Category: Mirësjellja – Edukata fetare

Shejh Muhamed Husejn Jakupi, Allahu e ruajttë!, thotë:

Nga njerëzit ka aso lloji që vjen dhe thotë: “Ndjehem tepër i lodhur!”

Kur e pyet se ku qëndron problemi, ai të përgjigjet: “Nuk e di, më është ngushtuar shpirti!”

E pyet se cila është arsyeja, por të përgjigjet: “Nuk e di, prekem shumë shpejt. Shpirti më është ngushtuar dhe më duket se ngulfatem.”

E pyet: “A ke nevojë për të holla?”

Ai të përgjigjet: “Jo, pasha Allahun, jo. Nuk e di se për çka bëhet fjalë, nuk janë në pyetje të hollat!”

E pyet: “Mos ke ndonjë problem me gruan tënde?”

Përgjigjet: “Jo, përkundrazi, ndjehemi shumë të lumtur mes veti.”

E pyet: “Mos të janë sprovuar fëmijët me diçka?”

Përgjigjet: “Jo, pasha Allahun. Ata janë shëndoshë e mirë.”

E pyet: “Mos ke ndonjë problem në punë?”

Përgjigjet: “Jo, çdo gjë është në rregull.”

E pyet: “Mirë, atëherë kjo e tëra nga vjen?”

Përgjigjet: “Nuk e di! Nuk e di! Nuk e di! Ndjehem i lodhur, shumë i lodhur!”

Kjo lodhje, është lodhje e shpirtit. Ajo nga e cila ankohet ky njeri, nuk është trupi i tij, por shpirti i tij. Për këtë arsye i gjen pasuesit e epsheve dhe mëkatarët në vuajtje dhe dhembje. Nga gjynahet u shtohen pikat e zeza në zemër, e me atë u shtohet edhe pikëllimi, e nga pikëllimi u shtohet edhe dhembja, e nga dhembja u shtohet edhe shtrëngimi. 

Shpirti nga brenda i bërtet, është i uritur dhe i etur, mirëpo nuk di se çfarë të bëjë. Për këtë arsye, ai hulumton gjëra materiale, në ushqim dhe në pije, në veshje dhe në qeshje, mirëpo të qeshurit e tij del vetëm nga goja, e jo nga zemra e tij.

Shpirti ka nevojë për ilaç, i cili buron nga vendi prej nga ka ardhur vet shpirti dhe kjo: “… është çështje që i përket vetëm Zotit tim …”[1]

Allahu i Madhëruar thotë: “Do të pyesin ty për shpirtin. Thuaj: “Shpirti është çështje që i përket vetëm Zotit tim.””[2]

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

[1]              (El-Isra: 85)

[2]              (Po aty)

Suhejl ibën Amru, Allahu e mëshiroftë!, së bashku me gruan e tij ishin në udhëtim. Gjatë rrugës u ballafaquan me disa plaçkitës, të cilët ua morën të gjitha të hollat dhe ushqimin që e kishin me vete.

Pas vjedhjes plaçkitësit ulen të hanë nga ushqimi që e vodhën, kurse Suhejlit ia tërhoqi vëmendjen udhëheqësi i plaçkitësve: ai nuk ishte ulur me tjerët të hajë. I habitur i tha:

– E ti pse nuk ha së bashku me ta?!

Ia kthehu:

– Agjëroj.

Suhejli mbeti i habitur dhe i tha:

– Vjedh dhe agjëron?!

Iu përgjigj:

– Unë e lë një derë mes meje dhe mes Allahut, me shpresë se ndonjë ditë do të hy në të.

Një apo dy vjet pas ndodhisë, Suhejli po të njëjtin njeri e pa në Haxh, ishte kapur për mbulesën e Qabesë dhe ishte bërë njeri asket dhe adhurues i madh. Ky njeri i penduar, kur e pa Suhejlin e njohu menjëherë dhe i tha:

– A e mësove se kush e lë një derë mes tij dhe mes Allahut, një ditë nga ditët do të hyjë në të.

O biri i Ademit, i mjeri ti nëse i mbyllë të gjitha dyert mes teje dhe mes Allahut! Edhe nëse je mëkatar dhe gjynahet të kanë mbuluar, do të vijë dita kur ndoshta një derë do t’i hapë të gjitha dyert e tjera.

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

 

Para disa viteve, imami i një nga xhamive të qytetit u transferua në qytetin e Londrës dhe në javët e para të shpërnguljes së tij, udhëtonte me autobus nga shtëpia e vet e deri në qytetin tjetër.

Një ditë, pasi që hipi në autobus dhe e pagoi çmimin e biletës, u ul dhe e vërejti se vozitësi i autobusit ia kishte kthyer disa të holla më tepër. Mendoi imami dhe tha në vete se duhet patjetër t’ia kthejë këto të holla se nuk ishin të tij. Edhe një herë mendoi në vete dhe vendosi që më mirë ta harrojë këtë çështje dhe të mos ia kthejë të hollat, sepse ato ishin pak dhe askujt nuk do t’i interesojë për to, e sidomos kur dihet se kompanitë e autobusëve marrin shumë të holla nga shitja e biletave. Pra, më mirë t’i mbajë dhe t’i konsiderojë si dhuratë nga ana e Allahut dhe të heshtë.

