test.disidenti.net

Category: Probleme shpirtërore & shoqërore

  • NDALESA E PIRJES SË DUHANIT

    NDALESA E PIRJES SË DUHANIT

    O ju njerëz, frikojuni Allahut dhe falënderoni Atë që ju pasuroi me hallall dhe ju largoi nga harami dhe ua bëri të lejuara gjërat që janë në dobinë e juaj për fenë dhe dynjanë dhe ju largoi nga ajo e keqja për arsye se ajo ua dëmton fenë dhe dynjanë e juaj. Ushqimi me gjëra të lejuara lë gjurmë të mira në shëndetin e njeriut dhe sjelljen e tij për arsye se ai ushqehet me ushqim të lejuar kurse të ushqyerit me haram lë gjurmë të këqija në trupa dhe sjellje për arsye se ato janë ushqyer me gjëra të ndaluara.

    Nga gjërat e ndaluara me të cilat kohëve të fundit janë sprovuar shoqëritë e muslimanëve është edhe duhani. Ky ves i keq është përhap aq shumë sa që ka filluar ta pinë edhe të vegjlit edhe të mëdhenjtë kurse pirja e tij t’i rrezikojë shëndetet e njerëzve. Për të çuditur është gjendja e atyre që e pinë!! Nuk turpërohen aspak para masës nga pirja e duhanit haptazi dhe nxjerrjen e tymit nga goja duke e drejtuar atë drejt fytyrave të njerëzve dhe duke mos e respektuar shenjtërinë e mexhlisit. Nëse e sheh se ndonjëri i pështynë tjetrit në fytyrë ose ia shfryn hundët përpara, si do të jetë reagimi dhe dëmi dhe mohimi i kësaj vepre?! Nxjerrja e tymit nga goja dhe drejtimi i tij kah fytyrat e njerëzve është vepër më e ligë dhe më e pamoralshme, mirëpo çështja është ashtu si ka ardhur në një hadith ku i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Nëse nuk të vjen turp vepro çka të duash”.

    O ju robër të Allahut, sa janë ngritur zërat për mohimin e pirjes së tij dhe sa paralajmërime mjekësore i kanë cekur rreziqet e tij dhe sa fetva nga dijetarët e kanë cekur ndalesën e tij dhe sa libra dhe broshura janë shkruar dhe botuar dhe përhapur që e sqarojnë dëmin e tij?! Megjithatë ata që e pinë duhanin nuk i përgjigjen këtyre thirrjeve dhe nuk i pranojnë ato këshilla sepse janë bërë robër të duhanit dhe nuk mund ta largojnë këtë ves nga vetvetja. Vetëm se imani dhe përpjekja e sinqertë dhe trimëria burrërore janë cilësi që kush i posedon mund ta largojë mirëpo këto cilësi sot mungojnë te shumica e njerëzve.

    Pirja e duhanit është e dëmshme për trupin dhe fenë dhe pasurinë dhe shoqërinë. Në vazhdim do t’i përmend ato dëme një nga një.

    Dëmi i tij në trup:

    Dëmi i tij në trup vjen për arsye se e dobëson trupin në përgjithësi dhe e dobëson zemrën dhe shkakton sëmundjen e kancerit dhe sëmundjen e tuberkulozit dhe e nxit kollin dhe i nxin dhëmbët dhe e nxit dëmtimin e tyre. Po ashtu e dëmton gojën dhe fytin edhe atë me dëmtime serioze. Për më tepër mundeni t’i ktheheni librave mjekësore dhe këshillave të tyre.

    Dëmi i tij në fe:

    Pirja e duhanit është shkak që njeriut t’i rëndohen adhurimet dhe nënshtrimet e në veçanti agjërimi dhe ndeja në xhami dhe prezenca në mexhliset e diturisë. Çdo gjë që e pengon njeriun të arrijë deri te e mira ajo është e keqe dhe e dëmshme. Duhani është shkak për atë që e pinë të përzihet me njerëz me moral të ligë dhe të degjeneruar dhe të largohet nga njerëzit e mirë dhe të hajrit. Te sa të rinj ka qenë shkak duhani që të futen nëpër lokale të fëlliqura dhe të përzihen me njerëz të ligë në moral dhe me atë të ndikohen dhe të devijojnë në moral dhe sjelljet e tyre të ndryshojnë.

    Dëmi i duhanit në pasuri:

    Pyete atë që e pinë duhanin se sa të holla i shpenzon në ditë?! Ndoshta është i varfër dhe nuk i mjafton ushqimi për një ditë e një natë, megjithatë i jep përparësi duhanit para gjërave tjera të rëndësishme. E pengon veten e ndoshta edhe fëmijët e tij që të kënaqen me gjëra të lejuara e të mira dhe atë kënaqësi e zëvendëson me duhan i cili as nuk pasuron, e as nuk të largon nga uria. Kjo është gjendja e të varfrit.

    Kurse i pasuri shpenzon të holla të shumta për blerjen e duhanit ndërsa dihet se shpenzimi i tepërt nuk lejohet dhe se ata që shpenzojnë tepër janë vëllezërit e shejtanit.

    Dëmi i pirjes së duhanit në shoqëri:

    Ai që e pi duhanin vetëm se i jep pasqyrë të keqe shoqërisë ku jeton dhe i jep pasqyrë të keqe atij që e shoqëron duke e nxjerrë duhanin drejt fytyrave të njerëzve dhe duke i dëmtuar shëndetet e tyre. Çështja u zgjerua edhe më tepër derisa njerëzit filluan t’i dëmtojnë të tjerët me pirjen e duhanit nëpër zyre, qendra tregtare, makina, autobusë, etj. Përmendet me një hadith se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush e dëmton një musliman vetëm se më ka dëmtuar dhe ai që më ka dëmtuar vetëm se e ka dëmtuar Allahun”.

    Madje pirja e duhanit i pengon edhe melekëve. Përcillet në një hadith të vërtet: “Melekët dëmtohen nga ajo që dëmtohen njerëzit”.

    Nga dëmet e duhanit për shoqërinë është shkaktimi i zjarreve dhe djegieve të shtëpive dhe objekteve ku shpesh ndodh që njerëzit i harrojnë cigaret dhes dhe më vonë vjen deri te djegia dhe me atë shkaktohen humbje të mëdha në të holla dhe shpeshherë edhe në njerëz. Po ashtu nga dëmet shoqërore është hedhja e cigareve nëpër rrugë duke i bërë ato të papastra dhe shpesh ndodh që ato cigare të bien në duart e fëmijëve dhe ata të fillojnë nga fëmijëria e tyre të thithin tymin e duhanit i cili pa dyshim se do lë pasoja të mëdha në jetën e tyre dhe në shëndetin e tyre.

    Këto ishin disa nga dëmet në shoqëri, në pasuri, në fe dhe në trup të cilat vijnë si rezultat i pirjes së duhanit. A ka mundësi ata që e pinë duhanin të na e cekin një dobi apo disa nga dobitë e pirjes së duhanit karshi këtyre dëmeve të pirjes së tij? Çudi e madhe se si i kanë humbur mendjet e tyre?

    Ti i cili je sprovuar me pirjen e duhanit, të thërrasim me një këshillë të sinqertë të përshpejtosh në pendim nga ky ves i keq dhe ta lësh për hir të Allahut dhe për hir të shëndetit tënd. Kush e lë një vepër për Allah, Allahu ia zëvendëson me diçka më të mirë. Pastaj mos harro diçka, o ti i cili e pi duhanin, se ti do të bëhesh një shëmbëlltyrë e keqe për fëmijët e tu nëse je prind, për nxënësit e tu nëse je mësues dhe me këtë i bën padrejtësi vetes po edhe të tjerëve. Nëse e lë do të bëhesh një shembull i mirë për të tjerët, prandaj bëhu shembull i mirë dhe jo i keq.

    Kthimi në të vërtetën është më i miri se sa mbetja në të kotën dhe vazhdimësia në të. Mos e lejo veten të të mashtrojnë pasimi i verbër dhe mendjelehtit e të vazhdosh të pish duhanin.

    O muslimanë, ashtu si ndalohet pirja e duhanit ndalohet edhe shitja e tij dhe tregtia me të dhe importi i tij. Pasuria e fituar nga ajo është haram dhe tregtia me të është e pavlerë. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Kur Allahu ia ndalon një popullit ngrënien e diçkaje ia ndalon po ashtu edhe vlerën e tij”.

    Ai i cili e shet këtë duhan vetëm se i ka bërë dy gjynahe të mëdha:

    I pari: E ka përhap këtë gjynah në mesin e muslimanëve dhe u ka shërbyer material të keq.

    I dyti: Shitësi i duhanit ushqehet nga pasuria e fituar haram dhe mbledh pasuri haram kurse njeriu në Ditën e Kiametit është përgjegjës për atë që e ha dhe atë që e tubon nga pasuria.

    Shejh Dr. Salih Feuzan

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • LEXIMI I KURANIT

    LEXIMI I KURANIT

    O ju njerëz, frikojuni Allahut dhe përkujdesuni për librin e Allahut. Allahu i Madhëruar ka thënë: “Pa dyshim, ata që lexojnë Librin e Allahut, falin namazin dhe japin fshehtazi apo haptazi nga ajo që u kemi dhënë Ne, mund të shpresojnë në një fitim që nuk do të humbasë”. (Fatir: 30)

    Othman ibën Afani, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Më i miri i nga ju (muslimanët) është ai që e mëson Kur’anin vet dhe ua mëson atë edhe të tjerëve”.

    Aishja, Allahu qoftë i kënaqur nga ajo, përcjell se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Ai që lexon Kur’an bukur do të jetë në shoqëri të shkruesve (engjëjve) të ndershëm, ndërsa kush e lexon duke hasur në vështirësi, do të ketë shpërblim të dyfishuar.”

    Ebu Umameh, Allahu qoftë i kënaqur me të, tha se e ka dëgjuar të Dërguarin e Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, duke thënë: “Lexojeni Kur’anin, ngase ai do të ndërmjetësojë në Ditën e Kiametit për ata që e lexojnë”.

    Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Nuk ulet një popull në një mexhlis ku përmendet Allahu, përveçse i mbulon mëshira e Allahut, i rrethojnë melekët dhe Allahu i përmend në mesin e atyre që janë tek Ai”.

    Këto citate nga Kur’ani dhe Suneti, të gjitha ju nxisin në mësimin e Kur’anit, dhe të vepruarit me të, dhe leximin e tij, ngase Kur’ani është burimi i lumturisë së juaj, shpëtues nga sprovat, në të janë lajmet e të parëve dhe njoftim për atë që do të ndodh më vonë. Kur’ani është gjykues në mesin e juaj, kush e braktis nga kryelartësia Allahu ia thyen qafën dhe kush kërkon udhëzim jashtë Kur’anit, Allahu e devijon. Kur’ani është litari i Allahut i fortë, rruga e drejtë, shpirtrat e ligë s’kanë mundësi ta ndryshojnë dhe dijetarët nuk ngopen nga ai. Është përplot mrekulli, kush flet me të e thotë të vërtetën, kush punon me të shpërblehet, kush gjykon me të është i drejtë, kush thërret në të udhëzohet në rrugë të drejtë. Për këto arsye mësojeni dhe lexoni dhe përsiatni ajetet e tij. Mësojani fëmijëve të juaj dhe rritni me leximin e tij, dhe bëjani të dashur librin e Allahut, derisa të lidhen për të dhe tua përmirësojë moralin e tyre, dhe pastron shpirtrat e tyre, dhe të bëhen nga bartësit e Kur’anit dhe lexuesit e tij, sepse fëmija kur e mëson Kur’anin në fëmijëri, më vonë do ta dinë se çka lexon në namazin e tij. Mësimi i Kur’anit në fëmijëri është shumë më i mirë, se sa të mësohet kur të rritet, sepse më shumë përforcohet në mendje dhe mësimin e tij përmendësh e ka më të fortë.

