Category: Probleme shpirtërore & shoqërore

Frikohuni Allahut dhe largohuni padrejtësisë. Çdo ditë dëgjoni për përfundimet e zullumqarëve dhe shikoni me sytë e juaj se çfarë ndëshkime u dërgon Allahu atyre dhe familjeve të tyre duke ua shkatërruar pasuritë, shtëpitë dhe duke ua zhdukur gjurmët sikur se të mos kishin qenë prezentë asnjëherë më herët. Këto pamje le të mbeten mësim për ju, i lumtur është ai i cili merr mësim prej të tjerëve.

Padrejtësia ndahet në tre lloje:

Lloji i parë: Padrejtësia mes robit dhe Zotit të tij, e ajo është shirku. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Pa dyshim, idhujtaria është një padrejtësi shumë e madhe”. (Llukman: 13) Këtë lloj padrejtësie Allahu e falë vetëm se me pendim të sinqertë. Në rast se robi vdes pa u penduar prej këtij mëkati Allahu nuk do t’ia falë asnjëherë në ahiret. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Vërtet, Allahu nuk fal që të adhurohet dikush apo diçka tjetër veç Atij”. (En-Nisa: 48), dhe “Sigurisht, atij që adhuron tjetërkënd përveç Allahut, Allahu do t’ia ndalojë Xhenetin dhe strehim i tij do të jetë Zjarri. Për keqbërësit nuk ka ndihmës”. (El-Maide: 72)

Lloji i dytë: Padrejtësia që ia bën njeriu vetvetes me veprimin e mëkateve duke e përjashtuar këtu shirkun. Në këtë rast njeriu është vet shkaktar për fitimin e  zemërimit të Allahut ndaj tij dhe dënimin e tij. Allahu, azze ue xhel, thotë: “O ju, që besoni! Ruani veten dhe familjet tuaja nga zjarri, lënda djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët. Atë e mbikëqyrin engjëj të fuqishëm e të ashpër, të cilët kurrë nuk i kundërshtojnë urdhrat e Allahut, por i zbatojnë menjëherë ato”. (Et-Tehrim: 6) Ky lloj i padrejtësisë është nën vullnetin e Allahut, si të do ia falë robit të Tij e si të do e dënon. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Vërtet, Allahu nuk fal që të adhurohet dikush apo diçka tjetër veç Atij, por gjynahet e tjera më të vogla ia fal kujt të dojë”. (En-Nisa: 48)

Lloji i tretë: Padrejtësia mes njerëzve duke ia cenuar njëri tjetrit shenjtërinë e gjakut, nderit dhe pasurisë. Ky lloj i padrejtësisë nuk falet, përveç se kur do ta falë ai që i është bërë padrejtësi. Në rast se i dëmtuari nuk dëshiron që t’ia fal dëmtuesit, atëherë i jepet mundësia të kërkon që dëmtuesi të dënohet në dynja dhe ahiret.

Imam Muslimi, Allahu e mëshiroftë, në librin e tij e shënon një hadith prej Ebu Hurejres, Allahu qoftë i kënaqur me të, se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Do t’u hakmerreni Ditën e Kiametit mes vete (dëmtuesi do t’i kthejë padrejtësitë me dhurimin e të mirave tek i dëmtuari dhe do t’i marrë të këqijat), derisa edhe kafshët do të hakmerren mes vete delja pa brirë do të hakmerret ndaj deles me brirë”.

Imam Buhariu dhe Muslimi, Allahu i mëshiroftë, në librat e tyre e shënojnë një hadith tjetër prej Ebu Hurejres, Allahu qoftë i kënaqur me të, se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: ‘‘Kush i ka bërë një padrejtësi vëllait të vet në nderin e tij a diku tjetër, le t’i kërkojë falje atij për sot, para asaj kur nuk do të ketë dinarë e as dërhemë: por nëse nuk do të ketë vepra të mira, atëherë do t’i merren mëkatet e të dëmtuarit dhe do t’i jepen atij (që ka bërë zullum)”.

Imam Muslimi, Allahu e mëshiroftë, po ashtu e shënon një hadith tjetër prej Ebu Hurejres, Allahu qoftë i kënaqur me të, se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “A e dini kush është i falimentuar (muflis)?” I thanë: “I falimentuar te ne është ai i cili nuk ka as para, as mall”. Tha: “I falimentuar i umetit tim është ai që vjen në Ditën e Gjykimit me namaz, me zekat, me agjërim dhe vjen me mëkatin e sharjes së një personi, me shpifje të një tjetri, me ngrënien e pasurisë së një tjetri, me gjakderdhjen e një personi, me rrahjen e një tjetri, kur t’u jepen atyre prej veprave të mira të këtij dhe nëse harxhohen mirësitë e tij para se t’u paguhen borxhet, atëherë do të merren prej mëkateve të tyre dhe do t’i ngarkohen këtij, pastaj ky do të hidhet në zjarr”.

O muslimanë, nuk lejohet marrja e pasurisë së muslimanit përveç se me lejen dhe me dëshirën e plotë të tij. Shenjtëria e pasurisë së muslimanit është e barabartë me shenjtërinë e gjakut dhe nderit të tij, prandaj nuk të lejohet marrja e pasurisë së tij dhe vendbanimi në shtëpinë e tij pa lejen dhe dëshirën e tij. Profeti, salallahu alejhi ue selem, thotë: “Kush bën zullum (dhunë, padrejtësi) sa një pëllëmbë tokë, do të jetë i ngarkuar me shtatë (do ta bartë në qafë në Ditën e Gjykimit)”.

Disa prej njerëzve mendojnë se gjykimi i sunduesit apo gjyqtarit në favor të tij kundër vëllait të vet musliman ia jep të drejtën që t’ia merr pasurinë apo t’ia largojë vetes përgjegjësinë e marrjes së asaj pasurie. Kjo është gabim. Gjyqtari është njeri i cili mund të gabojë dhe t’ia qëllojë, por ti në rast se e di se nuk je meritor për atë pasuri detyrohesh që të largohesh prej saj. Ky është i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, i cili u thoshte njerëzve: “Vërtet unë jam njeri, ju në konfliktet tuaja më drejtoheni mua. Është e mundshme që ndonjëri prej jush është më i aftë që t’i shtrojë argumentet e veta dhe unë të gjykoj në dobi të tij, sipas asaj që kam dëgjuar. Andaj kujt t’ia shqiptoj të drejtën e vëllait të tij, vërtet ia kam shkëputur një pjesë të zjarrit (të Xhehenemit)”.

Ky hadith është prej argumenteve më të qarta se gjykimi i gjykatësit nuk e bën të ndaluarën hallall dhe nuk mund të jetë arsye për zullumqarin që nëpërmjet këtij gjykimi ta arsyetojë marrjen e pasurisë së huaj. Profeti, salallahu alejhi ue selem, thotë: “Kush e padit tjetrin në të kotë dhe e dinë atë, do të jetë Allahu i zemëruar me të derisa ta largojë atë padi”.

Këtij zullumqari i cili fshihet pas kësaj “perdeje” po t’ia kishte marrë ndokush pasurinë e tij me të njëjtin pretekst do t’i vinte shumë keq, do të ndjente në vete dhembje, do të kërkonte prej gjyqtarit që përsëri ta rishikojë çështjen e tij dhe do ta rriste zërin tërë ditën e natën kundër atij që i ka bërë padrejtësi.

Prandaj, o ju robër të Allahut, frikojuni Allahut dhe frikojuni padrejtësisë dhe të gjitha llojeve të saj dhe dijeni se padrejtësia Ditën e Kiametit do të shumëfishohet: “Sigurisht, të padrejtët do ta shohin se në çfarë mundimi do të kthehen (pas vdekjes)”. (Esh-Shuara: 227) Përfundimi i zullumqarëve është i keq, dënimi i tyre në ahiret është me zjarr të xhehenemit dhe Allahu u kërcënohet me mallkim dhe me dënim të dhembshëm. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Mallkimi i Allahut qoftë mbi të padrejtët”. (Hud: 18), dhe “Ne kemi përgatitur për mohuesit keqbërës një zjarr, që do t’i rrethojë nga të gjitha anët (si çadra). Nëse do të kërkojnë ndihmë, do t’u jepet një ujë si xehja e shkrirë, që do t’ua përcëllojë fytyrat. Sa pije e tmerrshme është ajo e sa strehim i keq është ai (zjarri)”! (El-Kehf: 29)

 O ti njeri i padrejtë e dëmtues, mos mendo se Allahu nuk do të hakmerret dhe nuk do të  ndëshkojë për ato padrejtësi e dëme që ua kë bërë njerëzve, të cilët nuk gdhihen në mëngjes vetëm se të zemëruar prej teje dhe nuk flenë natën vetëm se duke bërë dua kundër teje. Dije se duaja e të dëmtuarit ngrihet mbi qiej dhe mes saj dhe mes Allahut nuk ka hixhab: “Vallë, a nuk e di ti se çfarë ka bërë Zoti yt me fisin Ad, banorë të Iremit me pallate shumështyllëshe, të atillë që nuk janë krijuar askund tjetër në tokë si ata?! Dhe me fisin Themud, që gdhendi shkëmbinjtë në luginë (për të bërë shtëpi)? Dhe me Faraonin, njeriun e hunjve (ku torturonte njerëzit)? Të gjithë këta shkelën çdo kufi në vendet e tyre, duke shtuar atje shthurjen dhe korrupsionin, prandaj Zoti yt lëshoi mbi ata kamxhikun e dënimit. Vërtet, Zoti yt është gjithnjë në pritë!”. (El-Fexhr: 6-14)

Mjerë për ata që bëjnë padrejtësi ata janë të humbur në dynja, ndërsa në ahiret i pret dënim i dhembshëm. Do të kërkojnë ndihmë që t’ju lehtësohen vuajtjet, mirëpo nuk do t’ju përgjigjet askush. Për ta nuk do të ketë pushim, nuk do të ketë rehati, nuk do të ketë ndihmës dhe mëshirë, për ta do të ketë vetëm se dënim dhe dënim. Do të pendohen prej veprave të tyre dhe do t’ju rrjedhin lot si lumenj kur o t’ju kujtohen padrejtësitë dhe dëmet që ua bënin njerëzve, mirëpo ky pendim do të jetë i shumë vonuar.

