test.disidenti.net

Category: Imani

  • CILIT LLOJ TË GJYNAHQARËVE I TAKON?

    CILIT LLOJ TË GJYNAHQARËVE I TAKON?

    Bëjmë krahasimin mes këtyre dy shembujve:

    Shembulli i parë: Të riut që gjynahu ia ka pushtuar zemrën dhe mendjen. Për të arritur deri te rruga që e çon te gjynahu, planifikon, jep mund dhe e angazhon trurin. Pastaj i vë në funksion gjymtyrët e tij, madje ndoshta shpenzon një pjesë nga pasuria e tij apo e shfrytëzon autoritetin e tij. Kur gjymtyrët e tij e braktisin gjynahun, vazhdon pamja e gjynahut t’i sillet nëpër mendje dhe ta zotërojë trurin e tij.

    Në momentin që i takon shokët, krenohet para tyre me veprën e tij dhe e shpalos gjynahun e tij. Nëse i ikën mundësia ta bëjë gjynahun, atij kjo i shkakton keqardhje dhe i ngjall dëshpërim. E, nëse i shkon mendja të pendohet, sakaq ky mendim i ikën dhe dëshira për të bërë mëkat ia dëbon atë mendim të mirë që kishte.

    Shembulli i dytë: I riu që e urren gjynahun dhe gjynahqarin. Kohën e tij e shfrytëzon në ibadet, mirëpo herë pas here e kaplon një dobësi njerëzore dhe e çon në gjynah. Deri të largohet nga gjynahu, zemra e tij përvëlohet nga keqardhja; ndien dhembje dhe ka siklet, i ngre duart e tij kah qielli e i lutet Allahut për pendim dhe falje. Zemra i rrëqethet kur dëgjon çdoherë këshillë. Gjynahu i del para syve dhe vazhdon ta futë në siklet. Më pas pyet, cila është rrugëdalja? Cila është zgjidhja? Dhe nis ta largojë çdo rrugë që e çon deri në gjynah. E tillë është gjendja dhe shprehia e këtij të riu nëse bie në gjynah.

    Pas gjithë kësaj fillon ta përbuzë veten. E ndien në vete se është larg rrugës së punëmirëve dhe e fajëson që ka cilësi të të padijshmëve dhe hipokritëve.

    I tilli është prej atyre që për ta Allahu thotë: “Për ata që, kur bëjnë vepra të turpshme ose i bëjnë dëm vetes, e kujtojnë Allahun, i kërkojnë falje për gjynahet e tyre – e kush i fal gjynahet përveç Allahut? – dhe nuk ngulmojnë me vetëdije në gabimet që kanë bërë.” (Ali Imran: 135)

    Për Allahun, a janë të barabartë këta të dy? Dhe cili është më afër mëshirës së Sunduesit, të Gjithëdijshmit, Pendimpranuesit dhe Mëshiruesit?

    Rreth këtij botëkuptimi foli Ibn el-Kajimi, Allahu e mëshiroftë, duke thënë: “Allahu e fal robin i cili ka rënë në gjynah, sepse e ka mposhtur epshi dhe fuqia e karakterit. Ato e çojnë në gjynah, por, megjithatë zemra e tij e urren gjynahun dhe nuk këmbëngul për në gjynah; e këtij shpresohet që Allahu t’ia falë dhe ta mëshirojë, për shkak se Allahu e di që robi ka dobësi dhe e mposht shpeshherë epshi i tij dhe se ky njeri nuk mund t’i bëjë ballë mëkatit, pa rënë në të. Ai edhe kur bie në gjynah, qëndron kokulur dhe i përulur para Zotit, ka siklet dhe frikë. Epshi i nefsit e tërheq kah gjynahu, ndërsa imani tij e urren këtë. Herë i përgjigjet nxitësit të epshit, e herëve të tjera i përgjigjet thirrësit të imanit. E ai që jetën e tij e ndërton mbi gjynahe, nuk e ka frikë Allahun dhe nuk e lufton epshin për hir të Allahut, madje gëzohet dhe qesh kur bën gjynah, pikërisht për këtë njeri duhet pasur frikë se gjynahet do të ndërhyjnë mes tij dhe pendimit, e nuk do t’i jepet mundësia të pendohet prej tyre.”[1]

    Me një vend tjetër tha: “Të gëzohesh me bërjen e gjynahut tregon që e dëshiron atë fort dhe po aq je i padijshëm se kujt po i bën gjynah. Po ashtu, tregon se nuk ke njohuri për fundin e keq që e sjell gjynahu dhe rrezikun e tij. Gëzimi me bërjen e gjynahut ia mbulon të gjitha këto fakte njeriut dhe për të është më i rrezikshëm se vetë rënia në gjynah. Asnjëherë nuk plotësohet kënaqësia dhe nuk kompletohet gëzimi te besimtari me bërjen e gjynahut, përkundrazi, kur e bën gjynahun, zemrën e tij e prek pikëllimi, mirëpo këtë ndjenjë ai nuk arrin ta perceptojë sepse ëmbëlsia e epshit e pengon ta ndiejë atë. Kur zemra boshatiset dhe nuk ndien më pikëllim, por shtohet gëzimi dhe kënaqësia me bërjen e gjynahut, atëherë duhet ta rishikojë imanin e tij dhe të shqetësohet për vdekjen e zemrës së tij. Sikur të ishte e gjallë zemra e tij, do të mërzitej, zemërohej dhe do t’i vinte rëndë për bërjen e gjynaheve të tij, por ajo nuk ndien më. Në këtë gjendje ai i përngjason të vdekurit që asnjë plagë më nuk i shkakton dhembje.”[2]

    Ibn es-Semaku, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Janë tri lloje njerëzish:

    Lloji i parë – ai që pendohet pas gjynahut, i vendosur ta braktisë gjynahun dhe të mos i kthehet sërish. Ky është i mrekullueshëm.

    Lloji i dytë – ai që bën gjynah e pastaj pendohet, bën gjynah dhe mërzitet, bën gjynah dhe qan. Këtij shpresohet t’i falet, por edhe frikësohemi për të se do të dënohet.

    Lloji i tretë – bën gjynah dhe nuk pendohet apo nuk mërzitet, bën gjynah dhe nuk qan. Ky njeri e ka lëshuar rrugën e Xhenetit dhe është duke e ndjekur rrugën e Xhehenemit.”[3]

    Junus ibn el-Avam ibn el-Heusheb, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Në të kaluarën thuhej se gëzimi me bërjen e gjynahut është mëkat më i rëndë se vetë bërja e gjynahut.”[4]

    Andaj, rishikoje veten se ku je ti me gjynahun. A je prej atyre që gëzohen kur bëjnë gjynah, e dëshirojnë atë dhe shkojnë pas tij? Apo je prej atyre që e urrejnë dhe nuk duan ta veprojnë atë, përveç kur u dobësohet nefsi dhe i mund epshi, atëherë bien në të!

    Kujdes! Mos të të bëjë lezeti i epshit ta harrosh hidhësinë e gjynahut! Kujdes! Mos të t’i djegë zjarri i tekave rrënjët e imanit në zemrën tënde!

    [1] Miftah Darus Seade (1/283).

    [2] Medarixhus Salikin (1/201).

    [3] Shuab el-Iman, Imam Bejhakiu (7156).

    [4] Shuab el-Iman, Imam Bejhakiu (7157).