    Shumica e njerëzve në këto ditë janë larguar nga mësimi i Kur’anit. Të mëdhenjtë janë preokupuar me dynja, të vegjlit janë preokupuar me mësimet shkollore, kurse kohën e lirë e kalojnë nëpër rrugë duke lozur. Kjo i bëri që të largohen nga Kur’ani dhe mos ta njohin, madje të ketë edhe nga ata që e kryen edhe fakultetin nuk dinë ta lexojnë një ajet si duhet. Madje më e çuditshmja është se plot nga xhamitë nuk kanë imamë, ngase njerëzit nuk do t’u lexohet Kur’an tepër në namaz dhe imami ta zgjat namazin. Sebepi i gjithë këtij problemi qëndron në papërgjegjësinë e prindërve ndaj fëmijëve të tyre dhe pakujdesia e tyre për sa i përket Kur’anit. Kjo bëri që Kur’ani të braktiset nga shumë muslimanë dhe nga kjo u ankua i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, kur tha: “O Zoti im! Populli im e shpërfilli Kur’anin, si (diçka) të urryer”. (El-Furkan: 30)

    Ibën Kethiri, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Nga shpërfillja e Kur’anit është braktisja e meditimit të tij dhe të kuptimit të tij dhe lënia e të vepruarit me të. Po ashtu dëgjimi i poezive, muzikës, thënieve apo marrja me dëfrime, duke e zëvendësuar Kur’anin me to, është nga shpërfillja e tij”.

    Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Shpërfillja e Kur’anit është shumë llojesh:

    E para: Braktisja e dëgjimit të tij dhe besimit në të.

    E dyta: Braktisja e punës me të, edhe nëse e lexon dhe i beson atij.

    E treta: Braktisja e gjykimit me të në bazat e fesë dhe në degët e tij.

    E katërta: Braktisja e meditimit të tij dhe kuptimit të tij dhe atë që ka dashur Allahu të na e dërgon si mesazh në të.

    E pesta: Braktisja e kërkimit të shërimit me të dhe kurimi me të.

    Këto të gjitha hyn në ajetin: “O Zoti im! Populli im e shpërfilli Kur’anin, si (diçka) të urryer”. (El-Furkan: 30)

    Përcillet në një hadith se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, të ketë thënë: “Kam frikë se do të vijnë kohëra kur prej Islamit do të mbetet vetëm emri, e prej Kur’anit vetëm shkronjat”.

    E domosdoshme është të mësohet Kur’ani dhe ai të merret nga mësues të mirë që e njohin leximin e tij. Nuk mjafton të lexohet apo të mësohet vet, po më së miri është të lexohet dhe të nxihet përmendësh duke e përsëritur para tjetrit. Pra patjetër për atë që dëshiron ta mësojë Kur’anin dhe t’ua mësojë fëmijëve të tij, të zgjedh një lexues të mirë dhe të mësojë tek ai, duke e mësuar leximin dhe rregullat e tij. Kujdesi për Kur’an duhet të jetë prioriteti kryesor i muslimanit.

    Kush e mëson Kur’anin, le të përkujdeset për të, le ta lexojë më tepër dhe le të tentojë ta kuptojë qëllimin e ajeteve, duke qenë i përulur dhe me frikë respekt. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush e lexon një shkronjë nga Libri i Allahut (Kur’ani), do të ketë shpërblim, e shpërblimi do të dhjetëfishohet. Unë nuk them që ‘Elif Lam Mim’ është një harf – shkronjë, por, ‘Elif’ është harf, ‘Lam’ është harf dhe ‘Mim’ është harf”.

    Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Meditoje mesazhin e Kur’anit dhe do të gjesh se ka Sundues të tij. Sundues ku i tërë sundimi është i Tij, i tërë falënderimi i takon vetëm se Atij, dhe të gjitha çështjet janë në dorën e Tij. Allahu në Kur’an i këshillon robërit e Tij dhe i drejton kah ajo që ua jep lumturinë dhe shpëtimin, i nxit në të dhe i paralajmëron nga ajo që i shkatërron. Ua mëson atyre emrat dhe cilësitë e Tij dhe ua bën të dashur begatitë e Tij, dhe ua rikujton begatitë e Tij mbi ta i urdhëron që t’u nënshtrohen urdhrave të Tij, ua rikujton begatitë që i presin nëse i nënshtrohen dhe ua rikujton dënimin që i pret nëse i bëjnë gjynah dhe nuk i nënshtrohen. I lajmëron për atë se çka vepron me miqtë dhe armiqtë e Tij, se si do të jetë përfundimi i dyja palëve, sjell shembuj dhe argumentet i sjell të llojllojshme, thërret për në Xhenet dhe i përmend bukuritë dhe cilësitë e saj. Paralajmëron nga Xhehenemi dhe ua rikujton dënimin e rreptë dhe dhembjet në të. E përmend nevojën e robërve për Të dhe se ata nuk munden pa Allahun, as sa mbyll e hapë sytë. Kur’ani është libër që ta rikujton Allahun dhe për këtë arsye muslimani duhet të përkujdeset ta mësojë dhe të shpeshtojë leximin e tij, ngase Kur’ani është dritë, shërim, mëshirë, shpirt, udhëzim, dallues i të kotës dhe të vërtetës, dhe argument, dhe gjykues. (shkurtimisht dhe me kuptim).

    Nga muslimani kërkohet ta lexojë Kur’anin sipas gjendjes së tij, në kufi të mundësive të veta. Nëse di të lexojë mirë, kjo është edhe më e mirë dhe më e përsosur. E nëse nuk di mirë të lexon, e lexon sipas mundësive të veta. Ka ardhur në një hadith: “Ai që lexon Kur’an bukur do të jetë në shoqëri të shkruesve (engjëjve) të ndershëm, ndërsa kush e lexon duke hasur në vështirësi, do të ketë shpërblim të dyfishuar”.

    Për këtë arsye muslimani duhet të bëjë përpjekje që ta përmirësojë leximin e tij para atij që di më mirë se ai vetë të lexojë. Nuk duhet ta merr si argument faktin se nuk di të lexojë mirë dhe ta braktis leximin, ngase atëherë humb shumë mirësi dhe shpërblime. Le të lexojë ashtu si ka mundësi dhe sa ka mundësi të lexojë, e nëse e lexon krejt Kur’anin, atëherë kjo është më e mira dhe më e dashura.

    Shejh Dr. Salih El Feuzan

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • KRYERJA E NJË SHËRBIMI TË MIRË

    KRYERJA E NJË SHËRBIMI TË MIRË

    Nga tradita e Allahut në njerëzit është që t’i nënshtrohen njëri-tjetrit dhe nuk ka mundësi që të plotësohet lumturia e tyre përveç se nëpërmjet bashkëpunimit dhe lidhjeve miqësore mes tyre dhe nuk mund të rregullohet jeta e tyre përveç se nëpërmjet përhapjes së dashurisë dhe butësisë mes tyre. Kur i forti sillet me butësi ndaj të dobëtit dhe kur shumica janë bamirës ndaj pakicës atëherë realizohet lumturia dhe dashuria kurse dëshpërimi dhe belatë nuk vijnë vetëm se kur përhapet në mesin e njerëzve shkëputja e lidhjeve mes tyre dhe ia kthejnë shpinën njëri-tjetrit dhe nuk i intereson askujt për askënd, por secilit i intereson vetëm se vetja dhe nuk ia jep të drejtat tjetrit.

    Vështirë është për shpirtin e një besimtari fisnik të sheh një të mjerë i cili vesh rroba që as pjesët e turpshme nuk ia mbulon apo ta sheh një këmbëzbathur që gurët e tokës ia lëndojnë gishtat e tij apo të vëren një të uritur i cili sytë ia drejton një ushqimi dhe në fund nuk mund ta merr dhe mbetet i pikëlluar. Kur përhapen në shoqëri gjendje të tilla dhe ata që kanë mundësi të ndihmojnë nuk ndihmojnë dhe të pasurit nuk kujdesen dhe shpenzojnë atëherë si pret të jetë gjendja në shoqëri? Dhe parashtrohet pyetja se ku është stimulimi i brendshëm i besimit?

    Mirëpo Allahu nga mëshira e Tij kur e krijoi të mirën ia krijoi asaj edhe njerëzit që merren me të dhe ua bëri të dashur në zemrat e tyre dhe i drejtoi ka ajo e mirë sikurse e drejton ujin kah toka e vdekur dhe nëpërmjet atij ujit ajo tokë ngjallet dhe ngjallet çdo gjë në të. Kur Allahu ia do një robi të mirën ia mundëson që t’u ndihmojë njerëzve kur ata janë nevojtarë dhe sa më shumë që shtohen begatitë e Allahut mbi robin aq më shumë lidhen njerëzit për të. Nëse i shfrytëzon ato begati për hir të Allahut dhe ua jep hakun vetëm se e ka falënderuar Allahun për ato të mira dhe është përkujdesur për to kurse nëse është i shkujdesur dhe neglizhent ndaj tyre vetëm se është bërë shkaktar për largimin dhe humbjen e atyre begative dhe për largimin e fytyrave të njerëzve nga ai.

    Përcillet me një hadith se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Janë disa njerëz që Allahu i ka veçuar me begati që t’i ndihmojnë robërve të Tij dhe ato begati qëndrojnë tek ata derisa i shpenzojnë dhe nuk i kursejnë, mirëpo kur fillojnë të mos i shpenzojnë dhe i kursejnë atëherë Allahu ua tërheq dhe i transferon tek të tjerët”.

    Ibën Abasi, Allahu e mëshiroftë, përcjell me një hadith se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Nuk ka rob që Allahu ia ka dhuruar një begati dhe ia ka plotësuar atë dhe pastaj e ka bërë që nevojtarët t’i drejtohen atij për ndihmë e ai nuk u ka dal në ndihmë nevojtarëve vetëm se e bëri Allahu që ato begati t’i largohen dhe të humbin nga ai”.

    O ju robërit e Allahut, në fenë e Allahut ka ligje të qarta dhe të përkryera për realizimin e marrëdhënieve dhe lidhjeve mes njëri-tjetrit të cilat e edukojnë shpirtin në mirësi dhe udhëzojnë në dhënien e ndihmave dhe kryerjen e shërbimeve të mira.

    Ka ardhur me një hadith të saktë se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Kush ia lehtëson një hallexhiu në dynja, Zoti do ia lehtësoje atij hallet e botës tjetër. Kush ia lehtëson gjendjen nevojtarit, Zoti do t’ia lehtëson atij në dynja dhe ahiret. Kush ia mbulon të metat një muslimani në dynja, Zoti do t’ia mbulojë të metat në botën tjetër. Allahu është në ndihmën e robit, përderisa ky i fundit është në ndihmën e vëllait të tij musliman”.

    Po ashtu me një hadith tjetër të saktë ka ardhur se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Muslimani është vëlla i muslimanit, kështu që ai as nuk duhet t’i bëjë padrejtësi atij dhe as nuk duhet t’ia dorëzojë atë shtypësit apo armikut. Kush i plotëson nevojat e vëllait të vet, Allahu do t’ia plotësojë atij nevojat. Kush e nxjerr vëllain e vet nga shqetësimi dhe vështirësitë, Allahu do ta nxjerrë atë nga shqetësimi e vështirësitë në Ditën e Kiametit dhe kush mbulon një musliman, Allahu do ta mbulojë atë në Ditën e Kiametit”.

    Dijetarët pasi se çështja është shumë madhështore dhe precize e cekin se nxjerrja e një muslimani nga vështirësitë është më madhështore se sa lehtësimi nga ajo, për arsye se nxjerrja aludon në largimin e vështirësisë dhe brengës kurse lehtësimi në lehtësimin e saj. Shpërblimi meritohet sipas veprës, kush e nxjerr vëllain e vet nga shqetësimi dhe vështirësitë, Allahu do ta nxjerrë atë nga shqetësimi dhe vështirësitë e tij, kurse shpërblimi i atij që ia lehtëson vëllait gjendjen është lehtësimi i brengave të tij. Shpërblimi i atij që ia lehtëson gjendjen nevojtarit në dynja është lehtësimi i gjendjes së tij në ahiret dhe mjafton ajo që na e rrëfen Allahu i Madhëruar për atë ditë dhe se sa ka nevojë njeriu që atë ditë t’i lehtësohet gjendja e tij: “Ajo do të jetë një ditë e rëndë. Për jobesimtarët nuk do të jetë aspak e lehtë”. (El-Mudethir: 9-10)

     

    Më një hadith që e përcjell imam Muslimi, Allahu e mëshiroftë, në librin e tij thotë se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Kush dëshiron që Allahu ta shpëtojë nga vështirësitë e Ditës së Kiametit le t’ia lehtësojë gjendjen nevojtarit apo le t’ia largojë atë”. Dhe po ashtu me një hadith tjetër: “Kush i jep afat nevojtarit ose ia falë atë Allahu do ta vendos nën hijen e Tij, ditë ku nuk ka hije tjetër përveç hijes së Tij”.

    Besimtari për besimtarin është sikurse ndërtesa, pjesët e të cilës e mbajnë fort njëra-tjetrën. Krijesa më e dashur tek Allahu është ajo e cila është më e dobishme për njerëzit dhe ai që i shërben të tjerëve me të mira është i mbrojtur nga të këqijat.

