Category: Hutbe

Pasi i kemi përmendur burimet e argumenteve islame; Kuranin dhe Hadithin, radhën e ka ixhmaja apo konsensusi i dijetarëve.

Ixhmaja do të thotë: kur dijetarët e botës islame, që jetojnë në një kohë të caktuar, pas vdekjes së Pejgamberit ﷺ  e japin një mendim të caktuar. P.sh. se kjo gjë është haram, se kjo gjë është hallall, se këtë vepër duhet bërë, se këtë vepre duhet lënë…

Normalisht se dijetarët nuk e japin këtë mendim, sipas mendjes së tyre apo egos së tyre, porse e japin duke u mbështetur në ndonjë argument prej Kurani apo prej hadithi, i cili flet indirekt për atë çështje. Pra e japin mendimin në bazë të rregullave të përgjithshme të cilat janë nxjerrë prej Kuranit apo hadithit.

Shikoni vëllezër, Allahu i Madhëruar na thotë:

﴿وَمَن يُشَاقِقِ ٱلرَّسُولَ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَتَّبِعۡ غَيۡرَ سَبِيلِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ نُوَلِّهِۦ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصۡلِهِۦ جَهَنَّمَۖ وَسَآءَتۡ مَصِيرًا١١٥﴾

“Kush i kundërvihet të dërguarit, pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ka zgjedhur (në dynja) dhe e fusim në Xhehenem. Sa përfundim i keq është ai.”(Nisa, 115)

Pra lënia e rrugës së besimtarëve është e ndaluar. Largimi prej rrugës së besimtarëve të shpie në xhehenem. Kurse ndjekja e rrugës së besimtarëve është siguri dhe është rrugë që shpie tek Allahu.

Ajo që dihet është se në krye të rrugës së besimtarëve gjithmonë janë dijetarët. Që i bie se rruga e dijetarëve është rruga e besimtarëve dhe rruga e besimtarëve duhet ndjekur.

Pastaj kanë ardhur disa transmetime nga i Dërguari i Allahut ﷺ  të ketë thënë: “Allahu nuk e bashkon umetin tim në humbje (dalalet)…”[1]

Pra umeti sa herë që bashkohet, bashkohet në gjërat e sakta e të mira, e që në krye të tyre janë prapë dijetarët, sepse ata janë meritorët.

Mund të gaboj një person, një xhemat, një familje, por umeti i tëri nuk gabon, e as tërë dijetarët nuk gabojnë. Kjo është e garantuar. Dhe kjo i bie se kur dijetarët janë të një mendimi rreth një çështjeje, do të thotë se Allahu është i kënaqur me këtë, apo kështu e kërkon Allahu.

Prej këtu del në pah edhe vlera e dijetarëve në Islam.

Pejgamberi ﷺ  ka treguar se: “Dijetarët janë trashëguesit e Pejgamberëve.”[2]

Një shembull i bukur që e tregon shumë mirë pozitën e dijetarëve, thotë:

Dijetarët janë sikurse yjet; ndërkaq yjet shërbejnë për:

Zbukurim të qiellit.

Gjuajtje të shejtanëve.

Për orientim apo udhëzim, e sidomos në të kaluarën, ku njerëzit janë orientuar përmes yjeve, në udhëtime të gjata.

Po ashtu edhe dijetarët janë zbukurim i umetit. Një vend i cili nuk ka dijetar, nuk ka hijeshi. Një vend ku s’ka dijetarë është vend i shkretë, vend në gjendje ‘intensive’, gati me dhënë shpirt.

Dijetarët me argumente i gjuajnë shejtanët nga lloji njerëzor. Ata u bëjnë replika dyshimeve të armiqve të Islamit.

Dijetarët janë orientues të umetit. Ata na tregojnë se kjo gjë është e mirë apo është e keqe. Ndoshta një gjë na u duket se është ëmbëlsirë, porse ata na tregojnë se pas saj fshihet helm. Pra janë largpamës, i shohin gjërat më larg se ne, i shohin gjërat edhe brenda ambalazhit.

Me e dhënë një mendim apo fetva e cila është në kundërshtim me mendimin e shumicës absolute të dijetarëve është gjë shumë e rrezikshme.

Pra me një anë kemi grumbullin e madh të dijetarëve, kurse në anën tjetër kemi një person, i cili veçohet me ndonjë mendim të caktuar.