O muslimanë!

Allahu, azze ue xhel, thotë: “Mos mendo kurrsesi që Allahu nuk e vëren atë që bëjnë keqbërësit! Ai vetëm ua shtyn (dënimin) deri në Ditën, kur sytë e tyre do të zgurdullohen (nga tmerret që do të shohin), dhe, duke vrapuar me kokë lart, nuk do të mund t’i lëvizin sytë, ndërsa zemrat e tyre do të jenë të zbrazëta (nga tmerri). Ti (o Muhamed) paralajmëroji njerëzit për Ditën që atyre do t’u vijë dënimi e keqbërësit do të thonë: “O Zoti ynë, na lër edhe për pak kohë! Ne do t’i përgjigjemi thirrjes Tënde dhe do t’i pasojmë të dërguarit!” Por atyre do t’u thuhet: “Vallë, a nuk betoheshit më parë se s’do të kishte zhdukje për ju? Ju banuat në vendbanimet e atyre që e kishin ngarkuar veten me gjynahe dhe e kishit të qartë se si kishim vepruar me ta. Dhe Ne ju kishim treguar shumë shembuj.” Ata kurdisin dredhitë e tyre, por Allahu i di dredhitë e tyre. Edhe sikur prej dredhive të tyre të shembeshin malet, ata nuk do t’ia dalin mbanë. As mos mendo se Allahu nuk do t’ua mbajë premtimin e Vet të dërguarve. Allahu është vërtet i Plotfuqishëm dhe i Zoti për shpagim. Ditën, kur Toka do të ndërrohet me tokë tjetër, por edhe qiejt, të gjithë do të dalin para të Vetmit dhe Ngadhënjyesit Allah. Dhe atë ditë do t’i shohësh keqbërësit të lidhur në pranga; rrobat do t’i kenë prej katrani e zjarri do t’ua mbështjellë fytyrat, (Kështu do të jetë) në mënyrë që Allahu të shpërblejë cilindo për atë që ka punuar. Allahu është vërtet i shpejtë në llogari. Ky (Kur’an) është shpallje e qartë për njerëzit, me qëllim që ata të marrin paralajmërim nëpërmjet tij, që ta dinë se Allahu është Një Zot i Vetëm dhe që të këshillohen njerëzit e mençur!” (Ibrahim: 42-52)

Shejh Dr. Salih El Feuzan

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

O ju njerëz, frikojuni Allahut dhe falënderoni Atë që ju pasuroi me hallall dhe ju largoi nga harami dhe ua bëri të lejuara gjërat që janë në dobinë e juaj për fenë dhe dynjanë dhe ju largoi nga ajo e keqja për arsye se ajo ua dëmton fenë dhe dynjanë e juaj. Ushqimi me gjëra të lejuara lë gjurmë të mira në shëndetin e njeriut dhe sjelljen e tij për arsye se ai ushqehet me ushqim të lejuar kurse të ushqyerit me haram lë gjurmë të këqija në trupa dhe sjellje për arsye se ato janë ushqyer me gjëra të ndaluara.

Nga gjërat e ndaluara me të cilat kohëve të fundit janë sprovuar shoqëritë e muslimanëve është edhe duhani. Ky ves i keq është përhap aq shumë sa që ka filluar ta pinë edhe të vegjlit edhe të mëdhenjtë kurse pirja e tij t’i rrezikojë shëndetet e njerëzve. Për të çuditur është gjendja e atyre që e pinë!! Nuk turpërohen aspak para masës nga pirja e duhanit haptazi dhe nxjerrjen e tymit nga goja duke e drejtuar atë drejt fytyrave të njerëzve dhe duke mos e respektuar shenjtërinë e mexhlisit. Nëse e sheh se ndonjëri i pështynë tjetrit në fytyrë ose ia shfryn hundët përpara, si do të jetë reagimi dhe dëmi dhe mohimi i kësaj vepre?! Nxjerrja e tymit nga goja dhe drejtimi i tij kah fytyrat e njerëzve është vepër më e ligë dhe më e pamoralshme, mirëpo çështja është ashtu si ka ardhur në një hadith ku i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Nëse nuk të vjen turp vepro çka të duash”.

O ju robër të Allahut, sa janë ngritur zërat për mohimin e pirjes së tij dhe sa paralajmërime mjekësore i kanë cekur rreziqet e tij dhe sa fetva nga dijetarët e kanë cekur ndalesën e tij dhe sa libra dhe broshura janë shkruar dhe botuar dhe përhapur që e sqarojnë dëmin e tij?! Megjithatë ata që e pinë duhanin nuk i përgjigjen këtyre thirrjeve dhe nuk i pranojnë ato këshilla sepse janë bërë robër të duhanit dhe nuk mund ta largojnë këtë ves nga vetvetja. Vetëm se imani dhe përpjekja e sinqertë dhe trimëria burrërore janë cilësi që kush i posedon mund ta largojë mirëpo këto cilësi sot mungojnë te shumica e njerëzve.

Pirja e duhanit është e dëmshme për trupin dhe fenë dhe pasurinë dhe shoqërinë. Në vazhdim do t’i përmend ato dëme një nga një.

Dëmi i tij në trup:

Dëmi i tij në trup vjen për arsye se e dobëson trupin në përgjithësi dhe e dobëson zemrën dhe shkakton sëmundjen e kancerit dhe sëmundjen e tuberkulozit dhe e nxit kollin dhe i nxin dhëmbët dhe e nxit dëmtimin e tyre. Po ashtu e dëmton gojën dhe fytin edhe atë me dëmtime serioze. Për më tepër mundeni t’i ktheheni librave mjekësore dhe këshillave të tyre.

Dëmi i tij në fe:

Pirja e duhanit është shkak që njeriut t’i rëndohen adhurimet dhe nënshtrimet e në veçanti agjërimi dhe ndeja në xhami dhe prezenca në mexhliset e diturisë. Çdo gjë që e pengon njeriun të arrijë deri te e mira ajo është e keqe dhe e dëmshme. Duhani është shkak për atë që e pinë të përzihet me njerëz me moral të ligë dhe të degjeneruar dhe të largohet nga njerëzit e mirë dhe të hajrit. Te sa të rinj ka qenë shkak duhani që të futen nëpër lokale të fëlliqura dhe të përzihen me njerëz të ligë në moral dhe me atë të ndikohen dhe të devijojnë në moral dhe sjelljet e tyre të ndryshojnë.

Dëmi i duhanit në pasuri:

Pyete atë që e pinë duhanin se sa të holla i shpenzon në ditë?! Ndoshta është i varfër dhe nuk i mjafton ushqimi për një ditë e një natë, megjithatë i jep përparësi duhanit para gjërave tjera të rëndësishme. E pengon veten e ndoshta edhe fëmijët e tij që të kënaqen me gjëra të lejuara e të mira dhe atë kënaqësi e zëvendëson me duhan i cili as nuk pasuron, e as nuk të largon nga uria. Kjo është gjendja e të varfrit.

Kurse i pasuri shpenzon të holla të shumta për blerjen e duhanit ndërsa dihet se shpenzimi i tepërt nuk lejohet dhe se ata që shpenzojnë tepër janë vëllezërit e shejtanit.

Dëmi i pirjes së duhanit në shoqëri:

Ai që e pi duhanin vetëm se i jep pasqyrë të keqe shoqërisë ku jeton dhe i jep pasqyrë të keqe atij që e shoqëron duke e nxjerrë duhanin drejt fytyrave të njerëzve dhe duke i dëmtuar shëndetet e tyre. Çështja u zgjerua edhe më tepër derisa njerëzit filluan t’i dëmtojnë të tjerët me pirjen e duhanit nëpër zyre, qendra tregtare, makina, autobusë, etj. Përmendet me një hadith se i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush e dëmton një musliman vetëm se më ka dëmtuar dhe ai që më ka dëmtuar vetëm se e ka dëmtuar Allahun”.

