test.disidenti.net

Category: Imani

  • NXËNIA PËRMENDSH E KURANIT MES VENDOSMËRISË DHE METODËS SË NXËNIES PËRMENDSH 

    NXËNIA PËRMENDSH E KURANIT MES VENDOSMËRISË DHE METODËS SË NXËNIES PËRMENDSH 

    Shumë të rinj, pasi e kuptojnë vlerën e nxënies përmendsh të Kuranit, mundohen ta realizojnë këtë synim. Madje, çdo mysliman e di paraprakisht këtë fakt, pa i folur fare për vlerat e Kuranit. Secili mysliman ëndërr e ka të bëhet hafëz i Kuranit, pavarësisht se sa serioz është në realizimin e saj.

    Në kësi rasti i riu shpeshherë pyet: Cila është metoda më e mirë për ta nxënë përmendsh Kuranin? Si ta mësoj Kuranin? Dua të bëhen hafëz, po cila është rruga?

    Të gjitha këto pyetje janë serioze që kërkojnë përgjigje dhe i ndihmojnë të riut ta realizojë synimin e tij. Ai mendon se me gjetjen e përgjigjes do të zgjidhet enigma që e turbullon: Si ta mësojë Kuranin, kur ai u orvat dhe u lodh, por megjithatë… Pastaj kjo e nxit t’i kërkojë mënyrat e nxënies përmendsh të Kuranit me shpresë se do ta gjejë përgjigjen e duhur dhe zgjidhjen për enigmën që e huton.

    Se ka kritere të rëndësishme që e ndihmojnë hafëzin të ecën në këtë rrugë, këtu s’ka dyshim. Mosnjohja e këtyre kritereve ia vështirëson atij më tepër rrugën, i marrin kohë dhe mund, madje mund t’ia harxhojnë kohën për kot, por megjithatë faktori kryesor dhe më i rëndësishëm nuk mbeten këto kritere. E vërtetë është që përgjegjësia e mosnjohjes së këtyre kritereve e vonon procesin e nxënies përmendsh të Kuranit apo e dobëson atë, por nuk mund të themi se realizimi i këtyre kritereve është zgjidhja magjike për ta arritur synimin. Kjo çështje nuk mund të jetë kështu.

    E ke parasysh një njeri i cili qëndron poshtë një kodre të lartë dhe prej tij kërkohet të hipën lart në këmbë. Ai interesohet për çdo rrugë që e çon deri në kulm dhe njerëzit ia japin një hartë precize të shkojë sipas saj. A mendon ti që ka për të arritur deri te synimi i tij nëse mungojnë ambicia e aspiratat e larta dhe serioze që e çojnë përpara dhe i japin fuqi t’i bartë vështirësitë?

    Kur do ta realizosh një projekt ekonomik, njëherë e paraqet një listë të caktuar të gjërave që nevojiten dhe në fund e paraqet koston e harxhimeve dhe të gjithë hapat e nevojshëm që çojnë deri në realizim, por kjo listë nuk ka për të të ndihmuar gjë, nëse ti nuk posedon aftësi apo gatishmëri për t’u marrë me realizimin e projektit.

    E njëjta është me nxënien përmendsh të Kuranit, ka rrugë të gjata dhe të shkurtra. Ai që e merr këtë rrugë, prej tij kërkohet ambicie dhe vendosmëri, seriozitet dhe durim. Kërkohet ta ndajë një pjesë të kohës së tij e të merret veç me Kuranin. I nevojitet ta bëjë një renditje të prioriteteve në jetën e tij, që ky projekt të jetë në ballë të prioriteteve dhe t’ia kushtojë një periudhë të mjaftueshme kohore.

    Kjo e tëra nuk do të thotë ta lëmë anash kujdesin për ta gjetur rrugën më të përshtatshme dhe mënyrën më të mirë si të arrijmë deri të nxënia përmendsh e Kuranit. Këtu nuk duhet të harrohen mësimet nga përvojat e hafëzëve që kanë ecur nëpër këtë rrugëtim, por, para së gjithash, njeriu duhet të ketë nijet të sinqertë dhe vendosmëri serioze, ambicie të lartë dhe të fillojë me hapat veprues.

    (Pjesë nga libri: “Nxënia përmendsh e Kuranit” – është i përkthyer në shqip)

    Dr. Muhamed ed Duvejshi

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

     

  • KRIMI I SIHRIT (MAGJISË)

    KRIMI I SIHRIT (MAGJISË)

    O muslimanë, udhëzimi është dhuratë e Allahut dhe me të e begaton atë që do nga robërit e Tij. Allahu na urdhëroi që ta ruajmë këtë begati nga çdo gjë që ia humb shkëlqimin dhe ia dëmton vlerën, mirëpo ka nga njerëzit, të cilët e shitën fenë e tyre lirë, pa qenë të kënaqur nga ajo që Allahu u caktoi nga fatkeqësitë e sprovat, për ta apo për të tjerët. Kjo i bëri ta shesin fenë e tyre tek sihirbazë, dhe magjistarët e fallxhorët, duke i pyetur ata për fshehtësitë, apo të kërkuarit nga ta që t’ju bëjnë tjerëve sihër e magji dhe me të t’i dëmtojnë njerëzit dhe shoqëritë.

    Sihri është vepër që përmban shumë mëkate të mëdha që ta shkatërrojnë fenë, si kërkimi ndihmë nga xhindet dhe shejtanët, frika e zemrës nga të tjerët jashtë Allahut, largimi i mbështetjes nga Allahu dhe shkatërrimi i jetës së shumë njerëzve dhe dobive të tyre. Sihri është sebep për shkatërrimin e shumë familjeve, shtëpive dhe shoqërive.

    I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Largojuni shtatë (mëkateve) shkatërruese. Thanë cilat janë ato, o i Dërguar i Allahut? Tha: Shirku, magjia, mbytja e njeriut pa të drejtë e që e ka ndaluar Allahu, ngrënia e kamatës, ngrënia e pasurisë së jetimit, kthimi i shpinës kur takohen dy palët (ikja nga fronti) dhe shpifja ndaj grave të ndershme muslimane”.

    Shejtani e nxit fortë magjistarin t’i bën sihër robërve të Allahut. Allahu thotë: “Dhe njerëzit mësuan nga këta të dy se si t’i ndajnë bashkëshortët” (El-Bekare: 102); “E megjithatë, njerëzit mësojnë ato gjëra që i dëmtojnë e nuk u bëjnë dobi”. (El-Bekare: 102) Kjo nuk do të thotë se çdo sihër ndikon tek njeriu! Sa magjistarë kanë lidhur nyje dhe nuk ka pasur ndikim tek njeriu. Allahu thotë: “Por magjistarët nuk mund t’i bëjnë dëm askujt pa lejen e Allahut”. (El-Bekare: 102) Dëmi dhe dobia janë në dorën e Allahut. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Dije se po nëse gjithë njerëzit tubohen, pajtohen që ty të të bëjnë një të keqe, nuk do të mund të bëjnë përpos asaj që Allahu për ty ka caktuar”.

    O muslimanë, magjistari është njeriu më i fëlliqur dhe me moral më të keq, me zemër më të ligë, i përafërt me shejtanin, rob i tij, nuk e do të mirën, dëmtues i shoqërisë, i përshkruar me cilësitë më të nënçmuara, dhe mashtrues i atyre që vijnë tek ai, duke i mashtruar me lajmet që ua jep. Aishja, Allahu qoftë i kënaqur me të, transmeton se kur ajo e pyeti të Dërguarin, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, për fallxhorët ai u përgjigj se ata nuk ishin asgjë. Ajo pastaj përmendi se fallxhorët ndonjëherë u thoshin gjëra që ishin të vërteta. I Dërguari, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, tha: “Kjo është një pjesë e të vërtetës të cilën xhini e vjedh dhe e llomotit në veshin e shokut të tij, por ai e përzien atë me 100 gënjeshtra”.

    Magjistarit sihri i tij nuk ka mundësi t’i plotësohet, vetëm se atëherë kur i bën kufër Allahut. I Dërguari, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush bën sihër vetëm se ka bë shirk”.

    E përmendin dijetarët se kjo është argument se magjistari është mushrik, ngase sihri nuk mund të veprohet pa bërë shirk.

    Magjistari e do pasurinë, madje fortë, dhe i mashtron njerëzit për hir të saj. Kur kërkoi Faraoni nga magjistarët të ballafaqohen me sihër me Musain, alejhi selam, ata kërkuan nga ai pasuri. Allahu thotë: “Dhe kur erdhën magjistarët e Faraonit, thanë: “A do të shpërblehemi, nëse fitojmë?” Faraoni tha: “Po, dhe do të jeni nga më të afërmit e mi”. (El-A’raf: 113-114)

    Magjistari i mashtron njerëzit dhe i thërret në shirk. I urdhëron të prenë kurban për shejtan dhe i urdhëron të lidhin hajmali, me pretekst se ajo i bën dobi dhe ua largon dëmin. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Kush mban apo lidh hajmali vetëm se ka bërë shirk (idhujtari)”.

    Ata që shkojnë tek ai, i mashtron duke i bindur se i di sëmundjet dhe problemet e tyre, me qëllim që t’ua përfiton zemrën dhe po ashtu i mashtron ata që shkojnë tek ai me shënimin e ajeteve të Kur’anit nëpër fleta të ndryshme.

    Dëmi i magjistarit është i madh për shoqërinë. Veprat e tij janë errësirë e rëndë. Plot nga njerëzit i ka futur në shirk, i ka shkatërruar shumë shtëpi të lumtura, e ka ndarë burrin dhe gruan që janë dashur mes vete, shumë fëmijë të pafajshëm për shkak të sihrit të tij e kanë shijuar hidhëtinë e jetës, janë ballafaquar me ndarjen e prindërve të tyre, dhe kjo ka qenë shkak i devijimit të tyre. Sa njerëz të shëndoshë magjistari ka qenë sebep i të sëmurit të tyre, sa të varfër janë zhytur nëpër borxhe duke i dhënë magjistarit të holla, kinse t’ua largojnë problemet e tyre?! Sa të holla haram dhe të kota i ka ngrënë magjistari duke pretenduar se e ka ilaçin dhe se e njeh fshehtësinë?! Sa njerëz i ka nxjerrë nga feja duke i besuar lajmërimeve të tij, kinse nga fshehtësitë, të cilat nuk i dinë përveç se Allahu?! I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Kush i afrohet magjistarit apo parashikuesit dhe e pyet për diçka dhe i beson asaj që e thotë, vetëm se e ka mohuar atë që i ka zbritur Muhamedit”.

    Për shkak të rrezikut të dëmit të magjistarit mbi muslimanët, u caktua vendimi për ta që t’u prehen qafat, me qëllim që shoqëritë të rehatohen nga sherri i tyre. Omer ibën Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur me të, u shkroi punëtorëve të tij që të mbysin çdo magjistar dhe magjistare.

    Kjo në dynja, kurse shpërblimi i tyre në ahiret është hyrja në Xhehenem, ku Allahu thotë: “Në të vërtetë, ata e dinin se ai që e përvetësonte këtë mjeshtëri, nuk do të kishte kurrfarë të mire në jetën tjetër”. (El-Bekare: 102)

    O ju muslimanë, kush troket në derën e magjistarit që të bën sihër për të, vetëm se e ka shitur fenë e tij me dynjanë e tij, dhe e ka zëvendësuar dritën e besimit me errësirën e zemrës. Nëse njeriu e pëlqen këtë vepër edhe pse nuk e vepron, është i njëjtë në mëkat, sikurse ta kishte vepruar. Një ndër dhjetë gjërat të cilat e nxjerrin muslimanin nga Islami, është edhe veprimi i sihrit apo të kënaqurit me këtë vepër. Allahu thotë: “Në të vërtetë, ata e dinin se ai që e përvetësonte këtë mjeshtëri, nuk do të kishte kurrfarë të mire në jetën tjetër”. (El-Bekare: 102)

    Shkuarja tek magjistari e hidhëron Allahun, i bën padrejtësi krijesës dhe e dëmton dynjanë dhe fenë e njeriut. Prandaj, ti i cili kërkon që t’i veprohet ndokujt sihër, mos u bëj kurban i magjistarit që të nxjerr nga feja jote. Rikujtoje se dynjaja është e shkurtër dhe se ti do të jesh i vetëm në varr, pra pendohu sinqerisht dhe pastroje zilinë e zemrës tënde duke i bërë mirë të tjerëve dhe shkatërroi nyjat nëse i ke bë sihër, ndokujt para se të vjen dënimi i Allahut mbi ty.

    Atij që i bëhet sihër është i dëmtuar rëndë dhe Allahu ka mundësi që t’ia zëvendësojë atë begati mbi të cilën ka pasur zili, me diçka edhe më të mirë. Allahu i sprovon robërit e Tij për t’ua ngritur gradat dhe për t’i pastruar nga gjynahet. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Kujt Allahu ia do të mirën e sprovon”.

    O ti që je i sprovuar me sihër, mos u pikëllo për atë që të goditi. Allahu e sprovon robin e Tij që ta afron kah Ai. Mos u zemëro për atë që të goditi dhe mos u dëshpëro nga ajo që Allahu e caktoi për ty. Kjo ka mundësi të jetë shkak për lumturinë tënde. Allahu thotë: “Por mund ta urreni një gjë, ndërkohë që ajo është e mirë për ju e mund ta doni një gjë, ndërkohë që ajo është e dëmshme për ju”. (El-Bekare: 216)

    Duaja e të dëmtuarit pranohet. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Tri lutje (dua) janë të pranuara pa dyshim: lutja e atij mbi të cilin bëhet padrejtësi, lutja e udhëtarit (mysafirit), si dhe lutja e prindit për fëmijën e vet”.

    Nëse bën durim dhe i frikohesh Allahut, për ty do të ketë përfundim të mirë. Allahu thotë: “Fundi i lumtur u takon atyre që i frikësohen Allahut”. (El-A’raf: 128)

    Shpeshtoje lutjen e Junusit, alejhi selam, i cili tha: “LA ILAHE IL-LA ENTE SUBHANEKE INNI KUNTU MIN EDH-DHALIMIN”. ( Nuk ka Zot pos Teje. Ti je i pastër, nuk ke të meta. Unë i bëra padrejt vetes!).  I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Muslimani nuk lutet me këtë lutje për ndonjë gjë, e të mos i pranohet lutja”.

    Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, thotë se është vërtetuar se kush e thotë shtatë herë, Allahu ia largon problemin e tij.

    Bëje duanë: “Ina lilahi ue ina ilejhi raxhiun, Allahume exhurni fi musibeti ue hluf li hajran minha” (Të Allahut jemi dhe tek ai do të kthehemi, O Allah më shpërble për këtë fatkeqësi dhe ma kompenso atë me një më të mirë se atë që kisha). Kjo le të jetë e shpeshtë në gjuhën tënde. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush e thotë këtë lutje, Allahu do ta shpërblejë për këtë fatkeqësi dhe do t’ia zëvendësojë me diçka më të mirë”.

    Kapu edhe për istigfarin, ngase istigfari t’i largon brengat dhe t’i lehtëson vështirësitë.

    O ti që je i sprovuar me sihër, për ty më mirë është që je i dëmtuari se sa i padrejti. Prandaj mbështetu Zotit tënd, shpeshtoje istigfarin dhe lutjet dhe dije se lehtësimi i Allahut është afër. Mjerë për ty nëse dëshpërohesh nga mëshira e Allahut!!

    Kur njeriu është i afërt me Allahun, nga ai largohen belat dhe sherri. Përmendja e shpeshtë e Allahut, është nga shkaqet e ndalimit dhe pengimit të sihrit. Përkujdesja për namazet, e sidomos namazi i sabahut me xhemat është mburojë nga sherret. Surja Bekare është e bereqetshme. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Lexojeni suren Bekare! Mësimi i saj është bereqet, kurse lënia e saj është humbje, dhe ai që e lexon nuk mundet t’i bëjnë dëm magjistarët”.

    Leximi i sures Felek dhe Nas në mëngjes dhe mbrëmje, janë sebep për mbrojtje nga sihri. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, e ka porosit Ukbe ibën Amir, Allahu qoftë i kënaqur me të, duke i thënë: “Kërko mbrojtje me to. Nuk ka njeri që ka kërkuar mbrojtje me diçka më të mirë se sa me to”.

    Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Nevoja e njeriut të kërkon mbrojtje me ato dy sure, është më e madhe se sa nevoja e tij për ujë, dhe ushqim, dhe veshje”.

    Kush i lexon natën dy ajetet e fundit të sures Bekare i mjaftojnë ato nga sherret. Kush i ha shtatë hurma nga lloji axhve, e mbrojnë nga sihri. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush ha në mëngjes shtatë hurma të llojit axhve, në atë ditë nuk do t’i bëjë dëm, as helmi, e as sihri”.

    Jeni të kujdesshëm nga mëkatet, llojet muzikës dhe veglave muzikore. Ato janë sebepi kryesor për afrimin e shejtanëve në shtëpi. Nëse njeriu i largohet përmendjes së Allahut, atëherë shumë lehtë i afrohen shejtanët dhe e dëmtojnë. Prandaj shpeshtoni leximin e Kur’anit, merruni me adhurime.

    Kur’ani është shërim nga të gjitha sëmundjet, kurse përmendja e Allahut e mbron robin nga çdo gjë që do ta dëmton, dhe ia zgjeron gjoksin dhe ia qetëson zemrën: “Vërtet, zemrat qetësohen me përmendjen e Allahut!”. (Er-Ra’d: 28)

    Shejh Dr. Abdulmuhsin El Kasim

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • BESIMI NË MELEKËT E ALLAHUT

    BESIMI NË MELEKËT E ALLAHUT

    Allahun e falënderoj prej Tij falje dhe ndihmë kërkoj. Dëshmoj se nuk i takon adhurimi askujt me të drejtë përveç se Allahut dhe se Muhamedi, biri i Abdullahut dhe rob i Allahut, është rob dhe i Dërguari i Tij, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të mbi familjen e tij dhe mbi të gjithë ata që i përcjellin me të mira deri Ditën e Kiametit.

    O muslimanë, së pari e këshilloj veten dhe juve që t’i frikohemi Allahut me frikërespekt të vërtetë: “O besimtarë! Kijeni frikë Allahun ashtu si i takon Atij dhe vdisni vetëm duke qenë muslimanë”. (Ali Imran: 102)

    Allahu, azze ue xhel, thotë: “Lavdërimi qoftë për Allahun, krijuesin e qiejve dhe Tokës, i Cili i ka bërë engjëjt të dërguar me nga dy, tre dhe katër krahë. Ai shton në krijim çfarë të dojë. Allahu, me të vërtetë, është i pushtetshëm për çdo gjë”. (Fatir: 1)

    Ky ajet na paraqet pamje nga fuqia e Allahut dhe nga gjurmët e fuqisë së Tij të dëshmuara në krijimin e tokës dhe qiejve dhe në krijimin e melekëve të madhërishëm të cilët i krijoi nga drita dhe i bëri të dërguar në zbatimin e urdhrave dhe në informimin e shpalljes dhe dispozitave të Allahut: “Allahu zgjedh të dërguar nga engjëjt dhe njerëzit”. (El-Haxh: 75) Po ashtu shtoi nga bukuria dhe fuqia në krijimin e tyre duke i bërë me nga dy, tre dhe katër krahë. Allahu shton në krijim çfarë të donë dhe përkryerja në krijim aludon në madhështinë e Krijuesit.

    Melekët janë argument nga argumentet e Allahut. I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, thotë: “Më është lejuar mua të flas për një nga melekët e Allahut bartës të Arshit, ai është aq i madh sa që largësia mes veshit dhe supeve të tij është sa udhëtimi 700 vjet”.

    Çdo lëvizje në qiej dhe tokë, duke filluar nga lëvizjet e yjeve, diellit, hënës, reve, të mbjellave, etj., rrjedh nga melekët që janë të ngarkuara nga ana e Allahut për tokën dhe qiejt ku edhe Allahu i Madhëruar thotë. “Dhe për ata që i rregullojnë punët”. (En-Naziat: 5) Dhe çdonjëri nga ato e kanë vendin e caktuar: “Çdonjëri prej nesh e ka vendin e caktuar (në qiell, ku adhuron Allahun)”. (Es-Safat: 164)

    Besimit në melekët e Allahut lë gjurmë në ideologji dhe sjellje ku nëpërmjet tyre robi i afrohet Allahut dhe ia mundëson ta shijojë ëmbëlsinë e imanit dhe për këtë arsye besimi në melekët e Allahut u bë argument i devotshmërisë dhe shenjë e mirësisë: “Por mirësia është (cilësi) e atij që beson Allahun, Ditën e Fundit, melekët, Librin dhe profetët”. (El-Bekare: 177)

    Në një hadith fisnik i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, flet rreth adhurimeve të tyre, veprave madhështore të tyre dhe rreth nënshtrimeve të tyre: “Unë e shoh atë që ju nuk e shihni dhe e dëgjoj atë që ju nuk e dëgjoni. Është rënduar qielli dhe ka të drejtë të rëndohet. Në çdo pëllëmbë vend, gjendet një melek i cili adhuron Zotin”.

    Edhe pse jeta e melekëve e tëra është adhurim dhe lartësim të Allahut, falënderim dhe mirënjohje ndaj Tij, Ditën e Kiametit do të thonë. “I Lartësuar je ti o Zot. Nuk të kemi adhuruar ashtu siç e meriton, po asnjëherë nuk të kemi përshkruar shok dhe partner”.

    Muslimani sado që arrin nga adhurimet dhe i përkushtohet thirrjes në Fe dhe shpenzon nga pasuria nuk ka mundësi ta arrin sasinë e adhurimeve të melekëve. Prandaj ai është më meritor që ta braktis mendjemadhësinë në adhurime dhe vetëpëlqimin shkatërrues dhe të vepron sa më tepër.

    Allahu në Kur’an u betua në disa grupe prej tyre: “Betohem në ata (engjëj) që janë të radhitur”. (Es-Safat: 1) I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, për ta tha: “A nuk rreshtoheni sikurse rreshtohen melekët te Zoti i tyre”. E kur ai u pyet se si rreshtohen ata? I thanë: Po si rreshtohen, o i Dërguar i Allahut? U përgjigj: “I plotësojnë safat dhe ngushtohen”.

