Category: Ilaçe për zemrën / Rukja

Gjen njerëz që zemrat e tyre janë ngurtësuar dhe gëzohen apo qeshen me fatkeqësitë dhe dëmet që u ndodhin vëllezërve të tyre myslimanë. Kjo vepër e tyre bie ndesh me mësimet e Islamit, duke u bazuar në hadithin që e përcjellë Enes ibën Maliku, Allahu qoftë i kënaqur prej tij!, se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të!, ka thënë: “Nuk ka për të besuar plotësisht ndonjëri prej jush përderisa nuk e dëshiron për vëllain e tij atë që e dëshiron për vetveten.”

Ditëve të sotme shohim njerëz me zemra të ngurta ku fatkeqësitë, sprovat dhe belatë e të tjerëve i kanë shndërruar në objekt talljeje dhe përqeshjeje.

Të kënaqurit se fëmijët e fqinjit janë dobësuar në mësime dhe shkollë, të kënaqurit se fëmijët e dëmtojnë shërbëtorin në shtëpi, të kënaqurit me fatkeqësitë që i godasin kolegët e punës, të kënaqurit e gruas me një të keqe që i godet familjarët e burrit, me fatkeqësitë e ortakes së saj, apo se njëra nga shoqet e saj është divorcuar nga burri etj., të gjitha këto janë nga dukuritë e përhapura të përqeshjes dhe talljes me fatkeqësitë e të tjerëve.

Le të kenë kujdes të tillët, sepse kjo është prej natyrës dhe cilësive të hipokritëve: “Nëse ju vjen ndonjë e mirë, ata i brengos, e nëse ju gjen ndonjë e keqe, ata gëzohen, por nëse ju duroni dhe ruheni nga gjynahet, dinakëritë e tyre nuk mund t’ju dëmtojnë aspak. Vërtet Allahu ka dijeni për çdo gjë që punojnë ata.” (AliImran: 120)

Kur myslimanët shtoheshin, fitonin, gjenin përkrahje dhe bëheshin të fuqishëm, hipokritët mërziteshin, kurse kur myslimanët nuk shtoheshin në numër apo mundeshin prej armikut, për ndonjë urtësi që Allahu e kishte pas caktuar, hipokritët kënaqeshin me pamjet e tilla.

Shkaku i animit të disa shpirtrave drejt dashakeqësisë dhe dashaligësisë ndaj atij që i ka ndëshkuar apo u ka bërë padrejtësi, Allahu urdhëroi që shpagimi në ndëshkim të jetë i njëjtë, pa mos i tejkaluar apo shkelë kufijtë, dhe tha: “Pra, kushdo që ju sulmon, edhe ju keni të drejtë ta sulmoni atë, ashtu siç ju sulmoi juve! Frikësojuni Allahut dhe dijeni se Allahu është me ata që ruhen nga të këqijat.” (El-Bekare: 194) Kjo, sepse “shpirtit kur zakonisht i jepet hapësirë për të ndëshkuar, dashakeqësia bie shkak të mos ndalet aty ku duhet dhe t’i tejkalojë kufijtë, prandaj Allahu urdhëroi për pasimin dhe ruajtjen e devotshmërisë, e që nënkupton të ndalurit te kufijtë e Tij dhe mos tejkalimin e tyre.”

Ajo që ndalohet është dashakeqësia e tepërt që shkakton tejkalimin e kufijve në ndëshkime dhe kjo është ajo që e sqaruam më lart.

Dr. Muhamed el-Munexhid

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

(Marrë nga libri: Ngushëllimi i shpirtrave dhe largimi i mërzisë)

Falënderimi i takon vetëm se Allahut, Atë e lavdërojmë dhe vetëm nga Ai falje dhe ndihmë kërkojmë. Dëshmoj se nuk i takon adhurimi askujt me të drejtë përveç Allahut dhe paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi imamin e pejgamberëve dhe shëmbëlltyrën e shpenzuesve dhe modelin e të devotshmëve Muhamedin, biri i Abdullahut dhe rob i Allahut.

Ligjet e Islamit i përfshinë të gjitha anët e jetës dhe çështjet e saj dhe e sistematizojnë çdo gjë që i del përpara njeriut nga lindja e deri në vdekje. Feja e cila synon të ngrit një umet, i cili në vete përmban mesazh që ajo të mbetet udhëheqëse dhe e vlefshme për çdo vend dhe kohë, nuk lejon të ketë hapësirë, por atë vetëm se e plotëson dhe e rregullon me dispozita dhe rregulla.

Prandaj s’është për të çuditur që udhëzimet islame dhe dispozitat ligjore të ndërhynë në rregullimin e shoqërisë, në çështjet e mëdha apo të vogla të saj, në individin apo shoqërinë e saj apo më mirë të themi në të gjitha çështjet e saj. Librat islame sot e kësaj dite vazhdojnë t’i cekin dispozitat sa i përket të kuptuarit e jetës, problemeve të njerëzve dhe politikës së shoqërisë edhe atë duke i shoqëruar ato me shembuj praktik të gjallë nga historia islame.

Dukshmëria e përsosmërisë dhe madhështisë së urtësive dhe dispozitave të kësaj feje sa i përket etikës së rrugës, ndejës nëpër tregje apo etikës së xhematit, e kështu me radhë më së miri qartësohen nga Kur’ani e Suneti dhe gjurmët e dijetarëve.

Allahu i Madhëruar thotë: “Robërit e të Gjithëmëshirshmit janë ata që ecin thjesht nëpër Tokë dhe, kur të paditurit i sulmojnë me fjalë, ata përgjigjen: “Paqe qoftë!”. (El-Furkan: 63); “dhe, kur dëgjojnë ndonjë marrëzi, i shmangen asaj, duke thënë: “Ne kemi veprat tona, ndërsa ju keni veprat tuaja! Paqja qoftë me ju! Ne nuk duam shoqëri me të paditurit”. (El-Kasas: 55); “Mos shko pas diçkaje për të cilën nuk ke dijeni. Vërtet, dëgjimi, shikimi dhe zemra, të gjithë këta do të merren në përgjegjësi. Mos ec nëpër tokë me mendjemadhësi, se ti, në të vërtetë, nuk mund ta çash tokën e as të arrish lartësinë e maleve”. (El-Isra: 36-37)

Kurse në Sunetin e të Dërguarit të Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, përcillet të ketë thënë: “Kini mendjen! Ruhuni nga të ulurit në rrugë!”. Njerëzit i thanë: “Nuk kemi zgjidhje tjetër pasi ato janë vendet ku mblidhemi dhe bisedojmë.” Pejgamberi, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, u tha: “Në qoftë se duhet patjetër të uleni atje, atëherë përmbajuni të drejtave të rrugës.” E pyetën përsëri: “Cilat janë të drejtat e rrugës?” Ai u tha: “Ulja e shikimit (që të mos vështrosh çfarë është e ndaluar për t’u parë), përmbajtja për të mos i lënduar njerëzit, kthimi i përshëndetjes, urdhërimi i së mirës dhe ndalimi i së keqes.”