Madje pirja e duhanit i pengon edhe melekëve. Përcillet në një hadith të vërtet: “Melekët dëmtohen nga ajo që dëmtohen njerëzit”.

Nga dëmet e duhanit për shoqërinë është shkaktimi i zjarreve dhe djegieve të shtëpive dhe objekteve ku shpesh ndodh që njerëzit i harrojnë cigaret dhes dhe më vonë vjen deri te djegia dhe me atë shkaktohen humbje të mëdha në të holla dhe shpeshherë edhe në njerëz. Po ashtu nga dëmet shoqërore është hedhja e cigareve nëpër rrugë duke i bërë ato të papastra dhe shpesh ndodh që ato cigare të bien në duart e fëmijëve dhe ata të fillojnë nga fëmijëria e tyre të thithin tymin e duhanit i cili pa dyshim se do lë pasoja të mëdha në jetën e tyre dhe në shëndetin e tyre.

Këto ishin disa nga dëmet në shoqëri, në pasuri, në fe dhe në trup të cilat vijnë si rezultat i pirjes së duhanit. A ka mundësi ata që e pinë duhanin të na e cekin një dobi apo disa nga dobitë e pirjes së duhanit karshi këtyre dëmeve të pirjes së tij? Çudi e madhe se si i kanë humbur mendjet e tyre?

Ti i cili je sprovuar me pirjen e duhanit, të thërrasim me një këshillë të sinqertë të përshpejtosh në pendim nga ky ves i keq dhe ta lësh për hir të Allahut dhe për hir të shëndetit tënd. Kush e lë një vepër për Allah, Allahu ia zëvendëson me diçka më të mirë. Pastaj mos harro diçka, o ti i cili e pi duhanin, se ti do të bëhesh një shëmbëlltyrë e keqe për fëmijët e tu nëse je prind, për nxënësit e tu nëse je mësues dhe me këtë i bën padrejtësi vetes po edhe të tjerëve. Nëse e lë do të bëhesh një shembull i mirë për të tjerët, prandaj bëhu shembull i mirë dhe jo i keq.

Kthimi në të vërtetën është më i miri se sa mbetja në të kotën dhe vazhdimësia në të. Mos e lejo veten të të mashtrojnë pasimi i verbër dhe mendjelehtit e të vazhdosh të pish duhanin.

O muslimanë, ashtu si ndalohet pirja e duhanit ndalohet edhe shitja e tij dhe tregtia me të dhe importi i tij. Pasuria e fituar nga ajo është haram dhe tregtia me të është e pavlerë. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Kur Allahu ia ndalon një popullit ngrënien e diçkaje ia ndalon po ashtu edhe vlerën e tij”.

Ai i cili e shet këtë duhan vetëm se i ka bërë dy gjynahe të mëdha:

I pari: E ka përhap këtë gjynah në mesin e muslimanëve dhe u ka shërbyer material të keq.

I dyti: Shitësi i duhanit ushqehet nga pasuria e fituar haram dhe mbledh pasuri haram kurse njeriu në Ditën e Kiametit është përgjegjës për atë që e ha dhe atë që e tubon nga pasuria.

Shejh Dr. Salih Feuzan

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Nëna i tha birit të saj se nëse e plotëson ushqimin në të ngrënë, do ta dërgojë atë në park. I biri arriti që ta plotësojë ushqimi dhe më pas i tha:

– Nëna ime, eja të shkojmë në park.

Ajo ia ktheu:

– Koha kaloi dhe jashtë gjendet një egërsirë që i ha fëmijët, prandaj nuk mund të dalim tani.

Djaloshi u ul i mërzitur dhe ndërkohë i dëgjonte zërat e fëmijëve duke luajtur jashtë në rrugë, pa mos i kafshuar ndonjë egërsirë.

Pas një periudhe të gjatë kohore, djaloshi u rrit dhe u bë për të hyrë në shkollë. Mësuesi i lajmëroi se ai që e përmirëson sjelljen, atë do ta marrë në shëtitje në fundjavë. Djaloshi u mundua që të bëhet prej të parëve që do t’i zgjedhë mësuesi për në shëtitje dhe pasi përfundoi java, e pyeti mësuesin duke i thënë:

– Kur do të shkojmë në shëtitje?

Ndërkohë që mësuesi tha:

– Për cilën shëtitje po flet?

Pas një kohe, babai hyri në shtëpi dhe e takoi të birin duke i përsëritur mësimet.

– Biri im, nëse kalon me sukses këtë vit, do të blej biçikletë, – i tha babai të birit.

Viti përfundoi, ndërsa djaloshi doli nxënësi më i dalluar në klasën e tij. Më pas, shkoi te babai i tij dhe i thа:

– Ku është biçikleta ime?

– Biçikleta është e rrezikshme! Ka mundësi të të ndodhë ndonjë fatkeqësi, lëre atë! – ia ktheu babai të birit.

Kaloi koha dhe fëmija u rrit. Ai u bë rrenacak dhe mashtrues i madh. Kurse, më e keqja është se të gjithë e shtronin pyetjen: Prej nga erdhe ti me këtë moral dhe sjellje të keqe?!

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Disa prej muslimanëve në këtë kohë bashkëkohore u sprovuan me botën e materializmit. Një grup prej tyre u dhanë pas epsheve e pasioneve duke i marrë ato për zota, e grupin tjetër e mundën dhe e kapluan dyshimet e lindjes dhe perëndimit, kështu që devijuan prej kuptimit të drejtë të ligjeve të Allahut, dyshimin e shndërruan në argument, ndërsa për jobesimtarët thanë se e flasin gjithmonë të vërtetën dhe se ata nuk e veprojnë përveç se të mirën. Si pjellë e këtyre bindjeve, në shoqëritë muslimane u përhapën sëmundje të ndryshme që nuk njiheshin më herët tek baballarët e tyre dhe u sprovuan me skamje e varfëri, me thatësi e vërshime dhe luftëra e përçarje.

Çdo sherr dhe bela vjen si pasojë e mëkateve dhe gjynaheve. Nëpërmjet mëkatit Iblisi e shndërron besimin në mohim, mëshirën në mallkim, Xhenetin në zjarr. Popullin e Nuhit e fundosën vërshimet, popullin e Adit e shkatërroi furtuna, popullin e Themudit e goditi një zë i tmerrshëm, popullit të Lutit iu përmbysën shtëpitë dhe mbi ata u lëshuam gurë nga balta e pjekur, duke rënë vazhdimisht, si shiu. Kjo, si pasojë e mëkateve të tyre: “Ne të gjithë i dënuam për gjynahun e vet: disave u dërguam furtunë, disa syresh i goditi një zë i tmerrshëm, disa prej tyre i gëlltiti toka dhe të tjerët i përmbyti uji. Allahu nuk u bëri atyre padrejtësi, por ata i bënë padrejtësi vetvetes”. (El-Ankebut: 40)

Nuk janë paraqitur mëkatet në një vend vetëm se e kanë shkatërruar atë, nuk e kanë kapluar një zemër përveç se e kanë verbëruar dhe nuk janë shpërndarë në një popull përveç se e kanë poshtëruar e nënçmuar. Gjurmët e tij ndikojnë thellë në shpirtra dhe familje, në tokë dhe det, në ajër dhe qiell. I devijon mendjet dhe zemrat, e rebelon robin ndaj Krijuesit dhe e ngrit frikën prej zemrave të robërve: “E atë që e poshtëron Allahu, askush nuk mund ta bëjë të nderuar.” (El-Haxh: 18)

Imam Ahmedi, Allahu e mëshiroftë, shënon një hadith në Musnedin e tij prej Abdurrahman ibën Xhubejr ibën Nefirit i cili thotë se babai i tij ditën kur u çlirua Qiproja e kishte parë Ebu Derdan, Allahu qoftë i kënaqur me të, se ishte ulur dhe qante. I thashë: “Pse qan, o Ebu Derda, në këtë ditë kur Allahu e ngriti Islamin dhe muslimanët?” Mu përgjigj: “I mjeri ti, o Xhubejr! Populli më i përbuzur tek Allahu është ai i cili rebelohet ndaj urdhrave të Allahut. Ky popull kishte mbret të fortë dhe ushtri të fortë, mirëpo kur nuk e respektuan urdhrin e Allahut erdhën në këtë gjendje të cilën ti e sheh.”

Mëkatet dhe gjynahet janë shkaktarë të brengave, pikëllimeve dhe problemeve shpirtërore. Ato janë burim i përtacisë, i paaftësi, i shpërndarjes së papunësisë, ku si pasojë e saj vijnë frika dhe koprracia, zhytja në borxhe dhe mundjet e njerëzve. Me veprimin e saj zhduken begatit, lejohen ndëshkimet, vijnë sëmundjet dhe meritohet zemërimi i Allahut. Kur sprovohet robi me mëkate zemra i egërsohet, me muslimanët dhe njerëzit e mirë lidhja i dobësohet, familja dhe të afërmit i ashpërsohen. Një prej selefit thoshte: “Mëkatin që ia bëja Allahut e vëreja në sjelljen e gruas sime dhe kafshës sime.”