    Numri i tyre nuk dihet dhe nuk mundet të përkufizohet. Xhibrili, alejhi selam, iu përgjigj të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, kur e pyeti për Bejtul Mamurin (emri i Qabes në qiellin e shtatë) i cili është në qiellin e shtatë dhe tha: “Kjo është Bejtul Mamur në të çdo ditë hynë 70.000 melekë dhe nuk kthehen për herë të dytë për shkak numrit të madh të tyre”.

    Melekët bëjnë dua për atë që shkon në xhami dhe e pret namazin me xhemat dhe thonë: “Melekët luten për çdo njeri nga ju përderisa ju jeni ne vendin tuaj (duke e pritur namazin), dhe thonë : “O Zot, fale atë, o Zot mëshiroje atë. Luten për te përderisa nuk dëmton dikë apo flet”. Po ashtu luten për ata që janë në safin e parë: “Vërtet Allahu dhe melekët luten për safat e parë”. Dhe luten për dijetarët që ua mësojnë njerëzve fenë: “Vërtet Allahu, melekët, banorët e qiellit dhe të tokës madje edhe milingona (thnegla) në vrimën e saj e edhe peshqit luten (kërkojnë mëshirë) për atë njeri i cili ua mëson njerëzve të mirën (i udhëzon ata në rrugë të drejtë)”. Kush i çon salavate të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, melekët luten për ta: “Nuk ka njeri që më dërgon salavate mua përveç se melekët do te luten për të përderisa ai është duke u lutur për mua, atëherë le të pakësoje njeriu atë (lutjen mbi mua) apo le ta shtojë”.

    Lutjet e melekëve për ne janë të rëndësishme e sidomos në udhëzimin tonë dhe largimin nga errësira e mëkateve dhe gjynaheve në dritë. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Është Ai që ju bekon, ndërkohë që engjëjt e Tij luten për ju, me qëllim që Ai t’ju nxjerrë nga errësira në dritë”. (El-Ahzab: 43)

    Melekët zbresin me qetësi dhe rehati në atë vend ku lexohet Kur’ani. I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, i tha Usejd ibën Hudejr, Allahu qoftë i kënaqur me të: “Ata kanë qenë melekët të cilët të janë afruar për zërin tënd dhe, po të kishe vazhduar të këndojë deri në agim, ajo re do të kishte mbetur atje ta shikonin njerëzit pasi nuk do të ikte prej tyre”.

    Prej veprave të tyre është edhe shënimi i veprave të njerëzve dhe ruajtja e tyre: “Dy engjëj i rrinë atij nga e djathta dhe e majta, dhe, për çdo fjalë që ai thotë, ka pranë vetes një mbikëqyrës të gatshëm (për ta shënuar atë)”. (Kaf: 17-18) Kjo është shkak që nga muslimani të burojnë vetëm se cilësitë e mira dhe virtytet e larta dhe të ruhet në thëniet dhe veprat e tij, në vetmi apo në publik, dhe t’ia shtojë vetëdijen e mbikëqyrjes hyjnore dhe se çdo hap është i përcjellë nga melekët e ndershëm. Allahu, azze ue xhel, thotë. “Vallë, a mos kujtojnë ata se Ne nuk i dëgjojmë fjalët e tyre tinëzare dhe bisedat e tyre të fshehta? Pa dyshim, Ne dëgjojmë, ndërsa të dërguarit Tanë (engjëj) që janë pranë tyre, shënojnë”. (Ez-Zuhruf: 80)

    Allahu njeriut i ka ngarkuar melekë që e ruajnë ditën dhe natën, e mbrojnë nga çdo e keqe dhe shkatërruese, nuk ndahen nga ai madje e mbikëqyrin nga para dhe nga mbrapa. I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, thotë. “Melekët vijnë (tek ju) paprerë, ditën dhe natën”.

    Një njeri i tha Ali ibën Ebu Talibit, Allahu qoftë i kënaqur me të: “Disa persona nga fisi Murad dëshirojnë të vrasin”. Ai u përgjigj : “Çdo njeri ka dy melekë të cilët e ruajnë nga ajo që nuk i është përcaktuar, e kur të vjen ajo që i është përcaktuar, ata i lënë ata (përcaktimin dhe njeriun). S’ka dyshim se exheli është mburoje e fortifikuar”.

    O muslimanë, melekët nuk hynë në ato shtëpi ku ka fotografi, statuja dhe qen. I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, thotë: “Nuk hynë melekët në atë shtëpi ku ka fotografi dhe qen”.

    Prej madhështisë së krijimit të Allahut është që melekët të transformohen në pamje të ndryshme. Xhibrili, alejhi selam, Merjemes, alejha selam, iu paraqit në formën e një njeriu të plotë, njeri i hijshëm dhe pa asnjë të metë, dhe e përgëzoi me lindjen e Isait, alejhi selam. Ibrahimit, alejhi selam, i erdhën melekët si mysafir në formën e djelmoshave të bukur dhe e përgëzuan me lindjen e Is’hakut: “A e ke dëgjuar historinë e mysafirëve të nderuar të Ibrahimit? Ata hynë tek ai e i thanë: “Paqe!” – dhe ai u tha: “Paqe, o njerëz të panjohur!”. (Edh-Dharijat: 24-25)

    Të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, nganjëherë i vinte në formën e një endacaku, sikurse në ditën e Beni Kurejdhas, kur u kthye nga beteja ditën e luftës së Hendekut, ai i hoqi armët dhe u la. Pastaj i erdhi Xhibrili me kokën të mbushur me pluhur dhe i tha: “I ke hequr armët?! Për Allah! Unë akoma nuk i kam hequr armët e mia!” I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, e pyeti: “Po ku (do të shkojmë tani)?”. Xhibrili i tha: “Ja, atje”,- duke i bërë me shenjë për te Beni Kurejdha. Kështu i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, u nis në drejtim të tyre”.

    Melekët i zbresin besimtarëve me përkrahje dhe ndihmë: “(Kujto o Muhamed) kur Zoti yt i frymëzoi engjëjt: “Unë jam me ju, andaj forcojini ata që besojnë”. (El-Enfal: 12)

    Kur Allahu e do një rob, e thërret Xhibrilin dhe i thotë atij që edhe ai ta dojë, pastaj Xhibrili i thërret krijesat qiellore e u thotë : Vërtet Zoti e do filanin, ta doni edhe ju atë, pastaj shenjat e kësaj dashurie shfaqen ne dashurinë e njerëzve që kanë për të.

    Ky është fryti i nënshtrimeve dhe drita e adhurimeve. Kur dashuria jote mbërrin në qiell, ajo përhapet edhe në tokë dhe banorët e saj të duan, dhe kur si rezultat i mëkateve tua zemërimi arrin deri në qiell, ajo përhapet në tokë dhe banorët e saj të urrejnë.

    Ka prej melekëve të Allahut udhëtarë nëpër tokë, ia dërgojnë të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, selamet dhe salavatet. Nga melekët ka që janë të ngarkuar me fryrjen e shpirtrave në barqet e nënave dhe shënimin e veprave, furnizimit dhe exhelit. Israfili është ai që i fryn Surit me lejen e Allahut herën e parë dhe shkatërrohet çdo gjë në tokë dhe qiej përveç se atë që donë Allahu të mbetet, e pastaj i fryn për herë të dytë dhe ringjalljen krijesat pasi që kishin vdekur.

    Rojet e Xhehenemit janë melekë të fortë dhe të ashpër, nuk mund të luftohen e kundërshtohen dhe atë e ruajnë nëntëmbëdhjetë melekë në numër. Ibën Mesudi, Allahu e mëshiroftë, përcjell se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Do të sillet Xhehenemi në Ditën e Kiametit duke u tërhequr zvarrë me 70,000 mijë kapistra, çdo kapistër tërhiqet nga 70,000 melekë”.

    Melekët ia nxjerrin shpirtin njeriut kur mbaron exheli i saj: “Thuaju: “Shpirtin do t’jua marrë engjëlli i vdekjes, i cili është caktuar për ju, e pastaj do të ktheheni te Zoti juaj”. (Es-Sexhde: 11)

    Kjo është argument se kjo dynja është kalimtare dhe jo e përhershme dhe se të mjafton nga ajo kënaqësia në hallall dhe të mirë që ta fitosh në ahiret të përhershmen.

    Melekët u zbresin besimtarëve të përqendruar në fenë e Allahut në çastet e fundit të jetës me përgëzim: “Me të vërtetë, atyre që thonë: “Zoti ynë është Allahu”, e pastaj vazhdojnë të vendosur në rrugën e drejtë, do t’u zbresin engjëjt (para vdekjes) e do t’u thonë: “Mos u frikësoni dhe mos u pikëlloni! Dhe gëzojuni Xhenetit që ju është premtuar”. (Fusilet: 30)

    Në varr vijnë Nekiri dhe Munkeri, dy melekët të ngarkuar nga ana Allahut për pyetjen e të vdekurit në varr, dhe nuk shpëton nga ato pyetje vetëm se ai që ka qenë i kënaqur me Allahun sinqerisht dhe besimi i tij ka qenë i drejtë dhe i sinqertë. Melekët i mirëpresin në pozita të larta dhe në një atmosferë të këndshme ata të cilët e fituan kënaqësinë e Allahut: “Xheneti i Adnit, në të cilin do të hyjnë ata dhe besimtarët e ndershëm prej prindërve të tyre, grave dhe pasardhësve të tyre. Dhe engjëjt do të hyjnë tek ata nga çdo derë (e Xhenetit) (e do t’u thonë): “Shpëtimi qoftë mbi ju, për durimin që keni treguar (në jetën e kësaj bote)! Sa vendbanim i bukur që është ky!”. (Er-Ra’d: 23-24)

    Melekët prezantojnë në namazin e sabahut dhe të ikindisë. Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, tregon se Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Melekët vijnë (tek ju) paprerë, ditën dhe natën, dhe të gjithë mblidhen së bashku në kohën e faljes së agimit dhe të pasdites. Pastaj, ata që kanë ndenjur me ju gjithë natën, ngjiten tek Allahu i Cili i pyet ata edhe pse Ai e di përgjigjen që më parë, më mirë se ata): “Si i latë robët e Mi?” Ata përgjigjen: “ Ata i lamë duke u falur dhe kur shkuam, përsëri i gjetëm po duke u falur”.

    Kjo është meritë e madhe për ata që prezantojnë në namazet me xhemat e sidomos në namazet e sabahut dhe të ikindisë. Kurse ata të cilët nuk prezantojnë në namazin me xhemat u ik një meritë dhe mirësi shumë e madhe, e sidomos ata që nuk e falin namazin e ikindisë derisa të skuqet dielli (afër perëndimit), ku në këtë kohë është mes dy brirëve të shejtanit, dhe ata që nuk e falin sabahun vetëm se pasi që të lind dielli, çka do të thonë për ta melekët dhe çka do t’i përgjigjen Zotit të tyre: “O ti njeri, po ç’të mashtroi ty kundrejt Zotit tënd që është bujar e i urtë? I cili të krijoi, të përsosi dhe të drejtoi”. (El-Infitar: 6-7)

    O ti njeri, po ç’të mashtroi ty që kundrejt Zotit tënd kur Ai ty të krijoi dhe përsosi me përsosmërinë më të madhe dhe në fund të drejtoi dhe të mëshiroi dhe të dalloi nga krijesat e tjera? Çka të mashtroi ty kundrejt Zotit tënd i Cili të furnizoi me shumë begati që nuk munden të përkufizohen dhe numërohen? Çka do t’i thuash Atij kur Ditën e Kiametit do të dalësh para Tij dhe do të llogaritësh për ato të mira që i shfrytëzove në dynja? A nuk të vjen turp kur i sheh ditën e xhuma xhamitë të stërmbushura madje edhe rrugët zihen e bllokohen prej njerëzve kurse xhamitë ankohen ku janë ata në namazin e sabahut dhe të ikindisë në shtëpinë e Allahut? Këto pamje aludojnë në të qenurit rob i epsheve dhe në shkujdesje ndaj shtyllës më të rëndësishme të Islamit deri sa kjo pamje u bë traditë e përgjithshme.

    Dr. Abdulbarij Thubejti   

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

     

     

     

     

     

  • EKLIPSI I DIELLIT DHE EKLIPSI I HËNËS

    EKLIPSI I DIELLIT DHE EKLIPSI I HËNËS

    1. Me eklips të Diellit (në gjuhën arabe el-kusuf) dhe me eklips të Hënës (në gjuhën arabe el-husuf) nënkuptojmë humbjen e shkëlqimit të Diellit ose të dritës së Hënës, plotësisht ose pjesërisht, dhe errësimin e tyre.

    Fjalët “el-kusuf” dhe “el-husuf” janë sinonime, fjalë me kuptim të njëjtë, që aludojnë në errësim dhe eklips.

    Në Kuran është përmendur fjala “el-husuf” ku Allahu thotë: “Por, kur sytë t’i verbohen dhe të zihet Hëna.” (El-Kijame: 7-8)

    Disa thonë që më gramatikore dhe më e drejtë është të përdoret termi “el-kusuf” për zënien e Diellit, ndërsa “el-husuf” për zënien e Hënës. Me këtë mendim më së tepërmi dallohen fukahatë (juristët islamë).

    Të tjerët thanë që “el-kusuf” përdoret kur dielli ose hëna e humbin shkëlqimin dhe dritën pjesërisht, ndërsa “el-husuf” përdoret kur Dielli ose Hëna e humbin shkëlqimin dhe dritën plotësisht.[1]

    1. Eklipsi i Diellit dhe eklipsi i Hënës, Dielli dhe Hëna, nata dhe dita, furtunat dhe vërshimet, retë dhe era, të nxehtët dhe të ftohtët, yjet dhe orbita, tërmetet dhe vullkanet, këto të gjitha janë shenja nga shenjat e Allahut të Madhëruar që aludojnë në njëshmërinë e Tij, në të besuarit në një Zot të vetëm dhe në veprimtarinë e Tij, përjetshmërinë e Tij dhe se Ai është Mbajtësi i gjithçkaje me fuqinë e madhe të Tij, me sundimin dhe drejtimin e përsosur të Tij, në të merituarit e adhurimit vetëm të Tij, të Cilit nuk i përshkruhet ortak dhe se nuk i takon adhurimi askujt tjetër me të drejtë përveç Atij, dhe të gjitha krijesat kanë nevojë për Të, i binden dhe i përulen Atij. Natyra në gjithë këtë nuk ka ndikim, as fuqi dhe çfarëdo që na godet nuk ka mundur të mos na godiste dhe çfarëdo që nuk na ka goditur as që ka mundur të na godiste.

    Allahu në disa ajete thotë: “Me të vërtetë, në krijimin e qiejve dhe të Tokës dhe në ndërrimin e natës e të ditës, ka shenja për mendarët…” (Ali Imran: 190)

    “Në Tokë ka shenja për ata që besojnë me bindje, po edhe në vetet tuaja – a nuk e shihni vallë?” (Edh-Dharijat: 20-21)

    “A nuk e shohin ata mbretërinë e qiejve e të Tokës dhe gjithçka që ka krijuar Allahu, duke menduar se mund t’u jetë afruar fundi?! Në çfarë Shpallje tjetër do të besojnë pas kësaj?!” (El-Earaf: 185)

    “Allahut nuk mund t’i shpëtojë asgjë, as në qiej, as në Tokë. Ai është vërtet i Gjithëdijshëm dhe i Fuqishëm për çdo gjë.” (Fatir: 44.)

    1. Zënia e Diellit dhe zënia e Hënës janë nga shenjat e Allahut që na e kujtojnë Ditën e Kiametit dhe vështirësitë e ahiretit, ashtu siç Allahu thotë: “Por, kur sytë t’i verbohen dhe të zihet Hëna, dhe Dielli e Hëna të bashkohen, atë ditë njeriu do të thotë: “Ku të iki?” ” (El-Kijame: 7-10)

    Allahu në Ditën e Kiametit do t’i bashkojë Diellin me Hënën, do të zihen, errësohen dhe do ta humbin shkëlqimin. Hëna do të zihet e do ta humbë dritën e saj, dielli do të mblidhet e do ta humbë shkëlqimin e tij, e më pas do të hidhen në zjarr, ashtu siç Allahu thotë: “Kur Dielli të mblidhet e të humbë shkëlqimin;…” (Et-Tekuir: 1)

    1. Dielli dhe hëna janë dy shenja të mëdha nga shenjat e Allahut. Ato janë nga dhuntitë e Allahut dhe janë burim i jetesës së shumë gjallesave, gjë që e bën të detyruar falënderimin e vazhdueshëm të Allahut, ashtu siç Allahu thotë: “Ai e ka bërë Diellin burim drite, kurse Hënën e ka bërë të shkëlqejë, duke ia caktuar asaj fazat, që ju ta dini numrin e viteve dhe njehsimin e kohës. Allahu i krijoi këto vetëm me të vërtetën. Ai ua shpjegon shenjat e Tij njerëzve që kuptojnë.” (Junus: 5)

    “…e po ashtu edhe Diellin dhe Hënën, që lëvizin vazhdimisht. Ai ka vënë në shërbimin tuaj natën dhe ditën.” (Ibrahim: 33)

    Në eklipsin e Diellit dhe në eklipsin e Hënës ka paralajmërim dhe kujtim se kjo dhunti ka mundësi të humbet. Eklipsi ua kujton krijesave varfërinë e tyre të madhe për Allahun dhe panevojshmërinë e plotë të Allahut për krijesat, ngase Ai është Absoluti, të Cilit i përgjërohet gjithçka në amshim, por edhe në të gjitha nevojat, gjendjet dhe gjërat e patjetërsueshme, krijesat të gjitha Atë e synojnë. Kjo e detyron frikërespektin e robërve për Zotin e tyre dhe frikën nga zbritja e ndëshkimit të Tij si dhe kthimin e robërve kah Allahu me nënshtrim, pendim dhe kërkimfalje.

    1. Zënia e Diellit dhe zënia e Hënës ndodhin si rezultat i shkaqeve të dukshme që perceptohen dhe urtësive hyjnore. Këto të dyja nuk bien ndesh njëra me tjetrën dhe nuk ka kundërshtim në mes vete. Myslimani i mençur dhe me zemër të gjallë nuk ngatërron mes tyre. Ai nuk angazhohet vetëm se me shkakun material duke e braktisur urtësinë hyjnore, sikurse që veprojnë ateistët materialistë, që nuk besojnë në Allahun dhe që merren vetëm me shkaqet, e braktisin meditimin dhe përsiatjen në madhështinë e Allahut dhe urtësinë e Tij, ashtu siç Allahu thotë: “Ata e dinë vetëm anën e dukshme të kësaj jete, ndërsa për jetën tjetër janë të pakujdesshëm.” (Er-Rum: 7); dhe po ashtu thotë: “Eh, sa shumë shenja ka në qiej dhe në Tokë, pranë të cilave ata kalojnë pa ua vënë veshin!” (Jusuf: 105)
    2. Nga urtësitë e ndodhjes së eklipsit të Diellit dhe të Hënës është se ato janë shenja që Allahu i dërgon për t’i frikësuar njerëzit që ata të pendohen e t’i kthehen Atij. Allahu thotë: “Ne dërgojmë shenja vetëm për t’i frikësuar njerëzit.” (El-Isra: 59.)

    Katade, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Allahu i frikëson njerëzit me çfarëdo nga shenjat e Tij, kështu që ata të qortohen, apo të rikujtohen, apo t’i kthehen me pendim Allahut.”[2]

    Allahu thotë. “Thuaj: “Ai ka fuqi t’ju ndëshkojë prej së larti ose nga poshtë këmbëve tuaja, ose t’ju përçajë në grupe e të vuani nga duart e njëri-tjetrit. Shih si ua shpjegojmë shpalljet, që ata të mund të kuptojnë!” (El-Enam: 65)

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin me të, thotë. “Dielli dhe Hëna nuk zihen për shkak të vdekjes ose të lindjes së ndokujt, por ato janë shenja të Allahut që me to i frikëson robërit e Tij.”[3]

    1. Në periudhën para Islamit, arabët besonin se yjet kanë ndikim në ndodhitë dhe ndryshimet e gjendjes së tokës. Ata besonin se zënia e Diellit vjen shkaku i ndonjë ndryshimi në tokë, si vdekja e ndonjë njeriu të madh, ose shkaku që ka ndodhur ndonjë dëm e të ngjashme me to. Kur ndodhi zënia e Diellit në kohën e Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, po atë ditë ndërroi jetë i biri i tij, Ibrahimi dhe njerëzit thanë: zënia e Diellit u bë shkaku i vdekjes së Ibrahimit!

    Atëherë Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, tha. “Dielli dhe Hëna janë dy shenja nga shenjat e Allahut, ata nuk zihen për shkak të vdekjes ose të lindjes së ndokujt, e nëse e shihni zënien e tyre, lutjuni Allahut dhe falni namaz derisa sërish të qartësohen.”[4]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, i mësoi që kjo bindje është e kotë dhe që dielli dhe hëna janë krijesa që i nënshtrohen Allahut, ato nuk kanë pushtet te krijesat e tjera e as fuqi që ta mbrojnë veten, por ata zihen me fuqinë e Allahut dhe me urdhrin e Tij, sepse janë shenja nga shenjat e Allahut.[5]

    1. Sipas dijetarëve të astronomisë dhe të fizikës, eklipsi i Diellit ndodh kur Hëna vjen midis Diellit dhe Tokës, ndërhyn mes tyre, me ç’rast i pengon rrezet e diellit dhe shkëlqimin e tij prej tokës, tërësisht ose pjesërisht.

    Ndërsa eklipsi i Hënës ndodh kur toka vjen midis Diellit dhe Hënës, ndërhyn mes tyre, me ç’rast Hëna e humb dritën e saj, plotësisht ose pjesërisht, sepse burimi i dritës së saj është Dielli, e me ndërhyrjen e Tokës mes tyre drita nuk depërton deri tek ajo, pjesërisht ose tërësisht.

    Këto shkaqe nuk e mohojnë faktin se eklipsi i Diellit dhe eklipsi i Hënës janë shenja të Allahut për t’i frikësuar me to njerëzit.

