojë, nderojë e t’i njohë vlerat e tyre. Po ashtu duhet t’i lexohet dhe mësohet biografia e Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, betejat, gjendjet dhe fjalët e tij. Ai është shëmbëlltyra jonë më e mirë në çdo kohë.

    Imami Malik ibën Enes, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Të parët tanë të mirë i mësonin fëmijët që ta donin Ebu Bekrin dhe Omerin, siç i mësonin suret e Kuranit.”[10]

    Alij ibën El-Husejn, Allahu e mëshiroftë, thotë: “I mësonim betejat dhe luftërat e Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, sikur që i mësonim suret e Kuranit.”[11]

    Ismail ibën Muhamed ibën Sad ibën Ebi Vekas, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Babai na i mësonte betejat e të Dërguarit të Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, dhe na i renditte ato. Na thoshte: ‘O bijtë e mi, këta janë heroizmat e baballarëve tuaj, mos harroni që t’i kujtoni’.”[12]

    1. Prindi duhet ta mësojë fëmijën ta falë namazin prej fëmijërisë. Ai duhet ta urdhërojë ta falë atë kur t’i mbushë të shtatat, ta rrahë lehtë kur t’i mbushë të dhjetat, bazuar në hadithin e Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, i cili thotë: “Urdhëroni fëmijët tuaj me namaz kur të jenë shtatë vjeç, rrihni (lehtë), nëse nuk falen kur të jenë dhjetë vjeç dhe ndani ata nga shtrati.”[13]
    2. Fëmija është mirë të edukohet të agjërojë prej fëmijërisë, të marrë pjesë në projektin e dhënies iftar agjëruesit, të nxitet që të japë lëmoshë në Ramazan dhe të kalitet për faljen e namazit të teravive. Për mundin që e bëjnë është mirë t’u jepet kurajo dhe të shpërblehen me gjërat që i kanë për qejfi.

    Er-Rubejia bint Muavidh, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, për agjërimin e ditës së Ashurës, e cila ishte obligim të agjërohet para se të obligohej agjërimi i Ramazanit, tha: “Agjëronim ditën e Ashurës dhe i nxisnim edhe fëmijët që ta agjëronin. Atyre u bënim lodra nga leshi dhe kur qante ndonjëri prej tyre nga uria, u jepnim lodrat derisa vinte koha e iftarit.”[14]

    1. Fëmijës prej vogëlisë duhet që shkallë-shkallë t’i mësohet hallalli dhe harami. Ai, edhe pse është fëmijë, mund ta kuptojë dhe ta perceptojë hallallin dhe haramin, nëse ato i sqarohen mirë.

    Kur e mori Hasan ibën Alij, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, një hurmë që ishte sadaka dhe e futi në gojë, Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, i tha: “Kih, kih[15]”; që ta hedhë hurmën prej gojës. Pastaj i tha: “A harrove që ne nuk e hamë sadakanë.”[16]

    1. Prindi duhet që të kujdeset t’ia mësojë fëmijës dhe familjes së tij dhikrin e mëngjesit dhe mbrëmjes, t’u lexojë disa hadithe të shkurta gjithëpërfshirëse nga fjalët e Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, të cilat përshtaten me moshën e tyre. Mirë është që herë pas here ato t’i përsërisin bashkërisht, si dhe t’u japë shpërblime për mësimin e tyre. Kjo është kalitje për ta si të jetojnë me Allahun, me traditën profetike dhe me Islamin.
    2. Prindi duhet që fëmijëve t’ua mësojë moralin:

    – Moralin me Allahun: duke e ngjallur natyrshmërinë në shpirtin e fëmijës, me njohjen e begative të Allahut, me vetëdijesimin se Allahu na mbikëqyr.

    – Moralin me të Dërguarin e Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të: duke ia mbjell dashurinë dhe respektin për të, ndjekjen e rrugës së tij, mësimin e betejave dhe jetëpërshkrimin e tij, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të.

    – Moralin me veten dhe me të tjerët: duke ia mësuar turpin, sjelljen e mirë, respektimin e prindërve, respektimin e farefisit, ruajtjen e gjuhës, sinqeritetin, bujarinë, amanetin, sistematizimin në jetë, bartjen e përgjegjësive etj.

    – T’i paralajmërojë nga morali i keq: duke i paralajmëruar nga koprracia, gënjeshtra, vjedhja, mendjemadhësia, të fëlliqurit e gjuhës, shpenzimi i tepërt, spiunimi, zilia, tradhtia etj.

    – T’ia mësojë etikën e sjelljes së përgjithshme: etikën e kryerjes së nevojës fiziologjike, kujdesin për mirëqenien fizike, etikën e pastërtisë, etikën e ngrënies dhe pirjes, etikën e gjumit, etikën e veshjes, etikën e kërkimit të lejes, mbulimin e vendeve të turpshme, etikën e rrugës, etikën e teshtitjes dhe gogësimës etj.

    1. Prindi duhet që fëmijën ta edukojë me virtyte dhe ambicie të larta, ta mësojë që të mos e përbuzë veten, t’ia mbjellë kuptimet e burrërisë që prej fëmijërisë, dhe ndërkohë ta nxitë atë në mënyra të ndryshme që të arrijë deri te qëllimi.

    Përcillet për Hind bint Utbe se ia mësonte kërcimin djalit të saj Muavijës, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, kur ishte i vogël, dhe thoshte:

    Nëse mendimi im del të jetë i drejtë për këtë djalë,

    ai ka për ta udhëhequr fisin Kurejsh sikur babai im.[17]

    Kur e pa atë në vegjëli një mendjemprehtë nga arabët, tha: “Mendoj që ky fëmijë do ta udhëheqë popullin e vet.” Ndërsa nëna e Muavijës ia ktheu: “Mjerë për të, nëse e udhëheq veç popullin e tij.”[18]

    1. Talenti dhe aftësitë e fëmijës shfaqen në vitet e fëmijërisë.

    Dijetarët thonë: “Talenti i fëmijës shfaqet me vendimet dhe zgjedhjet e tij që ua bën gjërave të mëdha. Kur fëmijët mblidhen për të luajtur, ai që ka ambicie të larta thotë: ‘Kush do të jetë me mua?’; kurse ai që ka ambicie të ulëta thotë: ‘Me kë do të jem unë?’”[19]

    Kur Omeri e vërejti talentin e Ibën Abasit, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre, e mori në mexhlisin e tij bashkë me ata që kishin prezentuar në betejën e Bedrit[20], edhe pse Ibën Abasi ishte i vogël në moshë.

    Ibën Omeri, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre, kur e takonte birin e vet Salimin e puthte dhe i thoshte: “Dijetari po e puth dijetarin.”[21]

    Kjo na mëson që prindi të përkujdeset për fëmijët dhe të mundohet që t’i zbulojë aftësitë e tyre, sepse ndoshta ndonjëri prej tyre nesër mund që të jetë dijetar, ose që punon ta përmirësojë gjendjen e njerëzve, ose që nëpërmjet tij Allahu ta ngrejë fenë e Tij.