Autobusi u ndal te stacioni që e dëshironte imami, mirëpo para se të zbresë, u ndal një çast, e nxori dorën nga xhepi, ia dha shoferit të hollat dhe i tha:

– Urdhëro, më ktheve më shumë të holla se sa duhej!

Shoferi i mori të hollat, buzëqeshi dhe e pyeti:

– A je ti imami i ri në këtë rajon? Unë ka kohë që mendoj të vij te xhamia juaj, që ta njoftoj Islamin dhe të hollat më tepër t’i dhashë me qëllim që ta shoh se si do të sillesh me to.

Imami kur zbriti nga autobusi ndjeu dobësi në këmbët e tij dhe vetëm se nuk u rrëzua për toke, por fatmirësisht u mbajt për shtyllën më të përafërt që e kishte. Shikoi kah qielli dhe u lut duke qarë: “O Zot, për pak sa nuk e shita Islamin për disa të holla!”

Të dashur miq, qëllimi i rrëfimit është që të përçojë vetëdijesim deri te ne për veprat tona, sepse asnjëherë nuk i shohim mendimet dhe qëndrimet e të tjerëve për atë që e veprojmë. Kjo është arsyeja që duhet të na stimulojë të jemi të vetëdijshëm dhe të kujdesshëm dhe të jemi të sinqertë në to, sepse nuk e dimë se kush i përcjellë sjelljet tona, e pastaj mund që njerëzit, e në veçanti jobesimtarët, të gjykojnë mbi ne si mysliman në përgjithësi e jo si individë, apo të gjykojnë mbi Islamin si fe.

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Doktor Halid el Xhubejri, Allahu e ruajttë!, i cili është një ndër kardiokirurgët më të mirë në Arabinë Saudite dhe njëkohësisht edhe thirrës në fenë e Allahut, na rrëfen dhe thotë:

Në ora 18.45 më lajmëruan nga emergjenca se e kanë pranuar një grua e cila ishte goditur nga infarkti dhe më thanë se iu duhem urgjentisht.

Shkova dhe kur arrita te dera e emergjencës, zemra e saj u ndal. Fillova t’ia fërkoj zemrën dhe vetëm pas një apo dy minutave, për çudi, ajo u ngrit dhe e drejtoi shikimin e saj kah qielli sikurse i drejtohet e i flet ndokujt dhe pastaj e ngriti dorën e saj dhe tha: “Esh-hedu en la ilahe il-lallah ue esh-hedu en-ne Muhameden resulullah” (Dëshmoj se nuk i takon adhurimi askujt me të drejtë përveç se Allahut dhe se Muhamedi është i dërguari i Tij).

Unë u ndala dhe ajo u ndal dhe fillova prapë t’ia fërkoj zemrën, edhe atë dy apo tre minuta. Ajo prapë u zgjua, shikoi kah qielli, e ngriti dorën e saj dhe përsëri tha: “Esh-hedu en la ilahe il-lallah ue esh-hedu en-ne Muhameden resulullah” (Dëshmoj se nuk i takon adhurimi askujt me të drejtë përveç se Allahut dhe se Muhamedi është i dërguari i Tij).

Herën e tretë e vërejta një gjë të çuditshme, e pashë fuqinë e Allahut të Madhëruar! Deri sa isha duke ia fërkuar zemrën e saj dhe ajo e shqiptonte shehadetin, me sytë e mi e pashë në aparatin i cili ishte i lidhur me zemrën e saj se zemra e saj nuk kishte qenë në funksion kur gjuha e saj shqiptonte shehadetin. Pasha Allahun, gjuhën e saj e bëri të lëvizë Allahu i Plotfuqishëm, Mëshiruesi, Pendimpranuesi, që të jetë argument për mua dhe për tjetrin. Edhe pse e vdekur ia mundësoi ta shqiptojë shehadetin. Ajo duke qenë gjallë e njihte dhe adhuronte  Zotin e saj, që Ai ta ruajë dhe t’i ndihmojë kur ajo më së shumti ka nevojë.

Shkova ta takoj burrin e saj dhe ta ngushëlloj për vdekjen e gruas së tij. Pasi që e ngushëllova, ia tregova rastin që e pashë dhe i thashë:

“Çka ka vepruar gruaja juaj që të jetë përfundimi i saj kështu?”

Mu përgjigj:

“Doktor, unë nuk çuditem. Ajo nga dita kur e martova, para 35 vjetëve, asnjë natë nuk e la namazin e natës, përveç se kur kishte ndonjë arsye që e arsyeton feja e Allahut.”

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Një ditë duke ecur rrugës, plaku rrëzohet dhe e humbë vetëdijen. Të pranishmit shumë shpejt e thirrën ndihmën e shpejtë dhe ata e morën dhe e dërguan shpejt në spital. Gjendja e tij nuk ishte aspak e mirë. Ndërkohë disa herë i riktheheshte vetëdija dhe secilën herë e përsëriste emrin e djalit të vet, atë e kërkonte dhe dëshironte ta sheh.