    Disa nga njerëzit e mençur thanë: “Belaja më e madhe është që të kesh mundësi të bësh një të mirë dhe mos ta veprosh atë”.

    Aliu, Allahu qoftë i kënaqur me të, thoshte: “I lartësuar je, o Zot. Sa shumë njerëz janë distancuar nga të bërit mirë! Çuditem me atë njeri të cilit i vjen vëllai i tij musliman me ndonjë nevojë dhe kërkesë dhe ai nuk e sheh veten të aftë për t’i bërë mirë!! Edhe po qe se nëpërmjet bamirësisë nuk e shpresonim Xhenetin dhe nuk i frikoheshim Xhehenemit, nuk i shpresonim shpërblimet dhe nuk i frikoheshim dënimit, do të duheshim që nëpërmjet saj t’i kërkojmë virtytet e larta të moralit për arsye se ato aludojnë mbi rrugët e shpëtimit”. U ngrit një njeri dhe i tha: “O i prijës i muslimanëve, a e dëgjove këtë nga i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam? U përgjigj: “Po. Një ditë na i sollën robërit e luftës nga Taji dhe në mesin e tyre ishte një robëreshë e bukur e cila iu afrua të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, dhe i tha. O Muhamed, unë jam vajza e zotërisë së popullit tim, prindi im e lironte nevojtarin, i mbronte gjakrat, e gostiste mysafirin, e ngopte të uriturin, i nxirrte njerëzit nga vështirësitë, e ushqente të varfrin, e përhapte selamin dhe nuk e kthente asnjëherë dorën e nevojtarit. Unë jam bija e Hatim et Tait. I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, tha: “Oj ti robëreshë, këto janë cilësitë e besimtarit. Lirojeni për arsye se prindi i saj i donte virtytet e larta të moralit”.

    O ju muslimanë, dyert e mirësisë janë të shumta dhe nevojat e njerëzve janë të llojllojshme. Ushqimi i të uriturit, veshja e bredhacakut, vizita e të sëmurit, mësimi i të paditurit, zgjatja e afatit nevojtarit, ndihma e të paaftit, largimi i një brenge nga vëllai, përkujdesja e jetimit, ndihma e të vejave, falënderimi për bamirësinë, falja e ofendimeve, marrja pjesë në lirimin e një të burgosuri, mbrojta e gjakut, lehtësimi i vështirësive, durimi në kohë të rënda, siguria gjatë frikës, përmirësimi mes dy kundërshtarëve, udhëzimi i udhëtarit, etj., këto të gjitha janë vepra të mira dhe në të gjithat ka shpërblime dhe bamirësi dhe të gjitha janë solidaritet i ndërsjellë në mirësi dhe dobi dhe në lehtësim të vështirësive. Nëse nuk e posedon asnjërën nga këto atëherë të mbetet fjala e mirë ose mos bërja dëm njerëzve.

    Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, thotë. “Buzëqeshja jote në fytyrën e vëllait tënd është lëmoshë, urdhërimi për mirë dhe ndalimi nga e keqja është lëmoshë, udhëzimi që ia jep njeriut që ka humbur rrugën është lëmoshë, heqja e pengesës, e gjembave dhe e eshtrave nga rruga është lëmoshë dhe hedhja e ujit nga kova jote në kovën e vëllait tënd është lëmoshë”.

    Po, o ju robër të Allahut, çdo vepër e mirë është lëmoshë, bamirësit në dynja janë bamirësit në ahiret. Lëmosha e fik zemërimin e Zotit, lidhja farefisnore shton në jetë, pasurinë nëse nuk e shfrytëzon për të bërë mirë apo për t’ia larguar nevojtarit nevojën dhe nëse ajo nuk bëhet shkak për fitimin e shpërblimeve, dije se ajo do të mbetet ose për trashëgimtarin ose për dikë tjetër. Koprraci i cili ka të holla në dynja, jeton në të si fukara kurse në ahiret llogaritet me llogari të pasanikëve dhe për këtë arsye, o ti i pasur, mos u bëj depozitues dhe arkëtar për tjetrin.

    Jeta e kësaj dynjaje do të përfundon, lodhjet e jetës dhe mundimet e saj nuk janë monopol vetëm i një populli po ajo i përfshin të gjithë, llogaria e ahiretit është shumë e rëndë dhe braktisja e muslimanit është çështje shumë e madhe.

    Muslimanët u poshtëruan si individë dhe u poshtëruan si umet kur u dobësua lidhja vëllazërore mes tyre dhe kur filloi të dominojë në zemrat e tyre vetëpëlqimi dhe atëherë filluan të paraqiten edhe sëmundjet e zemrës të cilat ishin pengesë e madhe për t’i ndihmuar të tjerëve. Ka prej atyre me zemra të ngurta që të mjerët dhe të dobëtit i shikojnë me sy tjetër, me sy të nënçmimit dhe përqeshjes. A nuk mendojnë ata se me kalimin e kohës ka mundësi që gjendja e tyre të ndryshojë dhe pasuria e tyre të zhduket dhe prej krenarisë të kalojnë në nënçmim apo të ndodhë e kundërta që ata fukarenj të bëhen pasanikë dhe nga poshtërimi të kalojnë në krenari.

    Prandaj që të përmirësoni zemrat e juaja që ato të jenë të pastra dhe duart e juaja që ato të jenë më bujare dhe bëni tregti fituese me Allahun dhe jepni sa më shumë lëmoshë që ajo të shtohet edhe atë haptazi dhe fshehurazi, ditën dhe natën: “Ata që japin nga pasuria e tyre natën dhe ditën, fshehurazi dhe haptazi, do të kenë shpërblim te Zoti i tyre; ata nuk do të kenë pse të frikësohen apo pikëllohen”. (El-Bekare: 274)

    Mos harroni respektimin e drejtave të vëllezërve të juaj dhe mos i harroni ato begati të Allahut mbi ju. Kush është bekuar që të jep sa më shumë lëmoshë dhe të bën mirë le të bëjë atë me fytyrë të buzëqeshur dhe pamje të mirë dhe le të tentojë që ta fsheh sa të mundet atë mirësi me qëllim që ta ruajë sinqeritetin dhe t’ia mbrojë fisnikërinë dhe fytyrën vëllait të vet musliman.

    Etika dhe edukata e arrijnë kulminacionin e tyre kur bamirësi e di se atë që e jep është e drejtë e tyre dhe se Allahu atë e ka bërë vetëm se sebep dhe për këtë nuk pret nga ta falënderim dhe shpërblim.

    Përcillet se një njeri kishte shkuar deri tek disa bamirës që t’ia lehtësojnë nevojat e tij dhe pasi që njëri nga ta i ndihmon, filloi nevojtari ta falënderojë. Bamirësi i thotë: “Për çfarë arsye po na falënderon? Ne e shohin se për nevojtarin duhet të jepet zeqatë ashtu siç jepet për pasurinë zeqatë. Nëse atë mirësi e pason përmendja dhe fyerja vetëm se humbet shpërblimi dhe shkatërrohen sevapet”.

    Shejh Dr. Salih El Humejd

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • FEJA E VËRTETË TEK ALLAHU ËSHTË VETËM ISLAMI

    FEJA E VËRTETË TEK ALLAHU ËSHTË VETËM ISLAMI

    Njerëzit për të arritur deri te lumturia e dynjasë dhe për t’i njohur rrugët që çojnë deri te ajo kapen për shkolla ideologjike të ndryshme dhe i përkrahin ato! Njeriu i mençur s’ka nevojë të kapet për asnjërën nga to, sepse ai e di se, për të arritur deri të lumturia ekziston vetëm se një rrugë, e ajo është të kënaqurit e Allahut dhe të kapurit për fenë e Tij!

    Feja e vërtetë tek Allahu është Islami dhe nuk pranon fe tjetër nga krijesat e Tij. Tek Allahu nuk ka pasur fe tjetër të pranuar përpos Islamit dhe nuk do të ketë kurrë e asnjëherë fe tjetër: “Feja e vërtetë tek Allahu është vetëm Islami”. (Ali Imran: 19)

    Allahu e bëri Islamin fe të gjithë pejgamberëve dhe të ithtarëve të tyre. Pejgamberi i parë, Nuhi, alejhi selam, tha: ”Por, nëse ktheni shpinën, (dijeni se) unë prej jush nuk kërkoj kurrfarë shpërblimi. Shpërblimi im është vetëm tek Allahu. Mua më është urdhëruar të jem prej atyre që (i) nështrohen (Atij).” (Junus: 72)

    Miku i Allahut, Ibrahimi, alejhi selam, dhe i biri i vet, Ismaili, alejhi selam, thanë: ”O Zoti ynë! Na bëj të përulur ndaj Teje! Bëj që edhe pasardhësit tanë të jenë të përulur ndaj Teje!”. (El-Bekare: 128)

    “Ibrahimi ua dha këtë porosi fëmijëve të tij; po ashtu edhe Jakubi: “O bijtë e mi! Pa dyshim, Allahu ka zgjedhur për ju fenë e vërtetë, prandaj mos vdisni ndryshe veçse duke qenë myslimanëtë nënshtruar ndaj Atij!”. (El-Bekare: 132)

    Musa, alejhi selam, tha: ”O populli im! Nëse besoni Allahun, mbështetuni tek Ai, nëse jeni muslimanë!”. (Junus 84)

    Allahu i Madhëruar për Isën, alejhi selam, tha: “Kur Isai vuri re mosbesimin e tyre, tha: “Kush janë ndihmuesit e mi në rrugën e Allahut?” nxënësit (e tij) u përgjigjën: “Ne jemi ndihmuesit e (fesë së) Allahut. Ne e besojmë Allahun e ti (Isa) dëshmo se ne (i) jemi nënshtruar (Atij)”. (Ali Imran: 52)

    Mbretëresha e Shebës tha: “O Zoti im, me të vërtetë unë e paskam dëmtuar veten dhe tani, bashkë me Sulejmanin i dorëzohem Allahut – Zotit të botëve!”. (En-Neml: 44)

    Islami është feja të cilën e zgjodhi Allahu për robërit e Tij: ”Sot jua përsosa fenë tuaj, e plotësova dhuntinë Time ndaj jush dhe zgjodha që Islami të jetë feja juaj”. (El-Maide 3)

    Allahu lajmëroi për premtimin e Tij, dhe Allahu premtimin e Tij nuk e thyen, se kjo fe do të lartësohet mbi të gjitha fetë tjera: “(Allahu) Është Ai që e ka dërguar të Dërguarin e Tij me udhërrëfimin (Kur’anin) dhe fenë e së vërtetës, për ta lartësuar atë mbi të gjitha fetë, edhe sikur idhujtarët ta urrejnë këtë gjë”. (Et-Teube: 33)

    Nuk ka begati e as thesar më të çmuar sesa feja që Allahu e zgjodhi për krijesat e Tij e bëri rrugë që të arrihet deri tek Ai dhe e bëri rrugë të vetme për t’i arritur gradat e krenarisë, e fuqisë, ndihmës dhe përkrahjes! Ubej ibën Kab, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari i Allahut, ka thënë: ”Përgëzoje këtë Umet me pozitën e lartë, me fenë, me lartësimin, me fitore dhe pushtetin në Tokë. Kush bën vepra të ahiretit për dynjanë, në ahiret nuk do të ketë asgjë”.

    Dhe po ashtu ka thënë: ”Allahu ma mblodhi tokën dhe ma afroj, e pashë lindjen dhe perëndimin e saj, padyshim sundimi i Umetit tim do të arrijë në gjithë atë që më është afruar”.