    Ibën Tejmije, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Tërmetet janë shenjë që me të Allahu i frikëson robërit e Tij, ashtu siç i frikëson me eklips dhe me shenja të tjera. Ndodhitë kanë shkaqe dhe urtësi, dhe vetë fakti se tërmetet janë shenja që me të Allahu i frikëson njerëzit, është një nga urtësitë e ndodhjes së tërmeteve.”[6]

    Abdulaziz ibën Bazi, Allahu e mëshiroftë, thoshte: “Fakti që eklipsi është shenjë që mund të dihet me llogari dhe prognozë, kjo nuk mund ta mohojë realitetin se ato janë edhe frikësim dhe paralajmërim për njerëzit. Allahu shenjat i krijon si të dojë dhe shkaqet e saj i rregullon si të dojë. Dielli që lind dhe perëndon në kohë të caktuar, po ashtu hëna dhe yjet, të gjitha këto janë shenja nga shenjat e Allahut të Madhëruar. Fakti që Allahu shenjave u krijoi shkaqe dhe nëpërmjet tyre e njohin zënien e Hënës, siç e përmendin dijetarët e astronomisë, nuk e mohon realitetin se ato janë frikësim dhe paralajmërim nga Allahu për njerëzit. Shenjat e dukshme, si: Dielli, Hëna, yjet, të nxehtët dhe të ftohtët, të gjitha janë që frikësojnë dhe paralajmërojnë nga të bërit mëkat Allahut duke i mohuar këto begati. Prandaj, duhet të jenë të kujdesshëm, t’ia kenë frikën Allahut dhe t’i përulen Atij derisa të përqendrohen në atë që Allahu e urdhëroi dhe ta braktisin atë që Allahu ua ndaloi.”[7]

    1. Edhe eklipsi i Diellit edhe eklipsi i Hënës i kanë kohët e veta të caktuara. Allahu e bëri rregull që eklipsi i Diellit të ndodhë në kohën e fshehjes së hënës, kurse eklipsi i Hënës të ndodhë kur hëna del e plotë[8]:

    Eklipsi i Diellit nuk ndodh vetëm se në fund të muajit hixhri (ditën e 28-të ose të 29-të, kur muaji është i mangët, ose ditën e 29-të ose të 30-të, kur muaji është i plotë).

    Eklipsi i Hënës nuk ndodh vetëm se në netët kur del hëna e plotë, në netët e bardha (natën e 13-të, 14-të ose 15-të).

    1. Nuk ka gjë nëse ndodhinë e eklipsit të Diellit, eklipsit të Hënës, tërmetit dhe të tjerave, e ndërlidh me shkaqet e tij, sikurse të thuhet shkak për ndodhjen e eklipsit të Diellit është kjo dhe kjo, e tërmetit ka qenë kjo dhe kjo, mirëpo, njëkohësisht duhet pasur kujdes që të mos harrohet urtësia e ndodhjes së tij dhe të mos harrohet se Allahu është Krijuesi i tij dhe Ai që e rregulloi dhe e përcaktoi ndodhinë e tij. Kjo mënyrë e meditimit dhe rikujtimit e ngjall frikën dhe përuljen në zemër dhe kthimin me pendim, ashtu si do dhe është i kënaqur Allahu.
    2. Eklipsi i Diellit dhe i Hënës, tërmetet dhe shenjat e tjera të Allahut, në esencë janë frikësim për njerëzit dhe paralajmërim për ta dhe rikujtim për t’iu kthyer me pendim Atij, mirëpo ky frikësim mund të vijë edhe si ndëshkim shkaku i mëkateve. Për këtë njerëzit janë urdhëruar që gjatë eklipsit të strehohen dhe mbrohen me namaz, lëmoshë, istigfar dhe lutje, që mos t’u bjerë ndëshkimi që Allahu paralajmëroi prej tij dhe i frikësoi me eklips, tërmete dhe të ngjashme me to, gjë që aludon se ato janë paralajmërim dhe frikësim për zbritjen e ndëshkimeve, si rezultat i veprimit të shkaqeve që bëjnë për t’i merituar ato ndëshkime.[9]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin me të, thotë: “… Prandaj, nëse shihni diçka nga to, strehohuni në të përmendurit e Allahut, lutuni dhe kërkoni falje prej Tij.”[10]

    Në një hadith tjetër: “Nëse e vëreni eklipsin e Diellit, lutjuni Allahut dhe bëni tekbir, faluni dhe jepni lëmoshë.”[11]

    1. Kur të ndodhë eklipsi i Diellit ose i Hënës, pëlqehet strehimi në namaz, lutja, frikërespekti dhe përulja para Allahut, bërja e tekbirit (shqiptimi i fjalës Allahu ekber – Allahu është më i Madhi), dhënia e sadakasë, strehimi në përmendjen e Allahut dhe istigfar (kërkimfalje), kërkimi mbrojtje tek Allahu nga ndëshkimi në varr, afrimi për tek Allahu me vepra të mira sipas mundësive, derisa të largohet eklipsi i Diellit ose i Hënës.

    Për këto veprime erdhën hadithe të sakta:

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, për zënien e Diellit dhe të Hënës thoshte: “Këto janë dy shenja nga shenjat e Allahut që i dërgon për njerëzit, nuk ndodhin shkaku i vdekjes apo i lindjes së ndokujt, por Allahu me to i frikëson robërit e Tij. Prandaj, nëse shihni diçka nga to, strehohuni në namaz.”[12]

    Në një hadith tjetër: “Nëse e vëreni eklipsin e Diellit, lutjuni Allahut dhe bëni tekbir, faluni dhe jepni lëmoshë.”[13]

    Në një hadith tjetër: “Më pas i urdhëroi që të kërkonin mbrojtje nga ndëshkimi në varr.”[14] Bazuar në këtë hadith imam Buhariu, Allahu e mëshiroftë, e përpiloi kapitullin: “Kapitulli i kërkimit të mbrojtjes nga ndëshkimi në varr gjatë eklipsit të Diellit.”[15]

    Në një hadith tjetër: “Dielli dhe Hëna nuk zihen shkaku i vdekjes së ndokujt prandaj, nëse shihni diçka të tillë, faluni dhe lutjuni Allahut derisa t’jua largojë atë që ju ka goditur.”[16]

    Në një hadith tjetër: “Këto shenja që Allahu i dërgon për njerëzit, nuk ndodhin shkaku i vdekjes apo i lindjes së ndokujt, por Allahu me to i frikëson robërit e Tij. Prandaj, nëse shihni diçka nga to, strehohuni në të përmendurit e Allahut, lutuni dhe kërkoni falje prej Tij.”[17]

    Ibën Haxheri, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Këto janë argument se gjatë zënies së Diellit dhe të ngjashmeve me të, pëlqehet istigfari (kërkimfalja), i cili është shkak që e largon belanë (fatkeqësinë).”[18]

    Esma, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, thotë: “Më urdhëroi Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, që gjatë zënies së Diellit të liroj skllevër.”[19]

    1. Çudi është me disa njerëz që dukurinë e eklipsit të Diellit dhe të Hënës e shndërrojnë në dëfrim dhe lojë, i marrin syzet dhe teleskopin për ta shikuar eklipsin e Diellit ose të Hënës dhe angazhohen me to, e në anën tjetër e braktisin strehimin në namaz, lutje dhe istigfar (kërkimfalje). Kjo është shkujdesje e madhe!
    2. Eklipsi i Diellit dhe i Hënës është mundësi e madhe për ta ringjallur adhurimin e frikës nga Allahu i Lartmadhëruar.

    Ibën Uthejmini, Allahu e mëshiroftë, e përmendi që njerëzit deri para disa viteve kur zihej Dielli frikoheshin aq shumë, saqë vraponin për në xhamia të frikësuar e të trembur.[20]

    1. Atij që Allahu ia ndriçoi mendjen dhe e bëri të kuptojë kohën e eklipsit të Diellit ose të Hënës, nuk ka pengesë që ai të parapërgatitet dhe t’i kushtojë kohë. Kjo nuk bie ndesh me frikërespektin ndaj Allahut.
    2. Pëlqehet strehimi në namaz gjatë ndodhjes së shenjave të mëdha të frikshme trishtuese jo të zakonshme, si: eklipsi i Diellit, eklipsi i Hënës, tërmetet, rrufetë, stuhitë dhe erërat e forta trishtuese të vazhdueshme, vërshimet shkatërruese dhe të ngjashme me to, namazi është nga veprat më të vlefshme që nëpërmjet tij largohen ndëshkimet dhe sprovat.

    Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, kur e mundonte ndonjë çështje, falte namaz.[21]

    1. Namazi i eklipsit është sunet i fortë dhe urrehet mosfalja e tij. Te shumica e dijetarëve namazi i eklipsit llogaritet namazi më i fortë në mesin e namazet vullnetare. Është vërtetuar në sunetin e Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, me vepër dhe me fjalë. Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, vetë e veproi, si dhe urdhëroi për faljen e tij.

    Disa dijetarë thanë që namazi i eklipsit është obligim.[22] Ibën El-Kajimi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Ky mendim se është obligim, është tepër i fortë.”[23]

    Disa të tjerë thanë që është detyrim kolektiv.[24] Ibën Uthejmini, Allahu e mëshiroftë, tha: “Kjo është më e vogla që mund të thuhet për të. Ai vetë e ka mendimin që është obligim të falet, qoftë individualisht ose kolektivisht.”[25]

    1. Namazi i eklipsit të Diellit bëhet i ligjshëm kur zihet Dielli, për këtë dijetarët janë unikë në mes tyre, si dhe namazi i eklipsit të Hënës bëhet i ligjshëm kur zihet Hëna, sipas shumicës së dijetarëve.[26]

    Hadithe të sakta kanë ardhur paralelisht për të dyja eklipset. Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “Dielli dhe Hëna nuk zihen shkaku i vdekjes së ndokujt, prandaj, nëse shihni diçka nga to, faluni.”[27] Kjo nënkupton që urdhëresa për faljen e namazit është një, si për eklipsin e Diellit ashtu edhe për eklipsin e Hënës.

    1. Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, vetëm një herë e ka falur namazin e zënies së Diellit në Medine. Zënia e Diellit ndodhi në mëngjes, ditën kur ndërroi jetë i biri i tij, Ibrahimi, në vitin e dhjetë hixhri.[28]
    2. Namazi i eklipsit është i ligjshëm për burra dhe për gra, udhëtar dhe vendas, në xhami dhe shtëpi, me xhemat dhe vetmas. Falja e tij në xhami (jo faltore) me xhemat është më i vlefshëm, shkaku se Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, e fali në xhami.
    3. Namazi i eklipsit bëhet i ligjshëm atëherë kur zënia e Diellit ose e Hënës vërtetohet me pamje dhe jo me llogari astronomike, sepse Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, faljen e namazit e ndërlidhi me pamjen e zënies së Diellit, e jo me llogari dhe parashikimin e ekspertëve meteorologjikë se eklipsi do të ndodhë;[29] dhe tha: “Prandaj, nëse shihni diçka nga to, strehohuni në të përmendurit e Allahut, lutuni dhe kërkoni falje prej Tij.”[30]
    4. Nëse zënia e Diellit ose e Hënës ndodh në një vend, nuk është e ligjshme për banorët e vendeve të tjera të falin namazin e eklipsit për shkak se eklipsi ka ndodhur në një vend tjetër, e nëse zënia ndodh edhe në vendin e tyre, atëherë e falin, përndryshe jo.[31]
    5. Nuk pëlqehet që për namazin e eklipsit të thirret ezan dhe as ikamet. Ajo që pëlqehet është thirrja duke thënë “ es-salatu xhamiatun – tubohuni për në namaz”, një herë ose edhe më tepër derisa t’i duket myezinit që njerëzit e kanë dëgjuar thirrjen, qoftë kjo ditën ose natën, bazuar në hadithin e Abdullah ibën Amru, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili tha: “Kur është zënë Dielli në kohën e Pejgamberit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, u bë thirrje duke thënë “inne salate xhamiatun”.”[32]
    6. Namazi i eklipsit falet dy rekate. Imami në të dy rekatet lexon me zë, pavarësisht namazi a falet natën ose ditën. Çdo rekat i namazit të eklipsit përbëhet nga dy lexime, dy rukuja dhe dy sexhde:

    Pra, imami në rekatin e parë e lexon El-Fatiha dhe një sure të gjatë, më pas shkon në ruku ku qëndron gjatë, pastaj ngrihet nga rukuja në këmbë ku qëndron gjatë. Prapë e lexon El-Fatiha dhe një sure më të shkurtër se të parën, më pas shkon në ruku ku qëndron më shkurt se herën e parë, pastaj ngrihet nga rukuja dhe bie në sexhde. I bën dy sexhde ku qëndron në to gjatë, sexhden e parë e bën më të gjatë se të dytën, si dhe e zgjat qëndrimin në mes dy sexhdeve.

    Pastaj ngrihet për në rekatin e dytë ku vepron njëjtë si në rekatin e parë, por e fal më shkurt qoftë në lexim, qëndrim në këmbë, në ruku dhe në sexhde.

    Në fund ulet në teshehud, e thotë etehijatin, salavatet, lutjet dhe jep selam.

    1. Në namazin e eklipsit pëlqehet që qëndrimi në këmbë, në ruku dhe në sexhde të jetë më i gjatë. Kjo vlen edhe për shtyllat e tjera të namazit. Zgjatja mund të zbatohet atëherë kur koha e zënies së Diellit ose Hënës është e gjatë, përndryshe në raste e tjera namazin e zgjat sipas mundësive.[33]

    Në hadithin që e përcjell Ebu Musa, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thuhet: “Nuk e kam parë ndonjëherë Profetin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, ta zgjatë qëndrimin në këmbë, në ruku dhe në sexhde sikurse në namazin e eklipsit.”[34]

    Aisha, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, përcjell dhe thotë: “Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, u priu njerëzve në faljen e namazit të eklipsit. Qëndrimin në këmbë e zgjati, më pas shkoi në ruku duke qëndruar gjatë në të, dikur u ngrit nga rukuja për të qëndruar në këmbë, por nuk e zgjati këtë qëndrim sikurse herën e parë. Më pas shkoi prapë në ruku duke e zgjatur atë, por jo si herën e parë dhe pasi u ngrit nga rukuja, ra në sexhde ku e zgjati atë. Në rekatin e dytë e veproi të njëjtën si në rekatin e parë.”[35]

    1. Nuk ka sure të veçanta që pëlqehet të lexohen në namazin e eklipsit. Çfarëdo sure që lexohet nga Kurani lejohet, pavarësisht se leximi a është i gjatë apo i shkurtër.[36] Për atë që nuk e di Kuranin përmendsh, nuk ka pengesë që të lexojë nga Mus’hafi.
    2. Transmetimi më i saktë dhe më i njohur që përcillet për mënyrën e faljes së namazit të eklipsit është ai që thotë se namazi falet dy rekate, në çdo rekat nga dy ruku. Dijetarët e mëdhenj, si: imam Ahmedi, Buhariu dhe Shafiu, Allahu i mëshiroftë, transmetimet e tjera i gjykuan si të pasakta dhe të gabuara nga ana e transmetuesve, sikurse transmetimi “tri ruku në një rekat”, “katër ruku në një rekat” dhe transmetime të tjera. Pra, nuk lejohet të shtohen më tepër se dy ruku në një rekat.[37]
    3. Nëse namazi i eklipsit falet sikurse namazet e tjera vullnetare, namazi është në rregull dhe arrihet esenca e sunetit, por braktiset ajo më e vlefshmja, ngase namazi i eklipsit i ka dy qëndrime, ruku dhe dy sexhde në çdo rekat, e me braktisjen e tyre namazfalësi humb mirësi, por namazi i tij është i vlefshëm edhe pa to, shkaku se ato janë nga suneti dhe nuk detyrohet të veprohen.[38]
    4. Koha e namazit të eklipsit fillon me paraqitjen e eklipsit të Diellit ose të Hënës dhe mbaron me largimin e tërësishëm. Me faljen e namazit fillohet menjëherë sa të fillojë zënia dhe nuk pritet të plotësohet zënia e Diellit ose e Hënës.

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin me të, thotë. “Dielli dhe Hëna janë dy shenja nga shenjat e Allahut, ato nuk zihen për shkak të vdekjes apo të lindjes së ndokujt, nëse e shihni zënien e tyre lutjuni Allahut dhe falni namaz derisa sërish të qartësohen”[39] Me një transmetim: “…derisa sërish të paraqiten.”[40]

    Në një hadith tjetër: “…nëse e shihni zënien e tyre, falni namaz dhe lutjuni Allahut, derisa ta largojë atë që ju ka goditur.”[41]

    Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, në hadith e qartësoi se namazi përfundon me largimin e eklipsit dhe me paraqitjen e sërishme të dritës dhe shkëlqimit të Diellit ose të Hënës. Namazi pëlqehet të falet që t’i afrohemi Allahut dhe me këtë ta kthejë shkëlqimin e Diellit ose Hënës, e kur të arrihet kjo, me të përfundon edhe synimi i faljes së namazit.[42]

    1. Nëse, para se të fillohet me faljen e namazit, Dielli ose Hëna qartësohen, në këtë rast koha e namazit vetëm se ka kaluar dhe namazi më nuk përsëritet. Në këtë janë unikë të gjithë dijetarët, sepse namazi i eklipsit është sunet dhe koha e faljes së tij më ka kaluar. Namazi i eklipsit është namaz që falja e tij ndërlidhet me shkak (arsye) dhe kur mungon shkaku (arsyeja), në këtë rast zënia e Diellit ose e Hënës, nuk ligjërohet më falja e tij. Me namaz synohet largimi i eklipsit, e kjo veç më është arritur, prandaj bie edhe falja e namazit.[43]
    2. Nëse je duke e falur namazin e eklipsit, ndërkohë largohet eklipsi i Diellit ose i Hënës, namazi nuk ndërpritet, por vazhdohet dhe plotësohet, sipas formës së tij të ligjshme, vetëm se e shkurton dhe nuk e zgjat, pavarësisht qoftë kjo në rekatin e parë ose të dytë. Në këtë janë unikë dijetarët.[44]
    3. Nëse Dielli ose Hëna përgjatë zënies së tyre mbulohen me re dhe kjo pastaj i bën njerëzit të dyshojnë se a është larguar eklipsi apo jo, mundet që namazin ta falin, sepse në këtë rast esenca është që ka eklips.

    Kur Dielli mbulohet me re dhe dyshohet në fillimin e eklipsit të tij, këtu namazi nuk falet, sepse në këtë rast esenca është që nuk ka eklips dhe në këtë janë unikë të gjithë dijetarët.[45]

    1. Nëse ndodh eklips e pastaj qielli mbulohet nga retë, nuk ka pengesë nëse u kthehemi dijetarëve të astronomisë për ta kuptuar kohën e largimit të eklipsit, sepse është vërtetuar me prova që mendimi i tyre është i rregullt.[46]
    2. Kur Dielli është me eklips dhe vjen koha e perëndimit të tij, dhe Hëna është me eklips dhe vjen koha që sabahu të lindë, namazi i eklipsit në këto raste nuk falet, sepse koha e përfitimit nga drita dhe shkëlqimi i tyre vetëm se më ka kaluar.[47]
    3. Nëse falja e namazit të eklipsit përfundon, kurse eklipsi i Diellit ose i Hënës ende nuk ka përfunduar, nuk ligjërohet përsëritja e namazit. Ajo që ligjërohet në këtë rast është angazhimi me dhikër dhe dua, derisa të largohet eklipsi i Diellit ose i Hënës, sepse Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, nuk ka shtuar më tepër se dy rekate.[48]
    4. Në namazin e eklipsit rekati arrihet me arritjen e rukusë së parë nga secili rekat, sepse rukuja është shtyllë e namazit. Ai që i humb njëri rekat, e kompenson atë pasi imami të japë selam, duke e falur rekatin, me dy ruku dhe dy sexhde.

    Disa dijetarë të tjerë thanë: “Kush e arrin njërën ruku nga të dyja rukutë e një rekati (çdo rekat në namazin e eklipsit i ka nga dy ruku) e ka arritur rekatin e plotë, sepse të dy rukutë e një rekati janë sikurse një ruku.[49]

    1. Nëse namazfalësi arrin që ta falë namazin me xhemat, por jo të tërin shkaku i vonesës, pasi imami të japë selam, ai duhet të ngrihet dhe ta falë pjesën e tjetër të namazit që i ka ikur, pavarësisht a ka kaluar eklipsi apo ende vazhdon. Nëse eklipsi ende vazhdon, mirë është që namazin ta zgjasë, a nëse ka kaluar, atëherë e plotëson namazin duke e falur më shkurt.[50]
    2. Namazi i eklipsit është namaz me shkas (arsye) dhe, sipas mendimit më të saktë, ligjërohet që të falet edhe në ato kohë që urrehet të falet namazi vullnetar, sikurse pas namazit të ikindisë dhe pas namazit të sabahut.[51]
    3. Nëse koha e namazit të eklipsit përputhet me kohën e namazit farz, i jepet përparësi namazit farz në çdo rast dhe gjendje, edhe kur ekziston mundësia dhe frika që namazi i eklipsit të ikën, sepse është sunet. Po ashtu në mesin e xhematit ka të dobët, pleq dhe me nevoja, e për ata është e vështirë dhe e mundimshme që ta falin njëherit namazin e eklipsit e pastaj ta falin farzin, prandaj e falin farzin dhe kush do pastaj e fal namazin e eklipsit.[52]
    4. Nëse fillohet me faljen e namazit të eklipsit para se të hyjë koha e namazit farz dhe ndërkohë hyn koha e namazit farz, në këtë rast, nëse koha është e ngushtë, detyrohet që namazi i eklipsit të shkurtohet që farzi të falet me kohë e, nëse ka hapësirë, atëherë mund të vazhdohet në faljen e namazit të eklipsit.[53]
    5. Nëse koha e eklipsit përputhet me vitrin, teravitë, ose namazin e xhenazes, i jepet përparësi atij namazi që koha e tij është në prag të ikjes. Nëse janë të barabartë në këtë aspekt, i jepet përparësi atij namazi që është më i fortë se tjetri në vlerë, pra, i jepet përparësi namazit të xhenazes para namazit të eklipsit, i jepet përparësi faljes së namazit të eklipsit para namazeve vullnetare të rregullta (që falen para dhe pas farzit), vitrit dhe teravive.[54]
    6. Imami pëlqehet që pas faljes së namazit të eklipsit ta mbajë hutben[55], t’i këshillojë njerëzit dhe t’ua zbusë zemrat e tyre, t’ua rikujtojë çështjen e eklipsit dhe ndërlidhjen e tij me Ditën e Kiametit, me Xhenetin dhe me Xhehenemin, t’i paralajmërojë nga shkaqet që e detyrojnë futjen e njeriut në zjarr, t’i urdhërojë ta shpeshtojnë duanë, istigfarin, të përmendurit e Allahut, sadakanë dhe kërkimin e mbrojtjes nga ndëshkimi në varr.