Me një hadith tjetër të cilin e shënojnë dijetarët e hadithit ceket se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, nga dyert e mirësisë e ka numëruar: “Buzëqeshja jote në fytyrën e vëllait tënd është lëmoshë, urdhërimi për mirë dhe ndalimi nga e keqja është lëmoshë, udhëzimi që ia jep njeriut që ka humbur rrugën është lëmoshë, heqja e pengesës, e gjembave dhe e eshtrave nga rruga është lëmoshë dhe hedhja e ujit nga kova jote në kovën e vëllait tënd është lëmoshë”.

Burimet e sigurta të sheriatit janë të stërmbushura me citate të këtij llojit ku në to vërtetohen këto të drejta dhe udhëzojnë kah etika e tyre.

Pra, robërit e Allahut janë më të mirët në mesin e njerëzve, ecin thjesht nëpër tokë, pa mendjemadhësi dhe vetëpëlqim, ecje që aludon në personalitet të matur dhe shpirt të qetë, ecje që nuk e dëmton askënd nga robërit e Allahut, ecje e mëshirës për ta, ecje që nuk ia tërheqë vërejtjen askujt për të keq, kur është i shoqëruar nga të tjerët nuk u del atyre përpara që të tjerët të ecin pas tij dhe nuk i lenë të tjerët të ecin e ai të jetë i hipur në mjet transporti.

Kurse sa i përket uljes së zërit, ajo është cilësi e njerëzve me moral të lartë e sidomos gjatë ecjes nëpër rrugë. Etika e të folurit në rrugë është titulli i besimit në vetveten dhe të folurit të drejtë dhe argumentit të fortë. Atë e shoqëron urtësia e butësia, largimi nga fjalët e fëlliqura dhe të pahijshme. Besimtari nuk e ngrit zërin e tij pa nevojë, tenton që gjithmonë ta flet të vërtetën dhe ta argumenton të drejtën, edhe atë me fjalë të buta dhe të urta.

Ulja e shikimit është e drejtë që duhet t’ia jep kalimtari dhe ata që rrinë ulur rrugës. Me uljen e shikimit mbrohet nderi dhe të metat e tyre. Shikimi është adresa e gjynaheve dhe për këtë arsye nëse e vëren se nëpër tregje dhe rrugë ndonjëri shikimin e tij e drejton kah harami, atëherë dije se epshi do të fillojë të reagojë dhe të pasohet me fjalë dhe shenja vrasëse dhe shkatërruese për fenë dhe turpin e tij.

Largimi i pengesave nga rruga është një ndër të drejtat më të dalluara të rrugës. Pengesë është fjalë e përgjithshme për çdo send çka i pengon muslimanët nga fjalët dhe veprat. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “E pash një njeri duke u dëfryer në Xhenet për shkak se kishte prerë një dru që i pengonte njerëzve në rrugë”.

Kur kërkoi Ebu Berzeh, Allahu qoftë i kënaqur me të, nga i Dërguari i Allahut që t’i mëson diçka që mundet të përfiton nga ajo, i tha: “Mos i pengo muslimanët në rrugë”.

Në një transmetim tjetër: “Duke ecur rrugës një njeri e gjen një degë të ferrës në rrugë dhe e largon. Allahu e falënderoi atë dhe ia fali mëkatet”.

Nëse ky është shpërblimi i atyre që i largojnë pengesat nga rruga atëherë si është dënimi i atyre që me qëllim i dëmtojnë dhe i pengojnë njerëzit nëpër rrugë dhe në ndejat e tyre dhe hedhin mbeturina nëpër parqe dhe vende të pushimit dhe të hijes.

I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush i pengon dhe dëmton muslimanët nëpër rrugët e tyre, mbi të detyrohet mallkimi i tyre”.

Në një hadith tjetër i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Ruajuni nga dy gjëra të mallkuara (që nëse njeriu i bën ato është i mallkuar)”. Të pranishmit i thanë: Cilat janë ato dy gjëra, o i Dërguar i Allahut? Pejgamberi, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, tha: “Ai i cili kryen nevojën në ndonjë rrugë të njerëzve apo në ndonjë hije të tyre (hije nën të cilën pushojnë njerëzit)”.

Kurse sa i përket përhapjes së selamit, dhënia dhe kthimi i tij trashëgon dashuri në zemra, mbjell afrim në shpirtra, lan urrejtjet, largon zilinë, fitohet nëpërmjet tij kënaqësia e Allahut dhe falja e Tij. Në një hadith përcillet se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë. “Betohem në Zotin se nuk do të hyni në Xhenet pa besuar; nuk do të besoni plotësisht pa e dashur njëri-tjetrin. Doni t’ju tregoj diçka që nëse e bëni do ta doni njëri-tjetrin? – Shpërndajeni selamin (përshëndetjen) në mesin tuaj!”

Udhëzimi i atij njeriut që e ka humbur udhën duhet të jetë me fjalë të buta e të mira, e jo fjalë të ashpra e vulgare, me buzëqeshje në fytyrë e cila padyshim se është edhe lëmoshë.

Ndihmesa e atij që i bart sendet duke ia bartur apo duke ia ngritur ato është lëmoshë. Ajo duhet të jetë në mënyrë sa më të mirë dhe duke mos e dëmtuar askënd përreth.

Ka nga njerëzit që rrugët i marrin si vend për shitblerje apo ka nga ata që edhe ulen në karrige që tërë ditën t’i përcjellin të metat e njerëzve dhe t’i cenojnë të tjerët në nder e t’i përgojojnë dhe fjalë të bartin pa pasur aspak turp e moral. Nuk duhet t’u lejohet këtij lloji të njerëzve që rrugët t’i marrin vende ku bëhen harame apo shikohet në të haram.

Nga këto lloje të ndejave dhe mexhliseve ikin dhe largohen njerëzit e devotshëm dhe të moralshëm kurse i afrohen të ligtit dhe të pamoralshmit.