    1. Vajzave duhet t’u mësohet turpi dhe virtytshmëria, të cilat janë zbukurimi i gruas dhe bukuria e saj. Mbulesa për to është emblema e nderit, dinjitetit dhe virtytshmërisë. Prandaj, është mirë që gradualisht të kaliten që t’i mbulojnë pjesët e trupit dhe ta veshin mbulesën. Druri sa është i njomë mund të drejtohet, e kur të thahet dhe të bëhet i fortë, nuk mundet më të drejtohet, por veç të thyhet.
    2. Është tolerancë e keqe në edukatë që vajzat e vogla të vishen me rroba të shkurtra dhe të tejdukshme, gjysmë të zhveshura dhe të ngushta dhe të ketë lëshime në shpalosjen e pjesëve të turpshme të trupit. E sidomos ato që kanë filluar të rriten dhe tek ato të shfaqen shenjat e pubertetit, sepse kjo mund të bëhet shkak që pas tyre të lakmojë zemërsëmuri që nuk e bën dallimin e moshave, e vogël apo e madhe. Shtoja kësaj edhe simpatinë e vajzave për këto rroba, gjë që më vonë do ta vështirësojë përmirësimin e veshjes, nëse ato edukohen dhe mësohen që prej fëmijërisë të vishen me to.
    3. Prindi është përgjegjës për fëmijën e tij që ta mësojë ta zgjedhë shokun e mirë, i cili do ta ndihmojë atë në çështjet e fesë dhe dynjasë dhe ta mësojë t’i largohet shokut të keq. Po ashtu është përgjegjës që t’i verifikojë shokët e djemve dhe shoqet e vajzave të tij. Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Njeriu është në fenë e shokut të tij, andaj çdonjëri le të shikojë se kë e shoqëron.”[22]
    4. Sa vajza të ndershme e të pastra devijuan shkaku se familjet e tyre i anashkaluan ato në përzgjedhjen si dhe në verifikimin e shoqeve të tyre! Sa të rinj shkuan me shokë të këqij derisa ranë në krime dhe drogë! Parambrojtja është më e mirë sesa ilaçi.
    5. Stërvitja e fëmijës për ta zgjedhur shokun e mirë bëhet drejtpërdrejt duke i folur për moralin e mirë, duke e bërë shpjegimin e sjelljeve të ndryshme pozitive dhe ato negative, duke e paraqitur gëzimin me sjelljet e mira, dhe e kundërta, duke e paraqitur hidhërimin me sjelljet e këqija.
    6. Familja është faktori bazë për ndërtimin e sjelljes së fëmijës. Suksesi ose dështimi në edukimin e fëmijës varet nga përdorimi i mënyrave të edukimit. Nëse ato përdoren gabimisht, kjo çon deri në probleme psikike, shoqërore dhe irritim në personalitetin e tij. Po ashtu mosmarrëveshjet dhe grindjet në mes prindërve ndikojnë në shëndetin psikik të fëmijës, çojnë në çrregullimin dhe në shfaqjen e devijimit në sjellje dhe në personalitetin e tij.
    7. Familja luan rol të madh në zbulimin e talentit te fëmijët. Ata mund t’i dallojnë aftësitë dhe të talentuarit në mesin e tyre, e pastaj t’i nxisin që të avancohen, duke ua mundësuar mjetet dhe përkujdesjen e nevojshme për zhvillimin e aftësive dhe talentit të tyre.

    Sipas studimeve, 90% e fëmijëve deri në moshën pesëvjeçare janë talentë. Kjo përqindje zvogëlohet dukshëm deri në 10% në moshën shtatëvjeçare, ndërsa në moshën tetëvjeçare numri i tyre bie në 2%.

    Kështu që edukimi i gabuar e zvogëlon talentin dhe aftësitë, ndërsa nxitja dhe stimulimi i shtojnë ato.

    1. Thirrja e fëmijës me epitete të ndershme, si: luan, i sinqertë, e ndershme; është një nga mënyrat e nxitjes së fëmijëve. Pastaj lidhja e tyre me librarinë e shtëpisë, nxitja e tyre që të lexojnë dhe të hulumtojnë, organizimi i garave shtëpiake, marrja e mendimeve të tyre në disa raste etj.; edhe këto janë nga mënyrat e nxitjes së fëmijëve.
    2. Jeta shoqërore është shtyllë e rëndësishme dhe bazë në jetën e çdo njeriut. Periudha e fëmijërisë dhe vitet e para të jetës janë periudha më e rëndësishme e njeriut, në të përcaktohen vështrimet dhe tiparet e kësaj jete. Në këtë periudhë formohen themelet e çdo periudhe të jetës njerëzore, formohen shtyllat e personalitetit të tij, përcaktohen tiparet, tabiatet dhe karakteri i tij, që më vonë është e vështirë të ndryshohen, ashtu siç e thonë dijetarët e edukatës.
    3. Zotësia shoqërore është përmbledhje e një grupi të shkathtësive që fëmija i përdor për bashkëveprim dhe kontakt me të tjerët ose aftësia e tij për të bashkëjetuar dhe kontaktuar me ata që i ka përreth, me fjalë dhe me sjellje.
    4. Fëmija, shkathtësitë e tij shoqërore, fillon t’i përfitojë prej familjes gjatë bashkëveprimit të tij me prindërit dhe sjelljes së tyre me të, gjatë bashkëveprimit me vëllezërit e tij në shtëpi dhe gjatë bashkëveprimit me të tjerët që e rrethojnë.
    5. Kur fëmija posedon shkathtësi shoqërore, kjo i ndihmon në harmonizimin e raporteve me të tjerët për një kohë të gjatë, kurse mungesa e këtyre shkathtësive shkakton probleme psikike dhe morale, si dhe i jep prirje për të krijuar armiqësi në drejtim të të tjerëve.
    6. Prej shkathtësive shoqërore që kërkohen të mbillen dhe të zhvillohen te fëmija, përmendim:

    – Pritja dhe përcjellja e të tjerëve, bashkëndjenja me të tjerët, kuptimi i ndjenjave të tyre dhe të përgjigjurit në kërkesat e tyre, paraqitja e gëzimit me prezencën e të tjerëve, këmbimi i mendimeve me fëmijët, kontaktet pozitive me njerëzit, përdorimi i fjalëve të qarta të lehta për shprehje.

    – Falënderimi që fëmija ia bën shokut të vet, i cili ia ka bërë një të mirë atij, është shkathtësi shoqërore.

    – Kërkimi i faljes që fëmija ia bën shokut kur gabon ndaj tij, është shkathtësi shoqërore.

    – Interesimi i fëmijës për fëmijët e tjerë kur mungojnë në shkollë apo çerdhe, është shkathtësi shoqërore.

    – Përshëndetja e fëmijës që ia bën shokut të vet kur e takon, është shkathtësi shoqërore.

    – Bashkëndjenja e fëmijës me shokun e vet kur ai mërzitet ose frikësohet duke ia lehtësuar atij, ose pikëllimi i tij kur shoku pikëllohet, është shkathtësi shoqërore.

    1. Nga mjetet më të rëndësishme që i kultivojnë shkathtësitë shoqërore të fëmijës, theksojmë:

    – Rritja e mençurisë shoqërore te fëmija duke i ndihmuar atij me mundësinë që të lidhet me të tjerët, t’i kuptojë ndjenjat e tyre dhe t’u përgjigjet atyre nevojave.

    – Respektimi dhe aktivizimi i vetes, mbjellja e ndjenjës së krenarisë dhe vetëbesimit, edukimi i tij që t’i mbështetet vetes dhe të jetë i pavarur në kryerjen e nevojës së tij, në zgjedhjen e lojërave dhe rrobave të tij, në zgjidhjen e problemeve të tij me shokët, në angazhimin e tij të marrë pjesë në aktivitetet shtëpiake të lehta, si: përgatitja e sofrës, futjen e mbeturinave në qese etj.

    Po ashtu atij duhet t’i jepet mundësia që të marrë vendime dhe ta bartë përgjegjësinë e vendimmarrjes, dhe kohë pas kohe t’i thuhen fjalë nxitëse për vendimet e drejta që i merr.

    1. Nga shembujt që e paraqesin aktivizimin e vetëbesimit dhe përgjegjësisë në shpirtrat e fëmijëve është rasti kur Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, ia tregoi një fshehtësi Enes ibën Malikut, që në atë kohë ishte fëmijë, dhe e dërgoi si të dërguar të veçantë në një mision të fshehtë.