Kush i afrohet mëkatit dhe e vepron, në zemër i lind dashuria ndaj tij, fillon ta pranojë lehtë dhe kështu vazhdon derisa e shëmtuara e mëkatit t’i duket e mirë, e pastaj fillon ta vepron haptazi në publik. Shumica e mëkatarëve nuk i shpëtojnë kësaj gjendjeje, ashtu siç na paralajmëron edhe hadithi i Profetit, salallahu alejhi ue selem: “I gjithë umeti im është i falur, përveç ata që i veprojnë mëkatet haptazi. Prej mëkateve të vepruara haptazi është kur njeriu bën diçka natën dhe Allahu ia fsheh atë, ndërsa ai me të gdhirë në mëngjes i tregon shokut të tij: “Unë mbrëmë kam bërë këtë e këtë mëkat”. Allahu e ka fshehur, ndërsa ai në mëngjes e ka publikuar atë që Allahu ia ka fshehur”.

Prej veprimit të mëkateve haptazi është që të flet tregtari për mashtrimet e tij në mallin që e shet dhe atë ta konsiderojë si shkathtësi dhe mjeshtëri. Po ashtu prej veprimit të mëkateve haptazi është përmendja e mëkatit dhe shpërndarja e tij, pastaj shpërndarja e fotove dhe fjalëve që janë në kundërshtim me virtytet e larta të moralit. Kjo është hapje e derës së belave dhe një pjesë e madhe e fajit bie mbi mjetet e informimit. Belaja më e madhe bëhet kur mëkatari kënaqet me veprimin e mëkatit dhe me rritjen e numrit të tyre, nuk ndjen në vete frikë prej dënimit, gëzohet me fitimin dhe ngrënien e pasurisë haram, e ndoshta si shkak i mëkateve të shumta në zemrën e tij zhduket xhelozia ndaj familjes dhe të afërmve të tij, nuk e mohon të keqen dhe nuk e ndalon të shëmtuarën. Ai i cili vepron kështu në familje është krijesa më e keqe tek Allahu dhe Xheneti i bëhet i ndaluar, ashtu siç na njofton edhe Profeti, salallahu alejhi ue selem: “Tre lloje të njerëzve nuk do të hyjnë në Xhenet dhe nuk do t’i shikojë Allahu në Ditën e Kiametit: Ai që nuk i respekton prindërit, gruaja e cila iu përngjan burrave dhe Dejuthi (ai i cili nuk e mbron nderin e familjes së tij).”

Veprimi i mëkateve të njëpasnjëshme i shkëput rrugët që çojnë deri tek nënshtrimet dhe mirësitë, prandaj zemrat dhe shpirtrat ngurtësohen dhe largohen prej pendimit të sinqertë. Argument për këtë i ke vetë mëkatarët, të cilëve gjuhët u lëvizin me pendim dhe falje, mirëpo zemrat e tyre këtë e refuzojnë dhe nuk e pranojnë, i kërkojnë mëkatet dhe veprimin me to. Kjo është prej sëmundjeve më të mëdha.

O muslimanë!

Në shumë shoqëri u përhap imoraliteti, kamata, pirja e alkoolit dhe droga. U shpeshtua ngrënia prej pasurisë haram, mashtrimet morën lloj-lloj forme, dëshmitë dhe betimet e rrejshme u shtuan, muzika dhe veglat muzikore u lejuan, dhe u përhap morali i ulët dhe traditat e shëmtuara tek rinia. Deri kur kjo mungesë vëmendjeje ndaj ligjeve të Allahut? Kërkoj mbrojtje tek Allahu prej sigurisë nga të papriturat e Allahut: “Kjo ndodh se Allahu nuk ia ndryshon kurrë një mirësi që ia ka dhënë një populli, derisa ata të ndryshojnë atë që kanë në veten e tyre.” (El-Enfal: 53)

Një popull kur është i pavëmendshëm ndaj ligjeve të Allahut fundoset në epshe e pasione, e devijon rrugën e saj dhe bie në rrugë të keqe. Ky është ligj i Allahut, atëherë kur përhapen të këqijat dhe ngrihet jeta mbi mëkate e gjynahe.

Prandaj frikojuni Allahut, njihuni me ligjet e Allahut dhe largohuni prej mëkateve.

Allahu, azze ue xhel, thotë: “Sa herë që çonim të dërguar në ndonjë vendbanim, Ne i dënonim banorët e tij me skamje dhe sëmundje, në mënyrë që të përuleshin. Pastaj ua shndërronim fatkeqësinë në lulëzim. Por, kur shtoheshin e begatoheshin, ata thoshin: “Edhe etërit tanë i patën goditur hidhërimet e gëzimet”. Kështu që Ne i dënonim papritmas, pa e marrë vesh ata. Sikur banorët e atyre qyteteve të besonin dhe të ruheshin prej gjynaheve, Ne do t’u dërgonim bekime nga qielli dhe toka, por ata mohuan, prandaj i dënuam për atë që bënë. A janë të sigurt banorët e këtyre qyteteve se nuk do t’iu vijë dënimi Ynë natën, ndërkohë që flenë?! A janë të sigurt ata se nuk do t’iu vijë dënimi Ynë ditën, ndërkohë që argëtohen?! A janë të sigurt ata nga të papriturat e Allahut? Vetëm ata që janë të humbur nuk u frikësohen të papriturave të Allahut.” (El-A’raf: 94-99)

Largojuni mëkateve dhe shtoni prej veprave të mira. Abdullah ibën Abasi, Allahu qoftë i kënaqur me të, thoshte: “Vepra e mirë dhuron shkëlqim në fytyrë, dritë në zemër, zgjerim në furnizim, fuqi në trup, dashuri në zemrat e robërve, ndërsa vepra e keqe dhuron nxirje në fytyrë, errësirë në zemër, pakësim në furnizim, lodhje në trup dhe urrejtje në zemrat e robërve.”

Imam ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, i numëroi gjurmët të cilat paraqiten si rezultat i largimit të njeriut prej mëkateve. Prej atyre i dalloi: “Mbrojtjen e nderit, mbrojtjen e pasurisë, mbrojtjen e mendjes dhe fesë, zgjerimin e gjoksit, pakësimin e brengave dhe pikëllimeve, përmasimin e jetesës, krenarinë me veten, lehtësimin e furnizimit, lehtësimin e problemeve dhe vështirësive, lehtësimin e kryerjes së adhurimeve, dashurinë e robërve ndaj tij, zvogëlimin e dynjasë në zemrën e tij, shijimin e kënaqësisë së adhurimeve dhe imanit, e kështu me radhë.”

Vëllezër muslimanë!

Ruajuni prej nënçmimit të mëkateve të vogla dhe zvogëlimit të rëndësisë së tyre në sytë e juaja. Sa më shumë që robi e rrit mëkatin në sytë e tij, aq më shumë zvogëlohet tek Allahu, dhe sa më shumë që robi e zvogëlon në sytë e tij aq më shumë rritet tek Allahu. Përcillet se disa prej selefit thonin: “Mos e shiko masën e mëkatit të vepruar, por shiko madhështinë e Atij që i bëhet mëkat.”

Shejh Dr. Salih El Humejd

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Një vajzë thotë:

Mu mërzit puna, vetja, familja dhe rrethi. U largova nga të gjithë. Arrita që dynjanë ta urrej deri në atë gradë, saqë të lutem për vdekjen time. A ka diçka më të madhe se sa njeriu t’i japë përparësi vdekjes para jetës?!

Adhurimet filluan të më duken të rënda. Personaliteti im filloi të ndryshohet për njëqind shkallë. Isha një vajzë e dashur, kurse tash u shndërrova në një njeri me gjuhë të ligë, me sjellje të keqe. Kështu vazhdova një vjet e gjysmë, derisa filloi të më dobësohet shëndeti dhe të humbë në peshë, edhe atë për 15 kg.

Nuk mundesha të fle asnjë natë pa qarë. Lotët sikurse u bënë shtylla kryesore e gjumit tim.

Një ditë nga ditët, u futa në një forum dhe e lexova një artikull për istigfarin (kërkimfaljen) dhe argumentet që kanë ardhur rreth tij. Vendosa të bëj sa më tepër istigfar. Fillova mirë, mirëpo më vonë fillova të harroj. E dija se kjo është lojë e shejtanit dhe se ai do të më largojë nga istigfari. Isha e vendosur fort ta ndryshoj jetën time. Fillova të koncentrohem fort dhe në çdo vend ku shkoja dhe në çdo gjendje që isha, bëja istigfar.

Pas një jave, buzëqeshja u kthye në fytyrën time. Të gjithë u çuditën me mua.
Ajo vajzë e cila ishte e pikëlluar dhe e keqe në sjellje, filloi të ndryshojë. Buzëqeshja iu kthye në fytyrë, sjellja iu ndryshua dhe shpirti iu qetësua.