Kujdes! Mos jep mendim, pa pasur imam para teje. Kështu na kanë mësuar dijetarët e parë. Të mos japim mendim, i cili nuk ka mbështetje në mendimin e dijetarëve të hershëm. Pra mos dil i pari me ndonjë mendim të veçantë, sepse kjo është e dëmshme.

Ne sot dëgjojmë, jo për mohim të Kuranit, sepse kjo shumë lehtë bie në sy, porse dëgjojmë për shtrembërim të kuptimeve të sakta të Tij.

P.sh. Nuk mund të thotë se kjo gjë është gabim në Kuran. Jo nuk thotë kështu, por thotë: fjala ‘shejtan’ në Kuran, nuk është për qëllim krijesë e keqe, porse ka për qëllim: mendim të keq, sepse ‘shejtani’ nuk ekziston! Sipas tij.

Jo, jo. Nuk është ashtu. Së pari kush të ka thënë kështu. Dijetarët islam, të gjithë thonë se ‘shejtani’ është krijesë e Allahut. Allahu na e ka treguar dialogun mes Tij dhe shejtanit, na e tregoi si e krijoi; na i tregoi fjalët e tij, objektivat apo qëllimet e tij. Tani ai vjen pas 15 shekujsh dhe e mohon?!

Po ashtu e mohon ‘xhenetin’!

Në realitet të gjithë sakrificën, lodhjen që e bëjmë ne e bëjmë për të hyrë në xhenet,      që të qetësohemi atje. Në Kuran e në hadithe është përmendur me dhjetëra e me qindra herë. Të gjithë dijetarët e pranojnë ashtu siç na lajmëroi Allahu dhe i Dërguari i Tij ﷺ .

Madje, disa e lejojnë edhe pirjen e alkoolit. E sidomos tek disa fraksione të sufive, të cilët e lejojnë pirjen e alkoolit. Në të vërtetë alkooli është i ndaluar me Kuran, me hadith dhe me ixhma apo konsensus të dijetarëve. Pastaj del dikush dhe tërë këto o mohon!

Po ashtu ka persona, që e quajnë veten ‘hoxhallarë’, madje të gjithë këta shembuj që i përmenda ose i kam dëgjuar vet, ose jam informuar për to. Pra ka prej tyre që thotë: Zekati nuk është obligim, nëse e paguan tatimin e shtetit. Pra sipas tij, mjafton që po e paguan tatimin, kështu që zekati nuk ka nevojë të jepet!

Shtyllën e tretë të Islamit e mohon! Çfarë ke ti me shtet, neve nuk na intereson, ne themi se zekatin e ke obligim ndaj Allahut dhe hak ndaj fukarasë. Por të thuash se mjafton që po e jep tatimin! Kështu asnjë dijetar i njohur me dije e me devotshmëri nuk e ka thënë, e ti po del e po e thua këtë?!

Dikush tjetër, del edhe e lejon vjedhjen e jomuslimanëve! E lejon vjedhjen e energjisë elektrike!

O vëllezër, kurrë në Islam s’ka qenë e lejuar vjedhja, nuk ka asnjë argument dhe asnjë dijetar që e lejon vjedhjen.

Problemi më i madh në këta shembuj është, jo veç bërja e haramit, por lejimi i haramit. Pra me e bë haramin, hallall. Kjo është edhe më e rëndë sesa vet vjedhja, vet pirja e alkoolit etj.

Hutbeja e dytë:

Duke e parë rrezikun e dhënies fetva, rrezikun e veçimit me ndonjë mendim të caktuar, dijetarë dhe studiues të fesë, janë mbledhur dhe kanë formuar komisione të ndryshme për fetva, unione dhe akademi të ndryshme të dijetarëve e të ngjashme.

Në këto unione apo komisione zakonisht marrin pjesë dijetarë të shteteve të ndryshme. Secili prej tyre e sjellë punimin e vet, që pastaj të dalin me rezultat sa më të pjekur e sa më të mirë rreth ndonjë meseleje bashkëkohore.