    Enesi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thotë: “Duke lozur me fëmijët, m’u afrua Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, më dha selam dhe më dërgoi ta kryeja një nevojë. U ktheva vonë në shtëpi dhe nëna ime më tha: ‘Ku ishe o Enes, pse u vonove?’ I thashë: Më dërgoi Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, ta kryejë një punë. Më pyeti: ‘Çfarë punë ishte ajo?’ I thashë: Është fshehtësi. Pasi që i dëgjoi fjalët e mia më tha: ‘Mos i trego askujt për gjërat e fshehta që t’i tregon Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të’.”[23]

    Po ashtu rast tjetër:

    Ia sollën një pije Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, dhe piu nga ajo. Në të djathtën e tij e kishte një djalosh, ndërsa në të majtën e tij ishin disa të moshuar. Djaloshit i tha: “A më jep leje që së pari t’u japë atyre të pinë?” Djaloshi ia ktheu: “Jo, pasha Allahun! Askujt nuk ia jap pasi që ti ke pirë i pari!” Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, ia dha pijen djaloshit në dorë.[24]

    1. Atë që Allahu e sprovoi me fëmijë me të meta fizike duhet të bëjë durim dhe të jetë i kënaqur me caktimin e Allahut. Për myslimanin të gjitha përcaktimet e Allahut janë të mira: “Është për t’u çuditur me çështjen e besimtarit. Në tërësi çështja e tij është hair dhe kjo është e veçantë për të. Kur i jepet një e mirë e falënderon Allahun dhe kjo është e mirë për të. Dhe kur e godet një fatkeqësi bën durim dhe kjo është e mirë për të.”[25]
    2. O ti baba i mëshirshëm dhe oj ti nënë e dashur, mos harroni se fëmija është juaji. E meta e tij fizike nuk ia pakëson atij vlerën dhe njerëzimin. Sa fëmija me të meta fizike janë bërë të dobishëm për botën me dijen dhe zbulimet e tij. Prandaj, mos e nënvlerësoni çështjen e fëmijës suaj.
    3. Është e rëndësishme që fëmija me të meta fizike të dërgohet në shkolla të posaçme për ta. Atje mësohet me planprograme mësimore të posaçme që i përshtaten nevojës dhe së metës fizike të fëmijës.
    4. Interneti, celulari, rrjetet sociale dhe teknologjia bashkëkohore janë shpatë me dy tehe. Është gabim i madh të mjaftojë mendimi që ato janë mjete prej mjeteve të argëtimit dhe dëfrimit për fëmijën. E kemi për obligim fetar mbikëqyrjen e vazhdueshme të fëmijës dhe të sjelljeve të tij, si dhe mbjelljen e vetëdijesimit në veten e fëmijës që Allahu e mbikëqyr atë.
    5. Prindi duhet që t’i përcjellë fëmijët se çfarë filma për fëmijë po shikojnë. Ai duhet që t’u zgjedhë fëmijëve filmat e vizatuar të përshtatshëm për moshën e tyre dhe që nuk përmbajnë ndalesa fetare. Ndërkohë u ofron edhe alternativë të përshtatshme, si: lodrat, shëtitjet në parqe dhe kopshte, angazhimin e tyre me gjëra të dobishme, pa e anashkaluar edhe ndejën e vazhdueshme me ta. Këto i plotësojnë nevojat e tyre shpirtërore dhe u japin alternativë të gjallë karshi zhytjes së tyre në botën e iluzioneve të filmave të vizatuar.
    6. Edukimi i fëmijëve kërkon sabër, këmbëngulje, përmbajtjen e vetes dhe para gjithash, duhet të kërkohet ndihma e Allahut në këtë proces.

    Ndëshkimi i fëmijëve nuk bëhet çdoherë me rrahje. Ndonjërit prej tyre i përshtatet shikimi me zemërim ose heshtja e befasishme nga të folurit.

    1. Sjellja me fëmijët në periudhën e adoleshencës nga prindërit kërkon urtësi dhe mençuri në ekuilibrin në mes përcjelljes së tij dhe respektimit të gjërave të tij personale, në mes të edukimit dhe mosakuzimit të tij, në mes të shpërfilljes, të këshillimit dhe të tërheqjes të vërejtjes së tij.

    Adoleshenti patjetër duhet të ndiejë që familja e tij e përcjellin atë dhe sjelljen e tij, dhe po në të njëjtën kohë, ai duhet patjetër të jetë i bindur që ata i besojnë sjelljeve të tij dhe nuk e akuzojnë, dhe se kjo përcjellje është për të mirën e tij, për ta ruajtur dhe mbrojtur e jo për ta qortuar atë.

    Prindi i mençur nuk ndërhyn në çdo detaj, nuk e bën fëmijën të ndiejë që ai e di çdo detaj për të, të vogël dhe të madh, sepse kjo çon deri në humbjen e personalitetit të tij në zemrën e fëmijës.

    1. Prindi është mirë që kur fëmija të tregojë sjellje të mirë, ta shpërblejë atë dhe ta lavdërojë për sjelljen e tij. Ndërsa kur të gabojë një herë, nuk e merr në llogari, a nëse i rikthehet gabimit, atëherë ia tërheq vërejtjen për gabimin e tij me butësi dhe dashuri.

    Një ndër gabimet e prindërve është që kur e kuptojnë që fëmija i tyre gabon, mundohen ta kapin duke e bërë gabimin!

    1. Nga sfidat më të mëdha me të cilat ballafaqohet myslimani i cili jeton në vende jomyslimane është edukimi i fëmijëve me edukatë islame të drejtë, vetëdijesimi i tyre për rreziqet e mëdha që do të ballafaqohen në ato vende, qofshin ato rreziqe në besim, në moral, shoqërore, arsimore etj.
    2. Prindi i cili jeton në vende jomyslimane duhet që t’i edukojë fëmijët me akide (besim) të drejtë. Ajo është vaksina mbrojtëse nga rreziqet e dyshimeve dhe epsheve.
    3. Ai duhet t’i edukojë fëmijët e tij që të përkujdesen për pesë kohët e namazit me xhemat, ta shpeshtojnë përmendjen e Allahut dhe të kërkojnë ndihmë nga Allahu në të gjitha çështjet e tyre. Ai po ashtu duhet të interesohet dhe t’i përcjellë se a i kryejnë detyrimet fetare.
    4. Ai duhet t’i lidhë fëmijët me xhaminë dhe me qendrat islame të ngritura në atë vend. Ai njëherit duhet të kujdeset që vetë të jetë shëmbëlltyrë e mirë, duke e vepruar atë që fëmijëve ua mëson.
    5. Myslimani në vende jomyslimane është mirë të kujdeset për fëmijët që ta mësojnë gjuhën e tyre amtare, të dinë të flasin dhe të shkruajnë, të lidhen me traditat e popullit të vet që nuk bien ndesh me parimet fetare, si dhe t’i mësojnë shkronjat e Kuranit që ta lexojnë ashtu si ka zbritur.

    Prindi i mirë është që të organizojë ndeja me fëmijët për të lexuar Kuran dhe hadithe profetike.

    Prindërit duhet ta kuptojnë që ardhmëria e imanit të fëmijëve është në rrezik, nëse i largohen namazit, Kuranit dhe haditheve profetike.

    1. Me rëndësi për prindin në vende jomyslimane është të kujdeset se me kë po shoqërohet fëmija, të interesohet për shokët e tij, për besimin, moralin dhe sjelljen e tyre. Ai duhet që t’ia sqarojë fëmijës që lidhjet jashtëmartesore janë të ndaluara dhe ato sjellin vetëm destabilizim në jetë dhe në familje.
    2. Me rëndësi për prindin në vende jomyslimane është të kujdeset që fëmijët t’i dërgojë në shkolla islame, nëse ato gjenden e, nëse nuk ka, munden të mësojnë nëpërmjet internetit për fenë e tyre.
    3. Po ashtu me rëndësi për prindin në vende jomyslimane është përcjellja e përditshme e fëmijëve, në veçanti në periudhën e adoleshencës, të jetë syçelur derisa të rriten dhe ta kuptojnë bartjen e përgjegjësive, sepse ata jetojnë në një mes të huaj, të rrethuar me fitne, devijime shpirtërore dhe shoqërore.

     

    E lusim Allahun të na japë sukses që ta veprojmë atë që e Ai do dhe Atë e kënaq, si dhe të na bekojë në pasardhësit tanë.

    “O Zoti ynë, dhurona nga gratë tona dhe trashëgimtarët tanë, ç’është prehje për sytë tanë dhe bëna shembull për të mirët!”

    Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve.

     

    [1] Muslimi (1159).

    [2] Buhariu (2409), Muslimi (1829).

    [3] Nesaiu në El-Kubra (9174), shejh Albani e vlerësoi hadithin si të vërtetë.

    [4] Buhariu (7151), Muslimi (142).

    [5] Buhariu (5090), Muslimi (1466).

    [6] Tefsir El-Bagavij (8/169).