    DR. MUHAMED ED DUVEJSH

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

    PJESË NGA LIBRI “RRUGA E SHPËTIMIT NGA E KEQJA E GJYNAHUT”

    (Libri është i përkthyer në shqip)

  • QARTËSIMI I TEUHIDIT TË ADHURIMIT NËPËRMJET RITEVE TË HAXHIT

    QARTËSIMI I TEUHIDIT TË ADHURIMIT NËPËRMJET RITEVE TË HAXHIT

    Frikojuni Allahut dhe dijeni se qëllimi i krijimit tuaj nuk është tjetër përpos adhurimi i Tij. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Xhindet dhe njerëzit i kam krijuar vetëm që të Më adhurojnë”. (Edh-Dharijat: 56)

    Allahu me këtë mesazh i porositi të gjitha krijesat: “O njerëz! Adhuroni Zotin Tuaj, i Cili ju ka krijuar ju dhe ata që ishin para jush, që të mund të ruheni (nga të këqijat); i Cili e ka bërë për ju tokën shtresë dhe qiellin ndërtesë; i Cili prej së larti zbret ujë dhe nëpërmjet tij bën që të rriten fruta si ushqim për ju. Prandaj mos sajoni me vetëdije zota të barabartë me Allahun”. (El-Bekare: 21-22)

    Adhurimi pa teuhid (njësim) i përngjanë namazit pa abdesë. Sikurse papastërtia që e prish abdesin ashtu shirku i vepruar nga ana e robit e shkatërron teuhidin. Allahu, azze ue xhel, për këtë shkak i drejtohet krijesës më të dashur duke i thënë: “Me të vërtetë, të është shpallur ty (o Muhamed), si dhe atyre që kanë qenë para teje: “Nëse i shoqëron Allahut diçka tjetër (në adhurim), me siguri që punët e tua do të zhvlerësohen dhe do të jesh ndër të humburit”. (Ez-Zumer: 65)

    Shirku (politeizmi) është arsyeja kryesore për mospranimin e veprave dhe adhurimeve, prandaj urdhri për adhurimin e Allahut shumë herë vjen i shoqëruar me ndalesën prej shirkut, sikurse në thënien e Allahut, azze ue xhel: “Adhuroni Allahun dhe mos i shoqëroni Atij asgjë (në adhurim)”. (En-Nisa: 36) Ky ishte edhe mesazhi i të gjithë Profetëve drejtuar popujve të tyre: “O populli im! Adhuroni Allahun, ju nuk keni zot tjetër përveç Tij! “. (El-A’raf: 59)

    O robër të Allahut!

     Allahu na e detyroi Haxhin, prandaj le të përsiatim në të, manifestimin e teuhidit dhe largimin prej shirkut, që të mbetet shembull praktik që do ta përpilojmë në të gjitha adhurimet tona.

    Në rend të parë nëse përsiatim themelimin e Qabes do të vërejmë se ajo është themeluar mbi teuhid, siç na njofton edhe Allahu, azze ue xhel: “Ne i urdhëruam Ibrahimin dhe Ismailin: “Pastrojeni Shtëpinë Time (Qaben) për ata që e vizitojnë, që rrijnë aty për adhurim dhe që falen duke u përkulur dhe përulur”. (El-Bekare: 125)

    Allahu i urdhëroi ata të dy që ta pastrojnë Qabenë prej të gjitha papastërtive, e posaçërisht prej shirkut. Allahu, azze ue xhel, thotë: “O besimtarë! Në të vërtetë, idhujtarët janë të papastër (për shkak të besimit të kotë), prandaj të mos i afrohen më Xhamisë së Shenjtë pas këtij viti”. (Et-Teube: 28); “Kujtoje kur Ne vendosëm për Ibrahimin vendin e Faltores (duke e urdhëruar): “Mos më shoqëro asgjë (në adhurim) dhe pastroje Shtëpinë Time (nga idhujtaria), për ata që vijnë rrotull saj (në shenjë adhurimi) dhe për ata që rrinë në këmbë, përkulen dhe bien në sexhde duke u falur”. (El-Haxh: 26)

    Kjo shtëpi pra, është themeluar mbi teuhid dhe detyrohet të mbetet ashtu deri në Ditën e Kiametit, nuk lejohet që t’i afrohet asnjë jobesimtar (mushrik) ose të depërton ndonjë lloj i shirkut përreth saj. Prandaj Profeti, salallahu alejhi ue selem, kur e çliroi Mekën hyri në Qabe dhe përreth saj i gjeti treqind e gjashtëdhjetë idhuj të cilët filloi t’i shkatërron dhe të përsërisë ajetin: “E vërteta erdhi, ndërsa e pavërteta u shkatërrua. Sigurisht, e pavërteta është e paracaktuar të zhduket!”. (El-Isra: 81) Pastaj urdhëroi që të nxirren prej Qabes dhe të digjen, ndërsa Profeti, salallahu alejhi ue selem, hyri në brendësinë e saj dhe filloi t’i fshin vizatimet e pikturuara në mure duke u bazuar në fjalën e Allahut: “Dhe pastroje Shtëpinë Time (nga idhujtaria), për ata që vijnë rrotull saj (në shenjë adhurimi) dhe për ata që rrinë në këmbë, përkulen dhe bien në sexhde duke u falur”. (El-Haxh: 26)

    Qabeja është Kibla e muslimanëve, në të kryhet Haxhi dhe Umreja, është vendtakim i zemrave dhe trupave të tyre, prandaj detyrohet të jetë burim i teuhidit (njësimit) dhe i besimit të pastër ku do të adhurohet Allahu me sinqeritet, dhe të largohet prej saj çdo lloj i idhujtarisë dhe risive. Prandaj edhe erdhi urdhri që të kryhet Haxhi dhe Umreja vetëm se për Allahun: “Kryeni Haxhin dhe Umren për hir të Allahut!” (El-Bekare: 196)

    O robër të Allahut!

    Prej manifestimeve të teuhidit të adhurimit në Haxh është ngritja e zërave pas veshjes së Ihramit duke iu përgjigjur ftesës së Haxhit vetëm se për hir të Allahut, dhe duke e publikuar njësimin e Tij në falënderim, begati e sundim: “Lebbejke Allahume Lebbejk, Lebbejke La sherike Leke Lebbejk, innel-Hamde ven-ni’ëmete leke vel-Mulk La sherike Lek” (Të përgjigjem o Zot, Ti je i pashoq, vetëm Ty të përgjigjem, falënderimi të takon vetëm Ty. Të gjitha begatitë dhe i tërë sundimi të takon Ty, Ti je i pashoq).

    Po ashtu prej manifestimeve të teuhidit (njësimit) të adhurimit në Haxh është përmendja e Allahut në ditën e Arafatit me lutjen: “La ilahe il-lAllahu vahdehu la sherike leh, lehul mulku ve lehul Hamdu ve Huve ala kul-li shejin Kadir” (S’ka të adhuruar përveç Allahut Një dhe të pashoq, Atij i takon sundimi dhe Lavdërimi, Ai është i Plotfuqishëm mbi çdo send).

    Profeti, salallahu alejhi ue selem, thoshte: “Lutja më e mirë është ajo e ditës së Arafatit, ndërsa fjala më e mirë që e kam thënë unë dhe Profetët para meje “La ilahe il-lAllahu vahdehu la sherike leh, lehul mulku ve lehul Hamdu ve Huve ala kul-li shej’in Kadir” (S’ka të adhuruar përveç Allahut Një dhe të pashoq, Atij i takon sundimi dhe Lavdërimi, Ai është i Plotfuqishëm mbi çdo send).

    Kjo lutje është kumtesë e njësimit të adhurimit në këtë shoqëri madhështore dhe në këtë ditë të bekuar, dhe preferohet të shqiptohet sa më shpesh me qëllim që haxhiu ta kupton thelbin e saj dhe të vepron sipas asaj çka e aludon ajo, që në fund t’i kryen ritet e Haxhit me sinqeritet dhe t’i largohet çdo llojit të shirkut e risive.

    Po ashtu prej manifestimeve të teuhidit (njësimit) të adhurimit në Haxh është Tavafi përreth Qabesë. Allahu, azze ue xhel, thotë: “dhe le t’i vijnë rrotull Shtëpisë së lashtë”. (El-Haxh: 29)

    Tavafi përreth Qabes është i veçantë për të dhe nuk lejohet veprimi i tij ndokund tjetër në gjithë rruzullin tokësor. Haxhiu prej këtu e kupton se Tavafi përreth varreve, druve, gurëve e tyrbeve, nuk është adhurim i lejuar nga Allahu, por është adhurim i urdhëruar nga shejtanët qofshin ata njerëz apo xhinë.

    Po ashtu prej manifestimeve të teuhidit (njësimit) të adhurimit në Haxh është madhërimi i Allahut me puthjen dhe fërkimin e Gurit të Zi. Haxhiu e puth atë gur me bindje të thellë se është prej riteve të Haxhit dhe se me këtë vepër i nënshtrohet Allahut dhe Profetit të Tij. Mu për këtë arsye Omeri ibën Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur me të, kur e puthi Gurin e Zi tha: “Pasha Allahun, unë e di se ti je gur, nuk bën dobi e as dëm, dhe mos ta kisha parë Profetin, salallahu alejhi ue selem, duke të puthur asnjëherë nuk do të puthja”,

    Muslimani prej kësaj vepre e kupton se nuk lejohet puthja dhe fërkimi për bereqet të asnjë objekti apo guri, duke e përjashtuar këtu puthjen dhe fërkimin e Gurit të zi për arsye se kjo është prej riteve të Haxhit, ndërsa puthja dhe fërkimi i varreve, tyrbeve e druve për bereqet është prej veprave që e kundërshtojnë fenë e Allahut dhe nuk janë prej riteve të Tij.

