Category: Hutbe

Njeriu ka nevojë për dy lloje ushqimesh: ushqim për trupin dhe ushqim për shpirtin. Sikundërqë vdes trupi pa ushqim, vdes edhe shpirti pa ushqimin e duhur.

Allahu i Madhëruar thotë:

﴿۞يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ أَنتُمُ ٱلۡفُقَرَآءُ إِلَى ٱللَّهِۖ وَٱللَّهُ هُوَ ٱلۡغَنِيُّ ٱلۡحَمِيدُ١٥﴾

“O njerëz! Ju jeni të varfër tek Allahu (nevojtarë për çdo gjë). E, Allahu është i pasur dhe është i denjë për falënderim.” (Fatir, 15)

Të gjithë janë të varfër pranë Allahut. Të gjithë kanë nevojë për Të: besimtari e jobesimtari, i sëmuri e shëndoshi, mjeku e pacienti, ai që është në gjumë dhe ai që është zgjuar, ai që është në luftë dhe ai që është në paqe e rehat në shtëpi, ai që është në rrugë dhe ai që është në shtëpi, ai që është në veturë dhe ai që është në aeroplan. Të gjithë ne, pa përjashtim, kemi nevojë për Allahun, në dynja, në varr dhe në botën tjetër.

Kur një njeri deshi të bëjë një mëkat, atij iu drejtua një i mençur: “Bëje këtë mëkat aty ku nuk të sheh Allahu!” Nuk është e kotë ta kuptojmë se nuk mundemi pa Allahun e as që mund t’i fshihemi Atij.

Shikoji këto ajete:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَٰنُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ ٱلۡكَرِيمِ٦ ٱلَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّىٰكَ فَعَدَلَكَ٧ فِيٓ أَيِّ صُورَةٖ مَّا شَآءَ رَكَّبَكَ٨﴾

“O njeri, ç’të mashtroi ty karshi Zotit tënd Bujar? Ai të krijoi ty dhe bëri që ta kesh (në formë) të harmonizuar tërë organizmin. Dhe çfarë forme deshi (Ai), të dha.” (El Infitar, 6-8)

Allahu nuk na pyeti për pamjen tonë, por na bëri të bukur e nuk na fali të shëmtuar. Të gjitha gjymtyrët na i bëri në gjatësinë e duhur, jo një shumë të gjatë e një shumë të shkurtër.

Shikoji të mirat që na i dha Allahu vetëm në nyjat e trupit. Pejgamberi ﷺ  ka thënë:

“Çdo njëri nga bijtë e Ademi është krijuar me treqind e gjashtëdhjetë nyja të eshtrave.”[1]

Për këto treqind e gjashtëdhjetë nyja duhet të japim sadaka. Pejgamberi ﷺ  në një hadith tjetër na thotë:

“Çdo ditë duhet të jepet sadaka për secilën nyjë të trupit. Të ndihmojë dikë për të hipur në kafshë ose t’ia afrojë plaçkat lart llogaritet sadaka. Fjala e mirë dhe çdo hap që njeriu e bën duke shkuar për namaz llogaritet sadaka. Po ashtu, orientimi i dikujt drejt një rruge llogaritet sadaka.”[2]

Vetëm për nyja sa shumë borxh që kemi karshi Allahut. Sikur të mos i kishim nyjat, as do të mund të punonim e as të shkruanim, as të hanim, as të pinim e as të lëviznim.

Vëllezër, njeriu në çdo kohë është në rrezik nga trombocitet, të cilat mund t’i shkaktojnë sulme ose gjakderdhje. Njeriu ka shumë trombocite e qeliza kanceroze, të cilat mund të aktivizohen për çdo moment.

Mirëpo, mëshira e Allahut ndaj nesh ka bërë që ne të jetojmë të qetë. Thjesht dije se jeta jonë është në Dorën e Allahut. Ne kemi nevojë për Allahun. Ne nuk mundemi pa Allahun.

Ki mendim të mirë për Allahun. Shikoje këtë thënie të Hadixhes (Allahu qoftë i kënaqur me të!‎‎), gruas së Pejgamberit ﷺ . Këtë thënie ajo ia tha Pejgamberit ﷺ , ende pa e lexuar Kuranin, ende pa ditur gjë për fenë islame. Posa i zbriti Xhibrili ﷺ  Muhamedit ﷺ  me ajetet e para me “Lexo!”, Pejgamberi ﷺ  shkoi tek ajo i frikësuar dhe i tha: “U frikësova për vetveten.”

