Category: Familja & jeta bashkëshortore

Ishte një njeri i varfër dhe e punonte një punë modeste. Një ditë nga ditët, papritmas i erdhi prindi i gruas, dhe i tha:

“Ki frikë Allahun! Bliji gruas tënde pak bukë, djathë, fasule dhe mos e tepro me mish! Ajo e ka tep­ruar në ngrënien e mishit, e yndyrës dhe pemëve!!”.

Burri i mahnitur thotë: E hapa gojën, po nuk dija çka t’i përgjigjem! Nuk e kuptoja se çka po flet, çka po synon me këto fjalë, derisa e takova gruan time, dhe e pyeta! Ishte një surprizë e madhe për mua, e cila e dridhi tokën poshtë këmbëve të mia!

Gruaja e tij çdo herë kur shkonte tek familja e saj, ata i ofronin mish, pemë dhe ushqime të yndyrshme, dhe çdo herë thoshte se nuk e dua, ngase jam e ngopur nga ky lloj i ushqimit, dhe se burri i saj nuk e pengon ta ha fare këtë ushqim, madje ai i sjell në shtëpi shpesh dhe e nxit ta hajë, derisa e ka tepruar me këto ushqi­me! Ajo u tha se e ka marrë malli për bukë, për fasule, dhe për ushqime të ngjashme, dhe për to është përmalluar!!

Në fakt, realiteti ishte krejtësisht ndryshe! Ajo në shtëpinë e burrit mishin nuk e shihte vetëm se një herë në muaj apo në dy muaj, dhe ushqimi më i shpe­shtë tek ata ishte buka dhe djathi. Burri i saj me shumë mund arrinte ta shuajë urinë e tij dhe të gruas, mirëpo gruaja e ndershme dëshiroj që ta rrit burrin tek familja e saj, dhe t’ia bëjë atyre të madh në sytë e tyre!!

Ajo e duronte urinë dhe varfërinë dhe nuk donte që t’ia shpreh askujt varfërinë dhe nevojat e tyre, po ajo duronte dhe e shtrëngonte barkun e saj, dhe e rikuj­tonte burrin me premtimet e Allahut për ata që bëjnë durim!

Sa begati e madhe që është gruaja e ndershme dhe durimtare!!

Shtëpia; themeli i saj nuk është çimentoja apo guri… po gruaja e ndershme!!

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Djali merr vendim të prerë që ta largojë nënën e vet plakë nga jeta e tij! E hipi mbi shpinën e tij dhe u nis drejt një kodre të madhe! Rrugës për në kodër, kalonte nëpër male me shumë pemë dhe rrugica të egra. Nëna, e cila ishte mbi shpinën e të birit, rrugës i këpuste de­gët e pemëve dhe gjethet e tyre dhe i hidhte në tokë! Pasi që arrin në maje të kodrës, i biri e le nënën të vetme, pa ushqim dhe pije, me qëllim që sa më shpejt të vdes!

E merr rrugën për t’u kthyer në shtëpi, mirëpo ndalet i hutuar! E kuptoi se rrugën e kishte humbur dhe nuk di si të kthehet! Në ato momente, nëna e thërret me gjithë butësi dhe mëshirë duke i thënë: “O biri im, nga frika për ty që mos ta humbsh rrugën kur të kthehesh, rrugës i hidhja në tokë degët dhe gjethet e pemëve, që kur të kthehesh të shkosh sipas gjurmëve të tyre, dhe të mbërrish mirë e shëndoshë deri në shtëpi! Shko, o biri im!!”.

Djali kur e pa këtë qëndrim të nënës së vet, e vërejti gabimin e tij dhe sytë iu mbushën lot. E mori nënën, përsëri e hipi mbi shpinë dhe e dërgoi në shtëpi, por këtë herë duke e nderuar dhe respektuar.

Për çudi!! Ai mendonte në vdekjen e saj, kurse ajo në sigurinë e tij!!

Sa madhështore që është zemra e nënës!!

O Zot, ruaji nënat e tona dhe prindërit tanë!

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Ishte një vajzë shumë e bukur dhe e pamartuar, jo se nuk kishte oferta për martesë, ata që i propozonin martesë ishin të shumtë dhe shtoheshin për çdo ditë, mirëpo ajo refuzonte çdo ofertë.

Kur vinte ndonjë djalë me ofertë, prindi e ftonte t’u shërbejë kafe me qëllim që ta sheh atë që i propozon martesë, mirëpo çdo herë në fund e lajmëronte se nuk dëshiron të martohet me atë djalë.

Prindi filloi të zhgënjehet nga çështja e saj, mirëpo nga dashuria e madhe që e ndjente ndaj saj, nuk e mundonte me fjalë që mos t’ia lëndojë zemrën, edhe pse në vetvete e mundonin fort refuzimet e saj të çdo oferte që i vinte për çdo ditë.

Një ditë nga ditët, erdhi një djalë me një ofertë të re për martesë. Në pamje ishte një djalë i ri, i pashëm dhe i edukuar. Vajza pasi që e shërbeu me kafe, doli ta lajmërojë prindin e saj, se ky është ai të cilin e do për burrë dhe me të është e kënaqur ta shoqërojë.

Këtë herë prindi i saj nuk mundi ta fsheh gëzimin e tij, dhe i tha: Bija ime, më njofto se çka vërejte te ky djalë, kurse te tjerët nuk e vërejte?! Ty të erdhën oferta nga më të pasur dhe më me pozitë se ky, dhe të gjitha i refuzove!!

Vajza, të cilës Allahu i kishte pas dhënë bukuri dhe mençuri, iu përgjigj: O prindi im, kur kërkoje nga unë që të shërbej kafe me qëllim që të më sheh djali që ka ardhur të ma kërkojë dorën, unë i shërbeja kafe të hidhët, pa sheqer. Ai në ato momente i mbante sytë tek unë, i mahnitur nga bukuria ime, por kur e shijonte kafen e hidhët, largonte shikimin nga unë, harronte prezencën time dhe nuk më shikonte më. Kur e fillonte bisedën, fliste për pasurinë dhe për pozitën e tij në mesin e njerëzve. Kurse ky djalë kur e piu kafen, edhe pse ishte e hidhët, vazhdoi të më shikojë, buzëqeshi me mua dhe e piu deri në fund.

Ndjeva se e kuptoi domethënien e kafes së hidhët dhe se e kuptoi se unë, dua që ndokush t’i ndajë me mua vështirësitë para gëzimit dhe pikëllimin tim para lumturisë.

Ndjeva se ai e kuptoi se mëshira dhe dashuria mes dy vetave rriten kur jeta është e hidhët, para se të jetë e ëmbël, dhe se ato nuk zbehen nëse i dalin përpara pengesa në rrugë.

E pranoi bukurinë time dhe seriozitetin tim dhe e piri kafen time të ithët. Pranoi të jemi së bashku në të ëmblën dhe në të hidhurën, kurse këtë nuk e kuptuan të tjerët.

Prindi i saj foli dhe i tha: Bija ime, Allahu të bekoftë dhe diturinë dhe dritën ta shtoftë.

Nga arabishtja: Irfan JAHIU