    Është vërtetuar në hadith të saktë që Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, në ditën e zënies së Diellit, pasi e fali namazin e eklipsit iu drejtua njerëzve dhe e mbajti hutben e eklipsit, në të e falënderoi Allahun dhe e lavdëroi, dhe tha: “Dielli dhe Hëna janë dy shenja nga shenjat e Allahut, ato nuk zihen për shkak të vdekjes apo të lindjes së ndokujt, nëse e vëreni eklipsin, lutjuni Allahut dhe bëni tekbir, faluni dhe jepni lëmoshë.” Pastaj tha: “O ju umeti i Muhamedit! Pasha Allahun, nuk është më xheloz askush nga ju se Allahu, kur robi i Tij ose robëresha e Tij kryejnë imoralitet! O ju umeti i Muhamedit! Pasha Allahun, po ta dinit atë që e di unë, do të qeshnit më pak dhe do të qanit më shumë! A e kam përmbushur detyrën dhe e kam përcjellë mesazhin!”[56]

    1. Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, në hutben e eklipsit e përmendi imoralitetin dhe paralajmëroi nga ai, përmendja e këtij mëkati të madh në veçanti në këtë hutbe ka urtësi të mrekullueshme për atë që e mediton. Paraqitja e imoralitetit është nga shenjat e shkatërrimit të botës, ai është nga shenjat e ndodhisë së Kiametit, ashtu siç erdhi në hadith: “Nga shenjat e Kiametit: pakësimi i dijes, paraqitja e injorancës, paraqitja e imoralitetit…”, me një transmetim tjetër: “…përhapja e imoraliteti…”[57] Kur të paraqitet imoraliteti, Allahu zemërohet dhe zemërimi i Tij shtohet, dhe ky zemërim patjetër e sjell ndëshkimin dhe lë gjurmë në Tokë. Kjo është tradita e Allahut në krijesat e Tij.

    Abdullah ibën Mesudi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thotë: “Nuk është përhapur kamata dhe imoraliteti me një vend vetëm se Allahu e jep lejen e Tij për ta shkatërruar atë vend.”[58]

    1. Njohja e kohëve të eklipsit të Diellit dhe të Hënës dhe faktit se a do të jenë të pjesshëm apo të tërësishëm, njohja e kohëve të rënies së shiut, të tërmeteve dhe fryrjes së erërave dhe pritshmëria e tyre që të ndodhin, nuk bën pjesë në shtënien e fallit sipas yjeve apo pretendimit të njohjes të së ardhmes, sepse ato informata bazohen në gjëra që perceptohen, mbi prova dhe në studime universale në ligjet e Allahut, kështu që nganjëherë mund të qëllohet e nganjëherë të gabohet, dhe këtu s’ka të bëjë me besimin se yjet kanë ndikim në gjendjet tokësore.

    Kjo që u cek më lart nuk bie ndesh dhe nuk e mohon faktin që eklipsi i Diellit, i Hënës apo tërmetet janë shenja nga shenjat e Allahut që me to i frikëson robërit e Tij, që ata t’i kthehen Zotit të tyre dhe të përqendrohen në adhurimin e Tij.[59]

    1. Kur të ndodhin eklipsi i Diellit ose i Hënës, tërmetet dhe shenja të tjera të mëdha, pëlqehet frikërespekti dhe përulja para Allahut, kthimi kah Allahu dhe largimi nga mëkatet, ngutja për në pendim dhe istigfar, këmbëngulja në lutje dhe dua, bërja e dhikrit, dhënia e sadakasë dhe bërja e veprave të tjera me qëllim që ato të jenë shkak që të largohet ndëshkimi dhe fatkeqësia.

    Allahu thotë: “Shkatërrimi në tokë dhe në det është shfaqur si pasojë e punëve të këqija të njerëzve, kështu që (Allahu) do t’i bëjë “të shijojnë” pjesë nga ajo që kanë punuar, me qëllim që ata të kthehen (në përmirësim).” (Er-Rum: 41)

    Po ashtu thotë: “Vetëm sikur të përuleshin kur u erdhi ndëshkimi Ynë! Por zemrat e tyre u bënë gur, ndërsa djalli ua paraqiste si të bukura veprat e tyre të këqija.” (El-Enam: 43)

    Dhe thotë: “Por Allahu nuk do t’i ndëshkonte ata, përderisa ti ishe në mesin e tyre dhe Allahu nuk do t’i ndëshkojë ata, përderisa ata i kërkojnë falje Atij.” (El-Enfal: 33)

    1. Ibën Tejmije, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Prej sunetit në shkaqet e hairit dhe të sherrit është që njeriu gjatë shkaqeve të hairit të dukshëm të veprojë vepra të mira, që me to Allahu ta sjellë hairin, kurse te shkaqet e sherrit të dukshëm të veprojë adhurime që me to Allahu ta largojë sherrin.”[60]

    E lusim Allahun që të na japë mbarësi për atë që Ai e do dhe Atë e kënaq dhe kërkojmë mbrojtje tek Ai nga sprovat, të dukshme dhe të padukshme.

    Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve.

     

    [1] Shih: El-Mexhmua, En-Nevevij (5/43), Lisanul Arab, Ibën Mendhur, (9/67/298), El-Misbah El-Munir, El-Fejumij (1/169, 2/533).

    [2] Tefsir Et-Taberij (14/638).

    [3] Buhariu (1044), Muslimi (901).

    [4] Buhariu (1060), Muslimi (901).

    [5] Shih: Fet’hul Barij (2/527).

    [6] Mexhmual Fetava (24/264).

    [7] Fetava ue Risail Ibën Baz (30/290).

    [8] Shih: Mexhmua El-Fetava (23/255), Esh-Sherh El-Mumtia’, Ibën Uthejmin (5/174).

    [9] Miftah Darus Seade, Ibën El-Kajimi (2/1411), Fetava Ibën Uthejmin (16/320), dhe Fetava Nur ala Derb.

    [10] Buhariu (1059), Muslimi (912).

    [11] Buhariu (1044), Muslimi (901).

    [12] Buhariu (1047), Muslimi (901).

    [13] Buhariu (1044), Muslimi (901).

    [14] Buhariu (1050).

    [15] Thuhet me këtë rast se errësira e eklipsit të Diellit kur e përfshin diellin tërësisht i shëmbëllen errësirës së varrit, prandaj ka frikë nga kjo dhe nga ajo, kështu që nëpërmjet eklipsit arrihet deri te këshillimi për t’u kapur për veprat që e shpëtojnë njeriun nga vështirësitë e ahiretit. Shih: Fet’hul Barij, Ibën Haxher (2/538), Irshad Es-Sarij, El-Kastalanij (2/275).

    [16] Buhariu (1040), Muslimi (911).

    [17] Buhariu (1059), Muslimi (912).

    [18] Fet’hul Barij (2/546).

    [19] Buhariu (1054).

    [20] Shih: Esh-Sherh El-Mumtia’ (5/178).

    [21] Ebu Davudi (1319), Albani e vlerësoi si të mirë hadithin.

    [22] Shih: Bedaiu’ Es-Sanaia’, El-Kasanij El-Hanefij (1/280).

    [23] Kitabu Es-Salah (fq.34).

    [24] Shih: El-Insaf fi marifeti er-raxhih minel hilaf, El-Merdavij El-Hanbelij (2/443).

    [25] Shih: Esh-Sherh El-Mumtia’ (4/7).

    [26] Shih: El-Mugni, Ibën Kudame (3/321), El-Mexhmua, En-Nevevij (5/44).

    [27] Buhariu (1040), Muslimi (911).

    [28] Shih: Mexhmual Fetava (18/17), Zadul Mead, Ibën El-Kajim (1/439), Tevdihul Ehkam min Bulugil Meram, El-Besam (3/60).

    [29] Shih: Mexhmual Fetava (24/258), Fetava Ibën Baz (13/30), Esh-Sherh El-Mumtia’ (5/170, 223).

    [30] Buhariu (1059), Muslimi (912).

    [31] Fetava Ibën Baz (13/31).

    [32] Buhariu (1051), Muslimi (910).

    [33] Shih: Mexhmual Fetava (24/260), Fetava Ibën Uthejmin (16/322), El-Insaf, El-Merdavij El-Hanbelij (2/442).

    [34] Buhariu (1059), Muslimi (912).

    [35] Buhariu (1044), Muslimi (901).

    [36] Shih: El-Mugni (3/322), Mexhmual Fetava (5/47).

    [37] Shih: El-Mugni (3/322), Mexhmual Fetava (5/47),

    [38] Shih: Sherh En-Nevevij ala Muslim (6/198), Mexhmual Fetava (24/259), Zadul Mead. Ibën El-Kajim (1/436). Irva El-Galil, shejh Albani (3/132).

    [39] Shih: El-Mexhmua’, En-Nevevij (5/63), El-Insaf, El-Merdavij (2/448), Esh-Sherh El-Mumtia’ (5/197).

    [40] Buhariu (1060), Muslimi (915).

    [41] Buhariu (1040), Muslimi (911).

    [42] El-Mugni. Ibën Kudame (3/330).

    [43] El-Mugni. Ibën Kudame (3/330), Fet’hul Barij (2/528), ), Esh-Sherh El-Mumtia’ (5/190).

    [44] El-Mugni. Ibën Kudame (3/330), El-Mexhmua’ (5/54), El-Insaf (2/445).

    [45] El-Mugni. Ibën Kudame (3/330), El-Mexhmua’ (5/54).

    [46] Esh-Sherh El-Mumtia’ (5/189).

    [47] El-Mugni. Ibën Kudame (3/330), El-Insaf (2/446).

    [48] El-Mugni. Ibën Kudame (3/331), El-Mexhmua’ (5/54), Mexhmual Fetava (24/260), Fetava Ibën Baz (13/43).

    [49] El-Mugni. Ibën Kudame (3/332), El-Mexhmua’ (5/61), Edh-Dhehira, El-Karafij (2/430), El-Insaf, El-Merdavij (2/448), Esh-Sherh El-Mumtia’ (5/197).

    [50] El-Mexhmua’ (5/61).

    [51] Fetava Ibën Baz (13/42).

    [52] El-Mugni (3/331), Fetava Ibën Uthejmin (16/308).

    [53] Esh-Sherh El-Mumtia’ (5/190).

    [54] El-Mugni (3/331).

    [55] Hutbeja nuk mbahet sikurse e xhumasë, dy pjesë me një ulje, por mbahet sikurse e Bajramit pa ulje (sh.p.)

    [56] Buhariu (1044), Muslimi (901) dhe shtojca “A e kam përmbushur detyrën dhe e kam përcjellë mesazhin!” është e Muslimit.

    [57] Buhariu (81), Muslimi (2671), transmetimi i dytë është i Muslimit.

    [58] Shih: Ed-Dau ue Ed-Deva, Ibën El-Kajim (fq.379).

    [59] Shih: Fetava El-Lexhnetu Daime (1/634, 635, 8/323), El-Kaul Mufid, Ibën Uthejmin (1/531).

    [60] Mexhmual Fetava (35/170).

     

    Dr. Muhamed Salih el-Munexhid

    Nga arabishtja: Irfan Jahiu

    Pjesë e librit “UDHËZIME DHE DISPOZITA PËR NDODHITË E NDRYSHME GJATË VITIT”

  • BESIMI NË MELEKËT E ALLAHUT

    BESIMI NË MELEKËT E ALLAHUT

    Allahun e falënderoj prej Tij falje dhe ndihmë kërkoj. Dëshmoj se nuk i takon adhurimi askujt me të drejtë përveç se Allahut dhe se Muhamedi, biri i Abdullahut dhe rob i Allahut, është rob dhe i Dërguari i Tij, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të mbi familjen e tij dhe mbi të gjithë ata që i përcjellin me të mira deri Ditën e Kiametit.

    O muslimanë, së pari e këshilloj veten dhe juve që t’i frikohemi Allahut me frikërespekt të vërtetë: “O besimtarë! Kijeni frikë Allahun ashtu si i takon Atij dhe vdisni vetëm duke qenë muslimanë”. (Ali Imran: 102) 

    Allahu, azze ue xhel, thotë: “Lavdërimi qoftë për Allahun, krijuesin e qiejve dhe Tokës, i Cili i ka bërë engjëjt të dërguar me nga dy, tre dhe katër krahë. Ai shton në krijim çfarë të dojë. Allahu, me të vërtetë, është i pushtetshëm për çdo gjë”. (Fatir: 1)

    Ky ajet na paraqet pamje nga fuqia e Allahut dhe nga gjurmët e fuqisë së Tij të dëshmuara në krijimin e tokës dhe qiejve dhe në krijimin e melekëve të madhërishëm të cilët i krijoi nga drita dhe i bëri të dërguar në zbatimin e urdhrave dhe në informimin e shpalljes dhe dispozitave të Allahut: “Allahu zgjedh të dërguar nga engjëjt dhe njerëzit”. (El-Haxh: 75) Po ashtu shtoi nga bukuria dhe fuqia në krijimin e tyre duke i bërë me nga dy, tre dhe katër krahë. Allahu shton në krijim çfarë të donë dhe përkryerja në krijim aludon në madhështinë e Krijuesit.

    Melekët janë argument nga argumentet e Allahut. I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, thotë: “Më është lejuar mua të flas për një nga melekët e Allahut bartës të Arshit, ai është aq i madh sa që largësia mes veshit dhe supeve të tij është sa udhëtimi 700 vjet”.

    Çdo lëvizje në qiej dhe tokë, duke filluar nga lëvizjet e yjeve, diellit, hënës, reve, të mbjellave, etj., rrjedh nga melekët që janë të ngarkuara nga ana e Allahut për tokën dhe qiejt ku edhe Allahu i Madhëruar thotë. “Dhe për ata që i rregullojnë punët”. (En-Naziat: 5) Dhe çdonjëri nga ato e kanë vendin e caktuar: “Çdonjëri prej nesh e ka vendin e caktuar (në qiell, ku adhuron Allahun)”. (Es-Safat: 164)

    Besimit në melekët e Allahut lë gjurmë në ideologji dhe sjellje ku nëpërmjet tyre robi i afrohet Allahut dhe ia mundëson ta shijojë ëmbëlsinë e imanit dhe për këtë arsye besimi në melekët e Allahut u bë argument i devotshmërisë dhe shenjë e mirësisë: “Por mirësia është (cilësi) e atij që beson Allahun, Ditën e Fundit, melekët, Librin dhe profetët”. (El-Bekare: 177)

    Në një hadith fisnik i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, flet rreth adhurimeve të tyre, veprave madhështore të tyre dhe rreth nënshtrimeve të tyre: “Unë e shoh atë që ju nuk e shihni dhe e dëgjoj atë që ju nuk e dëgjoni. Është rënduar qielli dhe ka të drejtë të rëndohet. Në çdo pëllëmbë vend, gjendet një melek i cili adhuron Zotin”.

    Edhe pse jeta e melekëve e tëra është adhurim dhe lartësim të Allahut, falënderim dhe mirënjohje ndaj Tij, Ditën e Kiametit do të thonë. “I Lartësuar je ti o Zot. Nuk të kemi adhuruar ashtu siç e meriton, po asnjëherë nuk të kemi përshkruar shok dhe partner”.

    Muslimani sado që arrin nga adhurimet dhe i përkushtohet thirrjes në Fe dhe shpenzon nga pasuria nuk ka mundësi ta arrin sasinë e adhurimeve të melekëve. Prandaj ai është më meritor që ta braktis mendjemadhësinë në adhurime dhe vetëpëlqimin shkatërrues dhe të vepron sa më tepër.

    Allahu në Kur’an u betua në disa grupe prej tyre: “Betohem në ata (engjëj) që janë të radhitur”. (Es-Safat: 1) I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, për ta tha: “A nuk rreshtoheni sikurse rreshtohen melekët te Zoti i tyre”. E kur ai u pyet se si rreshtohen ata? I thanë: Po si rreshtohen, o i Dërguar i Allahut? U përgjigj: “I plotësojnë safat dhe ngushtohen”.

    Numri i tyre nuk dihet dhe nuk mundet të përkufizohet. Xhibrili, alejhi selam, iu përgjigj të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, kur e pyeti për Bejtul Mamurin (emri i Qabes në qiellin e shtatë) i cili është në qiellin e shtatë dhe tha: “Kjo është Bejtul Mamur në të çdo ditë hynë 70.000 melekë dhe nuk kthehen për herë të dytë për shkak numrit të madh të tyre”.

    Melekët bëjnë dua për atë që shkon në xhami dhe e pret namazin me xhemat dhe thonë: “Melekët luten për çdo njeri nga ju përderisa ju jeni ne vendin tuaj (duke e pritur namazin), dhe thonë : “O Zot, fale atë, o Zot mëshiroje atë. Luten për te përderisa nuk dëmton dikë apo flet”. Po ashtu luten për ata që janë në safin e parë: “Vërtet Allahu dhe melekët luten për safat e parë”. Dhe luten për dijetarët që ua mësojnë njerëzve fenë: “Vërtet Allahu, melekët, banorët e qiellit dhe të tokës madje edhe milingona (thnegla) në vrimën e saj e edhe peshqit luten (kërkojnë mëshirë) për atë njeri i cili ua mëson njerëzve të mirën (i udhëzon ata në rrugë të drejtë)”. Kush i çon salavate të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, melekët luten për ta: “Nuk ka njeri që më dërgon salavate mua përveç se melekët do te luten për të përderisa ai është duke u lutur për mua, atëherë le të pakësoje njeriu atë (lutjen mbi mua) apo le ta shtojë”.

    Lutjet e melekëve për ne janë të rëndësishme e sidomos në udhëzimin tonë dhe largimin nga errësira e mëkateve dhe gjynaheve në dritë. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Është Ai që ju bekon, ndërkohë që engjëjt e Tij luten për ju, me qëllim që Ai t’ju nxjerrë nga errësira në dritë”. (El-Ahzab: 43)

    Melekët zbresin me qetësi dhe rehati në atë vend ku lexohet Kur’ani. I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, i tha Usejd ibën Hudejr, Allahu qoftë i kënaqur me të: “Ata kanë qenë melekët të cilët të janë afruar për zërin tënd dhe, po të kishe vazhduar të këndojë deri në agim, ajo re do të kishte mbetur atje ta shikonin njerëzit pasi nuk do të ikte prej tyre”.

    Prej veprave të tyre është edhe shënimi i veprave të njerëzve dhe ruajtja e tyre: “Dy engjëj i rrinë atij nga e djathta dhe e majta, dhe, për çdo fjalë që ai thotë, ka pranë vetes një mbikëqyrës të gatshëm (për ta shënuar atë)”. (Kaf: 17-18) Kjo është shkak që nga muslimani të burojnë vetëm se cilësitë e mira dhe virtytet e larta dhe të ruhet në thëniet dhe veprat e tij, në vetmi apo në publik, dhe t’ia shtojë vetëdijen e mbikëqyrjes hyjnore dhe se çdo hap është i përcjellë nga melekët e ndershëm. Allahu, azze ue xhel, thotë. “Vallë, a mos kujtojnë ata se Ne nuk i dëgjojmë fjalët e tyre tinëzare dhe bisedat e tyre të fshehta? Pa dyshim, Ne dëgjojmë, ndërsa të dërguarit Tanë (engjëj) që janë pranë tyre, shënojnë”. (Ez-Zuhruf: 80)

    Allahu njeriut i ka ngarkuar melekë që e ruajnë ditën dhe natën, e mbrojnë nga çdo e keqe dhe shkatërruese, nuk ndahen nga ai madje e mbikëqyrin nga para dhe nga mbrapa. I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, thotë. “Melekët vijnë (tek ju) paprerë, ditën dhe natën”.

    Një njeri i tha Ali ibën Ebu Talibit, Allahu qoftë i kënaqur me të: “Disa persona nga fisi Murad dëshirojnë të vrasin”. Ai u përgjigj : “Çdo njeri ka dy melekë të cilët e ruajnë nga ajo që nuk i është përcaktuar, e kur të vjen ajo që i është përcaktuar, ata i lënë ata (përcaktimin dhe njeriun). S’ka dyshim se exheli është mburoje e fortifikuar”.

    O muslimanë, melekët nuk hynë në ato shtëpi ku ka fotografi, statuja dhe qen. I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, thotë: “Nuk hynë melekët në atë shtëpi ku ka fotografi dhe qen”.

    Prej madhështisë së krijimit të Allahut është që melekët të transformohen në pamje të ndryshme. Xhibrili, alejhi selam, Merjemes, alejha selam, iu paraqit në formën e një njeriu të plotë, njeri i hijshëm dhe pa asnjë të metë, dhe e përgëzoi me lindjen e Isait, alejhi selam. Ibrahimit, alejhi selam, i erdhën melekët si mysafir në formën e djelmoshave të bukur dhe e përgëzuan me lindjen e Is’hakut: “A e ke dëgjuar historinë e mysafirëve të nderuar të Ibrahimit? Ata hynë tek ai e i thanë: “Paqe!” – dhe ai u tha: “Paqe, o njerëz të panjohur!”. (Edh-Dharijat: 24-25)

    Të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, nganjëherë i vinte në formën e një endacaku, sikurse në ditën e Beni Kurejdhas, kur u kthye nga beteja ditën e luftës së Hendekut, ai i hoqi armët dhe u la. Pastaj i erdhi Xhibrili me kokën të mbushur me pluhur dhe i tha: “I ke hequr armët?! Për Allah! Unë akoma nuk i kam hequr armët e mia!” I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, e pyeti: “Po ku (do të shkojmë tani)?”. Xhibrili i tha: “Ja, atje”,- duke i bërë me shenjë për te Beni Kurejdha. Kështu i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, u nis në drejtim të tyre”.