Mirëpo, Hadixhja kishte mendim shumë të mirë për Allahun, për Bujarin Absolut. Ajo i tha: “Assesi! Betohem në Allahun se Allahu kurrë nuk të poshtëron ty, sepse ti i mban lidhjet farefisnore, u ndihmon të dobëtëve, u jep nevojtarëve, i nderon dhe i ushqen mysafirët e i del në ndihmë atij që e ka goditur fatkeqësia.”[3]

Vëllezër, Allahu na është drejtuar me këtë ajet:

﴿وَقَالَ رَبُّكُمُ ٱدۡعُونِيٓ أَسۡتَجِبۡ لَكُمۡۚ ٦٠﴾

“Zoti juaj ka thënë: “Më thirrni Mua (me lutje), Unë ju përgjigjem.” (El Gafir, 60)

Merri sebepet dhe lutu. Ke nevojë për shtëpi, për veturë, për familje, për tregti, për udhëtim, për haxhillëk, për çfarëdo nevoje që ke, lute Allahun dhe ji i bindur se Ai do të të përgjigjet. Mos thuaj: “S’janë kushtet, nuk janë rendet”, sepse për Allahun është e lehtë.

Zubejr ibn Avami i tha të birit të vet, Abdullahut: “O biri im, nëse nuk ke mundësi ta paguash borxhin tim, kërko ndihmë nga Kujdestari im.” Abdullahu tha: “Betohem në Allahun se unë nuk e dija se kë e kishte për qëllim kur e pyeta: “O baba, kush është Kujdestari yt?” Babai m’u përgjigj: “Allahu.” Pastaj Abdullahu tha: “Betohem në Allahun se, sa herë që isha në vështirësi për ta paguar borxhin e babait tim dhe lutesha duke thënë: “O Kujdestari i Zubejrit, ma paguaj borxhin e tij!”, Allahu ma paguante atë.

Memuni, njëri prej kalifëve të parë, i tha Muhamed ibn Abadit, i cili ishte një njeri i devotshëm: “Jam informuar se kushdo që vjen në Basra, ti do ta marrësh për gosti atë?!” Muhamedi ia ktheu: “Mosdhënia është mendim i keq për Allahun.”

Një njeriu tjetër të devotshëm, kur iu afrua vdekja, i thanë: “Çfarë mendon se do të bëjë Allahu me ty?” Ai tha: “Allahu më nderoi duke qenë unë në shtëpinë time, sigurisht se nderimin që do të ma bëjë në shtëpinë e Tij (në ahiret) do të jetë më i madh se këtu.”

Duhet të kemi kujdes të bëjmë dallimin mes mendimit të mirë për Allahun dhe mashtrimit.

Hasen el Basriu ka thënë: “Disa njerëz janë mashtruar me shpresa, derisa dolën nga kjo dynja pa pasur vepra të mira. Ata thoshin: “Unë kam mendim të mirë për Allahun…” Ata janë gënjeshtarë. Sikur të kishin mendim të mirë për Allahun, do të bënin vepra të mira.”

Ta njohim Allahun. T’i njohim emrat e bukur dhe cilësitë e larta të Allahut.

Emri “el Latif” e ka kuptimin se Allahu ua rregullon punët dhe gjërat krijesave të Tij, nga nuk e presin ata. Ua rregullon punët në mënyrë të fshehtë.

Kur Allahu deshi ta kthejë Musain ﷺ  te nëna e vet, nuk bëri që benu israilët të luftojnë e të çohen në kryengritje kundër Faraonit dhe ushtrisë së tij, por bëri që Musai të mos pranojë asnjë qumësht tjetër përpos qumështin e nënës së vet, saqë u detyruan ta marrin nënën e Musain në kështjellë, që vetë ajo ta ushqejë atë.

Kur Allahu deshi ta lartësojë Jusufin ﷺ , e sprovoi në duart e vëllezërve të tij. Ata e hodhën në pus, pastaj u sprovua në pallatin e mbretit ku u rrit. Më pas u sprovua në burg, porse në fund ai u bë ministër: iu dha pushtet në Tokë.