Po, pasha Allahun! Fillova të jem e kënaqur me jetën time. Jo se i realizova ëndrrat, por Allahu më furnizoi me zgjerimin e gjoksit tim. Kjo është begatia më e madhe, të cilën nuk e ndjen vetëm se ai që e ka humbur! Kështu vazhdova tre muaj rishtazi, derisa Allahu më furnizoi me një punë që nuk e ëndërroja asnjëherë më parë. I përmirësova raportet me Allahun, u bëra më e afërt me Të dhe çdo herë kur ndjej brengë, e lexoj suren El-Bekare. Ajo ma largon brengën dhe më qetëson në shpirt!
Istigfari jep fryte mahnitëse! Mos e lini pas dore! Ai të qetëson në shpirt, të jep rehati, të sjell furnizim, t’i largon brengat dhe pikëllimet, ta kthen buzëqeshjen, ta kënaq zemrën, të mundëson që jetën ta shohësh me një sy tjetër, që rrallë të tjerët e shohin ashtu! Ai të afron tek Allahu dhe ta mundëson të jesh i kënaqur me caktimin e Tij. Gjynahet t’i pastron, mëkatet t’i lanë, gradat t’i rritë dhe në mesin e krijesave të dallon.

Allahu i Madhëruar thotë: “E u thashë: “Kërkoni falje nga Zoti juaj, i Cili është Falës i madh, që Ai t’ju dërgojë shi të bollshëm, t’ju shtojë pasurinë dhe fëmijët tuaj dhe të bëjë për ju kopshte e lumenj!” (Nuh: 10-12)

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Plot nga njerëzit, mendojnë se lumturia dhe shpëtimi, janë në gjërat kalimtare të kësaj dynjaje. Një grup nga ta, lumturinë e paramendojnë në arritjen e pasurisë, në arritjen e pushtetit dhe fuqisë dhe të kënaqurit me epshe dhe pasimin e tyre. Një grup tjetër, lumturinë e paramendon në garat mes vete, në shpikje dhe ndërtim dhe të ngriturit e tyre mbi të tjerët. Duke u bazuar mbi këtë teori, ata, e shpenzuan jetën e tyre, kohën e tyre dhe të gjitha fuqitë i harxhuan, me qëllim që t’i arrijnë ato gjëra, të cilat sipas teorisë së tyre, janë mjetet e lumturisë dhe shpëtimit në dynja!

Kjo u bë preokupimi i tyre kryesor dhe brenga më e madhe, derisa në mendjen e tyre nuk la vend për mendime të tjera. Kjo u bë tema e ndejave të tyre dhe sfera e garave mes vete.

Karuni, u shkatërrua dhe u ndëshkua për shkak të pasurisë me të cilën e furnizoi Allahu. Në dorë i kishte çelësat e thesareve të pasurive të dynjasë, mirëpo ajo nuk i bëri dobi.

Faraoni, u shkatërrua dhe ndëshkua për shkak pushtetit dhe mbretërisë, dhe thoshte: “O populli im! Vallë, a nuk më përket mua sundimi i Egjiptit dhe i këtyre lumenjve që rrjedhin pranë meje?”. (Ez-Zuhruf: 51)

Popujt e mëhershëm, si populli i Adit, Themudit, etj, u shkatërruan për shkak ndjekjes së kënaqësive dhe epsheve: “Vallë, a nuk e di ti se çfarë ka bërë Zoti yt me fisin Ad, banorë të Iremit me pallate shumështyllëshe, të atillë që nuk janë krijuar askund tjetër në tokë si ata?! Dhe me fisin Themud, që gdhendi shkëmbinjtë në luginë (për të bërë shtëpi)? Dhe me Faraonin, njeriun e hunjve (ku torturonte njerëzit)? Të gjithë këta shkelën çdo kufi në vendet e tyre, duke shtuar atje shthurjen dhe korrupsionin, prandaj Zoti yt lëshoi mbi ata kamxhikun e dënimit. Vërtet, Zoti yt është gjithnjë në pritë!”. (El-Fexhr: 6-14)

Në sferën e ndërtimtarisë dhe shpikjes, shumë popuj bashkëkohorë, filluan ta humbin rehatinë dhe sigurinë, për shkak kërcënimeve që ua bëjnë popujt e tjerë, apo ia bëjnë njëri-tjetrit, me qëllim të paraqitjes të fuqisë së tyre, njëri karshi tjetrit. Filluan të garojnë mes veti në armatim dhe fuqi, pra, në mjete shkatërrimi e jo në mjete që japin siguri dhe rehati. Njerëzit filluan të jetojnë në frikë, se do të ndodhë në çdo moment luftë dhe çorodi në tokë.

O robërit e Allahut! Kjo vjen atëherë kur nuk ka iman. Nëse nuk merret si bazë besimi i drejtë, atëherë do të shkatërrohet dynjaja, lumenjtë, ndërtimet, etj., dhe vepra s’ka asnjë dobi. Allahu thotë: “Vepra e atyre, që nuk besojnë Zotin e tyre, i shëmbëllen hirit, të cilin e shpërndan era në një ditë të stuhishme. Ata nuk do të kenë asnjë dobi nga veprat që kanë punuar. Kjo është humbja e madhe”. (Ibrahim: 18); “Thuaj: “A doni t’ju lajmëroj për ata që, më së shumti, humbasin nga punët e veta, për ata, përpjekja e të cilëve ka qenë e kotë në jetën e kësaj bote, ndërkohë që mendonin se po bënin vepra të mira?” Këta janë ata, që nuk kanë besuar në shpalljet e Zotit të tyre dhe në takimin me Të. Punët e tyre do të fshihen, andaj Ne nuk do të vëmë kurrfarë peshe për ta (për veprat e tyre), në Ditën e Kiametit”. (El-Kehf: 103-105)

Atë që e përjetojnë jobesimtarët nga pasuria, pozita, fuqia, pushteti, shpikjet e ndërtimtaria, Allahu e quajti si kënaqësi e shkurtër, e përkohshme, e cila do të kalon shumë shpejt, dhe atë do ta vijon humbja dhe zjarri i Xhehenemit. Allahu tha: “Ti (o Muhamed) mos u mashtro nga bredhja e jobesimtarëve nëpër botë! Kjo mirëqenie është e shkurtër; pastaj, strehimi i tyre është Xhehenemi. Eh, sa shtrat i keq është ai vend!”. (Ali Imran: 196-197)

Madje, Allahu gjykoi mbi jobesimtarët, duke i përfshirë këtu mbretërit, pushtetarët, dijetarët, mendimtarët e tyre, se ata të gjithë janë krijesat më të këqija dhe më të liga. Allahu tha: “Krijesat më të këqija tek Allahu janë ata që mohojnë dhe që nuk do të besojnë”. (El-Enfal: 55); “Në të vërtetë, ata që nuk besojnë prej ithtarëve të Librit dhe idhujtarëve, do të hyjnë në zjarrin e Xhehenemit, në të cilin do të mbeten përgjithmonë. Ata janë krijesat më të këqija”. (El-Bejine: 6)

Shumë njerëz mahniten me bukuritë e kësaj dynjaje, dhe lidhen tepër fortë për të dhe e harrojnë ahiretin. Allahu thotë: “Ata që nuk besojnë, janë të joshur nga jeta e kësaj bote, prandaj tallen me besimtarët. Por njerëzit që i frikësohen Allahut, do të jenë mbi ata – në Ditën e Kiametit. Allahu begaton pa kufi kë të dojë”. (El-Bekare: 212); “Burrave u është hijeshuar dashuria për gjërat e dëshiruara: për gratë, fëmijët, arin dhe argjendin e grumbulluar, kuajt e bukur, bagëtitë dhe arat e lëruara. Këto janë kënaqësitë e kësaj jete, por shumë më i mirë është kthimi tek Allahu”. (Ali Imran: 14)

Jobesimtarët dhe disa nga muslimanët, të cilët besimin e kanë të dobët, sot, kur i shohin jobesimtarët se kanë përparuar në disa sfera të shkencës dhe kur ua shohin disa bukurisë të dynjasë se i kanë në duart e tyre, mahniten me ta dhe i madhështojnë shpirtrat e tyre. Kurse kur e shohin dobësinë e muslimanëve dhe ngecjen e tyre në shkencë, mendojnë se sebepi i kësaj ngecjeje qëndron në Islamin. Kjo, e bën që Islami dhe muslimanët të përbuzen në shpirtrat e tyre. Ata nuk e dinë se sebepi i ngecjes së muslimanëve nuk është Islami, por janë vetë muslimanët, të cilët u larguan nga feja e Allahut dhe u larguan nga kuptimi i drejtë i tij, i cili nxit në marrjen e shkaqeve dhe përfitimin e fuqisë. Islami është fe e fuqisë dhe e krenarisë, mirëpo kërkon njerëz që ta bartin atë.