    [7] Ihja ulum ed-din, Imam Gazaliu (3/72).

    [8] Ibën Ebi Shejbe në El-Musanaf (3519).

    [9] Tirmidhiu (2516), shejh Albani e vlerësoi të saktë.

    [10] Usul Itikad ehlu suneti uel xhema’, Imam El-Lalekai (7/1313).

    [11] El-Xhamiu li ahlak er-ravij, Hatib El-Bagdadi (1591)

    [12] El-Xhamiu li ahlak er-ravij, Hatib El-Bagdadi (1590)

    [13] Ebu Davud (495), e saktësoi shejh Albani.

    [14] Buhariu (1960), Muslimi (1136).

    [15] Fjalë që i thuhet fëmijës që t’i largojë ose t’i hedhë gjërat e pista. (sh.p.)

    [16] Buhariu (1419), Muslimi (1069).

    [17] El-Ijal, Ibën Ebi Dunja (272).

    [18] Tarih Dimeshk, Ibën Asakir (59/65).

    [19] Tedhkiretul aba ue teslijetul ebna, Ibën El-Adim (fq. 30).

    [20] Buhariu (4970).

    [21] En-Nefekatu ala El-Ijal, Ibën Ebi Dunja (147).

    [22] Ebu Davudi (4833), Tirmidhiu (2378), hadithi është edhe në Es-Sahiha (927)

    [23] Muslimi (2472).

    [24] Buhariu (2451), Muslimi (2031).

    [25] Muslimi (2999).

    Dr. Muhamed Salih el-Munexhid

    Nga arabishtja: Irfan Jahiu

    Pjesë e librit “UDHËZIME DHE DISPOZITA PËR NDODHITË E NDRYSHME GJATË VITIT”

  • DISPOZITAT E FËMIJËS SË PORSALINDUR

    DISPOZITAT E FËMIJËS SË PORSALINDUR

    1. Dhuntitë dhe mirësitë e Allahut për robërit e Vet janë aq shumë, saqë numri i tyre nuk mund të përkufizohet dhe të numërohet. Në to bën pjesë edhe dhuntia e fëmijës. Fëmijët janë dhuntia, dhurata dhe mirësia e madhe e Allahut për robin e Vet. Kjo e mirë e Allahut e meriton falënderimin, përkujdesjen dhe ruajtjen nga robi i Tij. Fëmijët janë fryti i zemrës, themeli i shtëpisë, stolia e jetës së dynjasë, ashtu siç Allahu thotë: “Pasuria dhe djemtë janë stoli e jetës së kësaj bote…” (El-Kehf: 46)

    Allahu në Kuran e përmend se nga lutjet e robërve të zgjedhur të Allahut është lutja: “O Zoti ynë, dhurona nga gratë tona dhe trashëgimtarët tanë, ç’është prehje për sytë tanë dhe bëna shembull për të mirët!” (El-Furkan: 74)

    1. Islami fëmijës ia përcaktoi dhe ia garantoi të drejtat e tij para se të ekzistonin marrëveshjet, shoqatat dhe organizatat për të drejtat e njeriut.

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Edhe ndaj fëmijës tënd ke hak (të drejta që bien mbi ty).”[1]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Secili prej jush jeni barinj dhe secili prej jush është përgjegjës për kopenë e vet… Burri është bari i familjes së tij dhe përgjegjës për të, gruaja është bareshë e shtëpisë së saj dhe përgjegjëse për shtëpinë e burrit të saj dhe për fëmijët e saj.”[2]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Allahu do ta pyesë çdo përgjegjës për kopenë që e ka pasur nën përgjegjësinë e tij, a e ka ruajtur apo e ka humbur, madje do të pyetet edhe njeriu për anëtarët e familjes së tij.”[3]

    1. Islami fëmijës ia siguron të drejtat para lindjes së tij: fillimisht me zgjedhjen e nënës së ndershme, pastaj përkujdesja për të gjatë periudhës së shtatzënisë, përkujdesja për të drejtën e tij që të jetojë duke e ndaluar abortimin e tij gjatë fazës së shtatzënisë, lehtësimi i çështjes së agjërimit për gruan shtatzënë, ndëshkimi i mbytësit të tij duke e detyruar ta shpaguajë gjakun e tij etj.

    Pas lindjes: lumturia dhe gëzimi me daljen e tij në dynja, thirrja e ezanit në veshin e djathtë, pëlqehet t’i fërkohet lehtë qiellza e tij me hurmë, i jepet e drejta ta marrë mbiemrin e babait, zgjedhja e emrit të mirë për të, therja e akikës, qethja e flokëve të kokës së tij dhe dhënia lëmoshë në peshë të flokëve të tij, synetimi i tij, plotësimi i gjidhënies, përkujdesja për edukimin dhe rritjen e tij, shpenzimi për të, drejtësia në mes të tij dhe vëllezërve të tij, përkujdesja për shëndetin e tij trupor dhe mendor.

    Po ashtu i garantohet e drejta e tij në trashëgimi, vasiet, dhuratë, vakëf etj.

    1. E drejta më e madhe e fëmijës që bie mbi të dy prindërit është edukimi dhe rritja e tij me virtyte të larta dhe me moral të lavdëruar sipas Kuranit dhe Sunetit të Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të. Fëmija duhet të edukohet në fushën e imanit, ibadetit, moralit, psikikës, shëndetit, gjendjes shpirtërore dhe asaj shoqërore të tij. Kërkohet përkrahja e tij dhe të qenët e tij krah për në rrugën e qëndrueshmërisë në fe, që ta fitojë Xhenetin dhe të shpëtojë nga Xhehenemi, ashtu siç Allahu thotë: “O ju, që besoni! Ruajeni veten dhe familjet tuaja nga zjarri, lënda djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët…” (Et-Tehrim: 6); që do të thotë: urdhëroje familjen për të mirë dhe ndaloje nga e keqja, edukoje dhe mësoja Islamin, kështu i ruan nga zjarri i Xhehenemit.[4]
    2. Kur myslimanit i lind fëmijë, pëlqehet që sa më shpejt të përgëzohet dhe të urohet me lutje për mirësi.

    Nuk transmetohet ndonjë urim i veçantë në sunetin e Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, andaj kush dëshiron që ta urojë vëllanë e tij për lindjen e fëmijës, lejohet që ta urojë me fjalë të zakonshme që njerëzit i përdorin dhe që nuk bien në kundërshtim me Islamin.

    Hasan El-Basrij, Allahu e mëshiroftë, preferonte që urimi të jetë me këto fjalë: “Allahu të bekoftë në atë që të ka dhuruar, e falënderofsh Dhuruesin, e lus Allahun që fëmija të rritet dhe të jetë i sjellshëm me prindërit”, ose të thotë: “E lus Allahun që fëmija të jetë i bereqetshëm për ty dhe për umetin e Muhamedit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të”, dhe lutje të ngjashme me këto.

    Kurse atij që e shpreh uratën ia kthen me fjalët: “Allahu të bekoftë ty dhe pasardhësit e tu”, ose: “Allahu të shpërbleftë me të mira dhe ta dhuroftë edhe ty një fëmijë sikur ky”, dhe lutje të ngjashme me këto. Çështja është e gjerë dhe ka hapësirë në të për veprim.

    1. Pëlqehet thirrja e ezanit në veshin e djathtë të të porsalindurit menjëherë pas lindjes, që dëgjimin e tij sapo të dalë në dynja ta prekë emri i Allahut, lavdërimi dhe madhërimi i Tij, si dhe largimi i shejtanit prej tij.