Madje, disa kanë thënë: “Sikur ta dinte shejtani se ku do të arrijë Jusufi ﷺ , nuk do t’u bënte cytje vëllezërve të Jusufit që ta hidhnin atë.”

Pjesa e dytë e hutbes

Kur të duam një person, ne e presim me mall ardhjen e tij, përgatisim çdo gjë për ta kënaqur dhe mundohemi që assesi të mos e zemërojmë. Ndoshta kjo punë kërkon edhe sakrificë nga ana jonë, porse përballë dashurisë që kemi për të i harrojmë të gjitha lodhjet.

Allahut i takon shembulli më i lartë, porse kështu mund ta dimë sa e duam Allahun. Nëse ne e duam Allahun, atëherë e duam edhe takimin me Të, përmes lutjes, përmes namazit, përmes agjërimit…

Shikojeni këtë fakt, o vëllezër, deri vonë nuk ka pasur orë ose alarm që t’i zgjojë për namaz të sabahut, por besimtarët janë zgjuar edhe për namaz nate, kurse për namaz të sabahut as që e kanë pasur këtë problem.

Ata kishin zemra. Ata kishin motorë të fuqishëm. Ata ishin shumë të sinqertë me Allahun. Nuk kishin hile në raportin e tyre me Allahun.

[1] Muslimi nr.1007.

[2] Buhariu nr. 2891.

[3] Buhariu nr.3.

Përgatiti: Irfan JAHIU

Pas shenjave të mëdha të Kiametit, vjen edhe vetë Kiameti.

Kiameti i ka disa stacione, bie fjala, Berzahu, përkatësisht jeta e varrezave, prej kur të vdesë njeriu derisa të ringjallet.

Dita e Gjykimit, ku përfshihen shumë gjëra. Pastaj Xheneti ose Xhehenemi.

Vëllezër të nderuar, duhet t’i kemi parasysh tri gjëra të rëndësishme që kanë të bëjnë me Ditën e Gjykimit:

1. Mëshira; atë ditë Allahu do të falë shumë. Atë ditë do të ketë shumë mëshirë. Tërë këtë mëshirë të Allahut që ne e shohim në këtë dynja është vetëm një pjesë e mëshirës, ndërsa Allahu për Ditën e Gjykimit ka lënë nëntëdhjetë e nëntë mëshira.
2. S’do të ketë zullum ose padrejtësi:

﴿ وَلَا يَظۡلِمُ رَبُّكَ أَحَدٗا٤٩﴾

“Allahu nuk i bënë padrejtësi askujt.” (El Kehf, 49)

﴿فَمَن يَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٍ خَيۡرٗا يَرَهُۥ٧﴾

“Ai që bënë mirë sa një grimcë, do ta shohë atë.” (Ez Zelzele, 7)

﴿وَمَن يَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٖ شَرّٗا يَرَهُۥ٨﴾

“Ai që bënë keq, sa një grimcë, do ta shohë atë.” (Ez Zelzele, 8)

3. Atë që e ke mbjellë, atë do ta gjesh.

Në shumë ajete, kur përmendet Xheneti ose Xhehenemi, Allahu na tregon se kjo është si rezultat:

﴿ بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ٤٣﴾

“Për atë që vetë e keni vepruar.” (El Murselat, 43)

Vëllezër, për të shpëtuar atë ditë nuk duhet kemi vetëm fjalë ose të mjaftohemi me zemër të pastër, por kërkohet shumë punë e shumë vepra të mira.

Madje ajeti thekson: “Që vetë e keni vepruar”, e jo atë që do t’jua bëjnë të afërmit.

Po, nganjëherë munden të bëjnë vepra të mira për ne, porse në parim, secili do të gjejë në masë të madhe vetëm atë që vetë e ka vepruar.

Në vijim po ju tregoj një ngjarje që e dëgjova nga një njeri që mundohet të bëjë mirë e t’i këshillojë njerëzit për të bërë vepra të mira: Një prind vdiq dhe si trashëgimi la afër 450 mijë euro. Ky tregon se shkova tek i biri për t’ia kërkuar 4500 euro, pra, vetëm 10 për qind të asaj pasurie, që ai ta japë për një projekt bamirësie. I biri nuk deshi të japë asgjë, megjithatë unë, – thotë ky burrë, – këmbëngula, derisa e binda, me shumë vështirësi që ta japë atë shumë. Kjo ndodh me pasuritë e shumicës së njerëzve. Të paktë janë ata pasardhës që do t’u bjerë ndërmend për ne, andaj le t’i kryejmë punët ne e të mos ua lëmë të tjerëve.