    Po ashtu prej manifestimeve të teuhidit (njësimit) të adhurimit në Haxh është që haxhiu pasi ta kryen Tavafin t’i fal dy rekate pas Mekami Ibrahim duke u bazuar në thënien e Allahut, azze ue xhel,: “Kujtoni kur Ne e bëmë Qaben vendgrumbullimi dhe sigurie për njerëzit, duke thënë “Bëjeni vendin e Ibrahimit si vend faljeje!”. (El-Bekare: 125)

     Preferohet që në rekatin e parë pas Fatihas të lexon suren el Kafirun, ndërsa në të dytin suren el Ihlas. Urtësia e leximit të këtyre dy sureve qëndron në faktin se ato në vete përmbajnë njësimin e Allahut me njohje dhe pohim (teuhid rububije) dhe njësimin e Allahut me adhurim (teuhid uluhije). Surja e parë përmban mospranimin e fesë së mushrikëve dhe njësimin e Allahut me adhurim, ndërsa surja e dytë përmban njësimin e Allahut me cilësitë e përkryera dhe dëlirjen e Tij prej cilësive të mangëta.

    Po ashtu prej manifestimeve të teuhidit (njësimit) të adhurimit në Haxh është saji (ecja) mes kodrinave të Safës dhe Meruas duke u bazuar në thënien e Allahut, azze ue xhel: “Kodrinat Safa dhe Merua (në Mekë) janë pjesë e Simboleve të Allahut, prandaj ai që viziton Qabenë për haxh ose për umre, s’ka kurrfarë gjynahu nëse sillet mes tyre. Kush bën vepra të mira vullnetare, ta dijë se Allahu është njëmend Falënderues dhe i Gjithëdijshëm”. (El-Bekare: 158)

     Prej këtij riti të Haxhit muslimani mëson se saji nuk kryhet në vend tjetër përveç se në Safa dhe Merua, për arsye se këto janë rite të Haxhit, ndërsa saji i kryer në ndonjë vend tjetër është mashtrim i shejtanit dhe nuk është adhurim i Allahut.

    Po ashtu prej manifestimeve të teuhidit (njësimit) të adhurimit në Haxh është ajo çka e ligjësoi Allahu në ditën e Bajramit dhe në ditët e caktuara (të Teshrikut) prej përmendjes së Tij: “Dhe madhëroni Allahun në (tre) ditët e caktuara (të Teshrikut)”. (El-Bekare: 203)

    Përmendja e Allahut në këto ditë qartësohet në veprat e mëdha që kryhen gjatë atyre ditëve duke filluar prej qëndrimit në Mina, pastaj gjuajtjes së gurëve, prerjes së Kurbanit, faljes së pesë kohërave të namazit në atë vend të bekuar dhe në ato ditë të bekuara. Muslimani kur i gjuan gurët thotë “Allahu Ekber (Allahu është më i madhi)”, e kjo është përmendje e Allahut, po ashtu kur e ther Kurbanin e përmend Allahun, ashtu siç na njofton Allahu në Kur’an: “Për çdo popull, Ne kemi caktuar një ritual, që ata të përmendin emrin e Allahut gjatë flijimit të kafshëve, që Ai ua ka dhuruar për ushqim”. (El-Haxh: 34)

    Allahu, azze ue xhel, po ashtu thotë: “Devetë dhe gjedhët i kemi bërë për ju si një nga ritet e Allahut për flijim dhe ju keni dobi nga ato. Prandaj, përmendeni emrin e Allahut mbi ato, ndërsa i radhisni në këmbë (për t’i therur). Kur ato të bien në tokë, hani prej (mishit të) tyre dhe ushqeni edhe atë që lyp, edhe atë që nuk lyp. Kështu pra, Ne i kemi vënë ato në shërbimin tuaj, që ju të jeni mirënjohës. Tek Allahu nuk arrin as mishi, as gjaku i tyre, por arrin përkushtimi juaj. Kështu, Ai i ka vënë ato në shërbimin tuaj, që ju ta madhëroni Allahun sepse ju ka udhëzuar. Dhe, jepu lajmin e mirë, punëdrejtëve!” (El-Haxh: 36-37)

    Muslimani prej këtyre ajeteve kupton se therja e Kurbanit është adhurim dhe se therja e saj nuk lejohet t’i kushtohet dikujt tjetër veç Allahut, se kjo është shirk.

    Po ashtu prej manifestimeve të teuhidit (njësimit) të adhurimit në Haxh është se Allahu i ka porositur haxhilerët që ta përmendin Atë shumë gjatë kryerjes së riteve të Allahut dhe pas përfundimit të saj. I ndaloi prej përmendjes së parive dhe njerëzve të mëdhenj me ndikim, të gjallë apo të vdekur, dhe i porositi që të mos krenohen me fise dhe gjenezë. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Nuk është gjynah të kërkoni nga Zoti juaj ndonjë të mirë. E, kur të ktheheni nga Arafati, përmendni Allahun në vendet e shenjta! Përmendni Atë që ju ka udhëzuar në rrugën e drejtë, sepse ju më parë ishit të humbur! Mandej, kthehuni, siç kthehen të gjithë të tjerët dhe kërkoni ndjesë prej Allahut! Se Allahu është Falës i madh dhe Mëshirëplotë. Pasi t’i kryeni ritet e haxhillëkut, përmendni Allahun ashtu siç i kujtoni prindërit tuaj, madje edhe më tepër! Disa njerëz thonë: “Zoti ynë, jepna të mira në këtë botë!” Por, për këta, s’ka asnjë të mirë në botën tjetër. Por ka dhe të tjerë që thonë: “Zoti ynë, na jep të mira në këtë botë, na jep të mira në botën tjetër dhe na ruaj nga dënimi i Zjarrit (të Xhehenemit)” Këtyre do t’u jepet shpërblim për atë që kanë bërë. Allahu është i shpejtë në llogari. Dhe madhëroni Allahun në (tre) ditët e caktuara (të Teshrikut). Por, edhe ata që nguten dhe rrinë vetëm dy ditë (në Mina), nuk bëjnë gjynah; nuk bën gjynah as ai që rri më shumë, nëse i frikësohet vërtet Allahut. Ta keni frikë Allahun e ta dini mirë se vetëm tek Ai do të tuboheni!” (El-Bekare: 198-203)

    Haxhi pra, nuk qenka thjesht një udhëtim vëzhgues e turistik dhe manifestim i riteve, por është përvojë dhe mësim praktik për besimin e pastër dhe largimin e besimeve të kota të kohës së injorancës.

     O ju që Allahu jua mundësoi ta kryeni Haxhin, e mësuat prej riteve të tij besimin e pastër dhe i vërejtët të tjerët qofshin prej vendit të juaj apo prej ndonjë vendi tjetër se kanë gabime që bien ndesh me besimin e pastër, mësojuani atyre besimin dhe përmirësoni gabimet e tyre për arsye se detyra e dijetarit është mësimi i të paditurit dhe mos harroni se ju jeni përgjegjës para Allahut i cili thotë: “Nuk është mirë që besimtarët të shkojnë në luftë të gjithë njëherësh, por prej çdo bashkësie, një grup të mbetet mbrapa, që të thellohet në mësimin e fesë dhe kështu të këshillojë popullin e vet, mbasi të kthehet nga lufta, që t’i frikësohet Allahut”. (Et-Teube: 122); “Le të dalë prej jush një grup që të thërrasë për në mirësi, të urdhërojë për vepra të mira e të ndalojë prej veprave të shëmtuara! Këta njerëz do të jenë të shpëtuarit”. (Ali Imran: 104)

    Besimtari pra, së pari shpreson në përmirësimin e vetes e pastaj në përmirësimin e të tjerëve. Profeti, salallahu alejhi ue selem, thotë: “Nuk ka besuar ndonjëri prej jush deri sa nuk e do për vëllain e tij musliman atë çka e donë për vetvete”.