Kështu vepronte edhe Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të‎‎). Ai e kishte zakon të konsultohej me sahabët e tjerë, e sidomos me pjesëmarrësit e Bedrit, pastaj me sahabët e vjetër e kështu me radhë. Është i njohur rasti kur ishte rrugës për në Sham dhe e informuan për përhapjen e sëmundjes së murtajës. Me atë rast e kërkoi mendimin e tyre; a ta vazhdojnë rrugën për në Sham apo të kthehen në Medinë?

Abdurrahman ibn Ebu Lejla ka thënë: I kam takuar njëqind e njëzet sahabe, ndodhte që ndonjëri prej tyre të pyetej për ndonjë çështje fetare, porse secili prej tyre kishte dëshirë që vëllai i vet, ta merrte përsipër përgjigjen. Filani ia linte filanit, por edhe filani ia linte tjetrit, derisa kthehej pyetja tek personi i parë.

Po kështu ishin sahabet. Kurse ne si jemi?!

Te ne është çudi se për çështjet e vogla nuk flasin, ngase nuk i dinë mirë. Për abdes, për meste, për çështje të martesës e të ngjashme, porse flasin dhe japin fetva për çështje të mëdha: Kush të hyjë në Islam e kush po del prej tij? Kush është në rrugën e drejtë e kush jo? Kush është për në xhenet e kush për në xhehenem?

Këtu i kemi së paku dy gabime:

Gabimi i parë: Guxim i pa përgjegjshëm. Guxim po, por jashtë kufijve. Porse kështu nuk janë dijetarët e mëdhenj të botës islame. Kështu nuk nguten siç nguten këta, kështu nuk gjykojnë siç gjykojnë këta. Madje ata e tërheqin vërejtjen që të ruhemi prej këtyre gjërave.

Gabimi i dytë: Këta persona që merren me këto çështje të rënda, nuk kanë më tepër se dy-tre mësues ‘online’, nuk kanë pas vetes dhjetëra dijetar që i kanë këto mendime apo që i mbrojnë këto mendime. Sipas tyre ‘haku’ apo e vërteta është te pak persona: Një në filan vendi, e një tjetër në filan vendi, e diku larg edhe një i treti.

Këta nuk e kanë kuptuar atë që e thashë më herët “umeti nuk bashkohet në gabim”, nuk e kanë kuptuar se nuk ka mundësi që dijetarët e umetit, të gjithë të jenë në gabim apo të gjithë ta fshehin hakun, dhe haku të mbetet tek disa të rinj, të numëruar në gishta.

[1] Tirmidhiu nr.2167, Hakimi nr.395. Ky hadith është transmetuar përmes shumë rrugëve dhe nga shumë sahabe. Për këtë arsye edhe dijetarët sikurse Ibn Haxheri, Albani, Shuajbi etj., këtë hadith e pranuan si të saktë.

[2] Ebu Davudi  nr.3641, Tirmidhiu nr.2682 dhe e saktësoi Albani.

Përgatiti: Mr. Flamur Kabashi

Vëllezër, i kemi përmendur burimet prej nga i marrim argumentet në fenë Islame:

Kuranin, hadithin apo sunetin, ixhmanë apo konsensusin e dijetarëve islam, kijasin apo krahasimin e dispozitave të kohës së Kuranit me ato të kohës bashkëkohore.

Në fenë tonë nuk kemi vetëm Kuran dhe asgjë tjetër. Të thotë dikush: ‘Atë që shkruan në Kuran e besoj, e nuk i besoj kujt tjetër.’ Kështu nuk ka. Sepse Kurani dhe Hadithi Profetik për ne si besimtarë janë një, e kanë të njëjtën peshë.

Po, sepse Allahu në Kuran na urdhëron me këtë:

﴿ وَمَآ ءَاتَىٰكُمُ ٱلرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَىٰكُمۡ عَنۡهُ فَٱنتَهُواْۚ ٧﴾

“Atë që ua jep i Dërguari merreni, kurse atë që ua ndalon, largohuni prej saj.”(Hashër,7)

﴿وَمَا يَنطِقُ عَنِ ٱلۡهَوَىٰٓ٣ إِنۡ هُوَ إِلَّا وَحۡيٞ يُوحَىٰ٤﴾

“Ai nuk flet nga hamendja. Ajo është shpallje që i shpallet atij.” (Nexhm,3,4)

Madje, një pjesë shumë e madhe e dispozitave fetare janë vetëm në hadith. Në Kuran kemi shpesh herë rregulla dhe parime të përgjithshme, ndërsa në hadith e kemi sqarimin e tyre. Për këtë arsye themi se hadithi nganjëherë e vërteton atë që është në Kuran; siç është rreziku i personit që nuk falet, si në Kuran ashtu edhe në hadith theksohet kjo gjë.