Mirëpo, ndodh edhe e kundërta e kësaj që e përmenda. Sa e sa herë jam pyetur: Hoxhë, si ta kthejmë të vdekurin nga kibla (fjala është në shtëpi)?

Po është e pëlqyer të kthehet i vdekuri nga kibla, por kur ai ishte gjallë e kishte obligim të kthehej nga kibla, ndërsa tani është thjesht gjë e pëlqyer. Nëse ai ose ajo nuk është kthyer vetë nga kibla sa ishte gjallë, çfarë do t’i ndihmojë tani nëse ne e kthejmë nga kibla?!

Vëllezër të nderuar, dikush mund të thotë: Ju hoxhallarët vetëm për vdekje dhe Kiamet po flisni!

Shikoni: Kiameti dhe vdekja do të ndodhin, deshëm apo jo. Nëse ne i përmendim ato, kjo na bën që të këndellemi nga shkujdesja që e kemi. Përmendja e tyre na bën që të shpejtojmë me pendim, që të punojmë vepra të mira më me zell, e pastaj përmendja e tyre na bën që sprovat, brengat e telashet e dynjasë t’i tejkalojmë më lehtë.

Pra, njeriu gjithsesi do ta përjetojë vdekjen. Mirëpo, nëse një person kurrë nuk ka dashur t’i përmendet vdekja, në momentin që vdes të gjitha ato paralajmërime që ia ka bërë Allahu në lidhje me vdekjen do t’i shohë, porse atij tashmë i ka ikur përgatitja.

Ndërkaq, personi i cili di rreth vdekjes, të gjitha këto paralajmërime vetëm i pret t’i paraqiten dhe në momentin kur të vdesë, ai asgjë të re nuk do të gjejë, por do t’i shfaqen gjërat që kohë më parë i ka ditur se do t’i paraqiten atij.

Kështu pra, me përmendje të vdekjes kemi për qëllim vetëm të mos e mashtrojmë vetveten atje dhe të mos lëmë asgjë për nesër, por ta veprojmë sot.

Shikoni surja et Tegabun, po çfarë do të thotë fjala tegabun:

﴿يَوۡمَ يَجۡمَعُكُمۡ لِيَوۡمِ ٱلۡجَمۡعِۖ ذَٰلِكَ يَوۡمُ ٱلتَّغَابُنِۗ ٩﴾

“Atë Ditë, kur Ai do t’ju tubojë juve në Ditën e Kiametit, ajo është Dita e mashtrimit.” (Et Tegabun, 9)

Po, dita në të cilën shumë njerëz kanë menduar se me të vdekur do të përfundojë çdo gjë, por ja, kur ta shohin vetveten pranë Allahut e të fillojë llogaria!

Po pra, shumë njerëz mendojnë se çështja e ahiretit është shumë e lehtë dhe se ky është prej banorëve të Xhenetit. Mirëpo, ja, kur të ringjallet e sheh se me vete ka shumë pak vepra të mira, ndërsa llogaria qenka e vështirë. Këta njerëz do të mashtrohen, sepse nuk u del ashtu siç kanë menduar.

Kurani dhe Hadithi na kanë përmendur shumë gjëra që kanë të bëjnë me Ditën e Kiametit. Ajo që është e rëndësishme për ne është fakti se, kur të dëgjojmë se diç na bën dobi atje, a e veprojmë atë; kur të dëgjojmë për diç se na bën dëm atje, a po e lëmë atë.

Për shembull, hadithi: “Agjërimi është mburojë, kurse lëmosha e fik mëkatin ashtu siç e fik uji zjarrin.”[1]

A kemi përgatitur për vete agjërim dhe lëmoshë.

Kur të dëgjojmë:

“Zullumi do të jetë errësira në Ditën e Kiametit.”[2]

Zullumi që mund ta bëjmë në raport me gruan, fëmijët, fqinjët, punëtorët, vonimin e rrogave, t’i ngarkojmë me punë edhe jashtë orarit pa pagesë shtesë dhe pa lejen e tyre.