     O robër të Allahut!

    Frikojuni Allahut, kujdesuni për fenë e juaj në përgjithësi dhe për besimin tuaj në veçanti, për shkak se ajo është baza dhe themeli. Kjo fe është e ndërtuar mbi dy parime: sinqeritetin në adhurim dhe pasimin e Profetit, salallahu alejhi ue selem, dhe këto dy parime nuk mund të njihen përveç se me përsiatje të Kur’anit dhe Sunetit dhe me pasimin e tyre.

    Shejh Dr. Salih El Feuzan

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

     

  • Kurani i rrënon dyshimet (HUTBE)

    Kurani i rrënon dyshimet (HUTBE)

    Mësimet e Kuranit ndahen në tri pjesë:

    1. Teuhid ose njësimi i Allahut,
    2. Tregime, dhe

    Kur jemi te tregimet, do të shohim dialogun që e bënë pejgamberët e Allahut me jobesimtarët. Kur jemi tek ajetet e teuhidit, do të shohim se flasin për madhështinë e Allahut, për cilësitë e larta dhe emrat e bukur të Allahut, njohja e mirëfilltë e Allahut e kështu me radhë.

    Në Kuran përmenden dyshimet e jobesimtarëve dhe Allahu u përgjigjet atyre. Këto dyshime përsëriten në të gjitha kohët. Pra, këto dyshime nuk janë diç e re, përkundrazi janë të vjetra, porse mund të ndryshojnë në nuanca, ndërsa në vija të gjera dyshimet që i shfaqnin idhujtarët e hershëm dhe jobesimtarët bashkëkohorë janë të njëjta.

    Madje, është e çuditshme se idhujtarët e së kaluarës, kur ishin në rehati, adhuronin idhujt, ndërsa në kohë krizash i ktheheshin Allahut. Ndërkaq, jobesimtarët e së sotmes fare nuk kthehen tek Allahu, madje as në kohë vështirësish.

    Në Kuran do të hasim ajete që i rrënojnë dyshimet e ateistëve. Po ashtu do të shohim ajete që i rrënojnë dyshimet e idhujtarëve. Pastaj, ajete që i rrënojnë dyshimet e atyre që e mohojnë profecinë e Muhamedit ﷺ , madje vetë Kurani u përgjigjet atyre që e teprojnë në lavdërimin e Muhamedit ﷺ , saqë i atribuojnë cilësi hyjnore dhe e kundërshton bindjen e tyre.

    Kur Xhubejr ibn Mutimi ishte idhujtar, e tregon këtë rast: “E kam dëgjuar Pejgamberin ﷺ duke lexuar suren et Tur në namazin e akshamit dhe, kur arriti tek ajetet: “A mos vallë, ata janë krijuar prej hiçit apo mos janë ata krijues të vetvetes?! A mos vallë ata kanë krijuar qiejt dhe Tokën?! Nuk është kështu, por ata nuk janë aspak të bindur. A mos zotërojnë thesaret e Zotit tënd?! Apo mos janë ata sunduesit (e gjithçkaje)?!”, (Et Tur, 35-37) zemra desh më fluturoi.[1]

    Ne e dimë logjikisht se asgjë nuk krijohet prej asgjësë. Pra, çdo gjë ka një bazë, një esencë, një bërthamë. Ndërkaq, Ai që krijon vetëkuptohet se është shumë i Fuqishëm, ka urtësi absolute, nuk gabon, porse çdo gjë e përsos dhe sigurisht se nuk është i llojit njerëzor.

    Mospajtimin që e kemi me fetë e tjera ne nuk guxojë të bëjmë dallime mes pejgamberëve të Zotit se ky apo ai është më mirë, ndërsa profeti tjetër është gabim. Jo, nuk guxojmë të bëjmë kësi lloj krahasimesh.

    Atë që kemi të drejtë ta bëjmë është të sjellim argumente se cili libër i Zotit nuk ka pësuar ndryshime, cili Libër i Zotit është i ruajtur ashtu siç ka zbritur. Pra, tërë këtë e bëjmë me argumente.

    Pastaj, dialogun me ateistët mund ta bëjmë rreth prijësve shpirtërorë të tyre. Sigurisht, edhe ata kanë njerëz që i pasojnë, prej të cilëve frymëzohen. Nëse shikojmë në biografitë e atyre ose në cilitdo prej tyre, bie fjala, Karl Marksi, ishte racist, ndërsa sot bota mundohet ta luftojë racizmin. Lenini ishte tiran dhe njeri që sillej keq me prindin e vet. Ngjashëm i kemi edhe biografitë e ateistëve të tjerë, ku do të shohim se bënë vrasje masive të njerëzve të pafajshëm.

    Ndërkaq, nëse e shikojmë biografinë e Muhamedit ﷺ , do të shohim se edhe vetë jomuslimanët e vendosin të parin në listën e njerëzve të dalluar dhe më me ndikim në historinë e mbarë njerëzimit.

    Tek ai do të gjejmë trimëri, bamirësi, burrni e modesti. Do të shohim se i nderonte të vjetrit e të vegjlit, trajtimin e mirë që i bënte familjes, robërve ose shërbëtorëve, pastaj edhe me kafshët ishte shumë i butë e i mëshirshëm. Po ashtu, sjelljen madhështore që e kishte me jomuslimanët.

    Shikoje këtë përshkrim që e bëri Enesi (Allahu qoftë i kënaqur me të‎‎) për Pejgamberinﷺ : “Ditën kur Pejgamberi ﷺ  hyri në Medinë ndriçonte çdo gjë, kurse ditën kur vdiq çdo gjë dukej e errët.”[2]

    Nëse ndalemi te Faraoni, do të shohim se ai dhe përkrahësit e tij i mohonin të gjitha argumentet dhe mrekullitë e Musait ﷺ , por Allahu na tregon çfarë fshihte Faraoni dhe ata që ishin me të:

    ﴿وَجَحَدُواْ بِهَا وَٱسۡتَيۡقَنَتۡهَآ أَنفُسُهُمۡ ظُلۡمٗا وَعُلُوّٗاۚ ١٤﴾

    “Dhe i mohuan ato (argumentet e Zotit) me arrogancë e tirani, ani pse në vete besonin bindshëm.” (En Neml, 14)

    Po, pra ata ishin të bindur në argumentet e Musait ﷺ , porse i mohuan për shkak të arrogancës që e kishin, gjë që u kushtoi shtrenjtë, sepse të gjithë së bashku përfunduan të përmbytur në ujë.

    Vëllezër, ne nuk guxojmë të luajmë me besimin, herë të besojmë, herë jo! Me besimin në Allahun nuk ka lojë, nuk ka shaka.

    Nëse dikush shkon në gjykatë, a bën shaka atje? Përkundrazi, sjelljet i ka shumë në nivel dhe fjalët i ka jashtëzakonisht të matura. Madje, kur të hyjë, hyn duke u dridhur nga frika. Nëse jemi shumë serioz në gjykatë, përse të mos jemi seriozë në çështjen e besimit tonë, prej të cilit varet ardhmëria jonë në dynja e në ahiret?! Ka njerëz që kanë luajtur me argumentet e Zotit, por asnjëri prej tyre nuk ka parë ditë të bardhë.

    Kur jemi te besimi në ringjalljen, Allahu na e përshkruan dyshimin që e kanë disa nëpër histori:

    ﴿وَضَرَبَ لَنَا مَثَلٗا وَنَسِيَ خَلۡقَهُۥۖ قَالَ مَن يُحۡيِ ٱلۡعِظَٰمَ وَهِيَ رَمِيمٞ٧٨ قُلۡ يُحۡيِيهَا ٱلَّذِيٓ أَنشَأَهَآ أَوَّلَ مَرَّةٖۖ وَهُوَ بِكُلِّ خَلۡقٍ عَلِيمٌ٧٩﴾

    “Ai na solli Neve shembull, e harroi krijimin e vet e tha: “Kush i ngjall eshtrat duke qenë ato të kalbura?” Thuaj: “I ngjall Ai që i krijoi për herë të parë, e Ai është shumë i dijshëm për çdo krijim.” (Jasin, 78-79)

    Eshtrat për herë të parë janë krijuar prej ujit, e përse të mos rikrijohen pasi të jenë të kalbura?! Madje, në mendjen tonë a është më i lehtë krijimi për herë të parë apo rikrijimi, përkatësisht krijimi herën e dytë? Sigurisht, krijimi për herë të parë është më i vështirë. Këtë na e thotë edhe Kurani:

    ﴿وَهُوَ ٱلَّذِي يَبۡدَؤُاْ ٱلۡخَلۡقَ ثُمَّ يُعِيدُهُۥ وَهُوَ أَهۡوَنُ عَلَيۡهِۚ ٢٧﴾

    “Dhe Ai është që e shpik jetën dhe pastaj e përsërit atë, e ajo (përsëritja) është edhe më e lehtë për Të (sipas mendimit tuaj).” (Er Rum, 27)

    A e dini përse njerëzit dyshojnë në ringjalljen e në botën tjetër? Ç’është e vërteta, ata dyshojnë në fuqinë e Allahut.