    Melekët i zbresin besimtarëve me përkrahje dhe ndihmë: “(Kujto o Muhamed) kur Zoti yt i frymëzoi engjëjt: “Unë jam me ju, andaj forcojini ata që besojnë”. (El-Enfal: 12)

    Kur Allahu e do një rob, e thërret Xhibrilin dhe i thotë atij që edhe ai ta dojë, pastaj Xhibrili i thërret krijesat qiellore e u thotë : Vërtet Zoti e do filanin, ta doni edhe ju atë, pastaj shenjat e kësaj dashurie shfaqen ne dashurinë e njerëzve që kanë për të.

    Ky është fryti i nënshtrimeve dhe drita e adhurimeve. Kur dashuria jote mbërrin në qiell, ajo përhapet edhe në tokë dhe banorët e saj të duan, dhe kur si rezultat i mëkateve tua zemërimi arrin deri në qiell, ajo përhapet në tokë dhe banorët e saj të urrejnë.

    Ka prej melekëve të Allahut udhëtarë nëpër tokë, ia dërgojnë të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, selamet dhe salavatet. Nga melekët ka që janë të ngarkuar me fryrjen e shpirtrave në barqet e nënave dhe shënimin e veprave, furnizimit dhe exhelit. Israfili është ai që i fryn Surit me lejen e Allahut herën e parë dhe shkatërrohet çdo gjë në tokë dhe qiej përveç se atë që donë Allahu të mbetet, e pastaj i fryn për herë të dytë dhe ringjalljen krijesat pasi që kishin vdekur.

    Rojet e Xhehenemit janë melekë të fortë dhe të ashpër, nuk mund të luftohen e kundërshtohen dhe atë e ruajnë nëntëmbëdhjetë melekë në numër. Ibën Mesudi, Allahu e mëshiroftë, përcjell se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Do të sillet Xhehenemi në Ditën e Kiametit duke u tërhequr zvarrë me 70,000 mijë kapistra, çdo kapistër tërhiqet nga 70,000 melekë”.

    Melekët ia nxjerrin shpirtin njeriut kur mbaron exheli i saj: “Thuaju: “Shpirtin do t’jua marrë engjëlli i vdekjes, i cili është caktuar për ju, e pastaj do të ktheheni te Zoti juaj”. (Es-Sexhde: 11)

    Kjo është argument se kjo dynja është kalimtare dhe jo e përhershme dhe se të mjafton nga ajo kënaqësia në hallall dhe të mirë që ta fitosh në ahiret të përhershmen.

    Melekët u zbresin besimtarëve të përqendruar në fenë e Allahut në çastet e fundit të jetës me përgëzim: “Me të vërtetë, atyre që thonë: “Zoti ynë është Allahu”, e pastaj vazhdojnë të vendosur në rrugën e drejtë, do t’u zbresin engjëjt (para vdekjes) e do t’u thonë: “Mos u frikësoni dhe mos u pikëlloni! Dhe gëzojuni Xhenetit që ju është premtuar”. (Fusilet: 30)

    Në varr vijnë Nekiri dhe Munkeri, dy melekët të ngarkuar nga ana Allahut për pyetjen e të vdekurit në varr, dhe nuk shpëton nga ato pyetje vetëm se ai që ka qenë i kënaqur me Allahun sinqerisht dhe besimi i tij ka qenë i drejtë dhe i sinqertë. Melekët i mirëpresin në pozita të larta dhe në një atmosferë të këndshme ata të cilët e fituan kënaqësinë e Allahut: “Xheneti i Adnit, në të cilin do të hyjnë ata dhe besimtarët e ndershëm prej prindërve të tyre, grave dhe pasardhësve të tyre. Dhe engjëjt do të hyjnë tek ata nga çdo derë (e Xhenetit) (e do t’u thonë): “Shpëtimi qoftë mbi ju, për durimin që keni treguar (në jetën e kësaj bote)! Sa vendbanim i bukur që është ky!”. (Er-Ra’d: 23-24)

    Melekët prezantojnë në namazin e sabahut dhe të ikindisë. Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, tregon se Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Melekët vijnë (tek ju) paprerë, ditën dhe natën, dhe të gjithë mblidhen së bashku në kohën e faljes së agimit dhe të pasdites. Pastaj, ata që kanë ndenjur me ju gjithë natën, ngjiten tek Allahu i Cili i pyet ata edhe pse Ai e di përgjigjen që më parë, më mirë se ata): “Si i latë robët e Mi?” Ata përgjigjen: “ Ata i lamë duke u falur dhe kur shkuam, përsëri i gjetëm po duke u falur”.

    Kjo është meritë e madhe për ata që prezantojnë në namazet me xhemat e sidomos në namazet e sabahut dhe të ikindisë. Kurse ata të cilët nuk prezantojnë në namazin me xhemat u ik një meritë dhe mirësi shumë e madhe, e sidomos ata që nuk e falin namazin e ikindisë derisa të skuqet dielli (afër perëndimit), ku në këtë kohë është mes dy brirëve të shejtanit, dhe ata që nuk e falin sabahun vetëm se pasi që të lind dielli, çka do të thonë për ta melekët dhe çka do t’i përgjigjen Zotit të tyre: “O ti njeri, po ç’të mashtroi ty kundrejt Zotit tënd që është bujar e i urtë? I cili të krijoi, të përsosi dhe të drejtoi”. (El-Infitar: 6-7)

    O ti njeri, po ç’të mashtroi ty që kundrejt Zotit tënd kur Ai ty të krijoi dhe përsosi me përsosmërinë më të madhe dhe në fund të drejtoi dhe të mëshiroi dhe të dalloi nga krijesat e tjera? Çka të mashtroi ty kundrejt Zotit tënd i Cili të furnizoi me shumë begati që nuk munden të përkufizohen dhe numërohen? Çka do t’i thuash Atij kur Ditën e Kiametit do të dalësh para Tij dhe do të llogaritësh për ato të mira që i shfrytëzove në dynja? A nuk të vjen turp kur i sheh ditën e xhuma xhamitë të stërmbushura madje edhe rrugët zihen e bllokohen prej njerëzve kurse xhamitë ankohen ku janë ata në namazin e sabahut dhe të ikindisë në shtëpinë e Allahut? Këto pamje aludojnë në të qenurit rob i epsheve dhe në shkujdesje ndaj shtyllës më të rëndësishme të Islamit deri sa kjo pamje u bë traditë e përgjithshme.

    Shejh Dr. Abdulbarij Thubejti   

     Nga arabishtja: Irfan JAHIU

     

  • ADEMI (ALEJHI SELAM)

    ADEMI (ALEJHI SELAM)

    Para se të fillojmë rrëfimin e historisë të babait tonë Ademit, alejhi selam, do të ndalim disa çaste që ta shpjegojmë vlerën dhe rëndësinë e tregimeve në Islam. S’ka dyshim se tregimet njerëzit i pranojnë më së lehti se sa sendet tjera, janë të dashura për zemrat, ndikojnë shumë lehtë në shpirtra, dhe janë të këndshme për veshin kur i dëgjon.

    Tregimet janë të llojllojshme, të shkurta, të gjata, të vërteta, të pavërteta, të trilluara, etj. Por tregimet më të mira dhe të vërteta janë tregimet prej Kur’anit, të zbritura prej më të Dijshmit azze ue xhel, e pastaj tregimet prej Sunetit. Thotë Allahu, azze ue xhel: “Ne të tregojmë ty (Muhamed) historinë më të bukur përmes shpalljes së këtij Kur’ani, ndonëse ti, me të vërtetë, nuk ke qenë në dijeni më parë.” (Jusuf: 3)

    Të gjitha tregimet në Kur’an dhe hadithet e vërteta janë të sakta dhe reale. Ato na rrëfejnë dhe qartësojnë të gjitha ndodhitë siç kanë ndodhur, pa mangësi apo tepricë. Thotë Allahu, azze ue xhel: “Ne po ta tregojmë ty historinë e tyre sipas së vërtetës.” (El-Kehf: 13); ” Pa dyshim, të gjitha këto janë rrëfime të vërteta.” (Ali Imran: 62)

     

    Allahu, azze ue xhel, e urdhëroi të Dërguarin e Tij, t’ua rrëfejë njerëzve atë çka ia mësoi atij prej tregimeve, që ndoshta ata do të meditojnë gjendjen e popujve të mëhershëm, e do të marrin mësime prej jetës së tyre dhe do të largohen prej rrugës së tyre në rast se ishin zullumqar, e do t’i pasojnë në rast se ishin në rrugë të drejtë. Thotë Allahu, azze ue xhel: “Tregoju atyre këto ngjarje, në mënyrë që ata të mendojnë.” (El-A’raf: 176) dhe ” Në tregimet e atyre (të dërguarve) ka këshilla për ata që janë me mend. Ky (Kur’an) nuk është tregim i trilluar.” (Jusuf: 111)

    Çka mund të mësojmë prej tregimeve:

    1- Jetën e pejgamberëve dhe pasuesve të tyre, vuajtjet, sfidat, peripecitë që i përjetonin prej kundërshtarëve të tyre

    2- Qartësimin e metodologjive të pejgamberëve në davet, pastaj durimin e tyre në këtë rrugë, dhe obligimin e çdo muslimani që t’i pasojë ato në atë rrugë. Thotë Allahu, azze ue xhel, duke iu drejtuar të Dërguarit të Tij: “Këta janë ata, të cilët Allahu i ka udhëzuar në rrugën e drejtë, andaj edhe ti (o Muhamed) ndiq rrugën e tyre.” (El-En’am: 90)

    3- Paraqitja e jetës të besimtarëve të devotshëm, sabrin e tyre prej zullumqarëve, shpërblimin e tyre në këtë botë dhe Ahiret, dënimin e jobesimtarëve dhe atyre që e pasojnë rrugën e tyre.

    4- Qartësimin e krijimit të njeriut, tokës, kafshëve, bimëve, qiejve, deteve e kështu me radhë.

    Pra, tregimet s’janë thjesht vetëm histori që lexohen për ta kaluar kohën dhe për t’u argëtuar, por prej saj mundemi të përfitojmë shumë gjëra. Çdo histori prej tyre përçon parime dhe koncepte plot vlera e domethënie.

    Në Kur’an dhe në Sunet është treguar jeta dhe veprimtaria e shumë pejgamberëve, mirëpo dëshira jonë kësaj radhe ishte që të flasim për Ademin, alejhi selam, i cili është njeriu i parë në këtë rruzull tokësor, babai i krejt njerëzimit, lajmëtari i parë nga ana e Allahut, azze ue xhel, etj., e në shkrimet e ardhshme do të flasim për pejgamberët tjerë.

    Pasi që historiku i tij është i gjatë do të tentojmë që të sjellim atë më kryesoren dhe atë çka është më e saktë, duke u bazuar në Kur’an, Sunet dhe gjurmët e selefit.

    Krijimi i Ademit, alejhi selam:

    Krijimi i Ademit, alejhi selam, kaloi në disa etapa, të cilat i tregon Allahu, azze ue xhel, në librin e Tij:

    “Rasti i Isait për Allahun është si rasti i Ademit që e krijoi prej baltës e pastaj i tha: “Bëhu!” – dhe ai u bë.” (Ali Imran: 59); “Ai e ka filluar krijimin e njeriut prej baltës” . (Es-Sexhde: 7); “Pyeti (o Muhamed) ata (mekas mosbesimtarë): A është më i vështirë krijimi i tyre apo i të gjitha gjërave të tjera që i kemi krijuar? Ata i kemi krijuar nga balta ngjitëse.” (Es-Safat: 11); “Ai e krijoi njeriun prej baltës së thatë, ashtu si vorba.” (Er-Rrahman: 14); “Ne e kemi krijuar njeriun prej një balte të thatë të marrë nga balta e zezë pa formë, kurse para tij kemi krijuar xhindet nga zjarri pa tym.” (El-Hixhr: 26);

    “Ne ju krijuam e pastaj ju dhamë formë.” (El-Araf: 11)

    Transmeton Ahmedi, Ebu Davudi, Tirmidhiu dhe thotë se hadithi është i vërtetë, prej Ebu Musa el Esharij se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Allahu e krijoi Ademin nga një grusht dheu të cilin e mori nga e gjithë sipërfaqja e tokës. Nisur nga kjo, bijtë e Ademit, alejhi selam, morën ngjyrat e tokës. Prej tyre të bardhë, të kuq, të zinj dhe të përzier. Ashtu siç kishte zemërbutë, të dashur, të ligë, të vështirë dhe të përzier” .

    Pra, baza është se Allahu, azze ue xhel, e ka marrë një grusht prej dheut të tokës, dhe në këtë grusht janë përfshirë të gjitha llojet e dheut të tokës dhe ky është shkaku se pse njerëzit janë shumë ngjyrësh. Kjo vlen edhe për karakterin e secilit prej tyre.

    Pastaj e lagi me ujë dhe u bë baltë e ngjitur. Kur balta u bë e përshtatshme, Allahu e mori dhe i dha formë me dy duart e Tij fisnike, thotë, azze ue xhel: “Zoti tha: “O Iblis, ç’të pengoi ty që të mos përuleshe në sexhde para atij që e kam krijuar Vetë me duart e Mia?” (Sad: 75)

    Trupi apo shtatorja prej balte, u la në atë formë për një periudhë kohe derisa u tha. Pasi u tha, statuja mori ngjyrën e baltës së zezë, si ngjyra e vorbës.

    Përveçse ishte njeriu i parë i krijuar, Ademi, alejhi selam, është edhe njeriu më i gjatë në të gjithë kohërat. Të gjithë banorët e Xhenetit, do të kenë gjatësinë e Ademit, alejhi selam.

    Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi prej Ebu Hurejres se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: Allahu e krijoi Ademin dhe gjatësia e tij ishte gjashtëdhjetë parakrahë. Pastaj i tha: “Shko dhe përshëndeti ata melek, dhe dëgjo se me çka të përgjigjen, se ajo do të jetë përshëndetja e jote dhe e pasardhësve tu” . Ai u tha: “Es Selamu Alejkum” , e melaqet iu përgjigjën: “Es Selamu Alejkum ue rahmetullah” , e ashtu shtuan “ue rahmetullah” . Secili prej bijve të Ademit që do të hyjë në Xhenet, do të hyjë në formën e Tij dhe krijesat ende vazhdojnë të shkurtohen deri tash.”

    Prej këtij hadithit shihet se Ademi ka qenë i gjatë gjashtëdhjetë parakrahë, dhe se ai ka qenë krijesë e përsosur, e plotë prej fillimit të krijimit të tij, e jo i mangët sikurse thonë disa prej injorantëve, e se pastaj shumë vite me rrallë është përsosur. Shihet se ai flet, përgjigjet, ecë, kupton, dhe s’është e mundur që Allahu ta krijojë robin e Tij dhe të Dërguarin e Tij dhe babanë e krejt njerëzimit të mangët. Po ashtu përfitojmë prej hadithit se krejt njerëzit që hynë në Xhenet do të hynë në formën e Tij, azze ue xhel.

    Thuhet se kur Allahu i dha formë Ademit, alejhi selam, s’e pajisi me shpirt menjëherë. Ai e la për një kohë të konsiderueshme ashtu si statujë. Kur e pa Iblisi, filloi t’i sillej rrotull i habitur. Kur dalloi se nga brenda ishte bosh, Iblisi e kuptoi se ishte një krijesë që nuk vetëpërmbahej.

    Thotë ibën Kethiri: Allahu, azze ue xhel, e krijoi Ademin me duart e Tij, që Iblisi mos të bëhet kryelartë para tij, pastaj e formoi njeri, dhe ishte trup prej balte dyzet vjet. Kur iu afruan melekët, u frikësuan prej pamjes të tij, por më shumë prej tij u tremb Iblisi. Filloi të sillet rreth tij dhe ta godas në trup, dhe dilte prej trupit tingull, sikurse tingulli i cili dëgjohet kur i bihet argjilës. Pastaj u fut prej gojës së Ademit dhe u largua prej prapanicës së tij, dhe i tha melekëve: Mos u frikoni prej këtij, se Zoti juaj është i pandryshueshëm, i përjetshëm, kurse ky është i zbrazur, bosh, dhe në rast se e sulmoj do ta shkatërroj.

    Tregon Abdullah ibën Abasi: “Zoti urdhëroi që t’i çohej dheu i Ademit, alejhi selam. Ai e krijoi Ademin, alejhi selam, nga balta e ngjitshme dhe balta e tharë. Ai i dha formë me duart e Tij dhe e la dyzet ditë në atë gjendje, trup pa shpirt. Iblisi i sillej rrotull dhe e godiste me shqelma. Nga goditjet, statuja e Ademit, alejhi selam, jehonte. Iblisi i thoshte: “Për diçka je krijuar.” Pastaj hynte nga goja e Ademit, alejhi selam, dhe dilte nga pjesa e pasme dhe u drejtohej melekëve, të cilët ishin frikësuar kur e kishin parë: “Mos e kini frikë këtë! Nëse Zoti më jep pushtet mbi të, do e shkatërroj. Por nëse Zoti i jep pushtet mbi mua, do e kundërshtoj.”

    Që ditët e para të krijimit të njeriut, lindi dhe armiqësia mes tij dhe shejtanit

    Pasi që e krijoi dhe e formoi, Allahu, azze ue xhel, Ademin, alejhi selam, e shpirtëzoi, duke i fry prej shpirtit të Tij: “Kur t’i jap formën dhe t’i fryj prej shpirtit Tim, ju t’i përuleni atij në sexhde” . (El-Hixhr: 29)

    Duke qenë se Iblisi edhe pse ishte prej xhindeve, ishte i lidhur me Allahun dhe e adhuronte Atë. Allahu e kishte bashkuar me melekët, edhe pse nuk i përkiste atyre. Ai nuk i kishte thyer kurrë urdhrat e Zotit. Për këtë, Allahu e kishte shpërblyer duke e ngritur me melekët në qiell.

    Pasi përfundoi krijimin e Ademit, alejhi selam, Allahu i urdhëroi të gjithë melekët që t’i përulen atij, si formë nderimi për të. Meqë edhe Iblisi ishte me melekët, ky urdhër ishte i vlefshëm edhe për të. Por, ai e kundërshtoj urdhrin e Allahut dhe u bë prej mohuesve.

    “Allahu tha: “Çfarë të pengoi ty të mos përuleshe, kur të urdhërova?” Ai u përgjigj: “Unë jam më i mirë se ai. Mua më krijove nga zjarri, kurse atë e krijove nga balta” . (El-A’raf: 12)

    Thonë Hasan el Basrij dhe Muhamed Sirini se Iblisi ishte i pari i cili e përdori analogjinë.

    Ai gaboi në dy çështje:

    E para: Harroi se dheu është më i mirë se zjarri. Prej cilësive të dheut është: i butë, i qetë, i ulët, kurse zjarri i lartë, i egër, që djeg.

    E dyta: Ai harroi se urdhri vjen prej Allahut, azze ue xhel, e ai obligohet t’i nënshtrohet urdhrave të Tij. Melekët iu përulën Ademit në shenjë respekti e jo se ai ishte më i miri se ato, dhe respektuan urdhrin e Allahut.

    Krijimi i Havës, alejha selam:

    Pasi përfundoi plotësisht krijimi i Ademit, alejhi selam, Allahu krijoi bashkëshorten e tij Havën, alejha selam. Hava nuk u krijua menjëherë pas Ademit. Ademi, alejhi selam, jetoi një periudhë kohe krejtësisht i vetëm në Xhenet, gjë e cila e bëri të ndihej i vetmuar dhe i mërzitur.

    Një ditë, ndërkohë që Ademi ishte duke fjetur, Allahu, azze ue xhel, e krijoi Havën, nga një brinjë e krahut të majtë të Ademit. Me anë të kësaj brinje, Allahu krijoi gruan e parë, Havën, alejha selam. Kur Ademit i doli gjumi, gjeti një grua pranë tij. Ai e pyeti menjëherë: “Kush je ti?” Ajo u përgjigj: “Jam një grua.” Ademi, alejhi selam, e pyeti: “Pse je krijuar?” Hava u përgjigj: “Që të gjesh prehje tek unë.”

    Melekët, kur e panë që Allahu kishte krijuar një krijesë tjetër të ngjashme me Ademin, alejha selam, menduan ta vënë në provë Ademin. Meqë ai dinte emrat e çdo sendi, melekët e pyetën mbi emrin e Havës. Kështu, i thanë: “Si e quajnë atë?” Ademi u përgjigj: “E quajnë Hava.”

    Melekët, e pyetën sërish: “Po përse ka marrë këtë emër?” Ademi u përgjigj: “Sepse është krijuar nga diçka e gjallë.”

    Thotë Allahu, azze ue xhel: “O njerëz! Frikësojuni Zotit tuaj, i Cili ju krijoi prej një njeriu, ndërsa prej atij krijoi bashkëshorten e tij, kurse prej këtyre të dyve krijoi shumë meshkuj e femra. Dhe frikësojuni Allahut, me emrin e të Cilit ju kërkoni të drejtat e ndërsjella dhe ruani lidhjet farefisnore. Se vërtet, Allahu është përherë Mbikëqyrës mbi ju” . (En-Nisa: 1)

    Thotë Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem: “Dëgjoni porosinë time, ndaj grave bëhuni të kujdesshëm, sepse ato janë të krijuara nga brinjët. Briri anën më të lakuar e ka pjesën e epërme. Po deshe ta drejtosh, ai do të thyhet, e po e le ashtu siç është, do të ngel i lakuar. Prandaj dëgjoni porosinë time, ndaj grave bëhuni të kujdesshëm” .

    Natyra e gruas është e tillë që shpeshherë udhëhiqet nga ndjenjat dhe jo arsyeja. Nëse ti rrekesh t’i ndryshosh sjelljet, të cilat burojnë nga bota emocionale e pasur e saj, t’i po tenton të ndryshosh vetë natyrën e saj, gjë e cila është e pamundur. Me gruan duhet të sillesh me të butë dhe dashamirësi, jo me dhunë dhe imponim.