I garantuar është falimentimi i jobesimtarëve dhe humbja e tyre, në dynja dhe ahiret, ngase tek ata mungojnë elementet e lumturisë dhe shpëtimit, ku më të dalluarat janë, besimi në Allahun dhe në Ditën e Kiametit.

Allahu për besimtarët garantoi se do të jenë të shpëtuar: “Me të vërtetë, janë të shpëtuar besimtarët të cilët janë të përulur në namazin e tyre, të cilët shmangen nga fjalët e kota, të cilët japin zeqatin, të cilët e ruajnë nderin e tyre (nga marrëdhëniet e jashtëligjshme), përveçse me gratë e tyre ose me skllavet që kanë në zotërim – dhe, për këtë, nuk janë fajtorë, ndërsa ata që kërkojnë përtej kësaj, pikërisht ata janë shkelës (të kufijve), – të cilët u përmbahen amaneteve dhe detyrimeve të marra dhe të cilët i kryejnë rregullisht faljet. Pikërisht ata do të jenë trashëgimtarët, që do ta trashëgojnë Firdeusin, ku do të qëndrojnë përjetësisht”. (El-Mu’minun: 1-11)

Nga shkaqet e shpëtimit dhe lumturisë është edhe pendimi nga gjynahet dhe veprat e mira: “Porse, ai që pendohet, beson dhe bën vepra të mira, do të jetë i shpëtuar”. (El-Kasas: 56)

Nga shkaqet e shpëtimit dhe të lumturisë është edhe të kapurit për përmendjen e Allahut: “dhe përmendni shumë Allahun që të fitoni”. (El-Enfal: 45)

Nga shkaqet e shpëtimit dhe të lumturisë është edhe zbukurimi i shpirtit me cilësi të mira dhe largimi nga cilësitë e liga: “Vërtet, kushdo që e pastron shpirtin, do të shpëtojë, ndërsa kushdo që e shtyp atë (me punë të këqija), do të dështojë”. (Esh-Shems: 9-10)

Nga shkaqet e shpëtimit dhe të lumturisë është edhe shpenzimi i pasurinë në rrugë të Allahut dhe largimi nga koprracia: “I shpëtuar është ai që pastrohet, që e përmend emrin e Zotit të vet dhe që fal namaz!”. (El-A’la: 14-15), dhe tha: “dhe shpenzoni për bamirësi në të mirën tuaj. Ata që e ruajnë veten nga lakmia e saj, pikërisht ata janë të fituarit”. (Et-Tegabun: 16)

O ju besimtarë! Do të vjen ajo ditë ku do të dallohet ai që fitoi dhe ai që humbi. Ajo ditë, është dita ku do të peshohen veprat: “Peshimi (i veprave), atë ditë do të jetë i drejtë. Ata që u rëndon peshorja me vepra të mira, do të jenë të shpëtuar; kurse ata që e kanë të lehtë peshoren me vepra të mira, do të humbin veten e tyre, për shkak se mohuan shpalljet Tona”. (El-A’raf: 8-9)

E keni mundësinë të përgatiteni për këtë peshore! Shtoni nga veprat e mira dhe pastroni shpirtin. Mendoni se si të rëndohet peshorja e juaj me vepra të mira, dhe dijeni, se veprat shpërblehen sipas përfundimit! Ashtu si veproni, ashtu do të veprohet edhe me juve!

Shejh Dr. Salih El Feuzan

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Allahu, azze ue xhel, na njoftoi se Kur’anin e zbriti për të përsiatur dhe për të vepruar me të: “Vallë, a nuk përsiatin ata për Kur’anin apo i kanë zemrat të kyçura?!”. (Muhamed: 24) Prandaj, duke iu bazuar këtij ajeti kur’anor në vazhdim me lejen e Allahut do të përsiasim një ajet prej ajeteve të Kur’anit me qëllim që të nxjerrim mësime të dobishme prej tij.

Allahu, azze ue xhel, thotë: “Me të vërtetë, atyre që thonë: “Zoti ynë është Allahu”, e pastaj vazhdojnë të vendosur në rrugën e drejtë, do t’u zbresin engjëjt (para vdekjes) e do t’u thonë: “Mos u frikësoni dhe mos u pikëlloni! Dhe gëzojuni Xhenetit që ju është premtuar. Ne jemi mbrojtësit tuaj në jetën e kësaj bote dhe në botën tjetër. Atje do të keni çfarë t’ju dëshirojë zemra dhe çfarë të kërkoni, dhuratë e pasur prej një Zoti Falës dhe Mëshirëplotë”. (Fusilet: 30-32)

Ibën Kethiri, Allahu e mëshiroftë, kur e komenton thënien e Allahut: “Me të vërtetë, atyre që thonë: “Zoti ynë është Allahu”, e pastaj vazhdojnë të vendosur në rrugën e drejtë”, thotë: “Allahu në ajet i ka për qëllim ata që i vepruan veprat me sinqeritet për Allah dhe adhurimet ia përkushtuan vetëm se Atij sipas ligjeve të cilat i caktoi vetë Ai”.

Zuhriju, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, kur ishte në mimber e lexoi këtë ajet e pastaj tha: Përqendrohuni në rrugë të drejtë duke e adhuruar Allahun me sinqeritet dhe mos i bëni dredhitë e dhelprës”.

Imam Muslimi, Allahu e mëshiroftë, në librin e tij shënon një hadith prej Sufjan ibën Abdullah Thekafijut, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili kishte thënë: “O i Dërguar i Allahut, më thuaj në Islam një fjalë që të mos pyes për të askënd pas teje?” Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, tha: ”Thuaj besova Allahun, pastaj ndiq rrugën e drejtë”.

Robi nuk mund të jetë i përqendruar në rrugë të drejtë derisa veprat, thëniet dhe dëshirat e tij nuk janë në përputhshmëri me atë çka e ligjësoi Allahu dhe me atë çka erdhi Muhamedi, alejhi salatu ue selam. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Prandaj qëndro i patundur në udhën e drejtë, ashtu siç je i urdhëruar. Ashtu le të veprojnë edhe besimtarët që janë me ty”. (Hud: 112) Allahu në ajet thotë përqendrohu në rrugë të drejtë “ashtu siç je i urdhëruar”, dhe nuk thotë përqendrohu sipas dëshirave të tua. Pra, i udhëzuar realisht konsiderohet ai që ndjehet krenar në vete dhe ecën ballëlart në rrugën e drejtë: “A është më i udhëzuar ai që ec i përmbysur me fytyrë në tokë, apo ai që ec në pozicion qëndrues rrugës së drejtë?”. (El-Mulk: 22)

Thënia e Allahut: “do t’u zbresin engjëjt” komentohet se njerëzve do tu zbresin melekët para vdekjes dhe atyre që ishin të përqendruar në fe do tu thonë: “mos u frikësoni” prej asaj çka do t’ju paraprijë prej çështjeve të ahiretit. Ahiretin e paraprijnë shumë tmerre dhe gjendje të vështira duke filluar këtu prej varrit dhe errësirës së tij, vetmisë së tij, shtrëngimit të tij, sprovës në të, pastaj fryrjes në Sur, vendqëndrimet e Ditës së Kiametit, kalimi nëpër Sirat, matja e veprave në Peshore, etj. Të gjitha këto tmerre e frika dhe gjendje të vështira Allahu do t’ua lehtësojë atyre që ishin të përqendruar në fenë e Tij.

Thënia e Allahut: “dhe mos u pikëlloni” komentohet mos u pikëlloni për atë që e latë në dynja, prej familjes, fëmijëve, pasurisë, se Ne do të jemi kujdestar i tyre.

Pastaj Allahu i përgëzon me shkuarjen e sherrit dhe ardhjen e mirësisë duke iu thënë: “Dhe gëzojuni Xhenetit që ju është premtuar”. Imam Ahmedi, Allahu e mëshiroftë, në Musnedin e tij e shënon një hadith nga Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Melekët prezantojnë në momentin e vdekjes dhe nëse njeriu ka qenë i mirë, thonë: ‘‘Dil o ti shpirt i mirë, ke qenë në trup të mirë. Dil falënderues dhe gëzoju aromës, bukurisë dhe Zotit Mirënjohës e jo Zemërues”.

Ibën Ebi Hatim, Allahu e mëshiroftë, transmeton nga një prej selefit se filloi ta lexojë suren Fusilet prej fillimit derisa kur arriti tek ajeti “Me të vërtetë, atyre që thonë: “Zoti ynë është Allahu”, e pastaj vazhdojnë të vendosur në rrugën e drejtë, do t’u zbresin engjëjt”, u ndal dhe tha: Na është përcjellë se Allahu kur do ta ringjall besimtarin prej varrit të tij do ta takojë me dy melekët që e shoqëronin në dynja dhe do t’i thonë mos u friko dhe mos u pikëllo. Allahu atë ditë do ta sigurojë prej frikës dhe do t’ia kënaqë syrin, ndërsa të gjithë të tjerët do të jenë të frikësuar.