    Mu për këtë, Allahu në suren Kaf, prej argumenteve që ua përmendi atyre që i kanë zemrat të mbushura me dyshime, i kthen në bazë ose në ajkë të besimit: Allahu ka mundësi të krijojë, ka Fuqi të krijojë. Pra, nëse ne jemi të bindur se Allahu krijoi Tokën e Qiellin, bimët e njeriun, malet e ujërat, atëherë ne besojmë se qenka e lehtë për të edhe ta ringjallë këtë njeri.

    I Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Njeriun të tërin do ta tretë toka, përveç kërbishtit[3]: prej tij është krijuar dhe prej tij do të ringjallet.”[4]

    Njeriu nuk tretet i tëri, por mbetet edhe kjo pjesë e vogël e quajtur kërbisht, prej të cilit do të ringjallet. Disa persona, të gjitha argumentet që flasin për Allahun e për botën tjetër, i refuzojnë e nuk i pranojnë, me pretekstin se ai nuk i ka parë këto gjëra! A është ky argument? Unë i besoj vetëm asaj që e kam parë, përndryshe nuk besoj. A është argument ky pretendim?

    Neve si besimtarë na mjafton të na tregojë ose të na informojë një njeri besnik, që nuk gënjen, ne i besojmë sakaq. Kur jemi te pretendimi “se nuk e kam parë, andaj nuk besoj”, ka shumë gjëra që ekzistojnë që dikush nuk i ka parë.

    Fëmija në barkun e nënës nuk sheh asgjë, por a do të thotë kjo se nuk ekziston një botë jashtë barkut të nënës dhe rrethit ku ai tanimë jeton?

    Peshku në ujë nuk sheh çfarë ka në tokë, por a do të thotë se asgjë nuk ekziston mbi tokë?

    Madje, shpirti, o vëllezër, të gjithë njerëzit besojnë se shpirti ekziston, porse askush nuk e sheh atë.

    Mos harroni vëllezër se njeriu në këtë botë është në provim, ndërsa në botën tjetër do t’i zbulohet çdo gjë, porse atëherë bëhet vonë.

     

    Pjesa e dytë e hutbes

    Kurani fisnik është Fjalë e Allahut të Madhëruar, rrjedhimisht është kundërpërgjigje ndaj çdo dyshimi. Pejgamberi ﷺ  nuk shtoi në Kuran as një fjalë të vetme.

    Çdo gjë është vetëm prej Allahut, prandaj Kurani mbetet mrekullia më e madhe e njerëzimit.

    Ibn Atije, një prej burrave të parë, kur e përshkroi Kuranin dhe madhështinë gjuhësore që e ka, thotë: “Sikur të hiqej një shprehje nga Kurani, pastaj të shikohej në tërë gjuhën arabe (që llogaritet se i ka rreth 12 milionë fjalë), në mënyrë që të vendoset në vend të fjalës kuranore, nuk do të gjeje dot.”[5]

    Nuk mund të gjesh ndonjë fjalë më të mirë sesa atë fjalë që e ka thënë Allahu.

    Mos u lodh të gjesh më mirë, por besoji Zotit tënd dhe Fjalës së Tij, se aty ke zgjidhje dhe përgjigje për çdo gjë.

    Përgatiti: Flamur Kabashi

    [1] Buhariu nr.4854.

    [2] Tirmidhiu nr.3618 dhe thotë se është sahih garib, po ashtu hadithin e saktëson shejh Albani.

    [3] Kërbisht: ashti i vogël në fund të boshtit kurrizor, që në anatomi njihet me termin coccyx.

    [4] Muslimi, 2955.

    [5] Nebeul adhim, f.147.

     

  • Xheneti dhe Xhehenemi janë afër nesh [HUTBE]

    Xheneti dhe Xhehenemi janë afër nesh [HUTBE]

    Abdullah ibn Mesudi tregon se Pejgamberi ﷺ  ka thënë: “Xheneti është më afër jush sesa lidhësja e nallaneve tuaja. Ashtu është edhe Zjarri.”[1]

    Po, vëllezër, Xheneti është afër nesh, e edhe Xhehenemi. Njerëzit ose do të hyjnë te njëri ose te tjetri. Madje, në secilin prej tyre është lehtë të hyhet dhe i lehtë të fitohet. Në Xhenet duhet të jetë nijeti për Allahun dhe të kryhen veprat e mira, ndërsa në Xhehenem ose Zjarr vetëm duhet të pasohet epshi dhe të bëhen sa më shumë mëkate.

    Pejgamberi ﷺ  ka thënë: “Gjithë umeti im do të hyjë në Xhenet, përveç atyre që refuzojnë.” Të pranishmit pyetën: “O i Dërguari i Allahut, e kush refuzon?”  Pejgamberi ﷺ tha: “Kush më bindet mua, do të hyjë në Xhenet, e, kush më kundërshton, vetëm se ka refuzuar.”[2]

    Pra, rruga qenka e vizatuar, e lehtë, mirëpo ne nuk guxojmë ta shkëpusim lidhjen me të e as ta ndërrojmë këtë rrugë. Mos thuaj do të provoj një rrugë tjetër, sepse të gjitha rrugët e tjera përveç rrugës së Allahut janë të mbyllura ose rrugë qorre.

    Kur vdiq Othman ibn Medhuni, sahabiu i njohur, një grua e quajtur Umu Ala tha: “Mëshira e Allahut qoftë mbi ty, o Ebu Saib (Othman ibn Medhun)! Unë jam dëshmitare jotja që Allahu të ka nderuar.” Pejgamberi ﷺ më tha: “E si e ditke ti se Allahu e ka nderuar atë?”

    I thashë: “Nuk e di, t’u bëfsha kurban me babë e nënë, o i Dërguari i Allahut, e kë pra (e mëshiruaka Allahu)?!” Ai më tha: “Sa i përket këtij, betohem në Allahun se i ka ardhur e qarta (vdekja). Betohem në Allahun se unë shpresoj për të mirësinë. Ndërkaq, betohem në Allahun se unë as për vete nuk e di çfarë do të bëhet me mua, edhe pse jam i Dërguari i Allahut.”[3]

    Ne nuk themi në mënyrë të prerë për askënd se ky do të hyjë në Xhenet ose ai do të hyjë në Xhehenem, përveç për ata që ka treguar Allahu ose Muhamedi ﷺ  në hadithe.

    Mirëpo, ne kemi mendim të mirë dhe shpresojmë se ata që kanë bërë vepra të mira do të hyjnë në Xhenet, ndërsa ata që bëjnë vepra të këqija kemi frikë se do të përfundojnë në vend të keq.

    Të gjithë besimtarët, në parim, do të hyjnë në Xhenet me Mëshirën e Allahut, pastaj ata do të shpërblehen sipas veprave të mira të tyre. Pejgamberi ﷺ  na ka treguar se një njeri ka hyrë në Xhenet për shkak të një dege që e ka larguar nga rruga e njerëzve. Po ashtu një personi tjetër iu falën të gjitha mëkat sepse i dha ujë një qeni të etur…

    Kështu, shkaqet për të hyrë në Xhenet janë të shumta, siç janë të shumta edhe shkaqet për të hyrë në Zjarr.