    Me Islam nënkuptojmë nënshtrim, dhe dorëzim, dhe bindje ndaj urdhrave të Allahut dhe ndaj urdhrave të Dërguarit të Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të. Detyrohet çdo krijesë që çdo adhurim t’ia drejtojë me sinqeritet vetëm se Allahut dhe ta pasojë të Dërguarin e Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, dhe të largohet nga idhujtaria dhe nga çdo gjë që çon deri te ajo, sepse idhujtaria është shkaku i rënies shpirtërore, e cila të çon deri në devijim dhe shkatërrim në dynja dhe ahiret! Allahu thotë: ”Kush i shoqëron Allahut diçka (në adhurim), i ngjan atij që bie nga qielli e që e rrëmben zogu ose i ngjan atij që stuhia e erës e ka hedhur në një vend të largët e të humbur”. (El-Haxh: 31) Kurse mëkati i cili nuk falet në ahiret, nëse njeriu vdes dhe nuk pendohet nga ai në dynja, është pikërisht shirku (idhujtaria): ”Vërtet, Allahu nuk fal që të adhurohet dikush apo diçka tjetër veç Atij, por gjynahet e tjera më të vogla ia fal kujt të dojë”. (En-Nisa: 48)

    Islami është fe e pastër që përputhet me natyrshmërinë e pastër të njeriut! Islami është feja që i liroi njerëzit nga barrët e rënda dhe nga vështirësitë që i kishin më herët, si mëshirë dhe bamirësi, prej anës së Allahut: “dhe atyre që ndjekin të Dërguarin Tonë, Profetin që nuk di shkrim e lexim, të cilin ata do ta gjejnë të shënuar në shkrimet e tyre, në Teurat dhe Ungjill. Ai do t’i urdhërojë ata të bëjnë vepra të mira dhe do t’i ndalojë nga të këqijat; do t’ua lejojë të mirat e do t’ua ndalojë të këqijat, duke i liruar nga barrët e rënda dhe vështirësitë që kanë pasur. Prandaj, ata që do ta besojnë, përkrahin dhe nderojnë atë, duke ndjekur dritën që është zbritur me të, pikërisht ata janë të fituarit”. (El-A’raf: 157)

    Islami është fe që Allahu me të e themeloi sistemin shoqëror të ndërlidhur si bashkëlidhja në ndërtesa, elementet e së cilës janë të lidhur fort me njëri-tjetrin, ashtu si erdhi në hadithin që e përcjell Numan ibën Beshir, Allahu qoftë i kënaqur me të, ku thotë se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: ”Shembulli i besimtarit në dashurinë, mëshirën dhe miqësinë që kanë mes tyre është si shembulli i trupit; kur lëngon një organ në të, lëngon i gjithë organizmi”.

    Ebu Musa el Esharij, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: ”Besimtari me besimtarin janë si ndërtesa, elementet e së cilës janë të lidhur fort me njëri-tjetrin (dhe i lidhi gishtat e tij)”.

    Islami është fe që Allahu me të i mbrojti shpirtrat, pasuritë, mendjet dhe nderin! E ndaloi vrasjen e një shpirti, të cilin e ndaloi Allahu vrasjen e tij, përveç se atëherë kur e jep feja! E bëri të ndaluar cenimin e nderit të ndokujt dhe e bëri të ndaluar përdorimin e çdo gjëje që e dëmton trurin dhe mendjen e njeriut, si, drogën, cigaren, alkoolin, etj.! E ndaloi ngrënien e pasurisë në të kotë, me të gjitha format dhe ngjyrat e saj dhe ia mbrojti çdo njeriu të drejtën e vet dhe ia qartësoi detyrimet e tij, caktoi ligje dhe rregulla, për t’i mbrojtur të drejtat e njerëzve dhe ia ngriti vlerën dhe ia mbrojti krenarinë!

    Islami është fe që Allahu me të i ngriti bazat e drejtësisë në mesin e të gjitha krijesave, musliman apo jomusliman, arab apo joarab, të zi apo të bardhë, mashkull apo femër, i vogël apo i madh, dhe e bëri që takvaja për Allahun të jetë baza e epërsisë mes tyre: ”O njerëz! Në të vërtetë, Ne ju krijuam ju prej një mashkulli dhe një femre dhe ju bëmë popuj e fise, për ta njohur njëri-tjetrin. Më i nderuari prej jush tek Allahu është ai që i frikësohet më shumë Atij. Vërtet, Allahu është i Gjithëdijshëm dhe për Atë asgjë nuk është e fshehtë”. (El-Huxhurat: 13)

    Në Sunetin e të Dërguarit të Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, kanë ardhur shumë përgëzime me përkrahje dhe ngritje dhe fitore për këtë fe; nga ato:

    Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se e ka dëgjuar të Dërguarin e Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, duke thënë: ”Unë jam dërguar me shprehjen e shkurtër, por që mbart kuptime të gjëra dhe më është dhuruar fitorja duke ia ndezur tmerrin armikut (armikut në zemër), ndërsa, duke qenë në gjumë, mu dhuruan dhe mu vunë në dorë çelësat e thesareve të botës”.

    Muavije ibën Ebi Sufjan, Allahu qoftë i kënaqur me të, në hutben e tij tha se e ka dëgjuar të Dërguarin e Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, duke thënë: “Një grup nga umeti im do të vazhdojnë, të pranuar, në urdhrin e Allahut. Ata s’do të dëmtohen nga ata që ua kthejnë shpinën apo nga ata që i kundërshtojnë, derisa të vijë urdhri i Allahut dhe ata të jenë fitimtarë ndaj njerëzve”.

    Ubej ibën Kab, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari i Allahut, ka thënë: ”Përgëzoje këtë umet me pozitën e lartë, me fenë, me lartësimin, me fitore dhe pushtetin në Tokë”.

    Këto janë përgëzime të bekuara që na lajmëroi i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, i cili, nuk flet prej hamendjes, po flet me shpallje prej anës së Allahut!

    Shejh Usame ibën Abdullah Hajat

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

     

  • DISA VEPRA TË CILAT E PRISHIN APO E MANGËSOJNË PËRSOSMËRINË E TEUHIDIT

    DISA VEPRA TË CILAT E PRISHIN APO E MANGËSOJNË PËRSOSMËRINË E TEUHIDIT

    Vlera e teuhidit (njësimit të Allahut) është e madhe. Rruga e vetme e shpëtimit të robit në dynja, në varr dhe në ahiret është pastrimi i besimit prej idhujtarie dhe mbrojtja e tij prej çdo gjëje që e njollos apo e devijon natyrshmërinë e pastër të teuhidit. Me lejen e Allahut në këtë hutbe shkurtimisht do t’i paraqes disa prej veprave të cilat bien në kundërshtim me besimin e pastër duke e prishur apo mangësuar përsosmërinë e tij.

    Prej veprave më të mëdha të cilat i veprojnë një numër i madh i muslimanëve dhe lëshojnë pe në to janë:

    – Vajtja tek magjistarët dhe fallxhorët

    Vajtja tek magjistarët dhe fallxhorët, parashtrimi i pyetjeve rreth fshehtësive dhe bindja në atë që e flasin rreth të ardhmes dhe fshehtësive është mëkat prej mëkateve të mëdha. Profeti, alejhi selam, thotë: “Kush shkon tek një magjistar apo fallxhor dhe i beson asaj që ai thotë, e ka mohuar atë që i ka zbritur Muhamedit, salallahu alejhi ue selem”.

    Po ashtu Profeti, alejhi selam, thotë: “Kush shkon tek një magjistar për ta pyetur diçka, nuk i pranohet namazi dyzet net”.

    Këto hadithe janë argumente të qarta se vajtja tek ata nuk lejohet dhe se fjalët me të cilat i pretendojnë fshehtësitë janë hedhje hipotezash dhe fjalë kuturu. Muslimani kur sprovohet shërimin e kërkon në ilaçe materiale dhe në ato morale. Prej ilaçeve morale është mendimi i mirë për Allahun, shpresa e mëshirës së Tij, mbështetja në Allahun, etj. Ndërsa prej ilaçeve materiale është shërimi me Kur’an, shërimi me dhikër dhe me lutje të caktuara, shërimi me preparate të cilat i ka cekur Allahu në Kur’an apo Profeti, alejhi selam, në hadithe si, mjalti, hurmat prej llojit Axhueh, kokrrat e zeza (Habetu Seuda), etj., dhe shërimi me ilaçe farmaceutike të njohura në mjekësi.

    – Betimi jo në Allahun, por në dikë tjetër

    Kohëve të fundit dëgjojmë një numër të konsiderueshëm të muslimanëve që betohen në dikë tjetër e jo në Allahun, betohen në Profetin, alejhi selam, në fëmijët e tyre, në prindërit e tyre, në jetën e tyre, vatanin e tyre apo nderin e tyre, etj. Këto shprehje në mesin e muslimanëve janë bërë shumë normale, por në fakt kjo është gabim i qartë dhe i madh.

    Imam Ahmedi, Tirmidhiu dhe Ebu Daudi, Allahu i mëshiroftë, e shënojnë një hadith prej Sad ibën Ubejdeh, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili thotë: “Ibën Omeri e dëgjoi një njeri duke thënë: “Jo, pasha Qaben”. Ibën Omeri, Allahu e mëshiroftë, i tha: “Mos u beto në dikë tjetër përveç se në Allahun, se e kam dëgjuar Profetin, alejhi selam, duke thënë: “Kush betohet në dikë tjetër e jo në Allahun, ka bërë kufër ose shirk”.

    Gjithashtu transmetohet se Profeti, alejhi selam, ka thënë: ‘‘Allahu ju ndaloi që të betoheni në baballarët e juaj, kush betohet le të betohet në Allahun ose le të heshtë”.

    Burejda, Allahu qoftë i kënaqur me të, na përcjell prej Profetit, alejhi selam, një hadith ku thotë: ”Kush betohet në amanet, nuk është prej neve”.

    Prej citateve të lartpërmendura të gjithëve na qartësohet ndalesa e rreptë për betimin që bëhet jo në Allahun, por në dikë tjetër. Dijetarët e kanë qartësuar se dispozita e atij që betohet në dikë tjetër përveç Allahut ndryshon sipas qëllimit dhe synimit të tij. Si të kishte qenë synimi i tij prej betimit se p.sh. Profeti, alejhi selam, është i barabartë me Allahun, atëherë kjo është shirk (politeizëm) i madh i cili nxjerr prej Islami. Po të mos kishte qenë barazimi synimi i tij prej betimit, atëherë kjo është shirk i vogël dhe mëkat i madh. Prandaj, detyrohet që t’i largohet këtyre llojeve të betimeve dhe të nxiton në pendim, duke qenë i këmbëngulur se nuk do t’i kthehet përsëri këtij mëkati.

    – Zemërimi, demoralizimi dhe padurimi para fatkeqësive

    Prej caktimit dhe urtësisë së Allahut është që njeriun ta godasin sprova të ndryshme, në vete, në familje, në fëmijë, etj. Në kësisoj raste muslimani detyrohet që të bëhet i durueshëm, të shpreson në shpërblimin e Allahut dhe mos të veprojë vepra të cilat aludojnë në zemërimin dhe pikëllimin e tij prej caktimit të Allahut. Prandaj, është mirë që në ato çaste t’i përdor shprehjet e duhura dhe të lejuara me Islam dhe ta ushtrojë gjuhën e tij në përdorimin e saj duke qenë edhe i vetëdijshëm me zemër për kuptimin e thelbit të saj. Shprehjen të cilën na udhëzoi Allahu që ta përdorin në raste fatkeqësish është thënia e Allahut, azze ue xhel: “Të Allahut jemi dhe vetëm tek Ai do të kthehemi!” (El-Bekare: 156)

    Ndërsa në Sunet përcillet se Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: “Shpejto në atë që ke dobi, kërko ndihmë prej Allahut dhe mos u bën i pa aftë (mos u dorëzo). Nëse të godet diç (e pa dëshirueshme) mos thuaj: sikur ta kisha bërë këtë e këtë do të ishte kështu e ashtu, por thuaj: ky është caktim i Allahut dhe Ai vepron çka të do, ngase thënia sikur (ta bëja këtë…) hap derën e shejtanit”.

    – Shfaqja e pesimizmit, zemërimit dhe ngushtimi i zemrës prej lindjes së fëmijës vajzë

    Kjo cilësi është prej karakteristikave të periudhës së injorancës, para ardhjes së Islamit, për të cilën Allahu thotë: “Dhe, kur ndonjëri prej tyre merr lajmin se i lindi një vajzë, fytyra i nxihet dhe i mbushet me mjerim. Ai fshihet nga njerëzit për shkak të lajmit të keq që mori dhe s’di: a ta mbajë këtë fëmijë, pavarësisht poshtërimit apo ta varrosë në dhé. Ah! Sa mbrapsht që gjykojnë ata!” (En-Nahl: 58-59)

    Muslimani duhet të jetë vigjilent prej veprimit të kësisoj veprave, ta falënderojë Allahun për begatinë e dhuruar, t’i rikujtojë njerëzit që janë të privuar prej kësaj begatie, të jep besën se do të punojë shumë në përmirësimin e pasardhësve, të bëjë durim në këtë rrugë të gjatë dhe të shpresojë në shpërblimin e Allahut: “Ne do t’i bashkojmë besimtarët e vërtetë me ata pasardhës të tyre që i ndjekin në besim dhe nuk do t’u pakësojmë asgjë nga shpërblimi për veprat e tyre. Çdo njeri është peng i veprave të veta”. (Et-Tur: 21)

    Aishja, Allahu qoftë i kënaqur me të, na përcjell prej Profetit, alejhi selam, se ka thënë: “Kush sprovohet me diçka nga këto vajza, e përkujdeset për to, do t’i jenë atij mbulesë në Ditën e Kiametit”.