Pastaj kemi dispozita të përgjithshme në Kuran, porse hadithi i detajizon dhe i sqaron ato; siç është urdhri për namaz në Kuran (Faleni namazin)(Bekare, 43), kurse në hadith e kemi të sqaruar çdo gjë, prej tekbirit fillestar e deri në selam. Çfarë thuhet në ruku, e çfarë në sexhde, e çfarë në teshehud etj. Të gjitha këto nuk janë në Kuran, por në hadith.

Po ashtu në Kuran e kemi vetëm urdhrin për t’ju përgjigjur ezanit të xhumasë, ndërsa se janë dy rekate të xhumasë, se ka hutbe të xhumasë, këtë e kemi vetëm në hadithe.

Ndodhë që hadithi të vjen me ndonjë dispozitë që fare nuk përmendet në Kuran, siç është ndalimi i veshjes së mëndafshit për burrat.

Dijeni se hadithi është i ruajtur.

Nëse e shikojmë historinë në përgjithësi, do të gjejmë se ka rregulla për t’u ruajtur, ka argumente e referenca të ndryshme. Duhet të ketë njerëz që ishin të pranishëm në ato ndodhi, të cilët na e transmetojnë atë. Pastaj transmetuesi që ishte i pranishëm në atë ndodhi duhet të njeri besnik e i sigurt, që mos të ndodh ndonjë mashtrim me të dhënat historike.

Sa i përket hadithit kjo punë është e kryer, sepse ka rregulla shumë të sakta e precize. Personat të cilët e transmetojnë hadithin duhet të jenë fetarë të denjë, njerëz të cilët jetën e kishin për Allahun, që kurrë në jetë nuk kanë gënjyer, madje as për punë të dynjasë. Pejgamberinﷺ  e kanë dëgjuar sahabët. Pastaj këta ua kanë transmetuar këto hadithe gjeneratës së dytë, dhe kështu vazhdon mësuesi nxënësit, që njihet si zinxhir i transmetuesve. Këta transmetues nuk guxojnë të njihen me mëkate të mëdha apo të dukshme, përndryshe nuk u merret hadithi. Ata duhet të jenë të saktë dhe të kthjellët në memorizim e në shënim të haditheve. Duhet të kenë kujdes të mos bëjnë gabime gjatë diktimit apo transmetimit të hadithit.

Po, përse të gjitha këto kushte dhe i gjithë ky precizitet: Shënim, mbajte në mend, saktësi, zinxhir, lodhje, udhëtime të gjata, durim…

E tërë kjo, ngase kemi të bëjmë me shpallje, me hadith; sepse me të punohet.

Shikoni: Imam Buhariu i ka kaluar më tepër se dymbëdhjetë mijë km, për t’i mbledhur hadithet. Ai ka takuar më tepër se 1080 mësues. Për të na afruar neve hadithin e saktë.

Për këtë arsye edhe disa dijetarë kanë thënë: Ai që e ka në shtëpi Sunenin e Ebu Davdit, librin e haditheve, është sikur ta ketë në shtëpi Pejgamberin ﷺ .

Çfarë është hadithi? Çfarë shkruhet në hadith?

Fjalët e Pejgamberit ﷺ : P.sh. “Ndër urtësitë pejgamberike, që u ka arritur njerëzve deri më sot, është fjala e urtë: Nëse nuk turpërohesh, bëj ç’të duash.”[1]

Veprat e Pejgamberit ﷺ : Amir ibn Rabia (Allahu qoftë i kënaqur me të) tregon se e ka parë Pejgamberin ﷺ duke falur namazin e natës në udhëtim, mbi shpinën e kafshës së udhëtimit, (falej) ngado që kthehej ajo.[2]

Pra falte namaz vullnetar, kur ishte në udhëtim, sipër devesë, madje nuk ishte i kthyer kah kibleja. Porse për namazet farz, zbriste i falte në këmbë dhe i kthyer kah kibleja. Këtu shihet qartë se nuk kemi fjalë të Pejgamberit ﷺ , por vetëm kemi përshkrim të namazit të tij.