    ﴿وَلَا يَظۡلِمُ رَبُّكَ أَحَدٗا٤٩﴾

    “Allahu askujt nuk i bën padrejtësi.” (EL Kehf, 49)

    ﴿يَوۡمَ لَا يَنفَعُ مَالٞ وَلَا بَنُونَ٨٨ إِلَّا مَنۡ أَتَى ٱللَّهَ بِقَلۡبٖ سَلِيمٖ٨٩﴾

    “Atë Ditë nuk do të bëjë dobi as pasuria e as fëmija, përveç atij që vjen me zemër të pastër.” (Esh Shuara, 88-89)

    Pra, rruga e Xhenetit qenka zemra. Gjëja më e rëndësishme është të jetë zemra e pastër dhe motori duhet të lëvizë me forcë, e jo vetëm me fjalë goje.

    Ne të gjithë e dimë se Allahu na sheh e na dëgjon, mirëpo a e ndiejmë këtë gjë?! Këtë e zbulojmë në raste krizash e vështirësish. Nëse e dimë se në filan vendin ka haram, por më vete themi: “S’ka gjë të keqe” dhe shkojmë aty.

    Mbase mund t’i gënjej njerëzit, porse Allahun jo, sepse Ai më sheh.

    Me njerëzit çështja është lehtë, porse me Allahun jo. Në këtë rast zemra e shëndoshë duhet të lëvizë menjëherë.

    Dëgjojeni këtë ajet:

    ﴿ وَيُحَذِّرُكُمُ ٱللَّهُ نَفۡسَهُۥۗ ٢٨﴾

    “Allahu jua tërheq vërejtjen nga Vetja e Tij.” (Ali Imran, 28)

    Dëgjoje mirë: “jua tërheq vërejtjen” porse nga cila gjë, nuk po e përmend. Edhe ne, kur kërcënojmë dikë, i themi: “Ruaju!” dhe nuk i themi nga çfarë të ruhet, porse kjo kuptohet si kërcënim.

    Zemra e gjallë pendohet, mërzitet. Ajo nuk rri heshtur. Nëse vepron gjë të keqe, zgjohet dhe ndihet ngushtë. Nëse lë një urdhër të Zotit, ndihet keq dhe kështu pendohet. Kur ajo ta dijë se Xheneti është afër, asgjë nuk lë pa punuar: as adhurim, as respekt, as agjërim e as namaz, as sadaka e as lidhje familjare.

    Zemra e sëmurë dhe e fjetur nuk dëshiron të dëgjojë:

    ﴿وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ نَسُواْ ٱللَّهَ فَأَنسَىٰهُمۡ أَنفُسَهُمۡۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ١٩﴾

    “Mos u bëni sikurse ata që e harruan Allahun dhe kështu Allahu i bëri që ta harrojnë veten e tyre. Këta janë mëkatarët.” (El Hashër, 19)

    Ky njeri çmimin e paguan shumë shtrenjtë. Zemra e gjallë lëviz.

    ﴿ وَهُمۡ يَكۡفُرُونَ بِٱلرَّحۡمَٰنِۚ قُلۡ هُوَ رَبِّي ٣٠﴾

    “Ata e mohojnë Allahun! Thuaj: “Ai është Zoti im.” (Er Rad, 30)

    Allahut i takon shembulli më i lartë, por po e sjell një shembull: Sikur të shahej babai i ynë, ne sigurisht do të thoshim: “Ai është babai im!” Pra, lavdërohemi me të dhe nuk lejojmë të shahet. Kjo pra është dashuria ndaj babait dhe për këtë arsye ne e mbrojmë atë. Kjo tregon se ne e ndihmojmë atë dhe assesi nuk heshtim. Nëse heshtim, kjo i bie se jemi frikacakë dhe jemi të nënçmuar.

    “Thuaj: “Ai është Zoti im.” Kjo shprehje tregon se duhet pasur krenari për Allahun, ndërsa zemra duhet të këndellet e të lëvizë e mos të rrijë e heshtur.

    Zemra e gjallë bënë sexhde nën Arshin e Allahut. Prej shtatë kategorive të njerëzve që do të jenë nën hijen e Allahut në Ditën e Gjykimit do të jetë edhe: “… një person, zemra e të cilit është e lidhur për xhamitë.”

    Kur Sad ibn Muadhi e pranoi Islamin, ishte tridhjetëvjeçar. Kur vdiq, kishte vetëm tridhjetë e gjashtë vjet, por për vdekjen e tij është dridhur Arshi i Allahut. Po pra, është dridhur Arshi sepse ai ishte shumë i sinqertë dhe nuk i bënte punët për t’ia pëlqyer  njerëzit.

    Ajo që është e rëndësishme është që të mos vdesim pa qenë të njohur në Qiell. Mos vdiq duke qenë i njohur në Qiell me mëkate, por vdiq duke qenë i njohur në Qiell me vepra të mira e me burrëri.

    Zemra e gjallë, edhe nëse trupi është i sëmurë, lëviz. Omer ibn Hatabi, pasi u plagos, i ra të fikët, dhe askush nuk mundi ta këndellë, derisa dikush i tha: “Namazi, o prijës i besimtarëve.” Atëherë ai u këndell. Omeri thoshte: “Po, nuk ka hise në Islam ai që e lë namazin.”

     

    Pjesa e dytë e hutbes

    Zemra e gjallë dhe e shëndoshë duhet të mbetet e tillë e të mos lihet të sëmuret.  Është një ves shumë i keq, të cilit i thonë vetëpëlqim. “Unë jam mashalla.” Pra, të jetë i kënaqur me veten e tij e ti hyjë vetja në qejf, se si unë nuk është kush.

    Prej gjërave që e dobësojnë zemrën, është “do ta bëj”, pra, të shtyhen veprat e mira për më vonë. Do të filloj namazin. Më vonë do ta bëj këtë ose atë vepër.

    Kështu pothuajse të gjithë njerëzit arsyet i kanë të ngjashme: jam i zënë me shkollimin, pastaj me punën, pastaj me martesën, pastaj me shtëpinë, pastaj fëmijët… pastaj… E kur do të kthehesh e do të këndellesh?

    Vëllezër, veprat e mira janë në çdo vend, në çdo kohë dhe për çdo njeri mbetet që ta lëvizim zemrën e të mos dorëzohemi.

    Mos thuaj: “Javën e ardhshme”, “Vitin tjetër”, “Këtë verë”, “Dimrin që vjen” do ta bëj… Zemra e shëndoshë nuk rri në të njëjtin vend dhe në të njëjtën gjendje për njëzet vjet me radhë.

    Sot i bëjmë veprat e sotme, ndërsa ëndrrat i lëmë për natën.

    [1] Buhariu nr.6488.

    [2] Buhariu nr.7280.

    [3] Buhariu nr.3929.

    Përgatiti: Mr. Flamur Kabashi

  • Shenjat e vogla të Kiametit (pjesa e dytë) [HUTBE]

    Shenjat e vogla të Kiametit (pjesa e dytë) [HUTBE]

    Disa shenja të vogla të Kiametit janë:

    1. Pakësimi i dijes fetare dhe shfaqja e injorancës ose xhehlit.

    Enesi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) transmeton se i Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Disa prej shenjave të Kiametit janë: pakësimi i diturisë dhe mbizotërimi i injorancës.”[1]

    Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!) transmeton se i Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Koha do të shkurtohet, do të pakësohet dituria, do të shfaqen fitnet, do t’ju godasë koprracia dhe do të shpeshtohet herxhi.” I thanë: “Ç’është herxhi?” Tha: “Vrasja.”[2]

    Disa dijetarë në lidhje me pjesën “do të pakësohet dituria” thonë: “Do të mbetet vetëm injoranca.” Disa të tjerë kanë thënë: “Kjo nuk do të thotë se s’do të ketë dijetarë. Përkundrazi, do të ketë dijetarë, porse do të jenë të paktë.”

    Pakësimi i dijes nuk do të ndodhë se do të pakësohen librat, lapsat e fletoret, e as do të pakësohet dija për shkak se nuk do të ketë mjete bashkëkohore për printim, porse dija do të pakësohet për shkak se do të vdesin dijetarët.

    Pejgamberi ﷺ  ka thënë: “Allahu nuk e largon diturinë duke e hequr atë përnjëherë nga njerëzit, por e heq atë përmes vdekjes së dijetarëve. E, kur të mos mbetet asnjë dijetar, njerëzit do t’i marrin për prijës injorantët, të cilët, kur të pyeten, do të japin përgjigje pa dije. Kështu, devijojnë veten dhe të tjerët.”[3]

    Së këndejmi, e kuptojmë se Google nuk qenka mësues e as hoxhë. Ndoshta të ofron ndonjë të dhënë, porse edhe të dëmton fetarisht. Thjesht ta kuptojmë se burrat janë bartës të dijes.