    – Lidhja dhe bartja e hajmalive dhe nuskave

    Disa prej muslimanëve për shkak të injorancës së madhe që e posedojnë lidhin apo bartin hajmali, penj, lëkura në duart e tyre, në qafët e tyre, i vendojnë në veturat e tyre, në shtëpitë e tyre dhe pretendojnë se ato i largojnë fatkeqësitë dhe belatë dhe i mbrojnë prej tyre. Kjo pa dyshim se është prej mashtrimeve të shejtanit i cili tenton çdo çast që ta shfrytëzon në devijimin e bijve të Ademit. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Kur Ai dëshiron ta ndëshkojë një popull, askush nuk mund ta pengojë Atë; dhe ata, përveç Tij, s’kanë asnjë ndihmës”. (Er-Ra’d: 11)

    Pra, këto gjëra ndalohet të merren si mjete preventive dhe ndalohet lidhja dhe bartja e tyre duke u bazuar në thënien e Profetit, alejhi selam: “Të fryrit (këtu është për qëllim të fryrit apo rukja e ndaluar e cila në vete përmban gjëra të ndaluara, e jo të fryrit sipas Sunetit), nuskat, hajmalitë (dhe çdo gjë e tillë), janë shirk”.

    Këto gjëra nuk i sjellin aspak dobi, por i sjellin vetëm se dëm. Muslimani duhet t’i përdor lutjet e lejuara dhe t’i merr shkaqet e lejuara duke qenë gjithmonë i mbështetur në Allahun në të gjitha çështjet e tij. Kush i mbështetet Allahut i mjafton Ai, nuk ka mbështetës më të mirë: “Allahu është Ruajtësi më i mirë dhe Ai është më i mëshirshmi i mëshiruesve!” (Jusuf: 64)

    Po ashtu prej veprave të cilat i veprojnë një numër i madh i muslimanëve dhe lëshojnë pe në to është edhe:

    – Tallja, përqeshja dhe sarkazma me fenë e Allahut apo me diçka çka ndërlidhet me fenë e Tij

    Prej mëkateve të mëdha që e nxjerrin muslimanin prej rrethit të Islamit dhe e bëjnë banorë të përhershëm të Xhehenemit, është tallja me Allahun ose me Profetin e Tij, alejhi selam, ose tallja me Kur’anin ose me besimtarët.

    Sa muslimanë sot shqiptojnë fjali që i nxjerrin prej Islamit, e ata janë të pandjeshëm dhe të pavetëdijshëm për ato fjalë çka i flasin. Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, na përcjell se Profetin, alejhi selam, ka thënë: “Vërtet robi e thotë një fjalë të cilës nuk i jep rëndësi fare dhe për shkak saj hidhet në zjarr të Xhehenemit nga një largësi sa lindja e perëndimi”.

    Argument për ndalesën e talljes me fenë e Allahut e kemi fjalën e Allahut, azze ue xhel: “Nëse i pyet, ata do të të përgjigjen: “Ne vetëm po bënim shaka dhe po luanim”. Thuaj: “A mos vallë me Allahun, shpalljet dhe të Dërguarin e Tij po talleni?” (Et-Teube: 65)

    Shkaku i zbritjes së këtij ajeti është ajo që e na përcjell imam Taberiu në tefsirin e tij prej ibën Omerit se një njeri në luftën e Tebukut tha: “Nuk kemi parë si ata lexues të Kur’anit (e kishte për qëllim sahabët), ata lakmojnë vetëm t’i mbushin barqet e tyre, kanë gjuhë rrenacake, dhe janë më frikacakët kur e takojnë armikun”. Tha njëri që ishte aty prezent: “Gënjen, ti me të vërtetë je munafik, do ta lajmëroj Pejgamberin, salallahu alejhi ue selem”. U nis t’i tregojë, mirëpo Allahu e lajmëroi të Dërguarin e Tij para se të mbërrijë ky sahabij. Më vonë erdhi edhe ai që u tallte me ato fjalë te Profeti, alejhi selam, dhe tha: ”O i Dërguar i Allahut, ne me të vërtetë kalonim kohën duke bërë tallje. Ne nuk kishim për qëllim në të vërtetë talljen, por donim ta kalonim kohën dhe të lozim, t’i kalojmë lodhjet e rrugës”.

    Thotë ibën Omeri, Allahu e mëshiroftë: “Atë njeri e shihja se si ishte varur pas devesë së Profetit, alejhi selam, ndërsa gurët ia godisnin këmbët, kurse ai thoshte: “O i Dërguar i Allahut, ne me të vërtetë kalonim kohën duke bërë tallje. Ne nuk kishim për qëllim në të vërtetë talljen, por donim ta kalonim kohën dhe të lozim, t’i kalojmë lodhjet e rrugës”. Ndërsa Profeti, alejhi selam, duke mos e kthyer fytyrën aspak kah ai, ia lexonte dhe përsëriste ajetin: “A mos vallë me Allahun, shpalljet dhe të Dërguarin e Tij po talleni?” (Et-Teube: 65)

    Robër të Allahut!

    Pozita e talljes me fenë e Allahut është e rrezikshme, ndërsa tallësi numërohet prej keqbërësve, ashtu siç na lajmëroi Allahu në Kur’an: “Vërtet, keqbërësit qeshnin me ata që besonin, duke ia shkelur syrin njëri-tjetrit, sa herë që ata kalonin pranë tyre”. (El-Mutafifin: 29-30)

    Kërkoj prej Allahut që të na mbrojë prej çdo lloj talljeje me fenë e Tij dhe e lus që të na mëshirojë, të na shtojë diturinë, të na i fal mëkatet dhe të na mbrojë fenë tonë.

    Shejh Abdulaziz Sed’han  

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • DËMI DHE PASOJAT E MËKATEVE

    DËMI DHE PASOJAT E MËKATEVE

    Disa prej muslimanëve në këtë kohë bashkëkohore u sprovuan me botën e materializmit. Një grup prej tyre u dhanë pas epsheve e pasioneve duke i marrë ato për zota, e grupin tjetër e mundën dhe e kapluan dyshimet e lindjes dhe perëndimit, kështu që devijuan prej kuptimit të drejtë të ligjeve të Allahut, dyshimin e shndërruan në argument, ndërsa për jobesimtarët thanë se e flasin gjithmonë të vërtetën dhe se ata nuk e veprojnë përveç se të mirën. Si pjellë e këtyre bindjeve, në shoqëritë muslimane u përhapën sëmundje të ndryshme që nuk njiheshin më herët tek baballarët e tyre dhe u sprovuan me skamje e varfëri, me thatësi e vërshime dhe luftëra e përçarje.

    Çdo sherr dhe bela vjen si pasojë e mëkateve dhe gjynaheve. Nëpërmjet mëkatit Iblisi e shndërron besimin në mohim, mëshirën në mallkim, Xhenetin në zjarr. Popullin e Nuhit e fundosën vërshimet, popullin e Adit e shkatërroi furtuna, popullin e Themudit e goditi një zë i tmerrshëm, popullit të Lutit iu përmbysën shtëpitë dhe mbi ata u lëshuam gurë nga balta e pjekur, duke rënë vazhdimisht, si shiu. Kjo, si pasojë e mëkateve të tyre: “Ne të gjithë i dënuam për gjynahun e vet: disave u dërguam furtunë, disa syresh i goditi një zë i tmerrshëm, disa prej tyre i gëlltiti toka dhe të tjerët i përmbyti uji. Allahu nuk u bëri atyre padrejtësi, por ata i bënë padrejtësi vetvetes”. (El-Ankebut: 40)

    Nuk janë paraqitur mëkatet në një vend vetëm se e kanë shkatërruar atë, nuk e kanë kapluar një zemër përveç se e kanë verbëruar dhe nuk janë shpërndarë në një popull përveç se e kanë poshtëruar e nënçmuar. Gjurmët e tij ndikojnë thellë në shpirtra dhe familje, në tokë dhe det, në ajër dhe qiell. I devijon mendjet dhe zemrat, e rebelon robin ndaj Krijuesit dhe e ngrit frikën prej zemrave të robërve: “E atë që e poshtëron Allahu, askush nuk mund ta bëjë të nderuar.” (El-Haxh: 18)

    Imam Ahmedi, Allahu e mëshiroftë, shënon një hadith në Musnedin e tij prej Abdurrahman ibën Xhubejr ibën Nefirit i cili thotë se babai i tij ditën kur u çlirua Qiproja e kishte parë Ebu Derdan, Allahu qoftë i kënaqur me të, se ishte ulur dhe qante. I thashë: “Pse qan, o Ebu Derda, në këtë ditë kur Allahu e ngriti Islamin dhe muslimanët?” Mu përgjigj: “I mjeri ti, o Xhubejr! Populli më i përbuzur tek Allahu është ai i cili rebelohet ndaj urdhrave të Allahut. Ky popull kishte mbret të fortë dhe ushtri të fortë, mirëpo kur nuk e respektuan urdhrin e Allahut erdhën në këtë gjendje të cilën ti e sheh.”

    Mëkatet dhe gjynahet janë shkaktarë të brengave, pikëllimeve dhe problemeve shpirtërore. Ato janë burim i përtacisë, i paaftësi, i shpërndarjes së papunësisë, ku si pasojë e saj vijnë frika dhe koprracia, zhytja në borxhe dhe mundjet e njerëzve. Me veprimin e saj zhduken begatit, lejohen ndëshkimet, vijnë sëmundjet dhe meritohet zemërimi i Allahut. Kur sprovohet robi me mëkate zemra i egërsohet, me muslimanët dhe njerëzit e mirë lidhja i dobësohet, familja dhe të afërmit i ashpërsohen. Një prej selefit thoshte: “Mëkatin që ia bëja Allahut e vëreja në sjelljen e gruas sime dhe kafshës sime.”

    Kush i afrohet mëkatit dhe e vepron, në zemër i lind dashuria ndaj tij, fillon ta pranojë lehtë dhe kështu vazhdon derisa e shëmtuara e mëkatit t’i duket e mirë, e pastaj fillon ta vepron haptazi në publik. Shumica e mëkatarëve nuk i shpëtojnë kësaj gjendjeje, ashtu siç na paralajmëron edhe hadithi i Profetit, salallahu alejhi ue selem: “I gjithë umeti im është i falur, përveç ata që i veprojnë mëkatet haptazi. Prej mëkateve të vepruara haptazi është kur njeriu bën diçka natën dhe Allahu ia fsheh atë, ndërsa ai me të gdhirë në mëngjes i tregon shokut të tij: “Unë mbrëmë kam bërë këtë e këtë mëkat”. Allahu e ka fshehur, ndërsa ai në mëngjes e ka publikuar atë që Allahu ia ka fshehur”.

    Prej veprimit të mëkateve haptazi është që të flet tregtari për mashtrimet e tij në mallin që e shet dhe atë ta konsiderojë si shkathtësi dhe mjeshtëri. Po ashtu prej veprimit të mëkateve haptazi është përmendja e mëkatit dhe shpërndarja e tij, pastaj shpërndarja e fotove dhe fjalëve që janë në kundërshtim me virtytet e larta të moralit. Kjo është hapje e derës së belave dhe një pjesë e madhe e fajit bie mbi mjetet e informimit. Belaja më e madhe bëhet kur mëkatari kënaqet me veprimin e mëkatit dhe me rritjen e numrit të tyre, nuk ndjen në vete frikë prej dënimit, gëzohet me fitimin dhe ngrënien e pasurisë haram, e ndoshta si shkak i mëkateve të shumta në zemrën e tij zhduket xhelozia ndaj familjes dhe të afërmve të tij, nuk e mohon të keqen dhe nuk e ndalon të shëmtuarën. Ai i cili vepron kështu në familje është krijesa më e keqe tek Allahu dhe Xheneti i bëhet i ndaluar, ashtu siç na njofton edhe Profeti, salallahu alejhi ue selem: “Tre lloje të njerëzve nuk do të hyjnë në Xhenet dhe nuk do t’i shikojë Allahu në Ditën e Kiametit: Ai që nuk i respekton prindërit, gruaja e cila iu përngjan burrave dhe Dejuthi (ai i cili nuk e mbron nderin e familjes së tij).”