Cilësitë e Pejgamberit ﷺ : Gjatësia e tij, flokët, mjekra, veshja, ngjyra e trupit, të mbathurat, shtrati i tij etj. Të gjitha këto i kemi të transmetuara në hadithe. Ju lutem kush mund ta përshkruaj sot, kështu me këtë saktësi, qoftë edhe babanë e vet?!

Pasi i kuptuam këto gjëra, atëherë çfarë është obligimi ynë karshi hadithit të Muhamedit ﷺ ?

T’i besojmë haditheve të sakta.

T’i praktikojmë urdhrat e tij.

Të largohemi nga gjërat që na i ndaloi ai.

Ibadetet apo adhurimet t’i bëjmë ashtu siç i bënte ai.

Hutbeja e dytë:

Shërbëtorët e hadithit janë të shumtë në historinë islame. Prej tyre janë të njohur autorët e gjashtë koleksioneve të hadithit dhe të tjerët. Është interesante se shumica e tyre nuk ishin arab. Po, ata ishin muslimanë, por joarab. Kjo është argument se kjo fe është fe botërore, për tërë njerëzimin dhe gara për xhenet nuk është e veçantë për arabët, por është e hapur për të gjithë. Këtë e kuptuan këta dijetarë, andaj edhe i përvolën duart për të hyrë në këtë garë madhështore.

Prej bashkëkohorëve kemi edhe disa dijetarë shqiptarë të shekullit të kaluar, që janë njohur si shërbëtor apo hyzmetqarë të hadithit: Muhamed Nasirudin Albani, Abdulkadir Arnauti dhe Shuajb Arnauti. Mësoni këto emra, është shumë turp për ne mos t’i dimë këta emra, kurse në botën islame nuk mbahet ndonjë ligjëratë e mos të përmendet emri i tyre, e sidomos emri i shejh Albanit. E ka saktësuar Albani, e ka dobësuar Albani.

Po, ata nuk e arritën këtë shkallë vetëm kështu se kishin fat! Por ishte mirësi e Allahut, pastaj përpjeka e madhe e tyre, deri në vdekje. Shejh Albani shkonte në bibliotekë me punëtorët që e hapnin dhe dilte kur ata e mbaronin punën. Pra me orë të tëra qëndronte mbi libra.

Shejh Shujabi, e shfrytëzonte edhe rrugën për dije. Ai tregon se babai i tij, nuk e linte të shkonte për mësim tek disa mësues, kështu që ai e vendosi që sa herë ta falë jacinë, të shkoj me mësuesin e ta përcjellë atë deri tek shtëpia e tij, ndërkohë që mësuesi t’ia shpjegoj atij një mësim të lëndës së gjuhës arabe.

Pra nuk jemi duke folur për njerëz që lexojnë pesë apo gjashtë orë në ditë, sepse të tillë ka shumë, porse këta lexonin edhe më shumë dhe arritën aty ku kanë arritur.

[1] Buhariu nr.3484.

[2] Buhariu nr.1104.

Përgatiti: Mr. Flamur Kabashi

Abdullah ibn Selami tregon: Kur erdhi i Dërguari i Allahut ﷺ  në Medinë, njerëzit shpejtuan kah ai dhe thoshin: I Dërguari i Allahut ka ardhur, i Dërguari i Allahut ka ardhur. Atëherë unë shkova me njerëzit për ta parë atë. Duke ia analizuar fytyrën e të Dërguarit të Allahut ﷺ  e kuptova se fytyra e tij nuk është fytyrë gënjeshtari…”[1]

Shikoni vëllezër, Abdullah ibn Selami ishte prej dijetarëve nga radhët e hebrenjve. Ne e dimë se njeriu me përvojë i njeh njerëzit e i njeh gjërat. Dhe kjo është në secilën zanat; Ai që merret me ari, me lehtësi e dallon arin e mirë prej të keqit.

Po ashtu ai që i njeh njerëzit, i dallon njerëzit. Abdullahu ishte njeri që kishte njohuri rreth Pejgamberëve dhe shpalljeve. Kështu që ai ende pa folur fare me Pejgamberin ﷺ , ende pa jetuar me të , ende pa e dëgjuar ndonjë pjesë të Kuranit, thjeshtë me një shikim, e njohu se ky është njeri i sinqertë, njeri që nuk gënjen.