Dëgjojeni këtë hadith, ku Pejgamberi ﷺ  ia përcjell Hadixhes, gruas së vet, këtë përgëzim të madh nga Xibrili ﷺ : “Xhibli i tha: “Përgëzoje me një shtëpi prej margaritari (në Xhenet), në të cilën nuk ka as zhurmë, as lodhje.”[3]

Përse kjo? Sepse ajo asnjëherë nuk i bëri zhurmë Pejgamberit ﷺ  në dynja, nuk ia ngriti zërin dhe Allahu e shpërbleu me një shtëpi ku s’do të ketë zhurmë, nuk do të ketë lodhje, sepse ajo në këtë dynja e qetësonte Pejgamberin ﷺ  dhe nuk i shkaktonte kokëçarje.

“I pari nga krijesat që do t’i vishen rrobat (Ditën e Kiametit) do të jetë Ibrahimi ﷺ .”[4]

Përse?

Për shkak se ishte prej njerëzve që më së shumti i frikësohej Allahut, ndërsa kjo veshje që do t’i bëhet do të jetë një lloj sigurie për të. Ose, për shkak se ai ishte njeriu i parë që kishte veshur rroba për ta mbuluar avretin (vendet e turpshme) gjatë namazit. Ose, për shkak se, kur e hodhën në zjarr, idhujtarët e zhveshën prej rrobave, siç është traditë për t’i mbytur të zënët robër, kështu që Allahu e shpërbleu me veshje në Ditën e Kiametit, para të gjitha krijesave të tjera.

Dhe kjo rregull është rregull madhështore e fesë islame: kushdo që i fsheh një të metë vëllait të vet, Allahu ia fsheh atij të metat në Ditën e Kiametit. Kushdo që i ndihmon vëllait të vet në këtë dynja, Allahu i ndihmon atij në Ditën e Kiametit.

Po ashtu ka thënë: “Ditën e Kiametit, çdo tradhtar do të ketë një flamur, përmes të cilit do të dallohet.”[5]

Flamur me të cilin do të dallohet se ky ishte tradhtar. Pra, ashtu siç bëjmë vepra të mira, vjen edhe shpërblimi, por edhe e kundërta vlen për mëkatet.

Pjesa e dytë e hutbes

Enesi (Allahu qoftë i kënaqur me të‎‎!) tregon se lutja që më së shpeshti e thoshte Pejgamberi ﷺ  ishte: “O Allah, Zoti ynë, na jep mirësi në këtë botë dhe në botën tjetër dhe na mbroj nga dënimi i Zjarrit!”[6]

Po ashtu Pejgamberi ﷺ  na ka mësuar që para se të biem në gjumë ta themi këtë lutje: “O Allah, më mbroj prej dënimit Tënd, Ditën kur do t’i ringjallësh robërit e Tu!”[7]

Pra, përmes lutjeve shohim se besimtari gjithmonë duhet ta ketë në mendje Ditën e Kiametit, të jetë i gatshëm për të. Madje, të gjitha adhurimet që i bëjmë, i bëjmë për të fituar në ahiret, për shpërblimin e përjetshëm, edhe pse adhurimet po ashtu kanë të mira të kësaj bote, si:

1. Lëmosha ose sadakaja sjell bereqet në pasuri,
2. Respektin që ua bën prindërve kthehet me respektin që do të ta bëjnë fëmijët ty,
3. Falja e namazit të mbron prej të fatkeqësive,
4. Agjërimi, të jep shëndet…

Pra, ngado që të sillemi, sillemi në të mirat e Allahut të Madhëruar.

[1] Tirmidhiu nr.2616 dhe thotë: Hadithi është hasen sahih.

[2] Buhariu nr.2447.

[3] Buhariu nr.7497.

[4] Buhariu nr.4625.

[5] Buhariu nr.6966.

[6] Buhariu nr.4522.

[7] Tirmidhiu nr.3398 dhe thotë: Hadithi është hasen sahih.

Përgatiti: Mr. Flamur Kabashi

Kur do të ndalesh, apo kur do të arrish shkallën që do të pushosh e nuk do të bësh më vepra të mira?

Imam Ahmedin e kanë pyetur: “Kur e shijon robi rehatinë?” Ai iu përgjigj: “Kur ta vendos këmbën e parë në Xhenet.” Njëherë, kur e panë imam Ahmedin me libra në dorë, e pyetën: “Deri kur kështu?” Ai tha: “Me libra deri në varr.”