    Veprimi i mëkateve të njëpasnjëshme i shkëput rrugët që çojnë deri tek nënshtrimet dhe mirësitë, prandaj zemrat dhe shpirtrat ngurtësohen dhe largohen prej pendimit të sinqertë. Argument për këtë i ke vetë mëkatarët, të cilëve gjuhët u lëvizin me pendim dhe falje, mirëpo zemrat e tyre këtë e refuzojnë dhe nuk e pranojnë, i kërkojnë mëkatet dhe veprimin me to. Kjo është prej sëmundjeve më të mëdha.

    O muslimanë!

    Në shumë shoqëri u përhap imoraliteti, kamata, pirja e alkoolit dhe droga. U shpeshtua ngrënia prej pasurisë haram, mashtrimet morën lloj-lloj forme, dëshmitë dhe betimet e rrejshme u shtuan, muzika dhe veglat muzikore u lejuan, dhe u përhap morali i ulët dhe traditat e shëmtuara tek rinia. Deri kur kjo mungesë vëmendjeje ndaj ligjeve të Allahut? Kërkoj mbrojtje tek Allahu prej sigurisë nga të papriturat e Allahut: “Kjo ndodh se Allahu nuk ia ndryshon kurrë një mirësi që ia ka dhënë një populli, derisa ata të ndryshojnë atë që kanë në veten e tyre.” (El-Enfal: 53)

    Një popull kur është i pavëmendshëm ndaj ligjeve të Allahut fundoset në epshe e pasione, e devijon rrugën e saj dhe bie në rrugë të keqe. Ky është ligj i Allahut, atëherë kur përhapen të këqijat dhe ngrihet jeta mbi mëkate e gjynahe.

    Prandaj frikojuni Allahut, njihuni me ligjet e Allahut dhe largohuni prej mëkateve.

    Allahu, azze ue xhel, thotë: “Sa herë që çonim të dërguar në ndonjë vendbanim, Ne i dënonim banorët e tij me skamje dhe sëmundje, në mënyrë që të përuleshin. Pastaj ua shndërronim fatkeqësinë në lulëzim. Por, kur shtoheshin e begatoheshin, ata thoshin: “Edhe etërit tanë i patën goditur hidhërimet e gëzimet”. Kështu që Ne i dënonim papritmas, pa e marrë vesh ata. Sikur banorët e atyre qyteteve të besonin dhe të ruheshin prej gjynaheve, Ne do t’u dërgonim bekime nga qielli dhe toka, por ata mohuan, prandaj i dënuam për atë që bënë. A janë të sigurt banorët e këtyre qyteteve se nuk do t’iu vijë dënimi Ynë natën, ndërkohë që flenë?! A janë të sigurt ata se nuk do t’iu vijë dënimi Ynë ditën, ndërkohë që argëtohen?! A janë të sigurt ata nga të papriturat e Allahut? Vetëm ata që janë të humbur nuk u frikësohen të papriturave të Allahut.” (El-A’raf: 94-99)

    Largojuni mëkateve dhe shtoni prej veprave të mira. Abdullah ibën Abasi, Allahu qoftë i kënaqur me të, thoshte: “Vepra e mirë dhuron shkëlqim në fytyrë, dritë në zemër, zgjerim në furnizim, fuqi në trup, dashuri në zemrat e robërve, ndërsa vepra e keqe dhuron nxirje në fytyrë, errësirë në zemër, pakësim në furnizim, lodhje në trup dhe urrejtje në zemrat e robërve.”

    Imam ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, i numëroi gjurmët të cilat paraqiten si rezultat i largimit të njeriut prej mëkateve. Prej atyre i dalloi: “Mbrojtjen e nderit, mbrojtjen e pasurisë, mbrojtjen e mendjes dhe fesë, zgjerimin e gjoksit, pakësimin e brengave dhe pikëllimeve, përmasimin e jetesës, krenarinë me veten, lehtësimin e furnizimit, lehtësimin e problemeve dhe vështirësive, lehtësimin e kryerjes së adhurimeve, dashurinë e robërve ndaj tij, zvogëlimin e dynjasë në zemrën e tij, shijimin e kënaqësisë së adhurimeve dhe imanit, e kështu me radhë.”

    Vëllezër muslimanë!

    Ruajuni prej nënçmimit të mëkateve të vogla dhe zvogëlimit të rëndësisë së tyre në sytë e juaja. Sa më shumë që robi e rrit mëkatin në sytë e tij, aq më shumë zvogëlohet tek Allahu, dhe sa më shumë që robi e zvogëlon në sytë e tij aq më shumë rritet tek Allahu. Përcillet se disa prej selefit thonin: “Mos e shiko masën e mëkatit të vepruar, por shiko madhështinë e Atij që i bëhet mëkat.”

    Shejh Dr. Salih El Humejd

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

     

     

     

  • RUAJI KËTO SHTATË RREGULLA TË LUMTURISË

    RUAJI KËTO SHTATË RREGULLA TË LUMTURISË

    1. Mos e urre askënd, edhe nëse dëmi i tij ndaj teje është shumë i madh.

    2. Mos u mërzit asnjëherë dhe bëj dua shumë.

    3. Jeto modest, sado që je i madh.

    4. Beso se do të ndodhë e mira, sado që të jenë të mëdha problemet e tua dhe ki mendim të mirë për Allahun.

    5. Jep shumë, edhe nëse ti privohesh nga ajo.

    6. Buzëqeshu, edhe nëse në zemrën tënde rrjedhin pika gjaku.

    7. Mos e ndërpre lutjen për vëllanë tënd në mungesën e tij

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • DASHURIA E ALLAHUT DHE TË DËRGUARIT TË TIJ, LAVDIA DHE PAQJA E ALLAHUT QOFSHIN MBI TË

    DASHURIA E ALLAHUT DHE TË DËRGUARIT TË TIJ, LAVDIA DHE PAQJA E ALLAHUT QOFSHIN MBI TË

    O ju njerëz, frikojuni Allahut! Nënshtrojuni Atij me dashuri dhe me respekt, duke shpresuar në shpërblimet e Tij dhe duke u frikuar nga ndëshkimi i Tij. Ai është Allahu, të Cilin zemrat e adhurojnë me dashuri dhe respekt. Nëse nga natyra e zemrës është që ta do atë që sillet mirë me të, atëherë për çdo mirësi dhe për çdo begati, themi se burimi i tyre është Allahu i Madhëruar: “Çdo mirësi që keni, është nga Allahu”. (En-Nahl: 53) Pra robi, detyrohet ta do Atë pa kufi dhe ta adhuron vetëm se Atë, i Cili nuk ka shok dhe ortak.

    Dashuria e robit ndaj Allahut ka shenja të cilat aludojnë në të. Allahu i Madhëruar thotë: “Thuaju (o Muhamed): “Nëse ju e doni Allahun, atëherë më ndiqni mua, që Allahu do t’ju dojë dhe t’jua falë gjynahet! Allahu është Falës i Madh dhe Mëshirëplotë”. (Ali Imran: 31)

    Nga shenjat se robi e do Allahun, është pasimi i të Dërguarit të Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të. Të punojë me atë që urdhëroi dhe të largohet nga ajo që ndaloi: “Nëse ju e doni Allahun, atëherë më ndiqni mua”. Kurse ai i cili pretendon se e do Allahun dhe nga ana tjetër e kundërshton të Dërguarin e Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ai është rrenacak në atë që e pretendon. Disa nga të parët tanë thanë: “Disa nga njerëzit pretenduan dashurinë ndaj Allahut dhe Allahu e zbriti ajetin e dashurisë: “Nëse ju e doni Allahun, atëherë më ndiqni mua”. Kurse ajeti: “që Allahu do t’ju dojë dhe t’jua falë gjynahet!”, është fryti i dashurisë së Allahut dhe dobia e saj, që do të thotë, se ai që e do Allahun edhe Allahu ia kthen atë dashuri dhe ia falë gjynahet atij.

    Allahu thotë: “O besimtarë! Nëse ndokush prej jush braktis besimin e vet, dijeni se Allahu do të sjellë njerëz, që i do dhe që e duan; të përulur me besimtarët dhe të ashpër me femohuesit; që luftojnë në rrugën e Allahut dhe nuk i tremben qortimit të asnjë qortuesi. Kjo është mirësia e Allahut, të cilën Ai ia jep kujt të dojë. Allahu është Bujar i madh dhe i Gjithëditur”. (El-Maide: 54)

    Në këtë ajet fisnik, Allahu përmendi se dashuria e robit ndaj Zotit të tij i përmban katër shenja:

    E para: Të jetë i përulur me besimtarët, që do të thotë, të jetë i butë dhe i mëshirshëm me ta dhe bamirës ndaj tyre.

    E dyta: Të jetë i ashpër me femohuesit, që do të thotë, të jetë i rreptë me ta dhe t’i urren fort, ashtu si tha Allahu i Madhëruar: “janë të ashpër ndaj jobesimtarëve”. (El-Fet’h: 29)

    E treta: Të luftojë në rrugë të Allahut, me shpirt, me pasuri, me gjuhë dhe me zemër.

    E katërta: Të mos i trembet qortimit të asnjë qortuesi, që do të thotë, se tek ai nuk ndikon qortimi i njerëzve nga ajo që e jep nga xhihadi, thirrja në fe dhe thirrja në të mirë dhe ndalimi nga e keqja. Pra, atë nuk e pengon asgjë që ta vazhdojë atë rrugë.

    Po ashtu nga shenja e sinqeritet të dashurisë së robit ndaj Allahut, është t’i japë përparësi asaj që e do Allahu, para asaj që e do shpirti i tij dhe anon kah ajo epshi i tij. Allahu i Madhëruar thotë: “Thuaj: “Nëse etërit tuaj, bijtë tuaj, vëllezërit tuaj, gratë tuaja, farefisi juaj, pasuria juaj që e keni fituar, tregtia për të cilën keni frikë se nuk do të shkojë mirë dhe shtëpitë ku e ndieni veten rehat, janë më të dashura për ju sesa Allahu, i Dërguari i Tij dhe lufta në rrugën e Tij, atëherë pritni derisa Allahu të sjellë vendimin (dënimin) e Tij. Allahu nuk e udhëzon në rrugën e drejtë popullin e pabindur”. (Et-Teube: 24)

    Allahu e urdhëroi të Dërguarin e Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, t’i kërcënohet atij që i jep përparësi dashurisë së pasurisë, familjes, farefisit, tregtisë, shtëpisë, para dashurisë së Allahut dhe të Dërguarit të Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, dhe veprave të cilat i detyroi dhe i do vet Ai, si xhihadi, hixhreti, etj.

    Ibën Kethiri, Allahu e mëshiroftë, në komentin e këtij ajeti thotë: “Nëse këto gjëra janë: “më të dashura për ju sesa Allahu, i Dërguari i Tij dhe lufta në rrugën e Tij, atëherë pritni”, d.m.th. pritni se çfarë dënimi do t’ju vjen. Kjo është arsyeja se pse të parët tanë nga ensarët dhe muhaxhirët dhe ata që i pasuan me të mirë, i dhanë përparësi asaj që e do Allahu, para asaj që e do shpirti i tyre. Ata e flijuan veten dhe pasurinë për luftë në rrugë të Allahut, i lanë shtëpitë dhe vatanin që ta kënaqin Allahun dhe t’i ndihmojnë të Dërguarit të Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të.