Ibën Mesudi, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: “Kur vjen meleku i vdekjes që t’ia merr shpirtin besimtarit i thotë: Zoti yt të dërgon selam”.

Muhamed ibën Kab thotë: “Meleku i vdekjes i thotë besimtarit: O ti mik i Allahut, paqja e Allahut qoftë mbi ty, Allahu ty të dërgon selam, e pastaj lexoi ajetin: “Të cilëve engjëjt ua marrin shpirtrat, duke qenë të pastër. U thonë atyre: “Shpëtimi qoftë mbi ju! Hyni në Xhenet, si shpërblim për veprat që keni kryer!”. (En-Nahl: 32)

Zejd ibën Eslem thotë: “E përgëzojnë melekët në momentin e vdekjes së tij, në varrin e tij dhe në momentin kur do të ringjallet”. Ibën Kethiri thotë se kjo thënie është shumë më e mirë, i bashkon të gjitha thëniet dhe kjo është realiteti.

Thënia e Allahut: “Ne jemi mbrojtësit tuaj në jetën e kësaj bote dhe në botën tjetër” komentohet se melekët do t’u thonë besimtarëve në momentin e vdekjes: Ne ishin miqtë dhe shokët e juaj në dynja që ju përkrahnim dhe kujdeseshim për ju me urdhrin e Allahut dhe po ashtu do të jemi me ju në ahiret, do t’jua largojmë vetminë e varrit dhe ditës kur fryhet në Sur, do t’ju mbrojmë në ditën e Ringjalljes dhe Llogarisë, do t’jua lehtësojmë kalimin e urës së Siratit dhe do t’ju dërgojmë e shoqërojmë deri në Xhenetin e Allahut. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Ndërsa ata të cilëve u ka prirë mirësia Jonë qysh më parë, do të jenë larg nga Xhehenemi. Ata nuk do të dëgjojnë fërshëllimën e tij dhe do të qëndrojnë përherë në atë që u ka dëshiruar shpirti i tyre. Ata nuk do t’i brengosë tmerri më i madh dhe engjëjt do t’i presin (duke u thënë): “Kjo është dita juaj e premtuar”. (El-Enbija: 101-103)

Thënia e Allahut: “Atje do të keni çfarë t’ju dëshirojë zemra dhe çfarë të kërkoni” komentohet se besimtarët në Xhenet do të kenë çdo gjë që e dëshirojnë shpirtrat e tyre dhe u kënaqen sytë e tyre edhe atë sa herë që e kërkojnë do tu sjellët para duarve të tyre. Allahu i Lartësuar thotë: “(Allahu do t’u thotë): “O robërit e Mi, për ju sot nuk ka frikë dhe as që do të pikëlloheni. Ju që keni besuar shpalljet Tona dhe keni qenë myslimanë, hyni në Xhenet të gëzuar, ju dhe bashkëshortet tuaja, ku do t’ju shërbehet me pjata dhe gota prej ari. Aty do të ketë çfarë t’ju dojë shpirti dhe gjithçka që ta kënaq syrin dhe atje do të qëndroni përgjithmonë”. (Ez-Zuhruf: 68-71)

Dhe thënia e Allahut: “dhuratë e pasur prej një Zoti Falës dhe Mëshirëplotë”, komentohet se të gjitha begatitë që do t’i fitoni në Xhenet janë dhuratë dhe begati prej Zotit i cili i fali mëkatet e juaja, ishte i mëshirshëm dhe i butë ndaj jush, i fali gjynahet e juaja dhe i mbuloi ato.

Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, përcjell se i Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Allahu, azze ue xhel, thotë: ”Kam përgatitur për robërit e drejtë atë që syri nuk e ka parë, veshi nuk e ka dëgjuar dhe as që e ka paramenduar zemra e njeriut”. Ebu Hurejra thotë: Për këtë çështje mundeni të lexoni edhe në Kur’an: “Askush nuk di se çfarë gëzimesh janë fshehur për ata (në jetën tjetër), si shpërblim për punët e mira që kanë bërë”. (Es-Sexhde: 17)

Prej ajeteve fisnike të cilat i përsiatëm mund t’i nxjerrim disa dobi:

1. Besimi dhe përqendrimi në fe janë dy shkaqe për hyrjen në Xhenet.
2. Melekët e përgëzojnë besimtarin në momentin e vdekjes, në varrin e tij, në Ditën e Kiametit dhe para dyerve të xhenetit. Allahu i Lartësuar thotë: “Xheneti i Adnit, në të cilin do të hyjnë ata dhe besimtarët e ndershëm prej prindërve të tyre, grave dhe pasardhësve të tyre. Dhe engjëjt do të hyjnë tek ata nga çdo derë (e Xhenetit) (e do t’u thonë): “Shpëtimi qoftë mbi ju, për durimin që keni treguar (në jetën e kësaj bote)! Sa vendbanim i bukur që është ky!” (Er-Rad 23-24)
3. Punëtori duhet të përgëzohet me shpërblimin që e meriton, për shkak se kjo ia shton më tepër aktivitetin. Allahu, azze ue xhel, thotë: “Jepu lajm të mirë besimtarëve (se do fitojnë Xhenetin)”. (El-Bekare: 223)
4. Besimtarët futen në Xhenet me meritën dhe mëshirën e Allahut, e jo si rezultat i veprave të tyre.

Imam Buhariu, Allahu e mëshiroftë, e shënon një hadith prej Ebu Hurejres, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili tregon se e ka dëgjuar të Dërguarin e Allahut, salallahu alejhi ue selem, të thotë: “Askënd nuk e fusin në Xhenet punët e veta”. Shokët e pyetën: “As edhe ty, o i Dërguari i Allahut?!” Ai u përgjigj: “Jo, as mua, në qoftë se Allahu nuk më dhuron Mirësinë dhe Mëshirën e Tij”.

5. Besimtarët kur do të hyjnë në Xhenet do të marrin prej begative të tij çka tu dëshirojnë shpirtrat dhe çka do t’i kënaq sytë e tyre, madje do tu jepet edhe një tepricë e ajo është shikimi i Allahut. Allahu i Lartësuar thotë: “Aty do të kenë çfarë të duan – e prej Nesh (do të kenë) edhe më shumë”. (Kaf: 35) dhe “Ata që bëjnë vepra të mira, do të kenë shpërblim të mirë, madje edhe më tepër”. (Junus: 26)

E lus Allahun të na bën dobi mua dhe ju me udhëzimin e Kur’anit dhe Sunetit të Dërguarit të Tij, alejhi salatu ue selam. Kjo ishte ajo çka dëshiroja ta them. Kërkoj falje tek Allahu për mua dhe ju dhe për të gjithë muslimanët prej çdo mëkati. Kërkoni falje prej Tij se me të vërtetë Ai është Gjithëfalësi dhe Mëshirëploti.

Dr. Emin ibën Abdullah Esh Shekaui

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Disa prej muslimanëve në këtë kohë bashkëkohore u sprovuan me botën e materializmit. Një grup prej tyre u dhanë pas epsheve e pasioneve duke i marrë ato për zota, e grupin tjetër e mundën dhe e kapluan dyshimet e lindjes dhe perëndimit, kështu që devijuan prej kuptimit të drejtë të ligjeve të Allahut, dyshimin e shndërruan në argument, ndërsa për jobesimtarët thanë se e flasin gjithmonë të vërtetën dhe se ata nuk e veprojnë përveç se të mirën. Si pjellë e këtyre bindjeve, në shoqëritë muslimane u përhapën sëmundje të ndryshme që nuk njiheshin më herët tek baballarët e tyre dhe u sprovuan me skamje e varfëri, me thatësi e vërshime dhe luftëra e përçarje.

Çdo sherr dhe bela vjen si pasojë e mëkateve dhe gjynaheve. Nëpërmjet mëkatit Iblisi e shndërron besimin në mohim, mëshirën në mallkim, Xhenetin në zjarr. Popullin e Nuhit e fundosën vërshimet, popullin e Adit e shkatërroi furtuna, popullin e Themudit e goditi një zë i tmerrshëm, popullit të Lutit iu përmbysën shtëpitë dhe mbi ata u lëshuam gurë nga balta e pjekur, duke rënë vazhdimisht, si shiu. Kjo, si pasojë e mëkateve të tyre: “Ne të gjithë i dënuam për gjynahun e vet: disave u dërguam furtunë, disa syresh i goditi një zë i tmerrshëm, disa prej tyre i gëlltiti toka dhe të tjerët i përmbyti uji. Allahu nuk u bëri atyre padrejtësi, por ata i bënë padrejtësi vetvetes”. (El-Ankebut: 40)

Nuk janë paraqitur mëkatet në një vend vetëm se e kanë shkatërruar atë, nuk e kanë kapluar një zemër përveç se e kanë verbëruar dhe nuk janë shpërndarë në një popull përveç se e kanë poshtëruar e nënçmuar. Gjurmët e tij ndikojnë thellë në shpirtra dhe familje, në tokë dhe det, në ajër dhe qiell. I devijon mendjet dhe zemrat, e rebelon robin ndaj Krijuesit dhe e ngrit frikën prej zemrave të robërve: “E atë që e poshtëron Allahu, askush nuk mund ta bëjë të nderuar.” (El-Haxh: 18)

Imam Ahmedi, Allahu e mëshiroftë, shënon një hadith në Musnedin e tij prej Abdurrahman ibën Xhubejr ibën Nefirit i cili thotë se babai i tij ditën kur u çlirua Qiproja e kishte parë Ebu Derdan, Allahu qoftë i kënaqur me të, se ishte ulur dhe qante. I thashë: “Pse qan, o Ebu Derda, në këtë ditë kur Allahu e ngriti Islamin dhe muslimanët?” Mu përgjigj: “I mjeri ti, o Xhubejr! Populli më i përbuzur tek Allahu është ai i cili rebelohet ndaj urdhrave të Allahut. Ky popull kishte mbret të fortë dhe ushtri të fortë, mirëpo kur nuk e respektuan urdhrin e Allahut erdhën në këtë gjendje të cilën ti e sheh.”