O ju besimtar, përmendja e tepërt e Allahut i shton mirësitë dhe e ndihmon robin në adhurime dhe e përforcon atë dhe e mbron shpirtin nga shejtani.

Ka ardhur me një hadith se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush thotë kur të del nga shtëpia e tij: “Bismilah tevekeltu ala Allah ue la haule ue la kuvete ila bil-lah – Me emrin e Allahut, në Allahun u mbështeta, nuk ka ndryshim e as forcë pa ndihmën e Allahut”, i thuhet atij: Kjo të mjafton dhe ti u mbrojte dhe largohet shejtani nga ai”.

Muslimani nuk duhet të neglizhon duanë e daljes nga shtëpia: “Allahume ini eudhu bike en edil-le ev udal, ev ezil-le ev uzel-le, ev adhlime ev udhleme, ev exh-hele ev jush-hele alej’je – O Allahu im, kërkoj mbrojtje tek Ti, që të mos devijojë e as të tjerët të më devijojnë, që të mos i poshtërojë të tjerët e as të mos poshtërojnë mua, të mos bëj padrejtësi e as të mos më bëjnë mua padrejtësi, të mos i shpërfillë të tjerët e as të më shpërfillin mua”.

Gruaja nëse ka nevojë të del nga shtëpia e saj duhet të del e mbuluar, e turpëruar dhe mos të bën lëvizje që bien në sy të burrave gjatë ecjes së saj, mos të del e parfumuar dhe e lyer dhe pasi që ta kryen nevojën e saj të kthehet sa më shpejt në shtëpinë e saj: “Thuaju besimtareve që të ulin shikimet e tyre (nga e ndaluara), ta ruajnë nderin e tyre (nga marrëdhëniet e jashtëligjshme) dhe të mos i shfaqin stolitë e tyre, përveç atyre që janë të dukshme. Le t’i mbulojnë kraharorët me mbulesat e tyre (të kokës) dhe të mos ua shfaqin stolitë e tyre”. (En-Nur: 31)

O muslimanë, frikojuni Allahut dhe kapuni për etikën e fesë së juaj dhe respektoni dhe ruani të drejta e vëllezërve të juaj.

Allahu i Madhëruar thotë: “O djali im, kryeje namazin, urdhëroje të mirën, pengoje të keqen dhe bëhu i durueshëm për çfarëdo që të godet! Me të vërtetë, ky është thelbi i patundur i të gjitha punëve! Mos i trajto njerëzit me nënçmim dhe mos ec në tokë me mendjemadhësi, se Allahu nuk i do mendjemëdhenjtë e mburracakët! Ec me kujdes e i përmbajtur dhe fol me zë të ulët; se zëri më i vrazhdë është zëri i gomarit”. (Lukman: 17-19)

Shejh Dr. Salih Humejd

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Plot nga njerëzit, mendojnë se lumturia dhe shpëtimi, janë në gjërat kalimtare të kësaj dynjaje. Një grup nga ta, lumturinë e paramendojnë në arritjen e pasurisë, në arritjen e pushtetit dhe fuqisë dhe të kënaqurit me epshe dhe pasimin e tyre. Një grup tjetër, lumturinë e paramendon në garat mes vete, në shpikje dhe ndërtim dhe të ngriturit e tyre mbi të tjerët. Duke u bazuar mbi këtë teori, ata, e shpenzuan jetën e tyre, kohën e tyre dhe të gjitha fuqitë i harxhuan, me qëllim që t’i arrijnë ato gjëra, të cilat sipas teorisë së tyre, janë mjetet e lumturisë dhe shpëtimit në dynja!

Kjo u bë preokupimi i tyre kryesor dhe brenga më e madhe, derisa në mendjen e tyre nuk la vend për mendime të tjera. Kjo u bë tema e ndejave të tyre dhe sfera e garave mes vete.

Karuni, u shkatërrua dhe u ndëshkua për shkak të pasurisë me të cilën e furnizoi Allahu. Në dorë i kishte çelësat e thesareve të pasurive të dynjasë, mirëpo ajo nuk i bëri dobi.

Faraoni, u shkatërrua dhe ndëshkua për shkak pushtetit dhe mbretërisë, dhe thoshte: “O populli im! Vallë, a nuk më përket mua sundimi i Egjiptit dhe i këtyre lumenjve që rrjedhin pranë meje?”. (Ez-Zuhruf: 51)

Popujt e mëhershëm, si populli i Adit, Themudit, etj, u shkatërruan për shkak ndjekjes së kënaqësive dhe epsheve: “Vallë, a nuk e di ti se çfarë ka bërë Zoti yt me fisin Ad, banorë të Iremit me pallate shumështyllëshe, të atillë që nuk janë krijuar askund tjetër në tokë si ata?! Dhe me fisin Themud, që gdhendi shkëmbinjtë në luginë (për të bërë shtëpi)? Dhe me Faraonin, njeriun e hunjve (ku torturonte njerëzit)? Të gjithë këta shkelën çdo kufi në vendet e tyre, duke shtuar atje shthurjen dhe korrupsionin, prandaj Zoti yt lëshoi mbi ata kamxhikun e dënimit. Vërtet, Zoti yt është gjithnjë në pritë!”. (El-Fexhr: 6-14)

Në sferën e ndërtimtarisë dhe shpikjes, shumë popuj bashkëkohorë, filluan ta humbin rehatinë dhe sigurinë, për shkak kërcënimeve që ua bëjnë popujt e tjerë, apo ia bëjnë njëri-tjetrit, me qëllim të paraqitjes të fuqisë së tyre, njëri karshi tjetrit. Filluan të garojnë mes veti në armatim dhe fuqi, pra, në mjete shkatërrimi e jo në mjete që japin siguri dhe rehati. Njerëzit filluan të jetojnë në frikë, se do të ndodhë në çdo moment luftë dhe çorodi në tokë.