    Të dy jetonin si banorë të Xhenetit, hanin dhe pinin prej gjitha begative të tij, përveç asaj peme që e kishin të ndalur, thotë Allahu, azze ue xhel, në Kur’an lidhur me këtë: “Ne thamë: “O Adem, jeto ti dhe gruaja jote në Xhenet dhe aty hani sa të doni e kur të doni, por mos iu afroni kësaj peme, se ndryshe do të bëheni të padrejtë”. (El-Bekare: 35)

    Që në fillim, Allahu, azze ue xhel, i tregoi Ademit, alejhi selam, mbi shejtanin, të cilin e etiketoi si armik të tij. Kjo ishte që para se shejtani të fillojë me vesveset e tij. Thotë Allahu në Librin e Tij: “Pastaj thamë: “O Adem, me të vërtetë që ky është armiku yt dhe i gruas sate, prandaj mos e lini t’ju nxjerrë kurrsesi nga Xheneti, se pastaj do të vuani në mjerim! “Këtu nuk do të mbetesh kurrë as i uritur e as i zhveshur, dhe nuk do të kesh as etje, as vapë.” (Merjem: 117)

    Pra, ato që thonë se njeriu i parë ishte i pambuluar dhe më vonë filloi të mbulohet nuk është aspak e vërtetë. Zoti i kishte veshur njerëzit e parë që në Xhenet, ashtu siç i mëson si të vishen pasi do të vendosen në tokë.

    “O bijtë e Ademit, Ne ju dërguam rroba që të mbuloni vendet e turpshme, si edhe për zbukurim. por, petku i devotshmërisë është më i miri.” (El-A’raf: 26)

    Iblisi filloi t’i mashtrojë dhe t’i tundojë që të hanin nga pema, duke i thënë se kjo pemë është e përjetësisë dhe pushtetit. Na rrëfen Allahun, azze ue xhel, dhe thotë: “Djalli u pëshpëriti, për t’ua zbuluar pjesët e turpshme të mbuluara të trupit të tyre dhe u tha: “Zoti juaj ua ka ndaluar pemën, vetëm që të mos bëheni engjëj ose të pavdekshëm.” (El-A’raf: 20)

    Veç kësaj, filloi edhe t’u betohej se po u tregonte të vërtetën: “Dhe iu betua atyre (duke thënë): “Vërtet, Unë jam për ju këshillues i sinqertë! Dhe i mashtroi me dinakërinë e tij.” (El-A’raf: 21-22)

    Në çastin kur ata hëngrën nga pema e ndaluar dhe thyen urdhrin e Allahut, u zhduken rrobat që kishin veshur dhe befasisht u shfaqën lakuriqë.

    “Pasi e shijuan frutin, atyre iu zbuluan vendet e turpshme.” (El-A’raf: 22)

    Kur ndodhi kjo, Ademit dhe Havës u erdhi turp. Natyra e njeriut e urren lakuriqësinë dhe nuk ndihet rehat. Kur panë se rrobat që i mbulonin, filluan të mbulohen me gjethe pemësh të Xhenetit.

    “dhe nisën të mbulohen me gjethet e Xhenetit.” (El-A’raf: 22)

    Transmetohet se Hava ishte ajo e para e cila kishte ngrënë prej pemës dhe ajo e nxiste Ademin për të ngrënë prej peme. Prandaj, thuhet se Hava e tradhtoi Ademin, alejhi selam, dhe se cilësinë e mashtrimit, gratë e kanë fituar prej Havës.

    Ibni Haxheri kur flet rreth hadithit: “Po mos të kishte qenë Havaja s’do ta tradhtonte gruaja burrin e saj” thotë se s’është tradhti në nder, Allahu na ruajttë. Si mund që nëna e njerëzimit të përshkruhet me atë veti të keqe, por e ka tradhtuar për shkak se anoi epshi i saj që të hajë prej peme dhe pastaj ia zbukuroi Ademit ngrënien prej saj. Kurse, gratë çka kanë ardhur pas saj, tradhtia e tyre është sipas asaj çka kanë vepruar.

    Pasi kishin ngrënë nga pema e ndaluar Allahu iu drejtua duke iu thënë: “dhe Zoti i tyre i thirri: “A nuk jua kisha ndaluar atë pemë? A nuk ju pata thënë se djalli është vërtet armiku juaj i hapët?” (El-A’raf: 22)

    Kur e vërejtën gabimin e tyre, iu drejtuan Allahut të tyre me pendim të sinqertë, duke thënë: “Ata thanë: “O Zoti ynë! Ne e kemi futur veten në gjynah, prandaj, nëse Ti nuk na fal dhe nuk na mëshiron, ne vërtet që do të jemi nga të humburit.” (El-A’raf: 23)

    Kështu zbriti Ademi dhe Hava në tokë dhe me ato zbriti edhe Iblisi. Vendi ku zbritën s’dihet saktë. Disa thonë në Indi, disa thonë afër Xhides (Arabi Saudite), por s’ka argument të saktë për asnjërën palë.

    Pema prej të cilës ngrënë Ademi dhe Havaja, s’dihet se çka është dhe si quhet. Thuhet se ishte pemë rrushi apo palmë etj., por s’ka argument për emrin e saj dhe të kishte qenë me rëndësi emri i saj, do ta kishte përmendur Allahu në Kur’an.

    Koha e qëndrimit e Ademit në Xhenet s’dihet saktësisht, disa thonë prej pas ikindisë e deri në perëndimin e diellit.

    Disa të tjerë thonë se ka qenë brenda një dite, argumentohen me hadithin që e transmeton Muslimi: “Dita më e mirë që ka lindur dielli është dita e xhumasë. Atë ditë është krijuar Ademi, atë ditë ka hy në Xhenet, atë ditë është nxjerr, dhe atë ditë do të bëhet Kiameti” .

    Pasi që e zbriti Allahu Ademin në tokë ia mësoi zanatin, e furnizoi me fryte prej Xheneti, pra këto fryte në tokë janë prej Xheneti vetëm se këto ndërrohen, e ata në Xhenet s’ndërrohen.

    Fëmijët e Ademit:

    Transmetohet se Hava i lindi Ademit dyzet fëmijë prej njëzet shtatzënive, disa thonë se i kishte 120 shtatzëni, dhe në çdo shtatzëni kishte nga një mashkull dhe femër. I pari ishte Kabili dhe motra e tij Kalima, dhe i dyti ishte Abdulmugithi dhe motra e tij Abdulmugitha. Fëmijë me emër Abdulharith s’kishte Ademi dhe hadithi që e cek këtë emër është i dobët.

    Habili dhe Kabili: Ishin të dytë djem të Ademit. Kabili ishte i vrazhdët dhe i ashpër në karakter. Ndërkohë që Habili ishte zemërmirë. Kabili merrej me bujqësi, kurse Habili merrej me bagëti.

    Asokohe, njerëzimi kishte nevojë për një kod familjar, sidomos lidhur me shtimin e njerëzimit, duke ditur se ata ishin vëllezër dhe motra të njëri-tjetrit. Kështu, ligji ishte i tillë, që djemtë e Ademit, alejhi selam, mund të martoheshin me këdo nga motrat, përveç binjakes. Nga ky ligj nuk bënte përjashtim as Kabili dhe as Habili. Sipas transmetimeve, thuhet se binjakja e Kabilit, ishte më e bukur se binjakja e Habilit. Kabili dëshironte që ai të martohej me binjaken, por kjo ishte e ndaluar sipas ligjeve të asaj kohe. Duke qenë se Ademi, alejhi selam, ishte profet, kishte dhe legjislacionin e tij.

    Një ligj tjetër, ishte dhe ai i kurbaneve, flijimeve të bagëtisë. Shenja që Allahu e ka pranuar kurbanin e dikujt, ishte që të zbriste një zjarr nga qielli dhe ta digjte. Kurbani që nuk digjej nga zjarri, ishte i refuzuar nga Allahu.

    Kur deshi Habili të ofrojë një kurban, zgjodhi kafshën më të mirë dhe e theri. Kurse Kabili ofroi një sasi drithërash të prishur. Një ditë më vonë, dy vëllezërit panë se kurbani i Habilit ishte pranuar nga Zoti, e kishte djegur zjarri. Kurse kurbanin e Kabilit e kishte refuzuar, nuk ishte djegur. Kjo ia shtoi urrejtjen dhe xhelozinë Kabilit për të vëllain. Në këtë çast, ndërhyn dhe shejtani i cili e nxit Kabilin të vrasë vëllain e tij. Vrasja ishte një risi e re për jetën e njeriut mbi tokë, ishte krimi i parë që po ndodhte në histori. I vendosur, Kabili vajti tek vëllai i tij Habili dhe i tregoi se dëshironte ta vrasë. Habili, nga ana e tij i tha se nuk do të reagonte duke tentuar ta vrasë. Ai i tha se nga kjo vepër nuk do të fitojë asgjë përveç gjynahut dhe ndëshkimit.

    Në një natë të errët dhe të zezë, Kabili vajti tek vëllai i tij Habili i cili ishte duke fjetur dhe e vrau. Ka shumë transmetime se si, por s’ka argument të saktë. Ishte krimi i parë në historinë njerëzore.

    Pasi e vrau, Kabili nuk dinte ç’të veprojë me kufomën. Ishte hera e parë që dikush vdiste nga njerëzit dhe nuk dinin si të sillen me të vdekurit. Mandej, Kabili e mbajti në krahë kufomën e të vëllait dhe e transportoi në një vend tjetër. Atje, Allahu e dërgoi dy sorra para Kabilit. Dy sorrat filluan të ziheshin me njëra-tjetrën, derisa njëra mbeti e ngordhur në vend. Sorra triumfuese, filloi të hapë një gropë me këmbët e saj. Pastaj e shtyu sorrën e ngordhur drejt gropës dhe e mbuloi me dhe.

    Nga kjo ngjarje, mësoi Kabili se çfarë duhet të bëjë me kufomën e të vëllait. Ai hapi një gropë menjëherë, e hodhi vëllain brenda dhe e mbuloi me dhe.

    Këtë ndodhi Allahu, azze ue xhel, e ka regjistruar në Kur’anin famëlartë, ku thotë: “Lexoju (o Muhamed) saktësisht ngjarjen e dy bijve të Ademit, kur ata bënë nga një kurban, njërit iu pranua, kurse tjetrit jo. Njëri i tha tjetrit: “Ty gjithsesi do të të vras”. Tjetri tha: “Allahu pranon vetëm prej të devotshmit. Nëse ti ngre dorë të më vrasësh mua, unë nuk do ta ngre dorën që të të vras, sepse, në të vërtetë, unë i frikësohem Allahut, Zotit të gjithësisë. Unë parapëlqej të marrësh barrën e gjynahut tim dhe të gjynahut tënd e kështu të bëhesh ndër banorët e zjarrit. Ky është ndëshkimi i keqbërësve” . Vetja e tij e nxiti në vrasjen e të vëllait dhe e vrau. Kështu, ai u bë nga të humburit. Allahu dërgoi një sorrë që rrëmihte në tokë, për t’i treguar sesi ta mbulonte kufomën e të vëllait. (Kabili) tha: “Mjeri unë, a nuk qenkam i zoti të bëhem si kjo sorrë e ta mbuloj trupin e tim vëllai?!” E u bë nga të penduarit.” (El-Maide: 27-31)

    Në një hadith të transmetuar nga imam Ahmedi, Muhamedi, salallahu alejhi ue selem, thotë: “Çdo njeri që vritet padrejtësisht, një pjesë e gjynahut i shkon dhe djalit të Ademit, pasi ai është njeriu i parë që e shpiku vrasjen.”

    Me vrasjen e të vëllait, Kabili shpiku një risi dhe krim që nuk ishte dëgjuar deri atëherë. Për këtë, Zoti e ndëshkoi duke i dhënë pjesë të gjynahut të çdo të vrari padrejtësisht deri në Ditën e Kiametit.

    Thotë Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem: “Kush shpik një vepër të ligë, ai do të ketë gjynahun e tij dhe gjynahun e atyre që do e veprojnë pas tij, deri në Ditën e Kiametit.”

    Pasi vrau vëllain e tij, Kabili morri arratinë, duke mos dashur t’i dalë para babait të tyre, Ademit. Bashkë me gruan e tij, ai u vendos në fusha, ndërkohë që fëmijët e tjerë dhe prindërit jetonin rrëzë maleve.

    Fëmijët dhe pasardhësit e Kabilit u shtuan, por në mungesë të mësuesit shpirtëror, mes tyre filloi të përhapej degjenerimi moral. Kjo, edhe pse adhuronin një Zot të vetëm. Që atëherë, njerëzit u ndanë në dy kategori: Të mirët, që jetonin me Ademin dhe të ligët, që jetonin me Kabilin.

    Vdekja e Ademit, alejhi selam:

    Transmeton Tirmidhiu prej hadithit të Ebu Hurejres se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem: “Kur e krijoi Allahu Ademin, i fërkoi atij belin, dhe çdo person që do të lindë deri Ditën e Gjykimit bie nga beli i tij. Të gjithë njerëzve i krijoi një rreze nga drita ndërmjet dy syve. Pastaj ia paraqiti ata Ademit. Ademi tha: “O Zoti im kush janë këta” ? Allahu tha: “Këta janë pasardhësit e tu” . Pastaj pa njërin prej tyre dhe i pëlqeu drita që shndriste ndërmjet dy syve, dhe tha: “O Zoti kush është ky “? Allahu tha: “Ky është një person nga pasardhësit e tu, nga popujt e fundit dhe quhet Davud” . Ademi tha: “O Zoti im, sa ia ke caktuar jetën atij” ? Allahu tha: “Gjashtëdhjetë vjet” . “Shtoi atij dyzet vjet nga jeta ime, tha Ademi” . Kur iu plotësua jeta Ademit, erdhi meleku i vdekjes për t’ia marrë jetën.” Po mua më kanë mbetur edhe dyzet vjet, tha ai” . “Po ti ia dhe djalit tënd, Davudit dyzet vjet, i tha meleku i vdekjes” . Pastaj Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, shtoi: “Mohoi Ademi, prandaj pasardhësit e tij po mohojnë. Harroi Ademi, prandaj dhe pasardhësit e tij janë duke harruar. Gaboi Ademi, prandaj pasardhësit e tij janë duke gabuar” .

    Transmeton imam Ahmedi, se Xhumretu Sadij ka thënë: “Pashë një të moshuar në Medine duke folur. Kur pyeta kush ishte, më thanë se ishte Ubej ibën Kab (një nga më të diturit e sahabëve rreth shkencave të Kur’anit dhe tefsirit). Ndër të tjera, ai tha: “Kur Ademit, alejhi selam, iu afrua vdekja, u tha fëmijëve: “Më ka marrë malli për fruta Xheneti. Fëmijët e Ademit, alejhi selam, shkuan të kërkojnë fruta dhe në rrugë u takuan me melekët (në formë njerëzish), që mbanin në duar qefinë dhe materiale të tjera për përgatitjen e të vdekurit. Melekët u thanë: “O bijtë e Ademit! Çfarë po kërkoni?”

    Ata u përgjigjën: “Babai ynë është sëmurë dhe na kërkoi fruta Xheneti.” Melekët u thanë: “Kthehuni, se babait tuaj i ka ardhur momenti i vdekjes.”

    Hava kur I pa, i njohu dhe lajmëroi Ademin, alejhi selam, menjëherë. Ademi i tha: “Largohu prej meje, pasi e keqja më erdhi prej teje. Më lër me melekët e Zotit tim të lartësuar.”

    Kështu, melekët e vdekjes ia morën shpirtin, e lanë, e veshën me qefinë, e lyen me parfum, i hapën varrin, i falën xhenazen dhe e mbuluan. Pra, ishin melekët ata që e përgatitën xhenazen e Ademit, alejhi selam, dhe e varrosën së fundmi.

    Pasi e varrosën, melekët u thanë fëmijëve të Ademit: “O bij të Ademit! Kështu duhet të veproni me të vdekurit tuaj.”

    Ademi, alejhi selam, e kishte kaluar jetën në bindje dhe konform ligjeve të Zotit. Hera e parë që i kishte thyer ligjet e Zotit ishte kur hëngri nga pema e ndaluar në Xhenet. Përgjatë nëntëqind e pesëdhjetë viteve jetë mbi tokë, ai nuk veproi gjynahe.

    Një vit pas vdekjes së Ademit, alejhi selam, ndërroi jetë dhe gruaja e tij Hava, alejha selam.

    Përgatiti: Irfan JAHIU

     

     

  • BESIMI NË SHENJAT E KIAMETIT

    BESIMI NË SHENJAT E KIAMETIT

    O njerëz, frikojuni Allahut dhe dijeni se besimi në Ditën e Kiametit është një nga gjashtë shtyllat e imanit pa të cilën shtyllë nuk plotësohet imani i njeriut.

    Pasi që asaj Dite i paraprijnë shenja që aludojnë në afrimin e saj, neve na mbetet që t’i mësojmë ato për arsye se besimi në to është i patjetërsueshëm dhe është nga bazamentet e ideologjisë së një muslimani. Allahu i Madhëruar thotë: “U afrua Ora dhe u ça Hëna” . (El-Kamer: 1); “A mos vallë mohuesit presin, që t’u vijë befasisht vetëm Ora (e Kiametit)? Ndërkohë, shenjat e saj kanë ardhur” . (Muhamed: 18)

    Imam Bagaviu, Allahu e mëshiroftë, thotë se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ishte një nga shenjat e Kiametit.

    Allahu i Madhëruar thotë: “E si do ta dije ti që ndoshta Dita e Kiametit është afër” . (Esh-Shura: 17) dhe “A mos presin ata diçka tjetër, përveç Orës (së Kiametit), që do t’u vijë papritmas e pa e ndier fare?!” . (Ez-Zuhruf 66)

    Për shkak se ndodhia e kësaj Dite është afër, Allahu e konsideroi atë sikurse të nesërmen: “Çdo njeri le të shikojë se ç’ka përgatitur për të nesërmen!” . (El-Hashr: 18); “Ata e mendojnë atë (dënim) të largët, kurse Ne e shohim të afërt” . (El-Mearixh: 6-7)

    I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Unë dhe Dita e Kiametit jemi dërguar si këta dy gishta” .

    Ibën Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Mosha juaj në krahasim me moshën e popujve të kaluar është si koha e mbetur prej kësaj dite në krahasim me atë që ka kaluar prej saj” . Me një transmetim tjetër thuhet: “Afati juaj në krahasim me afatin e popujve të mëparshëm është sa koha midis namazit të ikindisë dhe perëndimit të diellit” .

    Pasi që çështja e shenjave të Kiametit është e rëndësishme edhe përkujdesja për to është më e madhe në krahasim më çështjet e tjera, kjo është edhe arsyeja se pse i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, e shpeshtonte sqarimin e shenjave të saj dhe sprovave që do të ndodhin mes saj dhe e paralajmëronte Umetin e tij që të përgatitet për këtë Ditë. Koha se kur do të ndodhë kjo Ditë e dinë vetëm se Allahu, kurse për të mirën e njeriut ajo u fsheh nga dituria e tij me qëllim që ai të jetë në përgatitje të vazhdueshme ashtu siç u fsheh nga ai edhe momenti i vdekjes së tij me qëllim që ai vazhdimisht të jetë në përgatitje dhe veprim dhe t’i largohet dembelisë dhe përtacisë.

    Imam Safariniju, Allahu e mëshiroftë, thotë se shenjat e Kiametit ndahen në tre lloje:

    1. Shenja të cilat janë paraqitur dhe kanë kaluar dhe ato janë shenja të largëta.

    Këto shenja janë ato që janë paraqitur në të kaluarën dhe janë ndërprerë, si dërgimi i Muhamedit, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, dhe vdekja e tij, çlirimi i Bejtul Makdesit, vrasja e udhëheqësit të muslimanëve Othman ibën Afanit, Allahu qoftë i kënaqur me të, paraqitja e rrenacakëve të cilët pretendojnë se janë të Dërguar, tërmetet e shumta, e shumë shenja tjera të cilat janë paraqitur nëpër citatet e Sunetit.

    1. Shenja të cilat janë të mesme dhe ato janë të cilat janë paraqitur dhe nuk janë ndërprerë madje ato shtohen dhe numri i tyre është shumë i madh.

    Nga to e kemi fjalën e të Dërguarit të Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ku thotë: “Nuk do të bëhet Kiameti derisa i ulëti dhe i poshtëri (dhe ata që i përngjasojnë) nuk bëhen njerëz më të lumtur të dynjasë (kryetar e sundimtar të popujve).

    Po ashtu nga shenjat e saj janë ajo që ka ardhur në hadith: “Do të vijë një kohë ku ai që kapet për Fe dhe bën durim në të, të i ngjan atij që është kapur për gacë” .

    Nga shenjat tjera janë edhe se para Kiametit do të ketë njerëz injorantë dhe lexues të Kur’anit gjynahqarë, pastaj humbja e amanetit të cilën i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, e komentoi me atë që i jepet detyra dhe nuk është i aftë e as i kualifikuar ta kryejë, pastaj ngritjen e diturisë, përhapjen e injorancës, shtimi i imoralitetit dhe pirjes së alkoolit, zvogëlimi i numrave të burrave dhe shtimi i numrave grave derisa një burrë të jetë për pesëdhjetë gra, e shumë shenja të tjera.

    1. Shenjat e mëdha të cilat paraqiten para se të ndodhë Kiameti.

    Nga ato shenja është dalja e Mehdiut, dalja e Dexhallit, zbritja e Isait, alejhi selam, dalja e Jexhuxhëve dhe Mexhuxhëve, shkatërrimi i Qabes, paraqitja e tymit, ngritja e Kur’anit, lindja e diellit nga perëndimi, dalja e kafshës, paraqitja e zjarrit, etj.

    Sidoqoftë, çështja është shumë e rrezikshme kurse ne jemi në një shkujdesje të madhe. Një numër i madh i këtyre shenjave janë paraqitur dhe nuk kanë mbetur vetëm se paraqitja e shenjave të mëdha. Kërkoj nga Allahu që të na përqendrojë dhe përforcojë në fenë e Tij dhe të na mundësojë të vdesim si muslimanë dhe të na mbrojë nga të gjitha fitnet, të dukshmet dhe të fshehtat.