    1. “Koha do të shkurtohet”

    Disa dijetarë kanë thënë: Kjo do të ndodhë sepse do të humbë bereqeti në kohë.

    Disa të tjerë kanë thënë: “Do të ndodhë në kohën kur të zbresë Isai ﷺ , edhe pse do të ketë begati të shumta, do të kalojnë shpejt, ndërsa ditët e vështira ecin ngadalë, edhe pse nuk janë të shumta. Disa të tjerë kanë thënë: “Kjo do të ndodhë për shkak të paraqitjes së mjeteve moderne të qarkullimit: veturave, aeroplanëve, trenave… Disa të tjerë kanë thënë: “Koha do të ikë shpejt dhe kjo do të jetë gjë reale.”

    1. “Do t’ju godasë koprracia”, dhe këtë ne e vërejmë sot, madje edhe tek ata që i kanë mundësitë materiale.

    Ka njerëz që japin vetëm kur të vijë koha e zekatul fitrit. Gjithmonë në mendje e ka: Ky i varfër nuk është për mua, me të merret filani! Me këtë të sëmurë sigurisht se merret filani. Këtij komshiu sigurisht se i jep filani. Për këtë të afërm sigurisht se përkujdeset filani. Këtu pyete vetveten: Çfarë po të mbetet ty? Të gjitha këto dyer të bamirësisë të ikën, ia mbylle vetvetes tërë këto dyer. A nuk është kjo koprraci?

    1. “Do të shpeshtohet herxhi ose vrasja”, që manifestohet ose në lufta, ose në kohë paqeje, porse do të ketë vrasje.

    Në të kaluarën, në kohët më të hershme, edhe në luftë të vrarët kanë qenë pak. Numri i të vrarëve në luftë nuk ka qenë kaq i madh siç e shohim sot, ndërsa sot të vrarët duken sikur të jenë buburreca.

    1. Shfaqja e veprave të pista dhe të këqija, siç janë zinaja ose amoraliteti dhe kamata.

    Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Do të vijë një kohë kur njeriut nuk i intereson a e merr pasurinë prej hallallit apo prej haramit.”[4]

    Konsumimi i madh i alkoolit ose rakisë. Pejgamberi ﷺ  ka thënë: “Disa prej shenjave të Kiametit janë: … konsumimi i alkoolit dhe përhapja e zinasë.”[5]

    Në një hadith tjerët thuhet: “Një grup nga umeti im do ta konsumojnë alkoolin (rakinë), ashtu që do ta emërtojnë me emra të tjerë.”[6]

    1. Prej shenjave të tjera që na ka treguar Pejgamberi ﷺ : “Nuk do të ndodhë Kiameti, përderisa tregjet të mos jenë afër.”[7]

    Në lidhje me këtë, dijetarët kanë dhënë mendime të ndryshme. Kur të ndodhë ndryshimi i çmimeve në një vend, tregtarët që janë në vendin tjetër e dinë menjëherë. Ose, njerëzit do të shkojnë nëpër tregje të largëta përmes mjeteve të transportit dhe do të kthehen brenda ditës. Ose, sot mund të bësh tregti, të blesh ose të shesësh, përmes telefonit, praj shtëpisë sate.

    1. Shtimi i dëshmive të rrejshme. Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Para Kiametit do të shtohen dëshmitë e rreme, kurse dëshmitë e drejta do të fshihen.”[8]

    Vëllezër të nderuar, gjëja që e shpëtoi Jusufin ﷺ  nga akuza e rëndë që ia bëri gruaja e ministrit, në moralin e tij, ishte dëshmitari, i cili ishte i afërm i saj. Afërsia që e kishte me atë zonjën nuk e ndaloi që ta thotë të vërtetën dhe të bëhet shkak i shpëtimit ose e lirimit të Jusufit ﷺ  nga kjo akuzë.

    1. Kthimi i Tokës Arabe në vend gjelbërimi e në vend me lumenj.

    Pejgamberi ﷺ  ka thënë: “Nuk do të ndodhë Kiameti: … pa u kthyer Toka Arabe në livadhe e lumenj.”[9]

    1. Gjërat e ngurta do të flasin. Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Gati është të vijë koha kur burri do të dalë, porse kur të kthehet, edhe nallanet (të mbathurat) e edhe shkopi i tij do t’i tregojnë se çfarë kanë bërë familja e tij qëkurse ka dalë ai.”[10]

    Besoj se për këtë shenjë nuk kemi nevojë as ta komentojmë, për shkak se të gjithë ne i shohim sesi flasin sot gjërat e ngurta.

     

    Pjesa e dytë e hutbes

    “Koha do të shkurtohet”, të gjithë jemi dëshmitarë të shkurtimit të kohës. Ne sot kemi hyrë në muajin rexhep, pastaj vjen shabani dhe pas tij Ramazani.

    Kur na vdes ndonjë i afërm, po themi: “Vdiq shpejt!” Po, sepse koha nuk ndalet. I mençuri tani i zë gjërat që i kanë mbetur, madje i zë edhe ato që i kanë ikur, përmes pendimit të sinqertë. Kështu thoshte Omeri: “Llogariteni vetveten (pra në dynja) para se t’ju llogarisin (në ahiret).”

    Po vëllezër, llogaria është afër, ndërsa rruga është e gjatë, e ke parë sa je i mangët karshi Zotit tënd?! Sa e ke falënderuar?! Sa herë na thërret e sa herë ne i përgjigjemi?

    Keni parë disa që merren dhe që kanë njohuri rreth dietave se si për ta rregulluar peshën e trupit, si këshillë që e thonë është: “Shikoje dhe mate për çdo ditë peshën!” Kjo, se duke e matur peshën për çdo ditë, do ta shohësh dallimin që sot je më mirë sesa dje, pra, do ta vëresh dallimin për çdo ditë nga pak. Kjo matje ditore të nxit që të vazhdosh dietën, që ta arrish ndryshimin e kërkuar e mos të ndalesh, si dhe t’i rrish gati ushqimit ose ushtrimeve ditore.

    Kështu qëndron puna edhe me çështjet e ahiretit dhe fesë: sa herë që e shikon veten dhe e llogarit vetveten, do të jesh më i mirë sesa që ke qenë. Në këtë mënyrë, me lejen e Allahut, nuk do të kthehesh mbrapa për asnjë çast.

    [1] Buhariu nr.80.

    [2] Muslimi nr.157.

    [3] Muslimi nr.2673.

    [4] Buhariu nr.2083.

    [5] Buhariu nr.80.

    [6] Ahmedi nr.18073 dhe e saktëson shejh Shuajbi.

    [7] Ahmedi nr.10724 dhe e saktëson Shejh Shuajbi.

    [8] Ahmedi nr.3870 dhe shejh Shuajbi thotë se është hasen (i mirë).

    [9] Muslimi nr.157.

    [10] Ahmedi nr.11792 dhe e saktëson shejh Shuajbi.

    Përgatiti: Mr. Flamur Kabashi

  • Shenjat e vogla të Kiametit (pjesa e parë) [HUTBE]

    Shenjat e vogla të Kiametit (pjesa e parë) [HUTBE]

    Domethënia e  “Muhamedun Resullullah” është: Muhamedi ﷺ  është njeri, pra, qenie njerëzore, njëherazi ai është i Dërguari i Allahut.

    Këtë gjë e kuptojmë nga fakti se vetë Muhamedi ﷺ  nuk e dinte se kur do të ndodhë Kiameti. Kur u pyet: “Kur është Kiameti?”, tha: “As i pyeturi nuk di më shumë sesa pyetësi!”[1]

    Pra, momentin e Kiametit e di vetëm Allahu i Madhëruar. Megjithatë, Allahu i Madhëruar i tregoi Pejgamberit ﷺ  një pjesë bukur të madhe të shenjave të Kiametit.