O robërit e Allahut! Kjo vjen atëherë kur nuk ka iman. Nëse nuk merret si bazë besimi i drejtë, atëherë do të shkatërrohet dynjaja, lumenjtë, ndërtimet, etj., dhe vepra s’ka asnjë dobi. Allahu thotë: “Vepra e atyre, që nuk besojnë Zotin e tyre, i shëmbëllen hirit, të cilin e shpërndan era në një ditë të stuhishme. Ata nuk do të kenë asnjë dobi nga veprat që kanë punuar. Kjo është humbja e madhe”. (Ibrahim: 18); “Thuaj: “A doni t’ju lajmëroj për ata që, më së shumti, humbasin nga punët e veta, për ata, përpjekja e të cilëve ka qenë e kotë në jetën e kësaj bote, ndërkohë që mendonin se po bënin vepra të mira?” Këta janë ata, që nuk kanë besuar në shpalljet e Zotit të tyre dhe në takimin me Të. Punët e tyre do të fshihen, andaj Ne nuk do të vëmë kurrfarë peshe për ta (për veprat e tyre), në Ditën e Kiametit”. (El-Kehf: 103-105)

Atë që e përjetojnë jobesimtarët nga pasuria, pozita, fuqia, pushteti, shpikjet e ndërtimtaria, Allahu e quajti si kënaqësi e shkurtër, e përkohshme, e cila do të kalon shumë shpejt, dhe atë do ta vijon humbja dhe zjarri i Xhehenemit. Allahu tha: “Ti (o Muhamed) mos u mashtro nga bredhja e jobesimtarëve nëpër botë! Kjo mirëqenie është e shkurtër; pastaj, strehimi i tyre është Xhehenemi. Eh, sa shtrat i keq është ai vend!”. (Ali Imran: 196-197)

Madje, Allahu gjykoi mbi jobesimtarët, duke i përfshirë këtu mbretërit, pushtetarët, dijetarët, mendimtarët e tyre, se ata të gjithë janë krijesat më të këqija dhe më të liga. Allahu tha: “Krijesat më të këqija tek Allahu janë ata që mohojnë dhe që nuk do të besojnë”. (El-Enfal: 55); “Në të vërtetë, ata që nuk besojnë prej ithtarëve të Librit dhe idhujtarëve, do të hyjnë në zjarrin e Xhehenemit, në të cilin do të mbeten përgjithmonë. Ata janë krijesat më të këqija”. (El-Bejine: 6)

Shumë njerëz mahniten me bukuritë e kësaj dynjaje, dhe lidhen tepër fortë për të dhe e harrojnë ahiretin. Allahu thotë: “Ata që nuk besojnë, janë të joshur nga jeta e kësaj bote, prandaj tallen me besimtarët. Por njerëzit që i frikësohen Allahut, do të jenë mbi ata – në Ditën e Kiametit. Allahu begaton pa kufi kë të dojë”. (El-Bekare: 212); “Burrave u është hijeshuar dashuria për gjërat e dëshiruara: për gratë, fëmijët, arin dhe argjendin e grumbulluar, kuajt e bukur, bagëtitë dhe arat e lëruara. Këto janë kënaqësitë e kësaj jete, por shumë më i mirë është kthimi tek Allahu”. (Ali Imran: 14)

Jobesimtarët dhe disa nga muslimanët, të cilët besimin e kanë të dobët, sot, kur i shohin jobesimtarët se kanë përparuar në disa sfera të shkencës dhe kur ua shohin disa bukurisë të dynjasë se i kanë në duart e tyre, mahniten me ta dhe i madhështojnë shpirtrat e tyre. Kurse kur e shohin dobësinë e muslimanëve dhe ngecjen e tyre në shkencë, mendojnë se sebepi i kësaj ngecjeje qëndron në Islamin. Kjo, e bën që Islami dhe muslimanët të përbuzen në shpirtrat e tyre. Ata nuk e dinë se sebepi i ngecjes së muslimanëve nuk është Islami, por janë vetë muslimanët, të cilët u larguan nga feja e Allahut dhe u larguan nga kuptimi i drejtë i tij, i cili nxit në marrjen e shkaqeve dhe përfitimin e fuqisë. Islami është fe e fuqisë dhe e krenarisë, mirëpo kërkon njerëz që ta bartin atë.

I garantuar është falimentimi i jobesimtarëve dhe humbja e tyre, në dynja dhe ahiret, ngase tek ata mungojnë elementet e lumturisë dhe shpëtimit, ku më të dalluarat janë, besimi në Allahun dhe në Ditën e Kiametit.

Allahu për besimtarët garantoi se do të jenë të shpëtuar: “Me të vërtetë, janë të shpëtuar besimtarët të cilët janë të përulur në namazin e tyre, të cilët shmangen nga fjalët e kota, të cilët japin zeqatin, të cilët e ruajnë nderin e tyre (nga marrëdhëniet e jashtëligjshme), përveçse me gratë e tyre ose me skllavet që kanë në zotërim – dhe, për këtë, nuk janë fajtorë, ndërsa ata që kërkojnë përtej kësaj, pikërisht ata janë shkelës (të kufijve), – të cilët u përmbahen amaneteve dhe detyrimeve të marra dhe të cilët i kryejnë rregullisht faljet. Pikërisht ata do të jenë trashëgimtarët, që do ta trashëgojnë Firdeusin, ku do të qëndrojnë përjetësisht”. (El-Mu’minun: 1-11)

Nga shkaqet e shpëtimit dhe lumturisë është edhe pendimi nga gjynahet dhe veprat e mira: “Porse, ai që pendohet, beson dhe bën vepra të mira, do të jetë i shpëtuar”. (El-Kasas: 56)

Nga shkaqet e shpëtimit dhe të lumturisë është edhe të kapurit për përmendjen e Allahut: “dhe përmendni shumë Allahun që të fitoni”. (El-Enfal: 45)

Nga shkaqet e shpëtimit dhe të lumturisë është edhe zbukurimi i shpirtit me cilësi të mira dhe largimi nga cilësitë e liga: “Vërtet, kushdo që e pastron shpirtin, do të shpëtojë, ndërsa kushdo që e shtyp atë (me punë të këqija), do të dështojë”. (Esh-Shems: 9-10)

Nga shkaqet e shpëtimit dhe të lumturisë është edhe shpenzimi i pasurinë në rrugë të Allahut dhe largimi nga koprracia: “I shpëtuar është ai që pastrohet, që e përmend emrin e Zotit të vet dhe që fal namaz!”. (El-A’la: 14-15), dhe tha: “dhe shpenzoni për bamirësi në të mirën tuaj. Ata që e ruajnë veten nga lakmia e saj, pikërisht ata janë të fituarit”. (Et-Tegabun: 16)

O ju besimtarë! Do të vjen ajo ditë ku do të dallohet ai që fitoi dhe ai që humbi. Ajo ditë, është dita ku do të peshohen veprat: “Peshimi (i veprave), atë ditë do të jetë i drejtë. Ata që u rëndon peshorja me vepra të mira, do të jenë të shpëtuar; kurse ata që e kanë të lehtë peshoren me vepra të mira, do të humbin veten e tyre, për shkak se mohuan shpalljet Tona”. (El-A’raf: 8-9)

E keni mundësinë të përgatiteni për këtë peshore! Shtoni nga veprat e mira dhe pastroni shpirtin. Mendoni se si të rëndohet peshorja e juaj me vepra të mira, dhe dijeni, se veprat shpërblehen sipas përfundimit! Ashtu si veproni, ashtu do të veprohet edhe me juve!