Kështu ishte fytyra e Pejgamberit ﷺ , në fytyrë vërehej se është i sinqertë (sadik), në vepra shihej se është i sinqertë, në edukatë po ashtu vërehej sinqeriteti i tij. I tëri ishte kështu, vetëm dritë, vepra të mira dhe sinqeritet.

Shikoni, kishte sahabe që e njohën Pejgamberin ﷺ  kohë të gjatë para Islamit, sikurse Ebu Bekri. Ebu Bekri e kishte të lehtë që t’i besojë, sepse e njihte me kohë dhe e dinte se ky është njeri besnik (emin), porse Abdullah ibn Selami, me një shikim, ia analizoi fytyrën dhe i besoi.

Kështu është puna e njerëzve; disa e pranojnë Islamin menjëherë, me një apo dy argumente. Por ka prej tyre që ju duhet vite të tëra, e libra të shumtë, me qindra argumente dhe prapë vonohet që t’i përgjigjet Zotit të vet.

Kalimi i jonë mbi urën e Siratit, e cila është e vendosur mbi Zjarr, do të jetë, sipas veprave tona;

Ai që është përgjigjur shpejt ndaj urdhrave të Allahut, e kalon shpejt urën e Siratit.

Ndërsa, i ngadalshmi në urdhrat e Allahut, do ta kalojë ngadalë edhe urën e Siratit, e ndoshta edhe bie në Zjarr.

Shikojeni Abdullah ibn Selamin, po thotë: Njerëzit shpejtuan kah ai. Edhe ky menjëherë shkoi me ta, thjeshtë për ta parë e për të dëgjuar prej tij. Mos të më ik ky rast pa dëgjuar prej tij.

Ky është kërkimi i të vërtetës, pra të shkoj kah e vërteta.

Njerëzit kanë nevojë shumë të madhe për mesazh hyjnor, për udhëzim të përjetshëm. Për këtë arsye Abdullahu nuk qëndroi i pa interesuar, larg Pejgamberit ﷺ .

Nuk ka këtu në çështjen e fesë: ‘Nëse do me fe, por bënë edhe pa fe!’

Nuk janë të njëjta këto dy gjëra ‘me apo pa fe!’

Kështu ne e mohojmë Dëshirën e Allahut. Ai kërkon prej neve t’i bindemi, e ta adhurojmë, ndërsa ka prej neve që thotë, bon edhe pa fe, bon edhe pa Zot! Allahu na ruajttë!

Edhe Abdullah ibn Mesudi, sahabiu i njohur, Pejgamberin ﷺ  e cilësoi me këto cilësi: (Sadik, mesduk) i sinqerti në vete dhe Allahu ia ka vërtetuar këtë sinqeritet, se ai vetëm të vërtetën e thotë.

Abdullah ibn Mesudi e tha këtë, në hadithin e njohur i cili flet për etapat e krijimit të njeriut, për fryrjen e shpirtit në embrion. Shikojeni këtë bindje dhe këtë nënshtrim (istislam) të Abdullah ibn Mesudit, këto gjëra për Abdullah ibn Mesudin ishin gjëra të fshehta (gajb), porse i besoi Pejgamberit ﷺ , sepse e dinte se ai e thotë vetëm të vërtetën.

Tani pas 14 shekujve ka ardhur koha që na e vërteton këtë, na i vërteton këto faza të krijimit, ndërsa ata pa hamendje i besonin këtyre mrekullive edhe pse ndoshta nuk ua kapte mendja në atë kohë.

Pejgamberi ﷺ  na ka urdhëruar që ta flasim vetëm të vërtetën, e mos të gënjejmë: “Me të vërtetë, sinqeriteti shpie në mirësi, ndërsa mirësia shpie në Xhenet. Njeriu vazhdon të flasë të vërtetën, derisa të bëhet njeri i sinqertë. Ndërkaq, me të vërtetë, gënjeshtra shpie në shthurje, ndërsa shthurja shpie në Zjarr. Njeriu vazhdon të gënjejë, derisa të shkruhet tek Allahu gënjeshtar.”[2]