    Ndër gjërat që duhet t’i dimë në lidhje me Kiametin është se Kiameti është afër. Allahu thotë:

    ﴿ٱقۡتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمۡ وَهُمۡ فِي غَفۡلَةٖ مُّعۡرِضُونَ١﴾

    “Njerëzve u është afruar koha e llogarisë së tyre, e ata të hutuar në pakujdesi nuk përgatiten fare për të.” (El Enbija, 1)

    Shumë ajete kuranore na tregojnë se kjo dynja së shpejti do të përfundojë dhe do të zhvendosemi në botën tjetër.

    Pejgamberi ﷺ  ka thënë: “Në raport  me Kiametin jam dërguar sikurse këta dy” – dhe i zgjati dy gishtërinjtë.[2]

    Pra, gishtin tregues dhe të mesëm.[3]

    Kur jemi te shenjat e vogla, ato janë gjëra të rëndomta dhe nuk do të ketë ndodhi jo të rëndomta. Madje, disa shenja të vogla do të ndodhin edhe kur të fillojnë shenjat e mëdha.

    Shenjat e mëdha do të jenë ndodhi të mëdha, që do të ndodhin shumë afër Kiametit, sikurse shfaqja e Dexhallit, zbritja e Isait ﷺ  etj.

    Disa nga shenjat e vogla janë shfaqur dhe kanë mbaruar. Disa janë shfaqur dhe ende ekzistojnë, por ka shenja të vogla që ende nuk janë shfaqur.

    Ndër shenjat e vogla të Kiametit janë:

    1. Dërgimi i Muhamedit ﷺ si Pejgamber. Ai është Pejgamberi i fundit, pas të cilit nuk do të ketë më pejgamberë, por pas tij do të jetë vetëm Kiameti. Pra, pas tij do të ndodhë Kiameti sikurse gishti i mesëm që vjen pas gishtit tregues dhe nuk asnjë gisht mes tyre.
    2. Çlirimi i Bejtul Makdisit, apo Mesxhidul Aksasë. Në hadithin e Auf ibn Malikut, Pejgaberi ﷺ ka thënë: “Numëroji gjashtë gjëra (shenja) para Kiametit…(dhe ndër to e përmendi): Çlirimi i Bejtul Makdisit (Kudsit).”[4] Çlirimi i Bejtul Makdisit ka ndodhur në kohën e Omer ibn Hatabit, në vitin 16 sipas hixhretit.
    3. Shfaqja e një murtaje e quajtur taun amvas. Te hadithi i mëparshëm përmendet: “Numëroi gjashtë gjëra (shenja) para Kiametit… (dhe ndër to e përmendi): një epidemi që do t’ju vrasë sikurse listerioza e deleve.”[5]

    Në vitin 18 sipas hixhretit kanë vdekur nga murtaja rreth 25 mijë njerëz në Sham.

    1. Shfaqja e fitneve, trazirave ose sprovave. Pejgamberi ﷺ ka thënë:

    “Para Kiametit do të ketë fitne (trazira, sprova), të cilat do të jenë sikurse errësira e natës: njeriu gdhihet si besimtar, porse ngryset si jobesimtar. Ose, ngryset si besimtar, porse gdhihet si jobesimtar.”[6]

    Vëllezër të nderuar, të gjithë e dimë çfarë kemi në dhomë, e dimë ku është tavolina, ku janë karriget, ku është dera, porse kur ta fikim dritën, me sa vështirësi që ecim, me sa vështirësi e gjejmë rrugën?! Kështu është puna e fitneve! Ne e dimë rrugën e drejtë, e dimë çfarë na dëmton, porse nga fitnet e mëdha nuk i shohim gjërat aq qartë.

    Prej mbrojtësve më të mirë nga fitnet është namazi.

    Umu Seleme (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tregon: “Një natë Pejgamberi ﷺ u zgjua dhe tha: “Subhanallah! Sa sprova që kanë zbritur sonte e sa thesare që janë hapur! Kush i zgjon zonjat e shtëpive (gratë e tij, për ta falur namazin e natës)?”[7]

    1. Paraqitja e shumë gënjeshtarëve që do të pretendojnë se janë pejgamberë.

    Për t’i dalluar pejgamberët e vërtetë nga gënjeshtarët është gjë e lehtë: vetëm i shikojmë a e kanë jetën për Allahun apo për dynjanë? Kështu i dallojmë gënjeshtarët. Ata tërë këtë e bëjnë për përfitime personale.

    Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!) transmeton se Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Kiameti nuk do të ndodhë pa u paraqitur përafërsisht tridhjetë dexhallë gënjeshtarë. Secili do të pretendojë se është i dërguar i Allahut.”[8]

    Këta njerëz do të kenë pasues dhe do të njihen në mesin e njerëzve. Prej tyre ishte një gënjeshtar i quajtur Musejleme Kedhabi (Gënjeshtari), i cili u vra. Këta do të vazhdojnë të dalin ende.

    1. Paraqitja e një zjarri në Hixhaz (zona e Mekës dhe Medinës)

    Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!) transmeton se i Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Kiameti nuk do të ndodhë pa u paraqitur një zjarr në trojet e Hixhazit, i cili do t’i ndriçojë qafat e deveve në Busra.”[9]

    Ky zjarr i madh u paraqit në vitin 654 sipas hixhretit në afërsi të Medinës, dhe ishte parë prej Mekës në jug dhe prej Busrasë në veri. Busra ka qenë vendbanim në Sham.

    1. Humbja e besnikërisë ose e amanetit.

    Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!) transmeton se i Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Kur të humbë amaneti, prite Kiametin.” Dikush pyeti: “Po si humb amaneti, o i Dërguari i Allahut?” Pejgamberi ﷺ: “Kur punët t’u besohen atyre që nuk janë kompetentë, atëherë prite Kiametin.”[10]

     

    Pjesa e dytë e hutbes

    Shenjat e Kiametit nuk duhet të na dobësojnë. Nuk duhet të ulemi e t’i presim ato. Këto hadithe duhet të na nxisin të punojmë më shumë e ta shtojmë edhe më shumë bindjen, sepse Pejgamberi ﷺ  na ka paralajmëruar për to, ndërsa ne i kemi parë dhe kemi jetuar me to.

    Me bindje ruhet feja dhe besimi.

    Bekër ibn Abdullah Muzeniu thoshte: “Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të‎‎!) nuk ua tejkaloi sahabëve të tjerë me shumë namaz vullnetar ose me shumë agjërim vullnetar, porse me diç që kishte në zemër”, pra me bindjen që e kishte në zemër.

    Abdullah ibn Mesudi thoshte: “Durimi është gjysma e besimit, kurse bindja është tërë besimi.”

    Abdullah ibn Mesudi thoshte një lutje madhështore: “O Allah ma shto dijen, besimin dhe bindjen!”

    Mësojeni këtë lutje madhështore dhe lutuni shpesh me të.

    [1] Muslimi nr.8.

    [2] Buhariu nr.6503.

    [3] Muslimi nr.2951.

    [4] Buhariu nr.3176.

    [5] Buhariu nr.3176.

    [6] Ahmedi nr.18404 dhe e saktësoi shejh Shuajbi.

    [7] Buhariu nr.1126.

    [8] Buhariu nr.3609.

    [9] Buhariu nr.7118.

    [10] Buhariu nr.6496.

    Përgatiti: Mr. Flamur KABASHI

     

  • MOTRA IME, XHENETI ËSHTË MË MERITOR!!

    MOTRA IME, XHENETI ËSHTË MË MERITOR!!

    Asija ishte gruaja e Faraonit jobesimtar mirëpo ajo e fitoi pallatin e saj në Xhenet.

    Gruaja e Nuhit dhe Lutit ishin gra të pejgamberëve mirëpo u bën nga banoret e Xhehenemit dhe burrat e tyre nuk ju bën fare dobi.

    Merjemi nuk u martua asnjëherë dhe u bë zonjusha e grave të botëve.

    A e di ti se shpëtimi dhe fitorja në dynja dhe në ahiret nuk varet nga martesa.

    Ndoshta një burrë i mirë të ndihmon, mirëpo mosprezenca e tij nuk të dëmton.

    Motra ime mos u mërzit për çështjen e martesës… Xheneti është më meritor të preokupohesh me të.

     Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Need Help? Send a WhatsApp message now

Click one of our representatives below

Kushtrim Guraj
Kushtrim Guraj

Technical support

I am online

I am offline

Merlinda Guraj
Merlinda Guraj

Marketing support

I am online

I am offline