    Allahu tha për ta: “Pikërisht ata janë besimtarët e sinqertë”. (El-Hashr: 8) Krahasojeni gjendjen tonë me gjendjen e atyre të sinqertëve. Shumica nga ne i jep përparësi epshit karshi nënshtrimit ndaj Allahut. Nëse thërritet për në namaz në xhami, i jep përparësi gjumit. dëfrimit apo pushimit dhe nuk del për në namaz dhe nuk i përgjigjet thirrjes së Allahut, por i përgjigjet thirrjes së shejtanit dhe epshit të vet. Nëse thirret për në namaz, duke qenë ai në tregtinë e vet apo në punë, i jep përparësi nevojave të dynjasë para atyre të ahiretit, bën shitblerje për çështje të dynjasë dhe nuk shkon në xhami për namaz dhe i bën mëkat Zotit të tij: “O besimtarë, kur të thirreni për (të falur) namazin (e xhumasë) në ditën e premte, nxitoni për ta përmendur Allahun dhe pezulloni tregtinë!”. (El-Xhumua: 9)

    Tregtari, i cili e fiton pasurinë nëpërmjet rrugëve të ndaluara, si kamata, ryshfeti dhe gënjeshtra, vetëm se i ka dhënë përparësi dashurisë së pasurisë karshi dashurisë së Allahut dhe e ka harruar fjalën e Allahut: “Ata që bëhen koprracë me të mirat që ua ka dhënë Allahu, kurrsesi të mos mendojnë se kështu është më mirë për ta! Jo, kjo është më keq për ata! Ajo që kanë grumbulluar do t’u ngarkohet atyre në qafë Ditën e Kiametit. E Allahut është trashëgimia e qiejve dhe e Tokës dhe Allahu e di mirë ç’punoni ju”. (Ali Imran: 180)

    Prindi kur urdhërohet t’i detyrojë fëmijët e tij ta falin namazin dhe të prezantojnë në xhami dhe t’i shpëtojnë nga zjarri i Xhehenemit, ashtu si tha Allahu: “O ju, që besoni! Ruani veten dhe familjet tuaja nga zjarri, lënda djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët”. (Et-Tehrim: 6), dhe po ashtu i Dërguari i Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, i cili ka thënë: “Urdhëroni fëmijët tuaj për namaz kur t’i kenë shtatë vjet, kurse detyroni me forcë (rrihni) kur t’i bëjnë dhjetë vjet..”, dhe ai aspak nuk mërzitet me këto urdhëresa dhe i le fëmijët të dëfrehen dhe të lozin nëpër shtëpi dhe të mos prezantojnë në namaz dhe në xhami, ai vetëm se i ka dhënë përparësi dashurisë së fëmijëve karshi asaj të Allahut. Lënia e fëmijëve në atë gjendje dhe mos zemërimi i tij për lënien e namazit dhe mosinteresimi i tij për atë se fëmija nuk i përfill detyrimet dhe i bën gjynah Allahut, aludon në atë se dashuria ndaj fëmijëve është më e fortë se sa ajo e Allahut.

    Kur Ibrahimi, alejhi selam, u urdhërua të flijojë të birin për hir të Allahut, të cilin ia kishte pas dhuruar pas shumë viteve, ai nuk hezitoi aspak që t’i përgjigjet thirrjes dhe urdhrit të Allahut. Kur doli në shesh nijeti i tij i sinqertë, Allahu ia zëvendësoi urdhrin me therjen e një kurbani nga delet dhe e përgëzoi me lindjen e një fëmije, me Is’hakun, alejhi selam, dhe pas tij me lindjen e Jakupit, alejhi selam. Kjo e tëra erdhi nga bereqeti i nënshtrimit të urdhrave të Allahut dhe nga dhënia përparësi dashurisë së Allahut karshi asaj të fëmijëve.

    O ju robërit e Allahut, ashtu si detyrohet dashuria ndaj Allahut, detyrohet dashuria edhe ndaj të Dërguarit të Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi ty. Ajo është pasuese e dashurisë së Allahut dhe pjesë e patjetërsueshme e saj. Enes ibën Maliku, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Nuk ka besuar askush nga ju, derisa të bëhem më i dashur për të se sa prindërit, fëmijët dhe mbarë njerëzimi”.

    Shënon imam Buhariu, Allahu e mëshiroftë, në librin e tij se Omer ibën Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur me të, i tha të Dërguarit të Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të: Për Zotin, ti je më i dashur tek unë se çdo gjë me përjashtim të vetes sime. Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, i tha: ”Jo, pasha Atë, në Dorën e të Cilit është shpirti im, nuk do të jesh besimtar i mirë përderisa unë të mos jem edhe më i dashur se sa vetja jote”. Omeri tha: Tani o i Dërguari i Allahut je edhe më i dashur se sa vetja ime. “Tani, o Omer (u plotësua besimi yt)”. Ia ktheu Pejgamberi, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të.

    Muhamedi, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, është ai i cili na mësoi mirësinë, na udhëzoi kah ajo, na mësoi rrugën e shpëtimit dhe të lumturisë dhe na paralajmëroi nga sherri dhe shkatërrimi. Besimi në të e bën të detyruar pasimin dhe nënshtrimin dhe ai që e pretendon dashurinë pa mos e pasuar atë, apo ai që e pretendon dashurinë e tij dhe nuk kapet për traditën e tij dhe nuk e len risinë, ai është rrenacak në atë që e pretendon, ngase dashuria ndaj tij, e bën të detyruar që të veprohet ajo në të cilën ai urdhëroi, dhe e bën të detyruar largimin nga ajo që ndaloi. Allahu tha: “Kush i bindet të Dërguarit, i është bindur Allahut”. (En-Nisa: 80) Pra ai që e pretendon dashurinë dhe e kundërshton traditën e tij, dhe punon me risi e lajthitje, ai është rrenacak në atë që e pretendon.

    Shenjë tjetër që aludon në atë se robi e do Allahun dhe të Dërguarin e Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, është ta do atë që e do Allahu dhe i Dërguari i Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të. Allahu i do bamirësit, i do të devotshmit, i do të penduarit dhe i do të pastruarit. Kur’ani dhe Suneti janë të stërmbushura me përmendjen e asaj që e do Allahu nga besimtarët dhe nga veprat e tyre dhe nga morali i tyre.

    Enesi, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari e Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Tek i cili gjenden tre gjëra do të shijojë ëmbëlsinë e besimit: ta dojë Allahun dhe Pejgamberin më shumë se çdo gjë; ta dojë një njeri vetëm për hir të Allahut dhe të urrejë të kthehet në kufër ashtu siç urren të hedhet në zjarr”.

    Ibën Abasi, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: “Kush do për Allah dhe urren për Allah, miqëson për Allah dhe armiqëson për Allah, me këtë e arrin miqësinë e Allahut. Nuk mundesh të gjesh rob i cili e shijoi ëmbëlsinë e imanit, edhe nëse ai nga namazi dhe agjërimi ka bagazh të madh, derisa të realizohet ajo. Shumica e njerëzve vëllazërinë e bëjnë për dynja dhe për këtë arsye nuk gjejnë asgjë në shpirtrat e tyre”.

    Pra ai që e do Allahun, do për hir të Tij, miqëson për hir të Tij, urren për hir të Tij dhe i armiqëson armiqtë e Tij. Ai i cili është kështu, atëherë Allahu do ta miqësojë, dhe ai që nuk është kështu, Allahu nuk e miqëson, dhe kur Allahu nuk e miqëson, atëherë e miqësojnë armiqtë e Tij. Allahu i Madhëruar thotë. “Allahu është Mbrojtësi i atyre që besojnë. Ai i nxjerr ata nga errësira në dritë. Sa për ata që nuk besojnë, mbrojtësi i tyre është djalli, i cili i nxjerr ata nga drita dhe i shpie në errësirë. Këta janë banorët e Zjarrit (të Xhehenemit), ku do të qëndrojnë përgjithmonë”. (El-Bekare: 257)

    Nga shenjat që aludojnë në dashurinë e Allahut, është urrejtja e asaj që e urren Allahu nga njerëzit dhe veprat dhe thëniet.

    Allahu i Madhëruar thotë. “Mos i trajto njerëzit me nënçmim dhe mos ec në tokë me mendjemadhësi, se Allahu nuk i do mendjemëdhenjtë e mburracakët!”. (Lukman: 18); “Allahu nuk i do punëmbrapshtët”. (Ali Imran: 57); “Allahu nuk e do shkatërrimin”. (El-Bekare: 205)

    Besimtari i cili e do Allahun detyrohet ta urrejë atë që e urren Allahu.

    Allahu thotë: “O besimtarë, mos i bëni miq armiqtë e Mi dhe tuajët, duke u shprehur atyre dashuri”. (El-Mumtehine: 1); “O besimtarë, mos i bëni miq ata njerëz me të cilët Allahu është i zemëruar”. (El-Mumtehine: 13); “Nuk gjen njerëz, që besojnë në Allahun dhe në Ditën e Fundit, që të ushqejnë dashuri ndaj atyre, të cilët kundërshtojnë Allahun dhe të Dërguarin e tij, edhe në qofshin ata etërit e tyre ose bijtë e tyre, ose vëllezërit e tyre, ose farefisi i tyre”. (El-Muxhadele: 22)

    Në këto ajete, Allahu e detyroi urrejtjen e armiqve të Allahut, nga jobesimtarët e hipokritët dhe mendjemëdhenjtë, edhe po të ishin ata nga më të afërmit e farefisi. Po ashtu Allahu ua detyroi besimtarëve urrejtjen e gjynaheve dhe mëkateve, të ligës e të keqes, ngase Allahu ato i urren.

    Dijeni se çdo dashuri e cila është e krijuar mbi mëkat ndaj Allahut, do të shndërrohet në armiqësi në Ditën e Kiametit.

    Allahu thotë. “Atë Ditë miqtë do të bëhen armiq të njëri-tjetrit, përveç të drejtëve, që e kanë pasur frikë Allahun”. (Ez-Zuhruf: 67); “Atë Ditë keqbërësi do të hajë gishtat e duarve të veta, duke thënë: “Ah, sikur ta kisha marrë rrugën (e drejtë) me të Dërguarin! Ah, sikur të mos e kisha bërë filanin mik! Ai më ka larguar nga Këshilla (Kur’ani) që më kishte ardhur!” Në të vërtetë, djalli e braktis gjithmonë njeriun në çastin e nevojës”. (El-Furkan: 27-29)

    Prandaj njeriu duhet të jetë shumë i kujdesshëm se më kë po shoqërohet, ngase njeriu do të jetë me atë qe do Ditën e Kiametit.

    Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, i numëroi dhjetë shkaqe të cilat ta mundësojnë ta arrish dashurinë e Allahut:

    1. Leximi i Kur’anit dhe meditimi i tij.
    2. Afrimi kah Allahu me vepra vullnetare, pasi të kryhen farzet.
    3. Vazhdimi i përmendjes së Allahut me zemër, gjuhë dhe vepër.
    4. Dhënia përparësi dashurisë së Allahut karshi dashurisë së shpirtit.
    5. Meditimi në emrat dhe cilësitë e Allahut. Ai që e njeh Allahun me emrat dhe cilësitë e Tij dhe veprimtarinë e Tij, s’ka dyshim se do ta dojë Allahun.
    6. Meditimi në begatitë e Allahut. Nuk ka dyshim se meditimi në to nxit në dashurinë e krijuesit të tyre.
    7. Përulja e zemrës para Allahut të Madhëruar.
    8. Vetmia me Allahun në kohën kur zbret Allahu, në pjesën e tretë të natës, duke lexuar Kur’an apo duke iu lutur për falje dhe mëshirë.
    9. Ndeja me njerëz të devotshëm dhe të mirë dhe shoqërimi i tyre.
    10. Largimi nga çdo gjë që mundet të ndërhyn mes robit dhe Allahut.

    Kapuni për këto shkaqe me qëllim që ta arrini dashurinë e Allahut të Madhëruar dhe t’ju largoni të kundërtës së saj!

    Shejh Dr. Salih El Feuzan

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

  • NË MES TË GJYNAHUT DHE PROBLEMIT

    NË MES TË GJYNAHUT DHE PROBLEMIT

    I riu mund të bjerë në ndonjë gjynah, e më pas mundohet ta largojë veten prej atij gjynahu dhe hulumton për shkaqet që e çuan deri aty. Pas gjithë atij mundi, në fund e ndien që nuk ka shpëtim nga ky gjynah, e vëren që ka rënë në një problem dhe ka nevojë për ta zgjidhur atë. Interesohet për problemin e tij, kërkon prej të tjerëve zgjidhje dhe ilaç për problemin e tij.

    Posta ma solli një ditë një letër që e kishte shkruar një i ri i cili ankohej se kishte rënë në gjynah, e unë ia ktheva letrën gjerësisht për atë që e mendova si zgjidhje fetare për problemin e tij. Më vonë ma ktheu letrën me falënderim dhe respekt. Pas disa muajve posta ma solli një letër tjetër me shkrim të njëjtë dhe problem të njëjtë, por me emër tjetër. E kuptova menjëherë se ishte i njëjti person. Në vete thashë se për këtë person ka zgjidhje që fshihet në vullnetin e prerë dhe vendosmërinë e sinqertë për ta braktisur gjynahun.