Shejh Dr. Salih El Feuzan

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Disa prej muslimanëve në këtë kohë bashkëkohore u sprovuan me botën e materializmit. Një grup prej tyre u dhanë pas epsheve e pasioneve duke i marrë ato për zota, e grupin tjetër e mundën dhe e kapluan dyshimet e lindjes dhe perëndimit, kështu që devijuan prej kuptimit të drejtë të ligjeve të Allahut, dyshimin e shndërruan në argument, ndërsa për jobesimtarët thanë se e flasin gjithmonë të vërtetën dhe se ata nuk e veprojnë përveç se të mirën. Si pjellë e këtyre bindjeve, në shoqëritë muslimane u përhapën sëmundje të ndryshme që nuk njiheshin më herët tek baballarët e tyre dhe u sprovuan me skamje e varfëri, me thatësi e vërshime dhe luftëra e përçarje.

Çdo sherr dhe bela vjen si pasojë e mëkateve dhe gjynaheve. Nëpërmjet mëkatit Iblisi e shndërron besimin në mohim, mëshirën në mallkim, Xhenetin në zjarr. Popullin e Nuhit e fundosën vërshimet, popullin e Adit e shkatërroi furtuna, popullin e Themudit e goditi një zë i tmerrshëm, popullit të Lutit iu përmbysën shtëpitë dhe mbi ata u lëshuam gurë nga balta e pjekur, duke rënë vazhdimisht, si shiu. Kjo, si pasojë e mëkateve të tyre: “Ne të gjithë i dënuam për gjynahun e vet: disave u dërguam furtunë, disa syresh i goditi një zë i tmerrshëm, disa prej tyre i gëlltiti toka dhe të tjerët i përmbyti uji. Allahu nuk u bëri atyre padrejtësi, por ata i bënë padrejtësi vetvetes”. (El-Ankebut: 40)

Nuk janë paraqitur mëkatet në një vend vetëm se e kanë shkatërruar atë, nuk e kanë kapluar një zemër përveç se e kanë verbëruar dhe nuk janë shpërndarë në një popull përveç se e kanë poshtëruar e nënçmuar. Gjurmët e tij ndikojnë thellë në shpirtra dhe familje, në tokë dhe det, në ajër dhe qiell. I devijon mendjet dhe zemrat, e rebelon robin ndaj Krijuesit dhe e ngrit frikën prej zemrave të robërve: “E atë që e poshtëron Allahu, askush nuk mund ta bëjë të nderuar.” (El-Haxh: 18)

Imam Ahmedi, Allahu e mëshiroftë, shënon një hadith në Musnedin e tij prej Abdurrahman ibën Xhubejr ibën Nefirit i cili thotë se babai i tij ditën kur u çlirua Qiproja e kishte parë Ebu Derdan, Allahu qoftë i kënaqur me të, se ishte ulur dhe qante. I thashë: “Pse qan, o Ebu Derda, në këtë ditë kur Allahu e ngriti Islamin dhe muslimanët?” Mu përgjigj: “I mjeri ti, o Xhubejr! Populli më i përbuzur tek Allahu është ai i cili rebelohet ndaj urdhrave të Allahut. Ky popull kishte mbret të fortë dhe ushtri të fortë, mirëpo kur nuk e respektuan urdhrin e Allahut erdhën në këtë gjendje të cilën ti e sheh.”

Mëkatet dhe gjynahet janë shkaktarë të brengave, pikëllimeve dhe problemeve shpirtërore. Ato janë burim i përtacisë, i paaftësi, i shpërndarjes së papunësisë, ku si pasojë e saj vijnë frika dhe koprracia, zhytja në borxhe dhe mundjet e njerëzve. Me veprimin e saj zhduken begatit, lejohen ndëshkimet, vijnë sëmundjet dhe meritohet zemërimi i Allahut. Kur sprovohet robi me mëkate zemra i egërsohet, me muslimanët dhe njerëzit e mirë lidhja i dobësohet, familja dhe të afërmit i ashpërsohen. Një prej selefit thoshte: “Mëkatin që ia bëja Allahut e vëreja në sjelljen e gruas sime dhe kafshës sime.”

Kush i afrohet mëkatit dhe e vepron, në zemër i lind dashuria ndaj tij, fillon ta pranojë lehtë dhe kështu vazhdon derisa e shëmtuara e mëkatit t’i duket e mirë, e pastaj fillon ta vepron haptazi në publik. Shumica e mëkatarëve nuk i shpëtojnë kësaj gjendjeje, ashtu siç na paralajmëron edhe hadithi i Profetit, salallahu alejhi ue selem: “I gjithë umeti im është i falur, përveç ata që i veprojnë mëkatet haptazi. Prej mëkateve të vepruara haptazi është kur njeriu bën diçka natën dhe Allahu ia fsheh atë, ndërsa ai me të gdhirë në mëngjes i tregon shokut të tij: “Unë mbrëmë kam bërë këtë e këtë mëkat”. Allahu e ka fshehur, ndërsa ai në mëngjes e ka publikuar atë që Allahu ia ka fshehur”.

Prej veprimit të mëkateve haptazi është që të flet tregtari për mashtrimet e tij në mallin që e shet dhe atë ta konsiderojë si shkathtësi dhe mjeshtëri. Po ashtu prej veprimit të mëkateve haptazi është përmendja e mëkatit dhe shpërndarja e tij, pastaj shpërndarja e fotove dhe fjalëve që janë në kundërshtim me virtytet e larta të moralit. Kjo është hapje e derës së belave dhe një pjesë e madhe e fajit bie mbi mjetet e informimit. Belaja më e madhe bëhet kur mëkatari kënaqet me veprimin e mëkatit dhe me rritjen e numrit të tyre, nuk ndjen në vete frikë prej dënimit, gëzohet me fitimin dhe ngrënien e pasurisë haram, e ndoshta si shkak i mëkateve të shumta në zemrën e tij zhduket xhelozia ndaj familjes dhe të afërmve të tij, nuk e mohon të keqen dhe nuk e ndalon të shëmtuarën. Ai i cili vepron kështu në familje është krijesa më e keqe tek Allahu dhe Xheneti i bëhet i ndaluar, ashtu siç na njofton edhe Profeti, salallahu alejhi ue selem: “Tre lloje të njerëzve nuk do të hyjnë në Xhenet dhe nuk do t’i shikojë Allahu në Ditën e Kiametit: Ai që nuk i respekton prindërit, gruaja e cila iu përngjan burrave dhe Dejuthi (ai i cili nuk e mbron nderin e familjes së tij).”