    Ebu Rafia, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, përcjell që e ka parë Pejgamberin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, duke e thirrur ezanin në veshin e Hasanit, të birin e Aliut, pasi e lindi Fatimja, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre.[5]

    1. Ibën El-Kajimi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Allahu e di më së miri, urtësia e thirrjes së ezanit në veshin e të porsalindurit është që fëmija fjalët e para që do t’i dëgjojë të jenë fjalët e ezanit. Këto fjalë në vete e përmbajnë madhërimin dhe lavdërimin e Allahut, shehadetin (dëshminë e njësimit të Allahut) që shqiptimi i tij është i patjetërsueshëm për t’u bërë mysliman. Me një aspekt kjo është sikur t’i shqiptohen atij ritet e Islamit me ardhjen e tij në dynja, ashtu si i shqiptohet shehadeti (fjala la ilahe il-lallah) kur del nga kjo dynja. Gjurmët e fjalëve të ezanit nuk kanë pengesa që të arrijnë me shumë lehtësi prej te veshi deri në zemrën e fëmijës dhe të lënë gjurmë në të, edhe pse fëmija nuk është në dijeni për këtë. Po ashtu, me thirrjen e ezanit ikën shejtani nga fëmija. Shejtani qëndron në pritë të tij deri të lindë që pastaj ta shoqërojë për të keq, e kur shejtani i tij e dëgjon ezanin, e dobëson dhe e zemëron atë që nga momentet e para të shoqërimit të tij.

    Thirrja e ezanit e ka edhe një kuptim tjetër që vijon; thirrja e ezanit në fakt është thirrja e fëmijës drejt Allahut, fesë islame dhe ibadetit të Allahut. Kjo thirrje duhet që t’ia kalojë dhe të jetë para thirrjes së shejtanit, njësoj sikur që natyra fillestare në të cilën Allahu i ka krijuar njerëzit ia kaloi ndryshimit dhe çrrënjosjes së saj nga shejtani. Po ashtu ka edhe urtësi të tjera.”[6]

    1. Thirrja e ikametit në veshin e majtë të të porsalindurit nuk është nga suneti, nuk ka hadith të vërtetë që e vërteton këtë.
    2. Pëlqehet që fëmijës së porsalindur, mashkull apo femër, t’i fërkohet qiellza me hurmë. Nëse nuk gjendet hurmë, mundet me çdo gjë të ëmbël.

    Merret hurma shtypet ose mbllaçitet me buzë deri të zbutet dhe të përtypet më lehtë. Fëmijës i hapet goja dhe me hurmën e mbllaçitur i fërkohet lehtë qiellza që ta shijojë ëmbëlsinë e hurmës. Kjo është e shëndetshme për trupin e fëmijës dhe i forcon muskujt e gojës së tij.

    Ebu Musa, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thotë: “Më lindi një djalë dhe e çova te Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, e emërtoi me emrin Ibrahim, ia fërkoi qiellzën me hurmë dhe e luti Allahun që atë ta bekojë.”[7]

    Aishja, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, përcjell që njerëzit vinin te Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, me fëmijët e tyre të porsalindur, ai i lutej Allahut për ta t’i bekojë dhe ua fërkonte qiellzën me hurmë.”[8]

    1. Pëlqehet për fëmijën e porsalindur të theret akika (kurban) në ditën e shtatë të lindjes së tij. Për foshnjën djalë pëlqehet të theren dy dele, ndërsa për foshnjën vajzë të theret një dele.

    Nëse për djalë theret vetëm një dele, realizohet esenca e sunetit dhe mjafton.

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, për nipat e vet, Hasanin dhe Husejnin, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre, i theri nga dy desh.[9]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Për fëmijën djalë theren dy dele të barabarta dhe për fëmijën vajzë një dele.”[10]

    1. Akika quhet kafsha që theret për foshnjën e porsalindur pas lindjes së saj dhe është sunet i vërtetuar (sunet i fortë).

    Fëmija është dhunti dhe mirësi e Allahut për prindin, prandaj kafsha theret në shenjë falënderimi për Allahun. Po ashtu kafsha theret si vepër që e afron fëmijën tek Allahu në momentet e para të daljes së tij në dynja, theret në shenjë flijimi për fëmijën, theret me shpresë që Allahu fëmijës t’i japë shëndet dhe ta ruajë nga çdo dëm, si dhe në shenjë bamirësie për të varfrit dhe nevojtarët.

    1. Nuk ka pengesë që i varfri të marrë borxh për akika, Allahu do ta pasurojë me mirësinë e Tij dhe do t’ia mundësojë ta kthejë borxhin.

    Imam Ahmedi, Allahu e mëshiroftë, thoshte: “Nëse nuk ka pasuri që ta therë akikën, le të marrë borxh. Shpresoj që Allahu do t’ia mundësojë ta kthejë borxhin, sepse ai e ka ringjallur një sunet.”[11]

    1. Për akika kushtëzohet ajo që kushtëzohet për kurbanin: kafsha të jetë deve, lopë, dele apo dhi, me të gjitha llojet e saj, patjetër duhet ta arrijë moshën e përcaktuar sheriatikisht, të jetë pa të meta që e ndalojnë vlefshmërinë e kafshës për t’u bërë kurban.

    Mosha e përcaktuar sheriatikisht:

    Për devetë është ajo që i ka mbushur pesë vjet dhe ka hyrë për të gjashtën.

    Për lopët është ajo që i ka mbushur dy vjet dhe ka hyrë për të tretën.

    Për dhitë është ajo që i ka mbushur një vit dhe ka hyrë për të dytin.

    Për delet është ajo që i ka gjashtë muaj dhe ka hyrë për të shtatin.

    Nuk lejohet për kurban kafsha qorre, që është qorre e qartë, e verbër, sepse ajo është më keq se qorrja, e cila duket qartë që syrin e ka qorr, çalamania me çalim të qartë, e sëmura me sëmundje të qartë dhe e dobëta, e cila nuk ka fare dhjamë në të, ajo e cila njërën dorë apo këmbë e ka të prerë, sepse e meta e saj është më e rëndë sesa ajo që çalon dhe çalimi i saj është i qartë, dhe të ngjashme me to.

    1. Kafsha më e mirë për akika është delja, jo deveja ose lopa, sepse Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, për akika theri dele.

    Madje disa dijetarë thonë që akika është vetëm me dele dhe jo me kafshë të tjera, por shumica e dijetarëve e lejojnë që përveç deles për akika të theret edhe deveja dhe lopa.

    1. Kafsha më e mirë për akika është ajo kafshë që është më e mira për kurban: më e shëndosha, që ka më shumë mish, më e plota, më e bukura në pamje dhe më e dashura për pronarin e saj. Mashkulli nga kafshët është më i mirë për therje, nëse është më i shëndoshë dhe me mish të mirë.
    2. Therja e kafshës për akika është më e mirë se dhënia e lëmoshës në vlerën e kafshës, edhe po qe se sasia e lëmoshës është më e madhe se vlera e kafshës, sepse qëllimi nga akika është therja e kafshës dhe derdhja e gjakut për Allahun. Allahu thotë: “Thuaj: “Në të vërtetë, namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime, i përkasin vetëm Allahut, Zotit të botëve.” (El-Enam: 162)
    3. Nga suneti është therja e akikës në ditën e shtatë të lindjes. Nëse e ther para ose pas ditës së shtatë, nuk është problem.

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Çdo fëmijë është peng i akikës së vet.[12] Në ditën e shtatë i theret akika, i qethen flokët dhe emërtohet.”[13]

    1. Dita e lindjes së tij përfshihet në shtatë ditët, përveç nëse lind natën, në këtë rast dita që vjen pas asaj nate llogaritet dita e parë.

    Rregulli thotë që akika të theret në ditën e shtatë, që i bie të jetë dita para ditës së lindjes. Shembull: Nëse ka lindur në ditën e shtunë, akika theret në ditën e xhuma. Por, nëse ka lindur natën e shtunë (d.m.th. ditën e premte në mbrëmje), atëherë dita e premte nuk llogaritet dhe akika theret ditën e shtunë dhe jo ditën e premte.

    1. Akika nuk bie, nëse vonohet therja dhe nuk theret në ditën e shtatë. Nëse nuk e ther në ditën e shtatë, që ta arrijë qëllimin që synohet nga akika, mund ta therë kur të dojë pas saj. Pëlqehet që therja e akikës të mos vonohet deri në atë moshë, saqë fëmija e arrin moshën e pubertetit.
    2. Nuk pranohet therja e akikës para lindjes së fëmijës, sepse shkaku i akikës ende nuk ekziston. Prandaj, nuk i llogaritet akika, nëse e ther para se t’i lindë fëmija, mishi mbetet mish deleje i thjeshtë dhe jo akika.
    3. Nëse foshnja e porsalindur ndërron jetë para se t’i theret akika ose ndërron jetë në barkun e nënës pasi që t’i fryhet shpirti (d.m.th. pas muajit të katërt), ka nga dijetarët që thonë se për këtë fëmijë ligjërohet therja e akikës.