    Kjo është e vërtetë. Pejgamberi (alejhi selam) ka thënë: “Çdo besimtar e bën të njëjtin gjynah herë pas here (d.m.th. e braktis dhe prapë i kthehet), apo ka gjynah që e bën në vazhdimësi dhe nuk ndahet prej tij deri kur ta braktise dynjanë. Besimtari është krijuar që të sprovohet (me bela, gjynahe dhe fitne), të pendohet (ta shpeshtojë pendimin pasi e ka bërë gjynahun) dhe të harrojë (i harron disa nga obligimet që bien mbi të), mirëpo, megjithatë, kur ia kujton (Allahun dhe dënimin e Tij), atëherë kthjellet (d.m.th. e bën gjynahun, më pas pendohet, por pas një kohe harron dhe sërish i kthehet gjynahut. Pastaj ia kujtojnë gabimin dhe ai pendohet. Çdoherë që bie në gjynah, nuk dorëzohet dhe kthehet shpejt e pendohet)”[1]

    – Së pari: Pavarësisht që çdo gjynah ka sebepe dhe nxitës, ka pengesa dhe shërim, vetëm se kriteri i vërtetë për ta braktisur atë është vendosmëria dhe durimi. Nëse një njeri e humb çelësin e veturës së tij në një vend të shkretë, zgjidhja e vetme do të ishte ta kërkonte çelësin. Kjo punë është e rëndë dhe e vështirë. Kur do t’i pyesë njerëzit se kush do ta ndihmojë të gjejë zgjidhje për problemin e tij, shumica e tyre kishin për t’i thënë: Kërkoje çelësin në vendin ku e ke humbur atë. Ai ndoshta do të thotë që e kam kërkuar, po nuk e kam gjetur, e ata do t’i thonë se nuk ke zgjidhje tjetër veçse ta kërkosh atë.

    – Së dyti: Myslimani e di bindshëm që Allahu ia ka ndaluar vetëm ato gjëra që njeriu mund t’i braktisë dhe e ka obliguar veçse me ato gjëra që njeriu mund t’i veprojë. E përderisa një çështje është e ndaluar, do të thotë që ti e ke mundësinë ta braktisësh atë dhe përderisa një çështje është obligative, do të thotë që e ke mundësinë ta veprosh atë, përveç rasteve specifike dhe të domosdoshme, në këso raste bie përgjegjësia.

    – Së treti: Ka dallim në mes të së vështirës dhe së pamundshmes dhe në mes të asaj që është e rëndë për ty ta braktisësh dhe mes asaj që ti mundesh. Brenda përgjegjësive fetare gjithmonë duhet të ketë ndonjë lloj vështirësie, megjithatë është vështirësi që bartet dhe durohet. Për këtë shkak Pejgamberi (alejhi selam) ka thënë: “Është rrethakuar Zjarri me epshe dhe është rrethakuar Xheneti me vështirësi.”[2]

    Madje, si mund të shpërblehet njeriu për braktisjen e gjynahut, përveç kur nefsi i tij e thërret për në gjynah? Dhe, si shpërblehet për ibadetin, përveç kur kërkohet prej tij sakrificë dhe mund?

    Së katërti: Ndjenja e të riut se ka rënë në gjynah dallon nga ndjenja e tij se ka rënë në problem. I pari ndien se ka mangësi në vete, dobësi në iman dhe se ka nevojë për ta shëruar këtë sëmundje reale, ndërsa i dyti duke hulumtuar pas zgjidhjes së asaj që e quan problem, e anashkalon shkaktarin e vërtetë dhe ilaçin fetar. Prandaj, e gjen të thotë që e provova këtë opsion si zgjidhje, por nuk munda, e provova këtë metodë, por pa sukses.

    Sigurisht se ka gjëra me të cilat mund ta këshillojmë dikë për t’u larguar nga mëkati, megjithatë, pa vendosmërinë e sinqertë të tij, këto këshilla mbeten asgjë dhe asnjë hap nuk mund të qesim para.

    DR. MUHAMED ED DUVEJSH

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

    PJESË NGA LIBRI “RRUGA E SHPËTIMIT NGA E KEQJA E GJYNAHUT”

    (Libri është i përkthyer në shqip)

    [1] Taberaniu në el-Kebir dhe në el-Evsat, ashtu si në el-Mexhmea (10/201), dhe tha që njëri zinxhir i transmetuesve në librin el-Kebir janë të besueshëm.

    [2] Buhariu (6487), Muslimi (2823).

  • MOS E NËNÇMO TJETRIN PËR GJYNAHUN E TIJ

    MOS E NËNÇMO TJETRIN PËR GJYNAHUN E TIJ

    Myslimani e do Allahun dhe e do çdo vepër që Allahu e do, e urren gjynahun dhe atë që e vepron. Ai është i ndjeshëm dhe guximtar kundrejt atij që i shkel kufijtë e Allahut dhe nuk ka paanshmëri; sepse dashuria për Allahun dhe urrejtja për Allahun është lidhja më e fortë e imanit, e ai që e humb atë le ta rishikojë veten e tij dhe ta kontrollojë imanin e tij.

    Ndodh që myslimani nganjëherë ta ngatërrojë këtë koncept, e në vend që ta urrejë gjynahun dhe atë që e vepron, ai e nënçmon dhe bëhet kryelartë karshi këtij gjynahqari, e me këtë rrezikon të përfshihet në hadithin: “Kush e nënçmon vëllanë e tij për gjynahun e bërë, nuk do të vdesë derisa vetë ta veprojë atë gjynah.”[1]

    Xhundub ibn Abdullahu përcjell që Pejgamberi (alejhi selam) tregoi për një njeri të ketë thënë: “Pasha Allahun, Allahu nuk ia fal filanit, e Allahu tha: ‘Kush mund të gjykojë dhe të betohet me emrin Tim se Unë nuk ia fali filanit? Unë ia fala atij që e bëri gjynahun, kurse ty t’i asgjësova veprat.”[2]

    Ebu Hurejra përcjell që Pejgamberi (alejhi selam) tregoi për dy shokë te Beni Israilët që ishin si vëllezër. Njëri prej tyre bënte gjynahe, kurse tjetri ishte i dhënë pas ibadetit. Çdoherë që e shihte tjetrin që bënte gjynah, e këshillonte ta braktiste gjynahun. Një ditë e pa duke bërë gjynah dhe e këshilloi ta braktiste gjynahun, e ai i tha: ‘Më lër mua me Zotin tim! Ti a je dërguar t’i mbikëqyrësh veprat e mia?’ Ky që e këshilloi tha: “Pasha Allahun, Allahu nuk ta falë ty (apo nuk të futë në Xhenet)!” Allahu ua mori shpirtrat të dyve dhe të dy dolën para Allahut për llogaridhënie. Atij që bënte shumë ibadet i tha: “Ti a ke njohuri se si do të gjykoj Unë? Apo a mundesh ti të ndërhysh në vendimet e Mia?” Allahu gjynahqarit i tha: “Shko dhe hyr në Xhenet me mëshirën Time.” Ndërsa tjetrit i tha: “Çojeni për në zjarr.” Ebu Hurejra thotë: “Pasha Allahun, që shpirti im është në Dorën e Tij, ai e foli një fjalë që ia shkatërroi dynjanë dhe ahiretin e tij.”[3]

    Fjala që ia prishi dynjanë dhe e futi atë në zjarr nuk ishte fjala ‘braktise gjynahun’ dhe këshillimi i shokut  që ta linte të keqen, por ishte ndërhyrja në gjykimin e Allahut me fjalët ‘Allahu nuk ta falë ty’.

    Ibn Mesudi thotë: “Nëse e shihni vëllanë tuaj që ka bërë gjynah, mos u bëni përkrahës të shejtanit kundër tij duke thënë: ‘O Allah poshtëroje, o Allah mallkoje’; por kërkoni prej Allahut falje. Ne shokët e Muhamedit (alejhi selam) nuk thoshim asgjë për askënd derisa ta shihnim se në çfarë gjendje do të ndërronte jetë; nëse përfundimi i tij ishte i mirë, e kuptonim që ia kishte qëlluar së mirës dhe, nëse përfundimi i tij ishte i keq, kishim frikë për punët e tij se a do të pranoheshin apo jo.”[4]

    Ebu Derda kaloi pranë një burri që kishte bërë gjynah e njerëzit e shanin, dhe u tha: “Sikur ta shihnit në pus a kishit për ta nxjerrë?” I thanë: “Po.” U tha: “Mos e shani vëllanë tuaj dhe falënderojeni Allahun që ju ruajti nga sprova në të cilën kishte rënë ai.” I thanë: “A nuk duhet ta urrejmë?” U tha: “E urrej veprën e tij, por, kur ta braktisë atë, ai është vëllai im.” Ebu Derda tha: “Luteni Allahun kur jeni në rehati me shpresë që Allahu t’ju përgjigjet kur jeni në vështirësi.”[5]

    Andaj, ajo që e shohim te disa të rinj të cilët e qortojnë filanin se e bën këtë gjynah, apo e vepron këtë gjë, e kështu me radhë; nuk nënkupton që domosdoshmërisht vjen nga xhelozia e pëlqyer (për ta mbrojtur fenë dhe kufijtë e Allahut), por mund të jetë nga aspekti i nënçmimit. Më e mira për myslimanin është të angazhohet me të metat e veta dhe të frikësohet për gjynahet e tij, të ndiejë në vete se obligimi i tij karshi gabimeve të tjetrit është të ndalet në kufirin e këshillimit, mbulimit të së metës, duasë për të dhe lutjes drejtuar Allahut që ta falë.

    Rruga e nënçmimit të tjetrit shkaku i gjynaheve të tij është dëshmi për njeriun se e ka tepruar me vetëbesimin dhe lavdërimin e vetes. Vetëpëlqimi është derë nga dyert e shkatërrimit, shenjë që robi e ndien veten të panevojshëm për përkrahjen e Allahut dhe shkak që njeriu t’i mbështetet vetvetes.

    Krahasoje këtë vetëpëlqim me udhëzimin që ishin pejgamberët e Allahut. Kishte prej tyre që thoshin: “Nëse Ti nuk më fal dhe nuk më mëshiron, do të jem nga të humburit.” (Hud: 47)

    Tjetri thoshte: “Nëse Ti nuk e largon prej meje dredhinë e tyre, unë do të prirem drejt atyre dhe do të bëhem nga ata që nuk (i) dinë (ligjet e Tua).” (Jusuf: 33)

    Ibrahimi (alejhi selam), pasi i theu idhujt dhe bëri durim në sprovën e rëndë, iu drejtua Zotit të vet dhe tha: “…më ruaj mua dhe pasardhësit e mi nga adhurimi i idhujve!” (Ibrahim: 35)

    Ndërsa, prej lutjeve të Muhamedi (alejhi selam), ishte: “O Allahu im, mëshirën Tënde shpresoj. Mos më lër të mbështetem në veten time, ma përmirëso tërë gjendjen time. Nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Teje.”[6]

    Përmes nënçmimit të vëllait tënd për gjynahun që e ka bërë, ti e lavdëron adhurimin tënd, e pastron dhe e falënderon veten, sikur po tregojmë për veten tonë se është pa gabime, kurse ky vëllai im, është mbuluar me mëkate. Ku e di ti, ndoshta këtë vëllanë tënd e ka thyer mëkati dhe e ka shtyrë që ta përbuzë e ta nënçmojë veten, si dhe përfundimisht është liruar nga mendjemadhësia e vetëpëlqimi. Pastaj ai doli para Allahut, me kokë të ulur, me plot frikërespekt, me zemër të përulur. Ndoshta e tërë kjo është më e dobishme për të sesa lavdërimi që ia bëre adhurimit tënd, të cilat të duken shumë dhe i numëroje ato, e pastaj edhe sikur ia përmende Zotit se ke bërë këtë e këtë. Vëllai yt mëkatar është më afër Mëshirës së Allahut! Ndërsa, ai që ka vetëpëlqim, është shumë afër hidhërimit të Allahut. Dije se një mëkat i cili të çon që të përulesh para Allahut, është më i mirë se një adhurim që me të cilin i lavdërohesh Allahut. Sikur të flesh tërë natën (pa asnjë adhurim) dhe të zgjohesh i penduar, është më mirë sesa të falesh tërë natën e të gdhihesh me vetëpëlqim.[7]

    DR. MUHAMED ED DUVEJSH

    Nga arabishtja: Irfan JAHIU

    PJESË NGA LIBRI “RRUGA E SHPËTIMIT NGA E KEQJA E GJYNAHUT”

    (Libri është i përkthyer në shqip)

     

    [1] Tirmidhiu (2505).

    [2] Muslimi (2621).

    [3] Ahmedi (2/363, 323), Ebu Davudi (3901).

    [4] Abdurrezaku në El-Musanaf (20266).

    [5] Abdurrezaku në El-Musanaf (20267), Ebu Nuajm (1/225).

    [6] Ahmedi (5/42), Ebu Davudi (5090).

    [7] Medarixhus Salikin (1/197).

Need Help? Send a WhatsApp message now

Click one of our representatives below

Kushtrim Guraj
Kushtrim Guraj

Technical support

I am online

I am offline

Merlinda Guraj
Merlinda Guraj

Marketing support

I am online

I am offline