Po ashtu në tregti, vlen e njëjta gjë, Pejgamberi ﷺ  ka thënë: “Dy palët tregtuese janë të lira të ndryshojnë kontratën shitblerëse derisa të ndahen. Nëse tregohen të sinqertë dhe i sqarojnë gjërat mes vete, u jepet bereqet në tregti. Por, nëse i fshehin gjërat dhe gënjejnë, zhduket bereqeti në tregtinë e tyre.”[3]

Gënjeshtra është e keqe, por gënjeshtra në fe është edhe më e keqe. Pejgamberi ﷺ  ka thënë: “Ai që gënjen për mua qëllimisht, le të përgatitet për ulësen e tij në Zjarr.”[4]

Ne i dëgjojmë nganjëherë disa duke thënë: ‘Kurani thotë kështu?!’

Pa kurrfarë baze.

Shikoni në shkencën e hadithit, nëse një transmetues ka gënjyer njëherë në jetën e tij, për çështje të dynjasë, hadithi nuk i pranohet fare. Kështu është ruajtur feja, kështu është përhapur feja. Për këtë arsye njerëzit e duan fenë, sepse është ruajtur dhe është e pastër nga çdo lloj gënjeshtre.

Kur jemi tek shenjat e fytyrës që Abdullah ibn Selami e dalloi Pejgamberi ﷺ  se ishte i sinqertë, Allahu na tregon se feja është:

﴿صِبۡغَةَ ٱللَّهِ وَمَنۡ أَحۡسَنُ مِنَ ٱللَّهِ صِبۡغَةٗۖ ١٣٨﴾

“Ngjyrosje e Allahut, e kush ngjyros më mirë se Allahu…” (Bekare, 138)

Po pra, fenë e quajti ngjyrosje, sepse feja gjithsesi duhet të lejë gjurmë në jetën tonë, gjithsesi duhet të dallohemi me virtyte të larta.

Nuk bashkohen assesi dy ngjyra të kundërta; ngjyra e namazit dhe ngjyra e gënjeshtrës! Ngjyra e namazit dhe ngjyra e mashtrimit. Ngjyra namazit apo e xhamisë nuk bashkohet me ngjyrën e hajnisë.

Ngjyra e besimit në Allahun nuk bashkohet me ngjyrën e zinasë apo amoralitetit.

Allahu i Madhëruar në Kuran fenë e quajti “ngjyrë”, po ashtu “petk.”

Kështu që ai i cili ngjyroset dhe vishet me petkun e fesë, duhet t’i lejë ato gjëra që e njollosin apo që e zhveshin fenë.

Hutbeja e dytë:

Sinqeriteti: Nëse do të bësh ndonjë vepër të mirë, por nuk e bënë, mos u gëzo, por mërzitu; përse të iku kjo?!

Nëse do të japësh lëmoshë, apo ta ndihmosh dikë, apo ta gëzosh dikë, por nuk arrite ta bësh këtë, mundohu të ndjesh një keqardhje për këtë, e jo të gëzohesh për mos suksesin tënd.

Edhe në të kundërtën, mos u gëzo, për gjëra të këqija që deshe t’i veprosh, por nuk ke arritur t’i bësh. Sepse kështu ke mëkat edhe pse nuk e ke bërë, ngase nuk e ke lënë ti me vet dëshirë, porse nuk arrite ta bësh, ndërsa zemra  të thotë; ah sikur ta kisha bërë këtë!

I Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Ai që ia mësyn një vepre të mirë, por nuk e kryen, i shkruhet një e tillë, e ai që ia mësyn një vepre të mirë dhe e kryen, i shkruhet dhjetë deri në shtatë qindfish. Ndërsa ai që ia mësyn një vepre të keqe, por nuk e kryen, nuk i shkruhet, e nëse e kryen, i shkruhet.”[5]

Ky hadith tregon se ai që e lë mëkatin, por që ka mundësi të bëjë, ky ka shpërblim. Ndërsa personi i cili e lë mëkatin nga pamundësia për ta bërë dhe ndien keqardhje përse nuk arrit ta bëjë, këtij i shkruhet mëkat.

[1] Tirmidhiu nr.2485, hadithi është i saktë.

[2] Buhariu nr.6094.

[3] Buhariu nr. 2110.

[4] Buhariu nr.3461.

[5] Muslimi nr.130.

Përgatiti: Mr. Flamur Kabashi