    Këto lajmërime për të ardhmen pa dyshim se janë nga shenjat e profetësisë dhe nga mrekullitë e të Dërguarit të Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, të cilat ia ka mësuar Allahu dhe kjo ndikon në përforcimin e imanit të njeriut.

    Në lajmërimin e tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka mëshirë për njerëzit me qëllim që të paralajmërohen dhe të përgatiten për ahiretin e tyre. Luftërat, problemet, sëmundjet e shumta, përhapja e mëkateve dhe gjynaheve, vdekjet e papritura, sprovat e ndryshme, mosrespektimi i prindërve, mosrespektimi i drejtave të fëmijëve, e shumë vepra tjera janë nga shenjat e Ditës së Kiametit. Për këtë arsye, o ju robërit e Allahut, frikojuni Allahut dhe dijeni se dynjaja nuk është e përhershme, mos jetoni në të të qetë e në rehati po veproni dhe angazhohuni. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, e porositi ibën Omerin, Allahu qoftë i kënaqur me të, dhe i tha: “O biri, i Omerit” Jeto në dynja sikur të jesh i vetmuar (i huaj) ose si udhëtar dhe llogarite veten tënde prej banorëve të Xhenetit” .

    Shejh Dr. Salih El Feuzan

     Nga arabishtja: Irfan JAHIU

     

     

     

     

     

  • HIPOKRITËT

    HIPOKRITËT

    Allahu i dalloi besimtarët prej atyre që zemrat i kanë të sëmura e të dobëta me besim, disa popuj i ngriti në grada të larta e disa prej tyre i uli në grada të ulëta dhe njerëzit i dalloi mes të gëzuarve dhe të pikëlluarve.

    Njerëzit para shpërnguljes së Profetit, alejhi salatu ue selem, në Medine ndaheshin në besimtarë dhe në jobesimtarë dhe nuk ekzistonte grup i tretë i pavendosur në mesin e tyre. Pas shpërnguljes dhe vendosjes së Profetit, alejhi salatu ue selem, në Medine këtyre dy grupeve iu shtua edhe një grup tjetër i ri, kështu që ndarja e njerëzve u bë në besimtarë të përpiktë në mbrojtjen e fesë, në jobesimtarë të qartë e armiq të fesë, dhe në hipokritë me pamje të jashtme islame, mirëpo me zemër jobesimtare mohuese. Allahu këtë e përmendi në fillim të sures Bekare duke i zbritur katër ajete në përshkrimin e besimtarëve, dy në përshkrimin e jobesimtarëve dhe më shumë se dhjetë ajete në përshkrimin e hipokritëve. Kjo, që të dallohen dhe qartësohen zemrat dhe të shpërblehen besimtarët për besimin e çiltër të tyre dhe të dënohen hipokritët me vullnetin e Allahut ose t’ua falë atyre me mëshirën e Tij. Allahu në Kur’an na paralajmëroi prej hipokrizisë dhe prej vetive të hipokritëve në më shumë se treqind ajete të përfshira në shtatëmbëdhjetë sure dhe e veçoi për to një sure të veçantë të plotë, deri sa Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, tha: “Kur’ani pothuajse gati zbriti i tëri në lidhje me ta”.

    Hipokritët ndahen në grupe dhe lloje. Prej tyre ka që beson e pastaj devijon, prej tyre ka që i jep përparësi devijimit para udhëzimit, prej tyre ka që njëherë u bëhet e qartë e vërteta e njëherë dyshojnë në të. Gjatë historisë islame telashet me to janë më të rëndat, e pretendojnë Islamin e në fakt janë armiqtë e tij, janë të hutuar mes besimit dhe kufrit, e kërkojnë dynjanë me jobesimtarët ose me besimtarët, janë të pa orientuar se me cilin grup të shkojnë, nuk janë as besimtarë të pastër e as jobesimtarë të qartë, nuk dinë nga t’ia mbajnë as me këta e as me ata, në pamje të jashtme janë me besimtarët e me zemrat e tyre janë me jobesimtarët. Profeti, alejhi salatu ue selem, thotë: “Shembulli i hipokritit është sikurse shembulli i deles së lëkundur në mes dy kopeve, herë shkon te njëra e herë te tjetra, nuk e di se cilën (kope) të ndjekë”.

    Allahu ia çori maskën hipokritëve dhe i demaskoi fshehtësitë e tyre që të jenë muslimanët më të vetëdijshëm rreth ideologjisë së tyre, planeve të tyre kundër Islamit dhe muslimanëve dhe pretendimeve të tyre se ata janë që përmirësojmë në tokë e jo që shkatërrojnë: “Kur u thuhet: “Mos bëni çrregullime në tokë!” – ata thonë: “Ne bëjmë vetëm përmirësime në tokë!” (El-Bekare: 11) Si mund të jenë ata përmirësues kur janë të shurdhër, memecë e të verbër, njerëz që shpresojnë veprimin e të keqes dhe përhapjen e saj nëpër shoqëri, e ndalojnë të mirën, e urrejnë stemën e thirrjes në të mirë dhe ndalimit nga e keqja dhe i urrejnë ata që thirrin në të: “Hipokritët dhe hipokritet janë të ngjashëm me njëri-tjetrin: kërkojnë që të bëhen vepra të këqija e pengojnë të mirat dhe janë dorështrënguar”. (Et-Teube: 76) Shpifin kundër muslimanëve se janë mendjelehtë, por Allahu i përshkroi se ata janë të tillë: “Por jo! Në të vërtetë, pikërisht ata janë mendjelehtët, por nuk e dinë këtë”. (El-Bekare: 13) Tentojnë t’i mashtrojnë muslimanët dhe t’i shkatërrojnë shoqëritë e tyre, mirëpo: “Ata përpiqen të mashtrojnë Allahun dhe besimtarët, por në të vërtetë mashtrojnë vetëm vetveten, megjithëse nuk e ndiejnë”. (El-Bekare: 9) Nxisin fitne, urrejtje dhe bartin fjalë: “Ata do t’ju shtonin juve vetëm të keqe, do të shtinin ngatërresa midis jush dhe do të ngjallnin përçarje, sepse edhe ndër ju ka nga ata që ua vënë veshi”. (Et-Teube: 47)

    Kur i shohin muslimanët në begati pikëllohen e kur i godet ndonjë e keqe gëzohen, paraqiten kryeneç, i nënçmojnë të tjerët dhe mahniten me vetveten: “Ata thonë: “Nëse kthehemi në Medinë, pa dyshim që të fuqishmit do t’i dëbojnë të dobëtit nga ajo!” (El-Munafikun: 9) Marrëveshjet nuk i realizojnë, besëlidhjet nuk i respektojnë, premtimet i tradhtojnë, amanetet nuk i mbajnë, e tradhtojnë shokun kur është më së e nevojshme ndihma e tyre, prandaj mos shpreso prej tyre ndihmë e as besë. Profeti, alejhi salatu ue selem, thotë: “Kur flet gënjen, kur besohet diçka nuk e mban amanetin, kur është në konflikt është i padrejtë dhe kur premton nuk realizon”.

    Hipokritët janë njerëz me fjalor më të butë, me gjuhë më magjepse, me zemra më të prishura, e paraqesin të kotën të vërtetë, dhe kur i dëgjon ndokush sprovohet me ëmbëlsinë e fjalëve të tyre: “nëse flasin, ju i dëgjoni fjalët e tyre”. (El-Munafikun: 4) E megjithatë, trupat i kanë të boshatisur si trungje të mbështetura, ndërsa në mexhlise fjalët e tyre janë vetëm se gënjeshtra dhe Allahu është dëshmitarë për këtë që e themi: “Ai dëshmon se hipokritët janë gënjeshtarë”. (El-Munafikun: 1) Madje rrenat e tyre i shfajësojnë me betime të rrejshme: “Ata me vetëdije betohen në gënjeshtar”. (El-Muxhadele: 14) Në kohën e paqes dhe sigurisë sulmojnë Islamin dhe muslimanët me gjuhë të mprehtë dhe fjalë të llojllojshme fyese, ndërsa gjatë vështirësive janë më frikacakët dhe braktisin njëri-tjetrin. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Kur frikësohen, ata të shikojnë ty (o Muhamed) për ndihmë, duke i rrotulluar sytë sikur të ishin në agoni. Por, sapo t’u kalojë frika, ata ju sulmojnë me gjuhë të mprehtë dhe janë koprracë me ju për çfarëdo të mire”. (El-Ahzab: 19)

    Hipokritët vuajnë prej frikës dhe fobive, ata kujtojnë se çdo thirrje që dëgjojnë është kundër tyre. Janë njerëz që nxitojnë në vërtetimin e lajmeve jo të mira dhe përgënjeshtrimin e lajmeve të mira, njihen si koprracët më të mëdhenj që nuk ia zgjasin asnjëherë dorën të varfërve dhe të mjerëve. Ibën Kajjimi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Ata janë më të fëlliqurit, më të këqijtë dhe më të shëmtuarit prej bijve të Ademit”. Të Dërguarin e Allahut, alejhi salatu ue selam, dhe shokët e tij i fyenin më së rëndi, talleshin me to dhe i përqeshnin, udhëheqësi i tyre Abdullah ibën Ubeji me tërheqjen e një të tretës së ushtrisë i braktisi muslimanët në betejën e Uhudit kur ata ishin më së zori për ndihmë dhe ushtri, ndërsa në luftën e Tebukut në mesnatë tentuan ta vrasin të Dërguarin e Allahut, alejhi salatu ue selam. Janë njerëz që kur ngrihen për faljen e namazit ngrihen me dembeli e përtaci, namazin nuk e falin për Allah, madje as nuk e besojnë ligjësimin e tij. Namazi i tyre kryhet vetëm me trup pa zemër. Profeti, alejhi salatu ue selem, thotë: “Ai (namazi i shpejtë) është namazi i hipokritëve, ulet ndonjëri prej tyre derisa të skuqet dielli (afër perëndimit), ku në këtë kohë është mes dy brirëve të shejtanit, pastaj ngrihet dhe i falë shpejtë katër rekate, në të cilat nuk e përmend Allahun vetëm se pak”.

    Allahun nuk e përmendin vetëm se pak, për shkak se i ka vënë poshtë djalli dhe i ka bërë që të harrojnë përmendjen e Allahut. Nuk shpenzojnë përveç se me urrejtje dhe pa vendosmëri dhe shpenzimet e tyre janë të papranuara tek Allahu: “Thuaj: “Shpenzoni me hir a me pahir, nga ju nuk do të pranohet kurrsesi, sepse ju jeni vërtet një popull i mbrapshtë”. (Et-Teube: 53) Pasuria dhe fëmijët e tyre janë shkak për ndëshkimin e tyre: “Mos u josh (o Muhamed) nga pasuria dhe fëmijët e tyre, sepse nëpërmjet tyre Allahu kërkon t’i ndëshkojë ata në këtë jetë, kështu që t’u dalë shpirti duke qenë jobesimtarë”. (Et-Teube: 55)

    Në zemrat e tyre nuk gjen përveç se hipokrizi. Sinqeriteti për Allahun në veprat e tyre nuk ekziston dhe mu për këtë arsye e braktisin shumë namazin me xhemat. Profeti, alejhi salatu ue selem, thotë: “Asnjë namaz nuk është më i rëndë për hipokritët se namazi i sabahut dhe i jacisë, por sikur ta dinin ata shpërblimin për faljen e këtyre namazeve me xhemat, do të merrnin pjesë edhe sikur t’u duhej të shkojnë të zvarritur”.

    Numri i tyre është i madh, janë të shpërndarë në të gjitha anët e botës, ka prej tyre lloje të ndryshme dhe secili prej tyre karakterizohet me vetitë e veta. Hudhejfeja, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Hipokrizia sot është më e përhapur se sa në kohën e Profetit, alejhi salatu ue selem”. Ibën Tejmijje, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Hipokrizia vazhdoi të zë vend edhe pas vdekjes së të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, madje edhe të rritet numri i tyre”. Pasi që hipokrizia ka qenë e pranishme në atë periudhë kur besimi ishte në një nivel të lartë pa dyshim se më vonë do të rritet prezenca e saj në shoqëri edhe më tepër. Prandaj Hudhejfeja kur e dëgjoi një njeri duke thënë: “O Zot, shkatërroj hipokritët”, u përgjigj: “Po të ishin shkatërruar hipokritët do të mbeteshin rrugët të boshatisura pa njerëz”.

    Profeti, alejhi salatu ue selem, i dinte disa prej hipokritëve dhe emrat e tyre ia tregoi vetëm se Hudhejfes, radijallahu anhu, dhe këtij të fundit ia ndaloi që t’ua tregojë të tjerëve. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Ka beduinë në mjedisin tuaj, që janë hipokritë, por ka edhe ndër banorët e Medinës të atillë që janë këmbëngulës në hipokrizi. Ti nuk i di ata. Ne i dimë”. (Et-Teube: 101) Pasi që të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selem, iu lejua që mos t’i dijë të gjithë hipokritët dhe ata jetonin me të në Medine, në rend të parë është që ata që do të vinë pas tij të mos i njohin hipokritët edhe më tepër. Ne gjykojmë sipas të jashtmes ndërsa zemrat i di vetëm se Allahu, mirëpo pa dyshim se ka shenja që aludojnë në njohjen e hipokrizisë dhe hipokritëve. Othmani, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: “Sa do që njeriu t’i fsheh fshehtësitë e zemrës atë e tradhtojnë paraqitja e shenjave në fytyrë dhe rrëshqitjet e gjuhës së tij”. Prej vetive të tyre është se kur forcohen muslimanët ata dobësohen, kur dobësohen muslimanët ata paraqiten, sprova e muslimanëve me to është shumë e rëndë, madje edhe më e rëndë se me jobesimtarët, prandaj edhe Allahu thotë: “Ata janë armiqtë e vërtetë, andaj ruajuni prej tyre”. (El-Munafikun: 3)

    Hipokrizia ka grada. Ka hipokrizi të madhe dhe hipokritët e këtij lloji do të jenë në thellësi të Xhehenemit, dhe kjo, për shkak të mohimit të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selem, ose mohimit të diçkaje me çka ka ardhur me të, urrejtja e tij, mosbesimi në detyrimin e pasimit të tij, etj. Po ashtu ka hipokrizi të vogël. Në këtë lloj hipokrizie bien njerëzit të cilët veprojnë ndonjë vepër prej veprave të hipokritëve duke qenë edhe imani prezentë në zemrën e tyre. Këta njerëz në zemrën e tyre kanë edhe iman edhe hipokrizi dhe sa më shumë që i shtojnë veprat e hipokritëve aq më shumë bëhen hipokritë të pastër edhe pse e falin namazin dhe agjërojnë. Profeti, alejhi salatu ue selem, thotë: “Nëse gjenden katër cilësi tek një person, atëherë ai është hipokrit i vërtetë, por nëse gjendet njëra prej tyre, atëherë tek ai gjendet një prej cilësive të hipokritëve, derisa të heqë dorë nga ajo: Kur flet gënjen, kur besohet diçka nuk e mban amanetin, kur është në konflikt është i padrejtë dhe kur premton nuk realizon”.

    Bashkimi i të gjithë këtyre cilësive në një njeri e bëjnë që të jetë hipokrit i vërtetë, ndërsa paraqitja e një prej këtyre cilësive e bën njeriun që të posedon një prej vetive të tyre. Hipokrizia e vogël është mjet për arritjen deri tek hipokrizia e madhe dhe për mu këtë arsye të parët e tanë, Allahu qoftë i kënaqur me ta, kishin drojë të madhe prej hipokrizisë dhe secili prej tyre mendonte se ka veti prej vetive të hipokritëve. Ibën Ebi Melijkeh, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: “ Kam takuar më tepër se tridhjetë vetë prej shokëve të Muhamedit, salallahu alejhi ue selem. Që të gjithë kishin frikë se mos ishin hipokritë”.

    Prandaj, ti o musliman, bëhu i kujdesshëm që mos të biesh nën ndikimin e hipokritëve dhe hipokrizisë, bëj përpjekje më të madhe që ta shtosh sinqeritetin në veprat tua qofshin ato të jashtme apo të brendshme, me plotë dëshirë fale namazin me xhemat dhe shpeshto përmendjen e Allahut. Dijetarët thonë: “Po të kishte qenë dobia e vetme prej përmendjes së Allahut largimi dhe mbrojtja prej hipokrizisë do të mjaftonte”. Bëhu i drejtë kur flet, realizo marrëveshjet, bëhu besnik, bëhu i butë dhe i drejtë gjatë konflikteve dhe mosmarrëveshjeve, largohu prej dëgjimit të muzikës dhe veglave muzikore se ajo e kultivon hipokrizinë në zemër sikur se uji që i kultivon drithërat dhe kërko prej Allahut dhurimin e besimit të pastër dhe mbrojtje prej hipokrizisë dhe vetive të saj.

    O Zot, mbrona prej hipokrizisë dhe vetive të saj, mbrona prej përçarjeve dhe moralit të keq dhe shtona besimin e pastër dhe diturinë e dobishme.

    Shejh Abdulmelik El Kasim  

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

     

     

  • SI MOS TË DUHET ALLAHU?

    SI MOS TË DUHET ALLAHU?

    Falënderimi i takon vetëm Allahut, Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Dëshmoj se nuk i takon adhurimi askujt me të drejtë përveç Allahut dhe paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi imamin e pejgamberëve dhe shëmbëlltyrën e shpenzuesve dhe modelin e të devotshmëve Muhamedin biri i Abdullahut dhe rob i Allahut.

    Ibën Abasi, Allahu qoftë i kënaqur nga ai, përcjell se i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja qofshin mbi të, ka thënë: “Dojeni Allahun për shkak të atyre begative me të cilat ju ushqen”.

    O robër të Allahut, dashuria zhvillohet nga bamirësia dhe njohja e begative. Zemrat janë të krijuara që ta duan atë që sillet mirë me të dhe ta urrejnë atë sillet keq me të dhe a ka më bamirës se Allahu i Madhëruar. Bamirësia e Tij ndaj robit është e pranishme në çdo kohë dhe moment dhe robi ato bamirësi i shfrytëzon në të gjitha gjendjet e tij. Nuk ka asnjë mundësi që llojet dhe format e bamirësisë të numërohen dhe mjafton të ceket se një nga llojet e saj është begatia e frymëmarrjes. Njeriu brenda një dite dhe një nate i merr njëzet e katër mijë frymëmarrje e mos të flasim për begatitë tjera që janë më të larta dhe më të mëdha: “Edhe nëse përpiqeni t’i numëroni dhuntitë e Allahut, nuk do të mund t’i numëroni dot”. (Ibrahim: 34)

    Robi i Allahut nuk ka ndjenja përplot nga begatitë e dhuruara që e rrethojnë dhe për këtë shpesh i bën padrejtësi vetvetes dhe i mohon begatitë e Allahut dhe prapë Allahu e ruan dhe e mbron nga çdo e keqe dhe nga çdo dëm: “Thuaj: “Kush do t’ju ruajë natën dhe ditën (nga dënimi) i të Gjithëmëshirshmit?”. (El-Enbija: 42)

    I Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja qofshin mbi të, me një hadith thotë: “Askush nuk mund te jetë më i durueshëm sesa Allahu për të keqën që ka dëgjuar për vete; pretendojnë se Ai ka fëmijë ndërsa Ai i furnizon dhe iu jep shëndet (apo i mbron nga të këqijat)”.

    Allahu nga bamirësia dhe dashuria ndaj robërve të Tij krijoi çdo gjë në qiej dhe tokë dhe në dynja dhe ahiret, pastaj i banoi në të dhe i fisnikëroi, u dërgoi të Dërguar, u zbriti libra, u ligjësoi ligje, ua lejoi që t’i drejtohen Atij në çdo kohë, u caktoi shpërblim për çdo të mirë që e shumëfishojnë atë prej dhjetë e deri në shtatëqind herë më tepër dhe më shumë, kurse për çdo vepër të ligë ua shkruan vetëm një të keqe, e nëse pendohen nga ato të liga ua fal dhe shndërron në të mira, dhe nëse gjynahet e robit e arrijnë qiellin e pastaj bën istigfar Allahu ia fal, dhe nëse e takon Allahun me mëkate të mëdha sa toka, pastaj e takon Allahun duke mos i bërë ortak në adhurim Ai do të dhuroj falje po aq të madhe.

    Për robërit e Vet e ligjësoi Haxhin që ua fshin të gjitha mëkatet e mëhershme, i mbarësoi për kryerjen e tij dhe nëpërmjet tij ua fali gjynahet, dhe po ashtu ligjësoi adhurime dhe nënshtrime dhe për kryerjen e tyre caktoi shumë shpërblime. I dhuroi robit të Vet pasuri dhe i tha: O robi Im, afrohu kah Unë nëpërmjet saj që ta pranoj. Robi është i Veti, pasuria është e Tij, shpërblimi është nga Ai dhe Ai është dhuruesi fillimisht dhe përfundimisht.

    Si mos të duhet Allahu kur ia dhuroi robit këto mirësi dhe si nuk i vjen robit turp që të harxhojë diçka nga dashuria e tij për dikë tjetër jashtë Allahut. Kush është më meritor që të falënderohet, të madhështohet dhe të duhet se sa Allahu? A ka më fisnik dhe bujar se sa Allahu?

    Allahu gëzohet shumë me pendimin e robit kur i pendohet Atij dhe ia fal gjynahet dhe ia detyron Vetes dashurinë e tij, Ai është i Cili e frymëzoi të pendohet dhe e mbarësoi dhe i ndihmoi në të. I lartësuar është Allahu i Cili i mbushi qiejt e Tij me melekë të cilët i përdor në kërkimin e istigfarit për banorët e tokës dhe i përdori nga to bartësit e Arshit në lutje për robërit e Tij besimtarë dhe për kërkimin e istigfarit për gjynahet e tyre dhe mbrojtjen e tyre nga zjarri i Xhehenemit dhe ndërmjetësimin për ta tek Allahu që të futen në xhenetet e Tij.