Veprimi i mëkateve të njëpasnjëshme i shkëput rrugët që çojnë deri tek nënshtrimet dhe mirësitë, prandaj zemrat dhe shpirtrat ngurtësohen dhe largohen prej pendimit të sinqertë. Argument për këtë i ke vetë mëkatarët, të cilëve gjuhët u lëvizin me pendim dhe falje, mirëpo zemrat e tyre këtë e refuzojnë dhe nuk e pranojnë, i kërkojnë mëkatet dhe veprimin me to. Kjo është prej sëmundjeve më të mëdha.

O muslimanë!

Në shumë shoqëri u përhap imoraliteti, kamata, pirja e alkoolit dhe droga. U shpeshtua ngrënia prej pasurisë haram, mashtrimet morën lloj-lloj forme, dëshmitë dhe betimet e rrejshme u shtuan, muzika dhe veglat muzikore u lejuan, dhe u përhap morali i ulët dhe traditat e shëmtuara tek rinia. Deri kur kjo mungesë vëmendjeje ndaj ligjeve të Allahut? Kërkoj mbrojtje tek Allahu prej sigurisë nga të papriturat e Allahut: “Kjo ndodh se Allahu nuk ia ndryshon kurrë një mirësi që ia ka dhënë një populli, derisa ata të ndryshojnë atë që kanë në veten e tyre.” (El-Enfal: 53)

Një popull kur është i pavëmendshëm ndaj ligjeve të Allahut fundoset në epshe e pasione, e devijon rrugën e saj dhe bie në rrugë të keqe. Ky është ligj i Allahut, atëherë kur përhapen të këqijat dhe ngrihet jeta mbi mëkate e gjynahe.

Prandaj frikojuni Allahut, njihuni me ligjet e Allahut dhe largohuni prej mëkateve.

Allahu, azze ue xhel, thotë: “Sa herë që çonim të dërguar në ndonjë vendbanim, Ne i dënonim banorët e tij me skamje dhe sëmundje, në mënyrë që të përuleshin. Pastaj ua shndërronim fatkeqësinë në lulëzim. Por, kur shtoheshin e begatoheshin, ata thoshin: “Edhe etërit tanë i patën goditur hidhërimet e gëzimet”. Kështu që Ne i dënonim papritmas, pa e marrë vesh ata. Sikur banorët e atyre qyteteve të besonin dhe të ruheshin prej gjynaheve, Ne do t’u dërgonim bekime nga qielli dhe toka, por ata mohuan, prandaj i dënuam për atë që bënë. A janë të sigurt banorët e këtyre qyteteve se nuk do t’iu vijë dënimi Ynë natën, ndërkohë që flenë?! A janë të sigurt ata se nuk do t’iu vijë dënimi Ynë ditën, ndërkohë që argëtohen?! A janë të sigurt ata nga të papriturat e Allahut? Vetëm ata që janë të humbur nuk u frikësohen të papriturave të Allahut.” (El-A’raf: 94-99)

Largojuni mëkateve dhe shtoni prej veprave të mira. Abdullah ibën Abasi, Allahu qoftë i kënaqur me të, thoshte: “Vepra e mirë dhuron shkëlqim në fytyrë, dritë në zemër, zgjerim në furnizim, fuqi në trup, dashuri në zemrat e robërve, ndërsa vepra e keqe dhuron nxirje në fytyrë, errësirë në zemër, pakësim në furnizim, lodhje në trup dhe urrejtje në zemrat e robërve.”

Imam ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, i numëroi gjurmët të cilat paraqiten si rezultat i largimit të njeriut prej mëkateve. Prej atyre i dalloi: “Mbrojtjen e nderit, mbrojtjen e pasurisë, mbrojtjen e mendjes dhe fesë, zgjerimin e gjoksit, pakësimin e brengave dhe pikëllimeve, përmasimin e jetesës, krenarinë me veten, lehtësimin e furnizimit, lehtësimin e problemeve dhe vështirësive, lehtësimin e kryerjes së adhurimeve, dashurinë e robërve ndaj tij, zvogëlimin e dynjasë në zemrën e tij, shijimin e kënaqësisë së adhurimeve dhe imanit, e kështu me radhë.”

Vëllezër muslimanë!

Ruajuni prej nënçmimit të mëkateve të vogla dhe zvogëlimit të rëndësisë së tyre në sytë e juaja. Sa më shumë që robi e rrit mëkatin në sytë e tij, aq më shumë zvogëlohet tek Allahu, dhe sa më shumë që robi e zvogëlon në sytë e tij aq më shumë rritet tek Allahu. Përcillet se disa prej selefit thonin: “Mos e shiko masën e mëkatit të vepruar, por shiko madhështinë e Atij që i bëhet mëkat.”

Shejh Dr. Salih El Humejd

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

I riu mund të bjerë në ndonjë gjynah, e më pas mundohet ta largojë veten prej atij gjynahu dhe hulumton për shkaqet që e çuan deri aty. Pas gjithë atij mundi, në fund e ndien që nuk ka shpëtim nga ky gjynah, e vëren që ka rënë në një problem dhe ka nevojë për ta zgjidhur atë. Interesohet për problemin e tij, kërkon prej të tjerëve zgjidhje dhe ilaç për problemin e tij.

Posta ma solli një ditë një letër që e kishte shkruar një i ri i cili ankohej se kishte rënë në gjynah, e unë ia ktheva letrën gjerësisht për atë që e mendova si zgjidhje fetare për problemin e tij. Më vonë ma ktheu letrën me falënderim dhe respekt. Pas disa muajve posta ma solli një letër tjetër me shkrim të njëjtë dhe problem të njëjtë, por me emër tjetër. E kuptova menjëherë se ishte i njëjti person. Në vete thashë se për këtë person ka zgjidhje që fshihet në vullnetin e prerë dhe vendosmërinë e sinqertë për ta braktisur gjynahun.