Mëkatet dhe gjynahet janë shkaktarë të brengave, pikëllimeve dhe problemeve shpirtërore. Ato janë burim i përtacisë, i paaftësi, i shpërndarjes së papunësisë, ku si pasojë e saj vijnë frika dhe koprracia, zhytja në borxhe dhe mundjet e njerëzve. Me veprimin e saj zhduken begatit, lejohen ndëshkimet, vijnë sëmundjet dhe meritohet zemërimi i Allahut. Kur sprovohet robi me mëkate zemra i egërsohet, me muslimanët dhe njerëzit e mirë lidhja i dobësohet, familja dhe të afërmit i ashpërsohen. Një prej selefit thoshte: “Mëkatin që ia bëja Allahut e vëreja në sjelljen e gruas sime dhe kafshës sime.”

Kush i afrohet mëkatit dhe e vepron, në zemër i lind dashuria ndaj tij, fillon ta pranojë lehtë dhe kështu vazhdon derisa e shëmtuara e mëkatit t’i duket e mirë, e pastaj fillon ta vepron haptazi në publik. Shumica e mëkatarëve nuk i shpëtojnë kësaj gjendjeje, ashtu siç na paralajmëron edhe hadithi i Profetit, salallahu alejhi ue selem: “I gjithë umeti im është i falur, përveç ata që i veprojnë mëkatet haptazi. Prej mëkateve të vepruara haptazi është kur njeriu bën diçka natën dhe Allahu ia fsheh atë, ndërsa ai me të gdhirë në mëngjes i tregon shokut të tij: “Unë mbrëmë kam bërë këtë e këtë mëkat”. Allahu e ka fshehur, ndërsa ai në mëngjes e ka publikuar atë që Allahu ia ka fshehur”.

Prej veprimit të mëkateve haptazi është që të flet tregtari për mashtrimet e tij në mallin që e shet dhe atë ta konsiderojë si shkathtësi dhe mjeshtëri. Po ashtu prej veprimit të mëkateve haptazi është përmendja e mëkatit dhe shpërndarja e tij, pastaj shpërndarja e fotove dhe fjalëve që janë në kundërshtim me virtytet e larta të moralit. Kjo është hapje e derës së belave dhe një pjesë e madhe e fajit bie mbi mjetet e informimit. Belaja më e madhe bëhet kur mëkatari kënaqet me veprimin e mëkatit dhe me rritjen e numrit të tyre, nuk ndjen në vete frikë prej dënimit, gëzohet me fitimin dhe ngrënien e pasurisë haram, e ndoshta si shkak i mëkateve të shumta në zemrën e tij zhduket xhelozia ndaj familjes dhe të afërmve të tij, nuk e mohon të keqen dhe nuk e ndalon të shëmtuarën. Ai i cili vepron kështu në familje është krijesa më e keqe tek Allahu dhe Xheneti i bëhet i ndaluar, ashtu siç na njofton edhe Profeti, salallahu alejhi ue selem: “Tre lloje të njerëzve nuk do të hyjnë në Xhenet dhe nuk do t’i shikojë Allahu në Ditën e Kiametit: Ai që nuk i respekton prindërit, gruaja e cila iu përngjan burrave dhe Dejuthi (ai i cili nuk e mbron nderin e familjes së tij).”

Veprimi i mëkateve të njëpasnjëshme i shkëput rrugët që çojnë deri tek nënshtrimet dhe mirësitë, prandaj zemrat dhe shpirtrat ngurtësohen dhe largohen prej pendimit të sinqertë. Argument për këtë i ke vetë mëkatarët, të cilëve gjuhët u lëvizin me pendim dhe falje, mirëpo zemrat e tyre këtë e refuzojnë dhe nuk e pranojnë, i kërkojnë mëkatet dhe veprimin me to. Kjo është prej sëmundjeve më të mëdha.

O muslimanë!

Në shumë shoqëri u përhap imoraliteti, kamata, pirja e alkoolit dhe droga. U shpeshtua ngrënia prej pasurisë haram, mashtrimet morën lloj-lloj forme, dëshmitë dhe betimet e rrejshme u shtuan, muzika dhe veglat muzikore u lejuan, dhe u përhap morali i ulët dhe traditat e shëmtuara tek rinia. Deri kur kjo mungesë vëmendjeje ndaj ligjeve të Allahut? Kërkoj mbrojtje tek Allahu prej sigurisë nga të papriturat e Allahut: “Kjo ndodh se Allahu nuk ia ndryshon kurrë një mirësi që ia ka dhënë një populli, derisa ata të ndryshojnë atë që kanë në veten e tyre.” (El-Enfal: 53)

Një popull kur është i pavëmendshëm ndaj ligjeve të Allahut fundoset në epshe e pasione, e devijon rrugën e saj dhe bie në rrugë të keqe. Ky është ligj i Allahut, atëherë kur përhapen të këqijat dhe ngrihet jeta mbi mëkate e gjynahe.

Prandaj frikojuni Allahut, njihuni me ligjet e Allahut dhe largohuni prej mëkateve.

Allahu, azze ue xhel, thotë: “Sa herë që çonim të dërguar në ndonjë vendbanim, Ne i dënonim banorët e tij me skamje dhe sëmundje, në mënyrë që të përuleshin. Pastaj ua shndërronim fatkeqësinë në lulëzim. Por, kur shtoheshin e begatoheshin, ata thoshin: “Edhe etërit tanë i patën goditur hidhërimet e gëzimet”. Kështu që Ne i dënonim papritmas, pa e marrë vesh ata. Sikur banorët e atyre qyteteve të besonin dhe të ruheshin prej gjynaheve, Ne do t’u dërgonim bekime nga qielli dhe toka, por ata mohuan, prandaj i dënuam për atë që bënë. A janë të sigurt banorët e këtyre qyteteve se nuk do t’iu vijë dënimi Ynë natën, ndërkohë që flenë?! A janë të sigurt ata se nuk do t’iu vijë dënimi Ynë ditën, ndërkohë që argëtohen?! A janë të sigurt ata nga të papriturat e Allahut? Vetëm ata që janë të humbur nuk u frikësohen të papriturave të Allahut.” (El-A’raf: 94-99)

Largojuni mëkateve dhe shtoni prej veprave të mira. Abdullah ibën Abasi, Allahu qoftë i kënaqur me të, thoshte: “Vepra e mirë dhuron shkëlqim në fytyrë, dritë në zemër, zgjerim në furnizim, fuqi në trup, dashuri në zemrat e robërve, ndërsa vepra e keqe dhuron nxirje në fytyrë, errësirë në zemër, pakësim në furnizim, lodhje në trup dhe urrejtje në zemrat e robërve.”

Imam ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, i numëroi gjurmët të cilat paraqiten si rezultat i largimit të njeriut prej mëkateve. Prej atyre i dalloi: “Mbrojtjen e nderit, mbrojtjen e pasurisë, mbrojtjen e mendjes dhe fesë, zgjerimin e gjoksit, pakësimin e brengave dhe pikëllimeve, përmasimin e jetesës, krenarinë me veten, lehtësimin e furnizimit, lehtësimin e problemeve dhe vështirësive, lehtësimin e kryerjes së adhurimeve, dashurinë e robërve ndaj tij, zvogëlimin e dynjasë në zemrën e tij, shijimin e kënaqësisë së adhurimeve dhe imanit, e kështu me radhë.”

Vëllezër muslimanë!

Ruajuni prej nënçmimit të mëkateve të vogla dhe zvogëlimit të rëndësisë së tyre në sytë e juaja. Sa më shumë që robi e rrit mëkatin në sytë e tij, aq më shumë zvogëlohet tek Allahu, dhe sa më shumë që robi e zvogëlon në sytë e tij aq më shumë rritet tek Allahu. Përcillet se disa prej selefit thonin: “Mos e shiko masën e mëkatit të vepruar, por shiko madhështinë e Atij që i bëhet mëkat.”

Shejh Dr. Salih El Humejd

Nga arabishtja: Irfan JAHIU