    Shikoni këtë përkujdesje, këtë bamirësi, këtë dashuri dhe butësi të plotë të Allahut ndaj robërve të Tij.

    Megjithatë pasi që ua dërgoi të Dërguarit e Tij dhe ua zbriti librat e Tij dhe ua mësoi emrat dhe cilësitë e Tij, Ai zbret për çdo natë në qiellin e dynjasë dhe interesohet për ta, Vet i shqyrton nevojat e tyre dhe i thërret që t’i kërkojnë Atij, e thërret gjynahqarin që të pendohet, të sëmurin që të kërkojë shërim, të varfrin që të kërkojë nga pasuria e Tij dhe nevojtarin që të kërkojë nga Ai çdo natë që t’ia lehtësojë nevojat.

    I thërret në pendim edhe pse i luftuan dhe torturuan dhe i djegën me zjarr evlijat e Tij. Allahu i Madhëruar thotë: “Pa dyshim, ata që i përndjekin besimtarët dhe besimtaret e nuk pendohen, i pret dënimi i Xhehenemit dhe dënimi me djegie”. (El-Buruxh: 10)

    Kurse disa nga selefi thanë se shikoni fisnikërinë e Allahut se si i thërret në pendim edhe pse ata i torturuan evlijatë e Tij dhe i djegën me zjarr.

    Nuk ka rob me zemër të shëndoshë e mos ta donë Allahun kur e di këtë dhe vetëm se ai që ka zemër të sëmurë dhe të ligë dhe të largët nga çdo e mirë nuk ka mundësi ta duan Allahun e tij. Allahu i krijoi zemrat që ta duan bamirësinë e përsosur në cilësitë dhe moralin e tij dhe askush nuk mundet dhe nuk ekziston asnjë mundësi t’i afrohet bamirësisë së Allahut të Madhëruar dhe nuk ka gjë më të përsosur dhe më të bukur sesa Ai. Çdo përsosmëri dhe bukuri në krijim është rezultat i gjurmëve të Tij dhe aludues mbi përsosmërinë e Krijuesit të tij. Si dhe çdo dituri në univers është rezultat i gjurmëve të diturisë së Tij dhe çdo fuqi është rezultat i gjurmëve të fuqisë së Tij.

    Duhet që dashuria e robit ndaj Allahut të jetë më e madhe se çdo gjë tjetër dhe ajo dashuri të jetë aq e fortë saqë mos të ketë mundësi që t’i afrohet asnjë dashuri tjetër. Kush nuk e realizon dashurinë ndaj Tij me dituri dhe vepra nuk e ka realizuar dëshminë se nuk i takon adhurimi me të drejtë askujt përveç se Allahut. Allahu është Ai që adhurohet dhe duhet dhe të Cilin e adhurojnë zemrat me dashuri dhe i nënshtrohen dhe i përulen Atij, i frikohen dhe e shpresojnë Atë, i mbështeten në gjendje vështirësie Atij, i luten dhe qetësohen me përmendjen e Tij dhe rehatohen me dashurinë ndaj Tij dhe kjo nuk ka mundësi të bëhet vetëm se për Allahun dhe askënd tjetër. Për këtë fjala la ilahe il-lAllah është fjala më e sinqertë, ata që e shqiptojnë dhe veprojnë me të dhe i besojnë janë evlijatë e Allahut dhe partia e Tij, kurse mohuesit e saj janë armiqtë e Tij.

    O robër të Allahut, dashuria e vërtetë shfaqet në katër gjendje:

    Gjendja e parë: Kur robi bie në shtratin e tij dhe është i lirë nga preokupimet tjera, ai nuk fle vetëm se duke e përmendur atë që e do dhe zemrën e tij me të e preokupon.

    Gjendja e dytë: Kur zgjohet nga gjumi. Gjëja e parë që robi e vepron kur zgjohet nga gjumi është përmendja e të dashurit të tij që i mungoi gjatë kohës së gjumit së tij.

    Gjendja e tretë: Kur hyn në namaz. Namazi është peshorja e besimit me të cilin peshohet besimi dhe vërtetohet gjendja e tij dhe afërsia e tij me Allahun. Kur ngrihet për në namaz dhe qetësohet në të dhe i kënaqen sytë dhe zemra para qëndrimit të Tij dhe i zgjerohet dhe i qetësohet gjoksi dhe zemra e tij, kjo aludon në dashuri të vërtetë.

    Gjendja e katërt: Gjatë vështirësive dhe sprovave. Zemra në këto gjendje nuk i përmend vetëm se ato gjëra që janë të dashura tek ai dhe nuk ik vetëm se kah ai që e do më së shumti.

    I dashuruari qetësohet me të dashurin e tij në çdo musibet që e godet jashtë tij. Për këtë arsye kur doli ajo grua nga Ensarët në luftën e Uhudit të shikojë se ç’ndodhi me të Dërguarin e Allahut, lavdërimi dhe paqja qofshin mbi të, kaloi pranë prindit dhe vëllait të saj të vrarë në luftë dhe nuk u ndal tek ata dhe i kaloi duke thënë se çka bëri i Dërguari i Allahut dhe si është ai? I thanë se ai është mirë dhe i gjallë dhe kur shikoi kah ai tha: O i Dërguar i Allahut, çdo musibet jashtë tëndit është i vogël dhe nuk më intereson për të.

    E njëjta vlen edhe për sprovat e vdekjes dhe asaj që vjen pas saj nga sprovat e Ditës së Kiametit. Të gjitha ato lehtësohen me dashuri kurse sprova dhe musibeti më i madh është sprova e zjarrit të Xhehenemit dhe atë nuk e largon vetëm se dashuria e Allahut të vetëm dhe pasimi i të Dërguarit të Tij, lavdërimi dhe paqja qofshin mbi të.

    Dashuria pra është baza e çdo të mire në dynja dhe ahiret siç e cek edhe Sehnuni: “Na tejkaluan të dashuruarit në nderin e dynjasë dhe ahiretit. I Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja qofshin mbi të, përcillet se ka thënë: “Njeriu është me atë qe e do”, dhe ata janë me Allahun”.

    Allahu i Madhëruar thotë: “E megjithatë, disa njerëz zgjedhin (për të adhuruar) në vend të Allahut (zota) të tjerë, (duke i konsideruar) si të barabartë me Atë dhe duke i dashur siç duhet Allahu. Por ata që besojnë, e duan shumë më tepër Allahun (se sa ç’i duan idhujtarët idhujt e tyre). Sikur keqbërësit të shihnin që tani çastin kur të përballen me ndëshkimin, do ta kuptonin se e tërë fuqia i përket Allahut dhe se dënimi i Tij është fort i ashpër”. (El-Bekare: 165)

    O Zot, bëje dashurinë ndaj teje të jetë më e dashur sesa edhe dashuria ndaj shpirtrave tanë dhe se sa dashuria ndaj ujit të ftohët gjatë etjes së madhe.

    Shejh Muhamed ibën Abdurrahman El Kasim

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

     

  • MAGJIA

    MAGJIA

    Allahu, azze ue xhel, e krijoi njeriun me natyrshmëri të pastër, ndërsa shejtanin ia bëri armik të përbetuar. Shejtani tenton që njeriun ta largojë prej rrugës së drejtë, i afrohet prej gjitha anëve dhe rrugëve, derisa ta mashtrojë atë që do Allahu. Disa prej tyre ua thyen mendjen dhe i mashtron t’i besojnë besëtytnive dhe të kotave, ndërsa disa prej tyre i bind se magjistarët dhe fallxhorët janë shpëtim dhe zgjidhje i problemeve të tyre.

    Islami erdhi si fe e cila e pastron ideologjinë e njeriut nga këto të kota, zemrën e tij prej papastërtive dhe diturinë e tij prej devijimeve. Mirëpo, kur disa filluan të largohen prej mësimit të teuhidit, mësimdhënies së tij dhe rikujtimit të tij, filloi dobësimi i besimit dhe paraqitja e shirkut. Po ashtu zgjerimi i çështjeve jetësore, mjetet e informimit, udhëtimet e ndryshme nëpër botë janë ndër faktorët kryesorë që ndikuan në ideologjinë e muslimanëve dhe në rritjen e padijes kundrejt teuhidit. Shembull më të mirë e kemi shkuarjen e njerëzve te magjistarët dhe fallxhorët kur sprovohen me sprova të ndryshme dhe harrojnë mbështetjen në Allahun e tyre.

    O muslimanë!

    Magjistari dhe fallxhori i sprovojnë zemrat e të dobëtëve, i mashtrojnë sytë e tyre dhe i hutojnë mendjet me gënjeshtra. Veprat e tyre janë sherr dhe sprova për të gjithë ata që zemrat e tyre i kanë të sëmura. Magjia është fjalë magjike, yshtje dhe nyje, që ndikojnë në zemra dhe trupa dhe është prej mëkateve më të mëdha të ndaluara në Islam dhe në të gjitha fetë tjera. Veprimi i saj e mohon teuhidin dhe e nxjerr vepruesin e saj prej Islami. Ai që dëshiron të merret me këtë vepër të shëmtuar së pari duhet t’i nënshtrohet shejtanit dhe t’i bëj shirk e kufër Allahut.

    Dëmi i saj në shoqëri është shumë i madh. Sa njerëz kanë vdekur prej magjisë, e sa të tjerë janë sëmurë dhe sa prej tyre janë çmendur? Sa burra dhe gra janë ndarë dhe sa familje janë shkatërruar? Kjo e tëra është dëm, shkatërrim dhe urrejtje. Allahu, azze ue xhel, e rrëfen të vërtetën kur thotë: “Magjistari nuk do të ketë sukses kudo që të gjendet”. (Ta Ha: 69)

    Gjendja e magjistarëve është e mjerueshme, veprat e tyre janë të papranueshme dhe po të dinte ai i mjeri diçka prej atyre fshehtësive që i pretendon së pari do t’i ndihmonte vetes, do t’i largonte sprovat dhe do t’i shtonte begatitë. Mirëpo kjo e tëra është në dorën e Allahut dhe me përcaktimin e Tij.

    Disa prej argumenteve që e ndalojnë magjinë:

    Allahu, azze ue xhel, thotë: “Në të vërtetë, ata e dinin se ai që e përvetësonte këtë mjeshtëri, nuk do të kishte kurrfarë të mire në jetën tjetër” (El-Bekare: 102)

    Allahu na njofton se jehuditë e dinin se kush e përvetëson këtë vepër dhe e le fenë e Allahut dënimi i tij në Ahiret është i dhimbshëm, për shkak se e shet për dynjanë fenë e tij.

    Allahu, azze ue xhel, thotë: “Besojnë në idhuj (el xhibt) dhe në taguta”. (En-Nisa: 51)

    Omeri, radijallahu anhu, thotë: “Fjala idhuj (el xhibt) në këtë ajet e ka për qëllim magjinë, ndërsa fjala tagut e ka për qëllim shejtanin.”

    Allahu, azze ue xhel, në këtë ajet ua qortoi jehudëve besimin e tyre në magji dhe nënshtrimin e tyre ndaj shejtanit.

    Xhabiri, radijallahu anhu, thotë: “Taguta e ka për qëllim magjistarët, të cilëve iu zbritshin shejtanët çdo njërit prej tyre në çdo lagje dhe çdo fis.”

    E qartëson, Xhabiri, radijallahu anhu, se magjistarëve u zbresin shejtanë dhe i lajmërojnë për lajmet që i vjedhin prej qielli. Prej njëqind lajmeve që ua tregojnë vetëm një është e vërtetë, ndërsa lajmet tjera janë përralla që i shpifin vet. Para shpalljes së Pejgamberit, salallahu alejhi ue selem, çdo fis prej fiseve arabe e kishte nga një magjistarë të cilit iu drejtonin kur kishin nevojë. Mirëpo me ardhjen e Islamit kjo u ndalua dhe qielli u mbrojt me yje të shumta në numër.

    Ebu Hurejra, radijallahu anhu, na përcjell se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Largohuni prej shtatë mëkateve të mëdha dhe shkatërruese”. Thanë: O i Dërguar i Allahut cilat janë ato? Tha: “Ti bësh Allahut shok, të bësh magji, të vrasësh njeri jeta e të cilit është e ndaluar me ligj të Allahut përveç se me të drejtë, ta hash kamatën, ta hash pasurinë e jetimit, të ikësh prej fushëbeteje dhe të shpifësh për amoralitet gratë besimtare, të devotshme dhe të ndershme.”

    Këto janë shtatë mëkatet e mëdha dhe shkatërruese për vepruesin e saj, ndërsa dënimi i tyre në dynja dhe ahiret është i dhimbshëm dhe për këtë shkak Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, na paralajmëroi për rrezikun e tyre dhe na urdhëroi që të largohemi.

    1. Shirku në Allahun: Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, filloi me shirkun për shkak se është mëkati më i madh që i bëhet Allahut. Shirk do të thotë t’i barazosh Allahut Zota tjerë në veçori dhe atribute që i takojnë vetëm Allahut, si kërkimi i ndihmës prej njerëzve të vdekur, pastaj therja, lutja dhe frika ashtu si e meriton vetëm Allahu.

    Vepruesi i shirkut është banor i përhershëm i Xhehenemit në rast se nuk pendohet në dynja. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Sigurisht, atij që adhuron tjetërkënd përveç Allahut, Allahu do t’ia ndalojë Xhenetin dhe strehim i tij do të jetë Zjarri. Për keqbërësit nuk ka ndihmës”. (El-Maide: 72); “(Kujtoje) kur Lukmani i tha të birit, duke e këshilluar: “O djali im, mos i shoqëro Allahut asgjë (në adhurim)! Pa dyshim, idhujtaria është një padrejtësi shumë e madhe.” (Lukman: 13)

    Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, kur u pyet se cili është mëkati më i madh te Allahu? U përgjigj: “T’i bësh Allahut shok, e ai të ka krijuar.”

    1. Bërja e magjisë: Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, magjinë e përmendi pas shirkut për shkak se veprimi i saj të nxjerr prej Islami. Për të punuar me magji patjetër duhesh t’i nënshtrohesh shejtanit dhe t’i afrohesh atyre me therje, me lutje dhe me kërkim ndihme. Pesë mëkatet tjera që vijojnë pas magjisë në vete përmbajnë nga një lloj dhune e armiqësie, në trup, në pasuri ose në nder. Kurse magjia i përfshin të gjitha llojet e këtyre dëmeve duke ia shtuar edhe dëmin më të madh në të drejtën e Allahut, e ajo është bërja shok Allahut në adhurim.
    2. Vrasja e njeriut e cila është e ndaluar me ligj të Allahut përveç se me të drejtë: Ky është mëkat i madh dhe nuk lejohet vrasja e asnjë njeriu, përveç se atë që ka urdhëruar Allahu dhe i Dërguari i Tij. Në këtë ndalesë përfshihet edhe vrasja e jobesimtarëve të cilët hyjnë në shtet islam dhe janë në marrëveshje me muslimanët. Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, thotë: “Kush vret një jobesimtar dorëzanë nuk do ta nuhasë erën e Xhenetit.”
    3. Ngrënia e kamatës: Ndalohet ngrënia e çdo llojit të kamatës dhe Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, e mallkoi ngrënësin e saj, atë që e jep, atë që e shkruan aktin e kamatës dhe dëshmitarët. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Ata që marrin fajde, do të ringjallen (në Ditën e Gjykimit) si ai që djalli e ka çmendur me prekjen e vet” (El-Bekare: 275)
    4. Ngrënia e pasurisë së jetimit: Kjo do të thotë cenimi i pasurisë së tij nëpërmjet të ngrënit, sepse e ngrëna është përgjithësisht një mënyrë përfitimi. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Ata që hanë pasurinë e jetimëve padrejtësisht, në të vërtetë hanë zjarr në barqet e tyre dhe do të digjen në zjarrin e ndezur fort”. (En-Nisa:10)
    5. Zmbrapsja në ditën e betejës: Kjo do të thotë t’i kthesh shpinën jobesimtarëve në kohën e luftimit. Ky veprim është gjynah i madh nëse muslimani zmbrapset prej beteje dhe i bashkëngjitet jobesimtarëve ose zmbrapset prej frike dhe i le muslimanët në gjendje të keqe. Allahu, azze ue xhel, thotë: “O besimtarë, kur të ndeshni ushtritë e jobesimtarëve në betejë, mos ua ktheni shpinën! Cilido që ua kthen shpinën atë ditë, përveç atij që tërhiqet me qëllim që të sulmojë përsëri ose për t’u bashkuar me një tjetër, do të shkaktojë zemërimin e Allahut dhe do të ketë si strehë Xhehenemin. Eh, sa fund i keq është ky!” (El-Enfal: 15-16)
    6. Shpifja ndaj grave të ruajtura, të pafajshme dhe besimtare: Kjo do të thotë shpifja ndaj grave të ruajtura, që nuk i hedhin sytë drejt imoralitetit dhe paturpësive, të drejta, të devotshme, të martuara apo beqare, me imoralitet dhe kurvëri. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Vërtet, ata që përgojojnë gratë e ndershme, zemërdëlira e besimtare, janë të mallkuar në këtë botë dhe në tjetrën; për ata ka dënim të madh.” (En-Nur: 23)

    O robër të Allahut, këto janë shtatë mëkatet e mëdha që duhet t’i largohemi për shkak se e meritojnë zemërimin e Allahut dhe ai i cili bie në njërën prej tyre le të shpejton me pendim të sinqertë para se t’i del shpirti dhe të kthehet te Zoti i saj.

    “Dhe shkuan pas shpifjeve që bënin djajtë kundër mbretërisë së Sulejmanit. E Sulejmani nuk ishte mohues, por djajtë ishin mohues. Ata u mësonin njerëzve magjinë dhe dijeninë që u ishte dërguar dy engjëjve në Babiloni – Harutit e Marutit. Këta engjëj nuk i mësonin ndokujt magji, pa i thënë: “Ne jemi dërguar për t’ju vënë në provë, andaj ti mos u bëj mohues (duke mësuar apo ushtruar magjinë)!” Dhe njerëzit mësuan nga këta të dy se si t’i ndajnë bashkëshortët. Por magjistarët nuk mund t’i bëjnë dëm askujt pa lejen e Allahut. E megjithatë, njerëzit mësojnë ato gjëra që i dëmtojnë e nuk u bëjnë dobi. Në të vërtetë, ata e dinin se ai që e përvetësonte këtë mjeshtëri, nuk do të kishte kurrfarë të mire në jetën tjetër. Eh, sa e keqe është ajo për të cilën shitën shpirtrat e veta! Ah, sikur ta dinin ata!” (El-Bekare: 102)

    O robër të Allahut, azze ue xhel!

    Dëmi prej magjisë për shoqërinë është i madh, prandaj edhe dënimi për magjistarin është vrasja.

    Xhundubi, radijallahu anhu, na përcjell se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Ndëshkimi i magjistarit është goditja e tij me shpatë.”

    Bexhaleh, radijallahu anhu, thotë se Omeri, radijallahu anhu, na shkroi që ta mbysim çdo magjistar dhe magjistare, dhe pas kësaj letre i mbytëm tre magjistarë.

    Përcillet se edhe Hafsa, radijallahu anha, kishte urdhëruar që të mbytet shërbëtorja e saj e cila e kishte magjepsur dhe më vonë e mbytën.

    Shërimi më i mirë prej magjisë është me ilaçe prej Kur’anit dhe Sunetit dhe në to ka shumë dobi. Ndikimi i magjisë në trup mundet të shkatërrohet dhe trupi të mbrohet vetëm me leximin e Kur’anit, me lutje dhe me dhikër. Kur zemra e robit mbushet me lexim dhe me dhikër do të shërohet me lejen e Allahut, azze ue xhel, prej çdo sëmundje qoftë prej magjisë, apo prej mësyshit, apo prej sëmundjeve psikike dhe prej sprovave të ndryshme.

    Muhamedi, salallahu alejhi ue selem, na mësoi se si të mbrohemi prej saj me anë të lutjeve dhe dhikreve profetike, dhe prej saj: leximin e sures Felek dhe Nas nga tri herë në mëngjes dhe mbrëmje dhe para gjumi. Po ashtu leximin e ajetul Kursi në mëngjes dhe mbrëmje, dhe leximin e dy ajeteve të fundit prej sures El-Bekare. Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, thotë: “Kush i lexon natën dy ajetet e fundit prej sures El-Bekare i mjaftojnë (i mjaftojnë prej çdo sherri).”

    Pastaj leximi i lutjes: “Bismilahi el ledhi la jedur’ru mea ismihi shej’un fil erdi ue la fis sema ue huve semiul alim” (Me emrin e Allahut pranë emrit të Atij që nuk të bën dëm asgjë në tokë e as në qiell, Ai që dëgjon dhe di çdo send.) tre herë në mëngjes dhe në mbrëmje.

    Po ashtu lexohet lutja: “Eudhu bi kelimatilahi tammati min kul sherrin ma halak” (Kërkoj mbrojtje me fjalët e përsosura të Allahut nga sherri që ka krijuar) tre herë në mëngjes dhe në mbrëmje.

    Mënyra e dytë për mbrojtjen prej magjisë është edhe ngrënia e shtatë hurmave Axhueh në mëngjes para ngrënies së ushqimit. Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Kush i ha shtatë hurma Axhueh në mëngjes nuk i bën dëm atë ditë as helmi e as magjia.”

    Shejh Abdulaziz ibën Bazi, Allahu e mëshiroftë, thotë se përveç Axhues bëjnë dobi edhe hurmat tjera të cilat janë prej Medine duke u bazuar në hadithin i cili gjendet te Muslimi. Këto hurma veçohen prej hurmave të vendeve të tjera për shkak vlerës dhe veçorive të Medinës, dhe shpresohet që Allahu të bën dobi me to.

    Në fund e lus Allahun, azze ue xhel, që mua dhe jush të na mbrojë prej çdo të keqe në dynja dhe ahiret.

    Abdulmelik el Kasim

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Need Help? Send a WhatsApp message now

Click one of our representatives below

Kushtrim Guraj
Kushtrim Guraj

Technical support

I am online

I am offline

Merlinda Guraj
Merlinda Guraj

Marketing support

I am online

I am offline