Kjo është e vërtetë. Pejgamberi (alejhi selam) ka thënë: “Çdo besimtar e bën të njëjtin gjynah herë pas here (d.m.th. e braktis dhe prapë i kthehet), apo ka gjynah që e bën në vazhdimësi dhe nuk ndahet prej tij deri kur ta braktise dynjanë. Besimtari është krijuar që të sprovohet (me bela, gjynahe dhe fitne), të pendohet (ta shpeshtojë pendimin pasi e ka bërë gjynahun) dhe të harrojë (i harron disa nga obligimet që bien mbi të), mirëpo, megjithatë, kur ia kujton (Allahun dhe dënimin e Tij), atëherë kthjellet (d.m.th. e bën gjynahun, më pas pendohet, por pas një kohe harron dhe sërish i kthehet gjynahut. Pastaj ia kujtojnë gabimin dhe ai pendohet. Çdoherë që bie në gjynah, nuk dorëzohet dhe kthehet shpejt e pendohet)”^[1]

– Së pari: Pavarësisht që çdo gjynah ka sebepe dhe nxitës, ka pengesa dhe shërim, vetëm se kriteri i vërtetë për ta braktisur atë është vendosmëria dhe durimi. Nëse një njeri e humb çelësin e veturës së tij në një vend të shkretë, zgjidhja e vetme do të ishte ta kërkonte çelësin. Kjo punë është e rëndë dhe e vështirë. Kur do t’i pyesë njerëzit se kush do ta ndihmojë të gjejë zgjidhje për problemin e tij, shumica e tyre kishin për t’i thënë: Kërkoje çelësin në vendin ku e ke humbur atë. Ai ndoshta do të thotë që e kam kërkuar, po nuk e kam gjetur, e ata do t’i thonë se nuk ke zgjidhje tjetër veçse ta kërkosh atë.

– Së dyti: Myslimani e di bindshëm që Allahu ia ka ndaluar vetëm ato gjëra që njeriu mund t’i braktisë dhe e ka obliguar veçse me ato gjëra që njeriu mund t’i veprojë. E përderisa një çështje është e ndaluar, do të thotë që ti e ke mundësinë ta braktisësh atë dhe përderisa një çështje është obligative, do të thotë që e ke mundësinë ta veprosh atë, përveç rasteve specifike dhe të domosdoshme, në këso raste bie përgjegjësia.

– Së treti: Ka dallim në mes të së vështirës dhe së pamundshmes dhe në mes të asaj që është e rëndë për ty ta braktisësh dhe mes asaj që ti mundesh. Brenda përgjegjësive fetare gjithmonë duhet të ketë ndonjë lloj vështirësie, megjithatë është vështirësi që bartet dhe durohet. Për këtë shkak Pejgamberi (alejhi selam) ka thënë: “Është rrethakuar Zjarri me epshe dhe është rrethakuar Xheneti me vështirësi.”^[2]

Madje, si mund të shpërblehet njeriu për braktisjen e gjynahut, përveç kur nefsi i tij e thërret për në gjynah? Dhe, si shpërblehet për ibadetin, përveç kur kërkohet prej tij sakrificë dhe mund?

Së katërti: Ndjenja e të riut se ka rënë në gjynah dallon nga ndjenja e tij se ka rënë në problem. I pari ndien se ka mangësi në vete, dobësi në iman dhe se ka nevojë për ta shëruar këtë sëmundje reale, ndërsa i dyti duke hulumtuar pas zgjidhjes së asaj që e quan problem, e anashkalon shkaktarin e vërtetë dhe ilaçin fetar. Prandaj, e gjen të thotë që e provova këtë opsion si zgjidhje, por nuk munda, e provova këtë metodë, por pa sukses.

Sigurisht se ka gjëra me të cilat mund ta këshillojmë dikë për t’u larguar nga mëkati, megjithatë, pa vendosmërinë e sinqertë të tij, këto këshilla mbeten asgjë dhe asnjë hap nuk mund të qesim para.

DR. MUHAMED ED DUVEJSH

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

PJESË NGA LIBRI “RRUGA E SHPËTIMIT NGA E KEQJA E GJYNAHUT”

(Libri është i përkthyer në shqip)

[1] Taberaniu në el-Kebir dhe në el-Evsat, ashtu si në el-Mexhmea (10/201), dhe tha që njëri zinxhir i transmetuesve në librin el-Kebir janë të besueshëm.

[2] Buhariu (6487), Muslimi (2823).

Besoj që nga përvoja dhe jeta jote personale e dini që gjynahu nuk është bimë e shkulur në shkretëtirë, por ai ka shkaqe dhe faktorë që nxisin për në të dhe gjëra që i paraprijnë atij. Kur ti je i vendosur ta braktisësh gjynahun, në këtë rast mbyllja e dyerve që çojnë te gjynahu është rruga më e shkurtër për ta braktisur atë.

Këtë realitet e kuptoi me mendjemprehtësi personi që njihej si më i urti i kohës së tij. Kur e pyeti ai që i kishte vrarë nëntëdhjetë e nëntë njerëz dhe me vrasjen e murgut e përthekoi numrin e të vrarëve në njëqind, se a kishte pendim për të, ky dijetar i mençur i tha: “E kush mund të ndërhyjë në mes teje dhe pendimit? Shko në këtë dhe këtë vend, sepse atje jetojnë njerëz që e adhurojnë Allahun, e ti bashkëngjitju atyre në adhurimin e Allahut dhe mos u kthe në vendin tënd, sepse ajo është tokë me njerëz të këqij.”^[1]

Ky dijetar ishte edukator dhe myfti me drejtësi. Atij nuk i mjaftoi veç ta lajmëronte që dera e pendimit ishte e hapur, po e udhëzoi edhe për rrugën që e çonte deri në pendim. E këshilloi të mos qëndronte në vendbanimin e tij, sepse kështu do t’i kthehej gjynahut, e për të mos iu kthyer gjynahut, ai patjetër e kishte të dilte prej aty e të shkonte të jetonte në vend me ambient fetar dhe të largohej nga shokët e këqij.

Ibn Haxheri, Allahu e mëshiroftë, tha: “Kjo ndodhi tregon për vlerën e shpërnguljes nga toka ku njeriu bën gjynah në të, duke e pasur parasysh faktin se banorët e atij vendi njiheshin për gjynahqarë. Deri aty vjen kur njeriu i kujton veprimet e tij të mëhershme apo kur e ka dikë i cili e përkrah dhe e nxit të largohet prej aty. Për këtë shkak dijetari në fund i tha: ‘Mos u kthe në tokën tënde, sepse ajo është tokë me njerëz të këqij’; që tregon se i penduari duhet t’u largohet të gjitha veseve që është mësuar me to në periudhën para se të udhëzohej dhe duhet të angazhohet me gjëra të dobishme.”^[2]

Nuk është e nevojshme të emigrosh nga vendlindja jote që të pendohesh nga gjynahet, se përndryshe do të shndërrohesh në shtegtar pa vend. I mençur dhe mendjemprehtë bëhesh atëherë kur e ndien që kohë pas kohe të joshë një gjynah nga gjynahet e ti ndalesh mendon dhe mediton se cilat janë shkaqet dhe faktorët që të çojnë deri te ky gjynah?