Allahu i Madhëruar na thotë:

﴿فَإِذَا فَرَغۡتَ فَٱنصَبۡ٧ وَإِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرۡغَب٨﴾

“Kur ta mbarosh (një adhurim), përqendrohu në tjetrin. Dhe te Zoti yt kërko.” (El Sherh, 7-8)

Çështja nuk është “nëse kam kohë”!

Urdhrat e Allahut janë për çdo ditë. Ne ballafaqohemi me harame çdo ditë. Ne sprovohemi çdo ditë. Andaj, ne çdo ditë ose jemi duke shtuar sevapet, ose jemi duke rënë në mëkate. Ne për çdo ditë jemi në betejë: ose të fitojmë, ose të humbim.

Allahu thotë:

﴿لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ٣٧﴾

“Për atë që do prej jush të ecë para ose të ngecë prapa.” (El Mudethir, 37)

Imam Ahmedi, edhe pse u privua nga ligjërimi dhe transmetimi i haditheve, ai nuk u ndal. Njëherë i vajti një nxënës, i quajtur Beki ibn Mahledi prej Endelusit e në Bagdad për të mësuar hadithe nga imam Ahmedi. Kur erdhi në Bagdad, pyeti për imam Ahmedin, kështu që dikush e orientoi për te shtëpia e tij. Bekiu shkoi te shtëpia e imamit, trokiti dhe, kur doli imam Ahamedi, i tregoi lajmin e hidhur: “E kam të ndaluar të të tregoj hadithe.” Megjithatë, Bekiu nuk u dëshpërua, por i tha imam Ahmedit: “Unë do të bëhem sikurse lypsar, kështu që do të vij çdo ditë për të kërkuar ndihmë dhe ti, kur të dalësh për të më dhënë diç, më trego ndonjë hadith.” Kështu, imam Ahmedi i tregoi një grumbull hadithesh në këtë mënyrë. Pasi kaluan vitet dhe imam Ahmedi u lirua që të tregojë hadithe në xhami, e kërkonte Bekiun që ta ulte afër vetes.

Shpeshherë pengesë e kemi pasurinë, familjen ose diç tjetër, por është shumë e rëndësishme që të mos ndalemi. Ndoshta familja të kritikon: Përse vetëm ti duhesh të japësh?! Përse vetëm ti duhet të vraposh për këto punë? A s’ka tjetër njeri?

Deri kur ti duhet të jesh kaq i butë me babanë e nënën tënde? Derisa të vdesin ata, ose deri sa të vdes vetë unë, kështu do të jem, me lejen e Allahut.

Dije, o vëlla, se gara nuk bëhet me të dobëtit, por me burra. Unë jam me ta dhe dua të arrij aty ku kanë arritur ata. Është shumë e natyrshme, vëllezër, që njeriu nuk mund të jetë gjithmonë në të njëjtën shkallë të devotshmërisë dhe të veprave të mira. Nuk mund të jemi gjithmonë superiorë.

E dimë hadithin: “Orë pas ore, o Handhdale.”

Handhale Usejidi (Allahu qoftë i kënaqur me të!), njëri ndër shkruesit e të Dërguarit të Allahut ﷺ, tregon: “Një ditë, Ebu Bekri më takoi dhe më tha:

– Si je, o Handhale?

– Handhale ka bërë hipokrizi, – i thashë.

– Subhanallah! Çfarë po thua! – m’u drejtua ai.

– Kur jemi me të Dërguarin e Allahut ﷺ, ai na e kujton Zjarrin e Xhenetin dhe bëhemi sikur t’i kishim parë me sy, por, kur largohemi prej të Dërguarit të Allahut ﷺ, rrimë me gratë, fëmijët dhe punët e dynjasë, po harrojmë shumë gjëra.

– Betohem në Allahun se edhe neve na ndodh kjo, – tha Ebu Bekri.

Kështu, u nisëm me Ebu Bekrin dhe shkuam tek i Dërguari i Allahut ﷺ. Unë i thashë:

– Handhale ka bërë hipokrizi, o i Dërguari i Allahut!

– Si ashtu, vallë? – tha i Dërguari i Allahut ﷺ.