    Nëse thuhet për akikën që është një lloj njoftimi që fëmija është në rregull, ndërsa tani ai më ka ndërruar jetë, kjo atëherë nënkupton që nuk duhet të theret për këtë fëmijë më akikë. Ky mendim i dijetarëve është më i përafërt me të vërtetën. Allahu e di më së miri.

    1. Assesi nuk lejohet pjesëmarrja në një akikë, patjetër duhet kokë për kokë, që do të thotë një akikë për një fëmijë. Ky është mendimi i medhhebit hanbelij.

    Atij që i kanë lindur dy fëmijë dhe do që ta therë një lopë ose deve, akika e tij, deve ose lopë, është e vlefshme vetëm për njërin nga fëmijët dhe jo për të dytë. Këtu dallon akika nga therja e kurbanit për haxh dhe e kurbanit të përgjithshëm.

    Urtësia e saj, siç e cek Ibën El-Kajimi, Allahu e mëshiroftë, është: “Pasi kafsha që theret për akika është flijim për të porsalindurin, ajo që ligjërohet në këtë rast është derdhja e gjakut të plotë, që të jetë flijim i një shpirti (një kafshës) për një shpirt (për një të porsalindur).

    Po ashtu, po të lejohej pjesëmarrja në akika, nuk do të arrihej qëllimi nga akika, pra derdhja e gjakut për fëmijën. Derdhja e gjakut pranohet vetëm për njërin fëmijë, kështu që për të tjerët nuk mbetet tjetër përveç nxjerrjes së mishit për ta. Qëllimi pra, është derdhja e gjakut të kafshës për fëmijën.”[14]

    1. Kujt i lindin binjakë, nuk i mjafton një akikë, po duhet për çdonjërin të therë veç e veç. Të gjithë dijetarët janë unikë për këtë mesele.[15]
    2. Nuk lejohet therja e kafshës me nijetin e kurbanit dhe me nijetin e akikës. Prandaj kurbani nuk është i vlefshëm në vend të akikës, sepse çdonjëri prej tyre, edhe kurbani edhe akika, synohen veç e veç dhe dallojnë në mes vete në shkakun e therjes, andaj nuk mund të jetë i vlefshëm njëri në vend të tjetrit. Ky është mendimi i medhhebit malikij dhe shafij.
    3. Me mishin e akikës pëlqehet që të veprohet sikur që pëlqehet të veprohet me mishin e kurbanit; të hahet prej tij, t’u jepet lëmoshë të varfërve dhe nevojtarëve, t’u dhurohet fqinjëve, akrabave dhe shokëve.
    4. Më e mirë është që mishi i akikës të shpërndahet i zier (ose i pjekur) sesa i pazier (ose i papjekur). Kështu iu lehtësohet të tjerëve ngrënia e saj dhe shtohet bamirësia dhe falënderimi i dhuntisë.
    5. Mishi i akikës lejohet t’u shpërndahet të varfërve, fqinjëve, akrabave dhe shokëve, ose mund që t’i ftojë ata në shtëpi. Çështja është e gjerë për veprim, si do mund të veprohet.
    6. Atij që i shkojnë mysafirë në numër të madh dhe për akikën e djalit i ther më shumë se dy dele ose për akikën e vajzës më shumë se një dele, lejohet. Kjo është fetvaja e dijetarit Abdulaziz ibën Baz, Allahu e mëshiroftë.
    7. Lejohet që eshtrat e kafshës për akika të thyhen gjatë gatimit, nuk ka argument të saktë që e ndalon këtë. Kanë ardhur disa gjurmë nga të parët tanë që eshtrat e akikës nuk thyhen në shenjë optimizmi që të ruhen gjymtyrët e fëmijës. Kjo bie ndesh me adetin e njerëzve të cilët i thyejnë eshtrat gjatë gatimit dhe kjo është në dobi të tyre. Ata në këtë mënyrë plotësisht përfitojnë nga therja dhe ngrënia e kafshës. Nuk ka diçka që e ndalon thyerjen e tyre.
    8. Nëse prindërit nuk kanë therur akika për fëmijën kur ka qenë i vogël, i lejohet fëmijës kur të rritet që të therë akika për veten. Akika është sunet i vërtetuar (i fortë) dhe pasi që prindërit e tij nuk e kanë realizuar këtë sunet, nëse do, i lejohet atij ta therë akikën për veten. Janë hadithet e përgjithshme që e lejojnë një gjë të tillë dhe kjo është edhe fetvaja e dijetarit Abdulaziz ibën Baz, Allahu e mëshiroftë.[16]
    9. Pëlqehet që fëmija të emërtohet pas lindjes ose në ditën e shtatë. Më e mirë është që të mos vonohet emërtimi i fëmijës deri pas ditës së shtatë.

    Enes ibën Malik, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, përcjell që Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha: “Mbrëmë më lindi një djalë dhe e emërtova Ibrahim, sipas emrit të babait tim, Ibrahimit, alejhi selam.”[17]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Çdo fëmijë është peng i akikës së vet.[18] Në ditën e shtatë i theret akika, i qethen flokët dhe emërtohet.”[19]

    1. Emri është adresa e të emërtuarit, prandaj pëlqehet që fëmijës t’i jepet emër me fjalë dhe kuptim të mirë. Emërtimi me emër të mirë është edhe haku i fëmijës që bie mbi prindërit e tij.
    2. Pëlqehet emërtimi i fëmijës me këta emra:

    – Emrat më të dashur tek Allahu janë: Abdullah dhe Abdurrahman.

    – Emërtimi me disa nga emrat e bukur të Allahut duke ia shtuar përpara fjalën Abd (rob) si për shembull, Abdulaziz dhe Abdulmelik.

    – Emërtimi me emrat e pejgamberëve dhe lajmëtarëve si: Muhamed dhe Ibrahim.

    – Emërtimi me emrat e njerëzve të mirë dhe të devotshëm siç janë emrat e sahabëve dhe tabi’inëve.

    Nuk i ka hije një shtëpie islame që fëmijët e tyre të mos e kenë ndonjë emër nga emrat e lartpërmendur që preferohen.

    1. Ndalohet emërtimi i fëmijëve, meshkuj apo femra, me emra që ndalohen fetarisht, si:

    – Mbreti i mbretërve (Melikul Muluk), sunduesi i sunduesve (Sultan Es-Selatin) dhe me emra të ngjashëm me ta.

    – Emrat që janë të posaçëm për Allahun, si: Er-Rahman, El-Kudus, Es-Samed.

    – Emrat që aludojnë në adhurimin e dikujt tjetër jashtë Allahut si: Abdulkabe (rob i Qabes), Abduresul (rob i Pejgamberit).

    – Emrat që janë të posaçëm për çifutët dhe të krishterët si: Xhirxhis, Butrus, Juhana, Shem’un, Kuhin.

    1. Duhet që t’i largohemi emërtimit të fëmijëve me këta emra:

    – Emrat e tiranëve dhe të padrejtëve, si: Faraon, Karun.

    – Emrat e shejtanëve, si: Hinzib.

    – Emrat e këqij dhe të padëshiruar, si: Harb (Luftë), Mur’re (I ithët), Dhalim (Zullumqar), Asije (Mëkatare).[20]

    1. Lejohet që fëmija i vogël të marrë një epitet të caktuar, si: Ebu Filan (baba i filanit) ose Filane (baba i filanit ose filanes), ose Umu Filan ose Filane (nëna e filanit ose filanes). Kjo bëhet në shenjë nderimi dhe njoftimi për pozitën e tij, përveç asaj që te fëmija ngjall optimizëm që në të ardhmen, me lejen e Allahut, do të bëhet burrë dhe do të ketë pasardhës.
    2. Pëlqehet qethja e kokës së të porsalindurit djalë, jo vajzë, në ditën e shtatë, pasi të theret akika. Dhënia lëmoshë në peshë të flokëve të tij në vlerë të argjendit nuk është problem.