Personeli i spitalit filloi shpejt të hulumtojë rreth emrit të birit të plakut dhe rreth lokacionit të tij dhe më në fund e gjetën. Punonte në ushtri, mirëpo i stacionuar në një vend të largët dhe s’kishte mundësi të vijë shpejt në spital.

Ndërkohë në spital hyri një ushtar, në moshë i ri dhe motra medicinale pa mos menduar fare e kapi për krahu dhe e dërgoi në dhomën e plakut. Iu afruan krevatit të plakut dhe motra medicinale tha:

-O xhaxha, o xhaxha, të erdhi djali.

Këto fjalë ia përsëriti disa herë, derisa plaku i hapte me shumë mund buzët për të folur, mirëpo nuk kishte fuqi të nxjerrë asnjë fjalë nga goja e tij.

Plaku ndërkohë e shtriu dorën e tij të dobët e të djersitur dhe ia kapi dorën e madhe dhe të fortë të birit. Djali filloi menjëherë t’i flet dhe t’i përsëritë fjalë të bukura, të lutet për të dhe t’i rrëfejë tregime. Plaku gjatë gjithë kohës e mbante për dore të birin dhe nuk e lëshonte dhe buzëqeshja e kënaqur ia kaploi fytyrën edhe përskaj dhembjeve që ai i ndjente.

Çdo herë kur motra medicinale kërkonte nga i riu të pushojë pak dhe të kthehet në mëngjes përsëri, ai refuzonte. Mbeti ashtu tërë natën pa gjumë, i lodhur dhe pa ngrënë asgjë. Kur u afrua mëngjesi plaku e dorëzoi amanetin e tij, kurse dora e tij mbeti e kapur për dorën e të birit.

I riu kur e vërejti se plaku ndërroi jetë, ia kthehu dorën në vendin e vet, e puthi në ballë dhe e luti Allahun që ta mëshirojë dhe pas shumë orëve ulje në një vend, për herë të parë u ngrit dhe shkoi t’ia jep lajmin motrës medicinale. Ajo pasi që u informua filloi t’i kryejë procedurat e duhura siç është traditë në këto raste, kurse i riu për një çast doli deri në tarracë që të thithë ajër të pastër.

Pas disa minutave u kthye te motra medicinale dhe e pyeti:

-Kush ishte plaku që ndërroi jetë?

Motra e habitur iu përgjigj:

-Ishte prindi yt!

I riu ia kthehu:

-Jo, nuk ishte prindi im. Madje unë asnjëherë nuk e kam takuar më parë në jetën time.

Motra e habitur i thotë:

– Po ti pse nuk tregove se nuk e njeh kur të dërgova te krevati i tij?!

– E vërejta se bëtë gabim dhe e  vërejta se plaku e kërkonte djalin, mirëpo sytë e tij nuk shihnin mirë, kështu që nuk mundi të bëjë dallim mes meje dhe djalit të vet. Prandaj vendosa të qëndroj me të dhe vazhdova të kujdesem për të dhe t’i flas deri sa Allahu ia mori shpirtin dhe ai ishte i bindur dhe i kënaqur se të birin e ka afër.

Pas kësaj ushtari u largua nga spitali dhe u nis për në vendin e vet.

Bëji mirë nevojtarit, edhe ty do të bëjë ndokush mirë nga nuk e paramendon asnjëherë!

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

 

 

 

 

Një ditë prej ditësh në rrugë varet një letër, në të cilën shkruan: “I kam humbur njëzet dinarë. Ai që i gjen, shpresoj të m’i kthejë në adresën e filanit, banesën numër 76, sepse jetesa ime është e ulët dhe kam nevojë për to, në mënyrë që të blej bukë.”

Një kalimtarit i erdhi shumë keq, saqë vendosi të shkojë te banesa dhe të pretendojë se i ka gjetur të hollat, në mënyrë që t’i ndihmonte.

Ai shkoi dhe trokiti në derë, kurse një plakë e hapi derën. Njeriu i nxori njëzet dinarë nga xhepi dhe ia dha. Ndërsa plaka filloi të qajë nga gjesti dhe bamirësia e tij, duke i thënë se ky qe i dymbëdhjeti që vjen dhe pretendon se i ka gjetur të hollat e saj.

Njeriu buzëqeshi dhe u nis në drejtim të ashensorit, kurse plaka në atë moment i tha:

– Biri im, nëse ke mundësi largoje njoftimin nga rruga. Unë, në fakt, nuk di shkrim dhe s’e kam shkruar atë letër, – kështu, filloi të qajë dhe të thotë se mirësjellja dhe mëshira e tyre ndaj saj i jep shpresa dhe e bën që të ndjejë mirësinë e dynjasë.

O ti mysliman, mos e lejo veten të harrosh një nevojtar, ndërkohë që ti je i zhytur në begati! Zgjohu nga gjumi i shkujdesjes, para se të bëhet vonë!

Nga arabishtja: Irfan JAHIU