– O i Dërguari i Allahut, – i thashë, – kur jemi me ty, ti na kujton Xhenetin dhe Zjarrin, saqë bëhemi sikur t’i kishim parë me sy, e, kur largohemi prej teje dhe përzihemi me gratë, fëmijët e punët e dynjasë, harrojmë shumë gjëra.

– Betohem në Atë, në Dorën e të Cilit është shpirti im, se, sikur të vazhdonit të jetonit në gjendjen siç jeni tek unë dhe me përmendje të Allahut, melekët do t’ju përshëndesnin nëpër shtëpi e në rrugë, – tha Pejgamberi ﷺ. – Mirëpo, o Handhale, orë pas ore (herë kështu, herë ashtu), – tha tri herë.”[1]

Pejgamberi ﷺ  ia sqaroi se çështja e besimit është kështu: ka momente kur është i fortë, ka momente kur ka dobësi. Ajo që është e rëndësishme është se kjo rënie duhet të mos i kalojë vijat e kuqe, të mos bjerë në harame dhe të mos i lërë obligimet ndaj Allahut. Ndoshta ishte shumë i rregullt në xhami e tani e ka rralluar paksa, porse nuk e ka lënë namazin pa e falur. Problematike është nëse zgjatet kjo dobësi dhe kjo rënie.

Shikoni se si sahabët e ndienin këtë rënie. Handhale posa e kuptoi se besimi i tij ka rënë, menjëherë iu ankua së pari Ebu Bekrit, pastaj mësuesit të tyre, Pejgamberit ﷺ . Mosdobësia dhe vazhdimësia e paluhatur në adhurime është cilësi e melekëve, e jo e njerëzve.

Allahu thotë për melekët:

﴿يُسَبِّحُونَ ٱلَّيۡلَ وَٱلنَّهَارَ لَا يَفۡتُرُونَ٢٠﴾

“I bëjnë tesbih (e lartësojnë Allahun) natën e ditën dhe nuk lodhen.” (El Enbija, 20)

Në anën tjetër dobësia e madhe është cilësi e hipokritëve:

Allahu thotë:

﴿ وَإِذَا قَامُوٓاْ إِلَى ٱلصَّلَوٰةِ قَامُواْ كُسَالَىٰ يُرَآءُونَ ٱلنَّاسَ وَلَا يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ إِلَّا قَلِيلٗا١٤٢﴾

“Kur të ngrihen për ta falur namazin, ngihen me dembeli, sa për t’i parë njerëzit, ndërkaq ata shumë pak e përmendin Allahun.” (En Nisa, 142)

Poeti i njohur, Mutenebiu, thoshte: “Nuk kam parë të metë më të madhe te njerëzit sesa këtë: njerëzit që kanë mundësi të bëhen superiorë (të plotësohen me virtyte) nuk duan të jenë të tillë.”

Kur dijetari i njohur Ibn Xheuzi u pyet: “A t’i jap hapësirë shpirtit tim që të dëfrehet me gjëra të lejuara?”, tha: “Dije se shpirti yt është mjaft i shkujdesur saqë kjo i mjafton për dëfrim.”

Pjesa e dytë e hutbes

Aty ku duhet të ndalemi është të ndalemi në gjërat që janë të ndaluara ose në harame.

Mëkatet e vogla rriten, një nga një. A e keni parë kodrën se si është formuar nga guralecët?! Madje, çdo gjë që ne e shohim si të madhe është formuar nga shumë pjesë të vogla.

Kur jemi të mëkatet, prej gabimeve që ndodhin në këtë pikë është se, kur lihet një mëkat për hir të Allahut (fi sebililah), është e ndaluar fetarisht të kthehesh prapë në të. Pra, nëse kthehesh në një mëkat të cilin e ke lënë për Allahun, dije se një mëkat e ke për shkak se ke bërë gjynah dhe një mëkat për shkak se je kthyer në një gjë që e ke lënë për hir të Allahut.

Kur Pejgamberi ﷺ  e la Mekën dhe bëri hixhret në Medinë, nuk e kishte të lejuar më të kthehej me vendbanim në Mekë, për shkak se e kishte lënë për hir të Allahut. Pejgamberi ﷺ  dhe sahabët e kishin të lejuar të bënin haxhillëkun e umren, por menjëherë të ktheheshin në Medinë.

[1] Muslimi nr.2750.

Përgatiti: Mr. Flamur Kabashi