    Në qethjen e flokëve të të porsalindurit ka dobi shëndetësore dhe largohen gjëra të dëmshme.

    Përcillet që Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, kur e theri akikën për Hasanin tha: “Oj ti Fatime, e bija ime, qethja flokët djalit dhe jep lëmoshë në peshë të flokëve të tij në vlerë të argjendit.”[21]; por hadithi nuk është i vërtetë.

    1. Synetimi i fëmijës është nga sunetet e natyrshmërisë dhe nga ritet e Islamit. Synetimi i djemve është obligim.

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Nga natyrshmëria janë pesë gjëra: Synetimi, rruajtja e pjesëve të turpshme, heqja e qimeve nën sqetulla, shkurtimi i thonjve dhe shkurtimi i mustaqeve.”[22]

    1. Lejohet që vajzave t’u shpohet veshi dhe të vendosin vathë, sepse është në dobi të saj. Ajo ka nevojë për zbukurim.[23]
    2. Sheriati e lehtësoi çështjen e urinës së foshnjës mashkull i cili ende ushqehet vetëm me qumështin e nënës. Urina e tij është fëlliqësi e lehtë, mjafton spërkatja, d.m.th. të hidhet ujë mbi vendin e urinës dhe nuk detyrohet larja (ose fërkimi dhe shtrydhja) e vendit. Alij ibën Ebi Talib, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, përcjell që Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, për urinën e foshnjës mashkull që ende ushqehet vetëm me qumështin e nënës së vet ka thënë: “Urina e foshnjës mashkull që ende ushqehet me qumësht, spërkatet, ndërsa urina e foshnjës femër, duhet të lahet.” Katade, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Kjo vlen, nëse ushqehen vetëm me qumështin e nënës dhe nuk ha ushqim tjetër a, nëse ushqehen edhe me ushqim tjetër përveç qumështit të nënës, atëherë lahet edhe urina e foshnjës mashkull.”[24]

    41.Vjellja e foshnjës që ushqehet me gji:

    Nëse është me ngjyrë, sikur ta nxjerrë qumështin dhe në të ka ngjyrë të verdhë, pasi që është ndryshuar materia dhe era e tij, e vjella llogaritet e papastër.

    Nëse e vjella del nga goja e foshnjës dhe nuk i janë ndryshuar cilësitë e saj, si në rast kur foshnja sapo ka filluar të ushqehet me gji dhe nga ngopja e tepërt qumështi del nga goja (pa i ndryshuar cilësitë e veta), e vjella këtu është e pastër.[25]

    1. Pështyma dhe ligat e foshnjës janë të pastra dhe janë pastrues për gojën, nëse i bëhet pis nga vjellja. “Allahu e di që fëmija vjell shpesh dhe larja e gojës së tij është problematike, ndërsa pështyma dhe ligat i rrjedhin vazhdimisht në rrobat dhe trupin e atij që kujdeset dhe e bart foshnjën, prandaj nuk urdhëroi që rroba të lahet dhe nuk ndaloi nga falja e namazit me ato rroba dhe nuk urdhëroi që të ruhemi nga pështyma e foshnjës.”[26]
    2. Pëlqehet që për të porsalindurin dhe për të gjithë fëmijët në përgjithësi të kërkohet mbrojtje tek Allahu dhe t’u lexohet rukje, ashtu siç kërkonte mbrojtje Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, për nipat e tij Hasanin dhe Husejnin, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre, duke e bërë këtë lutje: “Kërkoj mbrojtje për ty (me një transmetim tjetër: Kërkoj mbrojtje për ju të dy) me fjalët e Tij të përsosura, prej së keqes së çdo shejtani dhe çdo kafshe helmuese dhe prej së keqes së syrit të keq.”[27]

     

    E lusim Allahun të na japë sukses për atë që Ai e do dhe Atë e kënaq dhe të na japë bereqet në pasardhësit tanë.

    “O Zoti ynë, dhurona nga gratë tona dhe trashëgimtarët tanë, ç’është prehje për sytë tanë dhe bëna shembull për të mirët!” (El-Furkan: 74)

    Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve.

    [1] Muslimi (1159).

    [2] Buhariu (2409), Muslimi (1829).

    [3] Nesaiu në El-Kubra (9174), shejh Albani e vlerësoi hadithin si të vërtetë.

    [4] Tefsir El-Bagavij (8/169).

    [5] Ebu Davudi (5105), Tirmidhiu (1514), në zinxhirin e tij ka dobësi, Tirmidhiu dhe Hakimi e saktësuan, lejohet të punohet me hadithin sipas dijetarëve.

    [6] Tuhfetul Meudud bi Ehkam El-Meulud (fq. 37).

    [7] Buhariu (5467), Muslimi (2145).

    [8] Buhariu (5467), Muslimi (286).

    [9] Nesaiu (4219), shejh Albani e saktësoi.

    [10] Ebu Davudi (2834), Tirmidhiu (1516), Nesaiu (4215), Ibën Maxhe (3162), shejh Albani e saktësoi.

    [11] El-Mugni, Ibën Kudame (9/460), Tuhfetul Meudud bi Ehkam El-Meulud, Ibën El-Kajim (fq. 79).

    [12] “Është peng i akikës së vet” nënkupton që akika është flijim, çlirim nga prangat e shejtanit dhe nga pengesat e tij që fëmija të punojë për dobitë e ahiretit të tij. Ose kuptimi tjetër: I porsalinduri është peng për të mirën që i synohet atij, derisa të theret akika për të, dhe kjo nuk do të thotë që ai do të ndëshkohet në ahiret. (sh.p.)

    [13] Ebu Davudi (2834), Tirmidhiu (1522), Nesaiu (4220), Ibën Maxhe (3165), shejh Albani e saktësoi.

    [14] Tuhfetul Meudud bi Ehkam El-Meulud, Ibën El-Kajim  (fq. 118).

    [15] El-Istidhkar, Ibën Abdulber (5/317), Et-Temhid (4/313).

    [16] Mexhmua Fetava Ibën Baz, (26/266).

    [17] Muslimi (2315).

    [18] Kuptimi i hadithit është qartësuar te fusnota numër 12. (sh.p.)

    [19] Ebu Davudi (2837), Tirmidhiu (1522), Nesaiu (4220), Ibën Maxhe (3165), shejh Albani e saktësoi.

    [20] Ka dallim mes këtij emri dhe emrit Asija   آسيةedhe pse në gjuhën shqipe shqiptohen njëjtë, por kuptimi mes tyre dallon, si dhe dallon dispozita, sepse emri i parë ndalohet, kurse i dyti lejohet. (sh.p.)

    [21] Tirmidhiu (1519) dhe e vlerësoi hadithin të dobët, kurse shejh Albani e vlerësoi si të mirë.

    [22] Buhariu (5889), Muslimi (258).

    [23] Tuhfetul Meudud bi Ehkam El-Meulud, Ibën El-Kajim  (fq. 308).

    [24] Ebu Davudi (377), Tirmidhiu (610), Ibën Maxhe (525), shejh Albani e saktësoi.

    [25] Ka nga dijetarët që të vjellën e konsiderojnë të pastër në përgjithësi, ndër ta: imam Sheukani, shejh Albani, shejh Uthejmini, e të tjerë. https://islamqa.info/ar/answers/221751/ (sh.p.)

    [26] Tuhfetul Meudud bi Ehkam El-Meulud, Ibën El-Kajim  (fq. 321).

    [27] Buhariu (3371), Ebu Davudi (4737).

     

    Dr. Muhamed Salih el-Munexhid

    Nga arabishtja: Irfan Jahiu

    Pjesë e librit “UDHËZIME DHE DISPOZITA PËR NDODHITË E NDRYSHME GJATË VITIT”

  • FËMIJËT DALLOHEN ME SHTATË CILËSI!

    FËMIJËT DALLOHEN ME SHTATË CILËSI!

    Fëmijët dallohen nga të tjerët me shtatë cilësi:

    E para: Ata nuk mërziten për risk.

    E dyta: Kur sëmuren nuk shprehin pakënaqësi nga caktimi i Allahut.

    E treta: Zilia nuk gjen rrugë deri në zemrat e tyre.