Po qe se shoqërimi i dikujt prej njerëzve dhe takimi me të janë shkak për rënie në gjynah, atëherë do të largohem prej tij sa të mundem; nëse vetmia më çon në gjynah, atëherë do të largohem prej saj sa të mundem; nëse dalja në tregje, apo pamja e ndonjë skene në televizion, thellimi në celular apo kompjuter, më çon në gjynah, do të largohem prej tyre. Dëshira ime për ta lënë gjynahun tek unë duhet ta japë si fryt braktisjen e shkakut që më çon deri në gjynah.

Po qe se të menduarit rreth gjynahut është gaca që e ndez tek unë zjarrin e gjynahut, do ta largoj atë mendim e do të merrem me atë që është më e mira për mua.

Dije që shpirti ka nxitës që e çojnë kah gjynahet. Shpirti ka mall për epshe e nganjëherë ndodh që në ndonjë kohë të dominojë dobësia dhe pakujdesia, kështu që, nëse nuk e merr seriozisht çështjen që ta largosh veten nga vendet e gjynaheve, shpirti shumë lehtë do të bjerë në to.

Nëse një njeri i mban kapistrat e kafshës së tij, e ajo para vetes e ka kullosën, a mendon ti se do të qëndrojë ajo e qetë? Madje lehtë mund t’i ikën nga dora! Prandaj, më e mira për të do të ishte që ai të largohej me kafshën prej atij vendi.

Për këtë shkak, Pejgamberi (alejhi selam) i porosiste sahabët të qëndronin sa më larg dyerve të gjynaheve dhe rrugëve të tyre duke u thënë: “Kini kujdes! Ruhuni nga të ulurit në rrugë!”. Njerëzit i thanë: “Nuk kemi zgjidhje tjetër pasi ato janë vendet ku mblidhemi dhe bisedojmë.” Pejgamberi (alejhi selam) u tha: “Në qoftë se duhet patjetër të uleni atje, atëherë përmbajuni rregullave të rrugës.” E pyetën përsëri: “Cilat janë rregullat e rrugës?” Ai u tha: “Ulja e shikimit (që të mos vështrosh çfarë është e ndaluar për t’u parë), përmbajtja për të mos i lënduar njerëzit, kthimi i përshëndetjes (selamit), urdhërimi i së mirës dhe ndalimi i së keqes.”^[3]

Pasi të ulurit në rrugë mund të jetë shkak për të rënë në gjynah, Pejgamberi  (alejhi selam) i ndaloi fillimisht të uleshin nëpër rrugë, po për ta kjo ishte e rëndë, prandaj më pas ua lehtësoi me kusht që t’u përmbaheshin rregullave fetare të rrugës, e ndër to ta ulnin shikimin.

Një prej arsyeve të ndalesës që të uleshin në rrugë Pejgamberi (alejhi selam) e përmendi lirimin e shikimit në gjëra të ndaluara. Ai në këtë rast u drejtohej shokëve të tij që njiheshin për devotshmëri dhe ruheshin nga harami, shtoja kësaj faktin se në tregjet e Medinës nuk kishte lakuriqësi, e gruaja me mbulesën e saj, kur e kalonte rrugën, ecte në skaj të rrugës, mbështetur për muri. Ebu Usejd el-Ensariji  tregon që gjatë daljes nga xhamia u përzien burrat me gratë në rrugë, me ç’rast e dëgjoi Pejgamberin m t’u thoshte grave: “Pritni dhe qëndroni pas. Ecni anëve (qosheve) të rrugës dhe mos ecni në mes.” Gruaja ecte rrugës e mbështetur për muri, derisa mbulesa e saj ngjitej për muri.^[4]

Nëse ky ishte realiteti i njerëzve në atë kohë, e megjithatë u ndaluan të uleshin në rrugë, atëherë vallë si është gjendja jonë që shkojmë pas gjynaheve dhe tregjet tona janë të mbushura me lakuriqësi.

Abdullah ibn Abdullah ibn Ubeji  e kuptoi mirë këtë botëkuptim, e dinte që patjetër e kishte të ishte i vendosur me veten dhe t’i mbyllte dyert që çonin për në gjynah. Kur i erdhi lajmi se Pejgamberi  (alejhi selam) do ta vriste babanë e tij, shkoi dhe i tha: “O i Dërguari i Allahut! Më treguan se dëshiron ta vrasësh Abdullah ibn Ubejin (babanë e tij që ishte hipokrit) shkaku i lajmeve që të kanë ardhur për të. Nëse e ke patjetër të veprosh ashtu, më urdhëro dhe unë do ta vras. Pasha Allahun, e di gjithë fisi Hazrexh që në mesin e tyre nuk ka njeri më shumë që e respekton babanë, si unë babanë tim. Kam frikë ta urdhërosh dikë tjetër ta vrasë atë, kurse me të vërtetë vetja ime nuk pranon ta shohë vrasësin e Abdullah ibn Ubejit (babait tim) duke ecur në mesin e njerëzve. Kështu, do të detyrohem ta vras atë që e vret babanë tim. Pra, do ta vras një besimtar për një jobesimtar e kjo do të më çojë në zjarr!” Pejgamberi  (alejhi selam) i garantoi atij se do ta mëshironte babanë e tij dhe do të sillej mirë me të përderisa ishte në mesin e tyre.^[5]

Fukahatë (juristët islamë) thanë që për hir të këtij botëkuptimi sheriati e ligjëroi për zinaqarin (që është i pamartuar dhe ka rënë në imoralitet) të dëbohet nga vendbanimi i tij për një vit, me qëllim që të largohet nga vendi i gjynahut dhe nga faktorët që e çojnë në të.

DR. MUHAMED ED DUVEJSH

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

PJESË NGA LIBRI “RRUGA E SHPËTIMIT NGA E KEQJA E GJYNAHUT”

(Libri është i përkthyer në shqip)

[1] Buhariu (3470), Muslimi (2766).

[2] Fet’hul Barij (6/517-518).

[3] Buhariu (6229), Muslimi (2121).

[4] Ebu Davudi 5272).

[5] Siretu Ibn Hisham (3/238), Mervijat gazvetu Beni Mustalik (fq. 190-195).