    E katërta: Ata garojnë për në pajtim.

    E pesta: Ata hanë bashkërisht.

    E gjashta: Ata frikohen edhe nga frika më e vogël.

    E shtata: Sytë e tyre u lotojnë!

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • KALITJA E FËMIJËVE PËR AGJËRIM!

    KALITJA E FËMIJËVE PËR AGJËRIM!

    Rubejia bint Muavidh  për agjërimin e Ashurës tha: “E agjëronim Ditën e Ashurës dhe i nxitnim fëmijët tanë që ta agjëronin, u punonim lodra nga leshi dhe, kur qante ndonjëri për ushqim, ia jepnim lodrën të hutohej derisa të vinte koha e iftarit.”

    Prej shprehjeve që ndihmojnë në kalitjen e fëmijëve për agjërim:

    I dashuri juaj Pejgamberi ﷺ agjëronte.

    Edhe ne kur ishim fëmijë si ju agjëronim.

    Çdoherë që duan ta prishin agjërimin është mirë të këshillohen për durim.

    Mirë është t’ua kujtojmë herë pas here shpërblimin e agjërimit..

    Dr. Muhamed Salih el-Munexhid

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • TETË ÇËSHTJET

    TETË ÇËSHTJET

    Një dijetar e pyet nxënësin e vet:

    – Sa kohë ka që më shoqëron?

    Ai iu përgjigj:

    – Tridhjetë e tre vjet.

    – Çfarë mësove nga unë gjatë kësaj periudhe?

    – I mësova tetë çështje, – tha nxënësi.

    – Më shkoi jeta me ty dhe ti nuk mësove gjë tjetër, pos tetë çështje! – u habit dijetari.

    – Nuk kam mësuar më shumë se ato dhe nuk dua të gënjej, – tha i sinqertë nxënësi.

    – Mirë, m’i trego ato që i ke mësuar!

    Nxënësi filloi t’i numëronte çështjet e mësuara:

    -E para: I shikova krijesat dhe vërejta se çdo njeri e do dikë, por kur shkon në varr, e lë i dashuri të dashurin e vet. Për këtë arsye, veprat e mira i bëra gjërat më të dashura, që kur të hy në varr, të hyjnë edhe ato me mua;

    E dyta: E meditova fjalën e Allahut “Kurse ai që i është frikësuar Madhërisë së Zotit të tij dhe e ka frenuar veten nga dëshirat, pa dyshim që do të ketë strehë Xhenetin”[1] dhe e përgatita veten për ta mbrojtur nga epshet, derisa u përqendrova në adhurime të Allahut;

    E treta: I shikova krijesat dhe e vërejta se çdonjëri që posedon diçka me vlerë, e ruan atë që mos ta humbë dhe pastaj shikova në fjalët e Allahut “Gjithçka që keni ju është kalimtare, ndërsa ajo që ndodhet tek Allahu është e përhershme”[2] dhe çdo herë kur më bie në dorë diçka me vlerë, ia drejtoj Allahut që të ma ruajë tek Ai;

    E katërta: I shikova krijesat dhe vërejta se ata lavdërohen ndërmjet veti për pasuri, prejardhje apo pozitë dhe pastaj shikova fjalën e Allahut “Më i nderuari prej jush tek Allahu është ai që i frikësohet më shumë Atij”[3] dhe fillova të punoj që të më shtohet frika ndaj Allahut dhe të bëhem tek Allahu i ndershëm;

    E pesta: I shikova krijesat se si e fyejnë dhe mallkojnë njëri-tjetrin, dhe se burimi i gjithë këtyre ishte zilia dhe pastaj shikova në fjalën e Allahut “Jemi Ne ata që ua ndajmë njerëzve mjetet e jetës në këtë botë”[4] dhe e largova zilinë, i braktisa njerëzit dhe mësova se mjetet e jetesës janë të ndara nga Allahu;

    E gjashta: I shikova krijesat se e armiqësojnë dhe urrejnë njëri-tjetrin, dhe e shikova fjalën e Allahut “Me të vërtetë, djalli është armik për ju, andaj vështrojeni si armik!”[5] dhe e braktisa armiqësinë e njerëzve dhe u mora me armiqësinë e shejtanit;

    E shtata: I shikova krijesat dhe e vërejta se çdonjëri nga ato e flijon veten për risk, madje edhe hynë në haram dhe e shikova fjalën e Allahut “S’ka asnjë gjallesë në Tokë që të mos i ketë mjetet e jetesës prej Tij”[6] dhe e kuptova se unë jam një nga këto gjallesa dhe u mora me atë që i takon Allahut dhe e braktisa atë që është e imja tek Allahu; dhe

    E teta: I shikova krijesat dhe e vërejta se çdo krijesë i mbështetet krijesës, disa për pasuri, disa për pozitë e disa për shëndet dhe e shikova fjalën e Allahut “Allahu i mjafton kujtdo që mbështetet tek Ai”[7] dhe e braktisa mbështetjen te njerëzit dhe u mbështeta vetëm se në Allahun.

    [1]              (En-Naziat: 40-41)

    [2]              (En-Nahl: 96)

    [3]              (El-Huxhurat: 13)

    [4]              (Ez-Zuhruf: 13)

    [5]              (Fatir: 6)

    [6]              (Hud: 6)

    [7]              (Et-Talak: 3)

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • ASKUSH NUK PREZANTOI NË XHENAZEN E PRINDIT TË VET

    ASKUSH NUK PREZANTOI NË XHENAZEN E PRINDIT TË VET

    Një djaloshit i vdiq prindi dhe askush nuk i erdhi në përcjelljen e xhenazes së tij. I biri e mori xhenazen dhe e dërgoi i vetëm në shkretëtirë për ta varrosur. Një bari i shkretëtirës që kujdesej për disa dhen, e vërejti djaloshin, iu afrua dhe i tha:

    -Ku janë njerëzit? Pse e varrosë prindin i vetëm?

    Djaloshi nuk deshi që të flet lidhur me këtë, vetëm se i përsëriti fjalët: “La haule ue la kuvete il-la bil-lah!” (Nuk ka ndryshim e as forcë pa ndihmën e Allahut)

                Bariu e kuptoi gjestin e djaloshit dhe e zgjati dorën që t’i ndihmojë për ta varrosur xhenazen. Pastaj i ngriti duart drejt qiellit, filloi të lutet në vetmi, e la djaloshin dhe shkoi te delet e tij.

    Natën, i biri e pa në ëndërr prindin e vet. E pa të buzëqeshur, të përgëzuar me Xhenetin më të lartë, Xhenetin Firdeus. I habitur e pyeti atë se ç’i kishte mundësuar të arrijë në këtë gradë. Kurse ai iu përgjigj se kjo qe bereqet i lutjes së bariut.

    Në mëngjes, djaloshi u zgjua herët dhe doli për ta kërkuar bariun. E eci shkretëtirën në tërësi, derisa e gjeti. E kapi fort për dore dhe i tha:

    -Për hir të Allahut, më trego çfarë lutje bëre për prindin tim! E pashë atë në Firdeusin e lartë!

    Bariu iu përgjigj:

    -O biri im, e luta Allahun me lutjen e një robi të përulur dhe i thashë: “O Zot, unë jam fisnik. Kur më vjen mysafiri e fisnikëroj. Ky rob është mysafiri yt. Kurse ti je Fisniku i fisnikëve!”

                Kjo dua u pranua nga sinqeriteti i besëlidhjes dhe marrëveshjes me Allahun. Kur besëlidhja jote është e sinqertë me Allahun, atëherë hapen dyert e Tokës dhe qiejve, dhe i mirëpresin lutjet dhe kërkesat tua. Prandaj, bëhu i drejtë dhe i sinqertë me Allahun në atë marrëveshje dhe besëlidhje që ia ke dhënë Atij, kështu Allahu do të jetë i sinqertë me ty në dynja dhe në ahiret!

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Need Help? Send a WhatsApp message now

Click one of our representatives below

Kushtrim Guraj
Kushtrim Guraj

Technical support

I am online

I am offline

Merlinda Guraj
Merlinda Guraj

Marketing support

I am online

I am offline